ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 326

ยังคงเป็นจวงลี่จ้งที่มีปฏิกิริยารวดเร็วมาก เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มอย่างกะทันหันว่า “อ๋องหนิงปราดเปรื่องยิ่งนัก”

“ยังคงเป็นอาจ้งที่เข้าใจข้าที่สุด”อ๋องหนิงพูดยิ้มๆ

“ท่านอ๋อง ความหมายของท่านคือ ไม่ลงโทษพวกเราหรือ”ลู่ม่านถามขึ้นอย่างดีใจ

อ๋องหนิงถอนลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง “คนทั้งประเทศกำลังรอน้ำปูนใสเพื่อช่วยชีวิต ถ้าหากข้าลงโทษพวกเจ้า เกรงว่าประชาชนคงจะไม่ให้อภัยข้า”

“อ๋องหนิงปราดเปรื่องและมีคุณธรรมมาก หม่อมฉันเลื่อมใสยิ่งนัก”ลู่ม่านอาศัยโอกาสเยินยอ แต่เฉินจื่ออานยังคงแน่วแน่ “แล้วภรรยากระหม่อม……”

“จื่ออาน”ไม่ง่ายเลยกว่าจะปกปิดเรื่องนี้เอาไว้ ไม่ต้องเอ่ยขึ้นอีกจะดีกว่า แต่เฉินจื่ออานเจ้าทึ่มคนนี้กลับเอาแต่พูดขึ้นมาไม่หยุด

อ๋องหนิงหัวเราะฮ่าๆ “ข้าเข้าใจแล้ว แม้ว่าก่อนหน้านี้เจ้าได้หลอกลวงข้า แต่ว่าตั้งแต่เจ้าเป็นซือหนง ได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อประโยชน์สุขของประชาชน ข้าล้วนมองเห็น ถือเสียว่าใช้ผลงานมาลบล้างความผิดแล้วกัน เพียงแต่ ตำแหน่งซือหนงเจ้าคงจะดำรงต่อไปไม่ได้แล้ว ข้าจะปลดเจ้าเป็นชาวบ้านธรรมดา เจ้ามีความคิดเห็นอะไรหรือไม่”

เฉินจื่ออานรีบกล่าวขอบคุณ“ขอบพระทัยอ๋องหนิง”

“ส่วนแม่นางลู่ เรื่องนี้ข้าจะรายงานฮ่องเต้ พระองค์จะลงโทษอย่างไรเกรงว่าสุดท้ายคงต้องรอราชโองการแล้ว”

ลู่ม่านรีบกล่าวขอบคุณ “ขอบพระทัยท่านอ๋อง หม่อมฉันแค่ชื่นชอบการทำเกษตร ทำการค้า ไม่ได้สนใจเรื่องการเป็นขุนนางเลยเพคะ”

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้นางพบว่าตนเองมีสามีที่ดี มั่นคงยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

จวงลี่จ้งที่อยู่ข้างๆมองลู่ม่านกับเฉินจื่ออานที่ต่างช่วยเหลือกันในยามลำบาก ในสายตายิ่งมีแววซับซ้อนมากขึ้น

อ๋องหนิงจึงเอ่ยขึ้นว่า “ตอนนี้ สามารถให้สูตรผสมน้ำปูนใสกับข้าได้แล้วกระมัง”

ลู่ม่านรีบลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าบ่าวรับใช้คนนั้น เขียนทุกอย่างลงไปอย่างละเอียด อ๋องหนิงได้วิธีผสมน้ำปูนใสแล้วก็ลุกขึ้นและพูดว่า

“ยังมีอีกหลายพื้นที่ที่ภัยจากแมลงยังไม่ได้รับการแก้ไข ข้าจะไปจัดการทันที อาจ้ง เจ้าเก็บข้าวของ ประเดี๋ยวไปเจอกันที่หน้าประตูเมือง”

ว่าแล้ว อ๋องหนิงก็เดินจากไป

จวงลี่จ้งจึงเดินไปตรงหน้าเฉินจื่ออาน ประคองให้เขาลุกขึ้น

“พี่เฉิน”

นี่เป็นครั้งแรก ที่จวงลี่จ้งเรียกขานเฉินจื่ออานด้วยความเลื่อมใสเช่นนี้ เมื่อก่อน เขาคิดมาตลอดว่าเฉินจื่ออานนั้นมีทุกอย่างได้เพราะความสามารถของลู่ม่าน ตัวเขาเอง ที่จริงไม่ได้มีความสามารถอะไรเลย เป็นแค่ชายหนุ่มชาวนาธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

แต่ว่าวันนี้ เข้าได้เปลี่ยนมุมมองแล้ว คนเช่นนี้ ใช้ชีวิตร่วมกับลู่ม่าน ช่างเป็นการเติมเต็มซึ่งกันและกันจริงๆ

“คุณชายจวง”เฉินจื่ออานพูด “ครั้งนี้ต้องขอบคุณท่านมาก”

“เป็นสิ่งที่ข้าควรทำอยู่แล้ว”จวงลี่จ้งพูดแล้ว ก็มองไปทางลู่ม่าน พูดกับเฉินจื่ออานเบาๆว่า “หลี่ยวี่ไม่ได้ล่วงเกินอะไรแม่นางลู่เลย ท่านวางใจได้”

เฉินจื่ออานนิ่งอึ้ง จากนั้นก็พูดยิ้มๆว่า “ข้าย่อมเชื่อใจเสี่ยวม่านอยู่แล้ว”

จวงลี่จ้งพยักหน้า หันไปทางลู่ม่านพร้อมพยักหน้าเล็กน้อย หมุนตัวจากไป

ลู่ม่านรีบเดินเข้ามา ถามเฉินจื่ออานว่า “พวกท่านกระซิบกระซาบอะไรกัน”

“ไม่มีอะไร”เฉินจื่ออานพูด

ซวนเหวินลี่เดินออกมาจากทางด้านหลัง มองเฉินจื่ออานราวกับกำลังมองคนโง่“เดิมทีคิดว่าจะสามารถศึกษาหาความรู้จากเฉินซือหนงได้บ้าง ใครจะไปคิดว่าแค่ชั่วครู่เดียวก็กลายเป็นชาวบ้านธรรมดาไปเสียแล้ว ช่างน่าเสียดายจริงๆ”

ใบหน้าและคำพูดช่างน่ารังเกียจจริงๆ ลู่ม่านถลึงตาให้เขา

เฉินจื่ออานกลับพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ใต้เท้าไม่ต้องเป็นห่วง ก่อนที่ข้าจะจากไปจะทำการมอบหมายทุกสิ่งทุกอย่างที่อ๋องหนิงได้รับสั่งไว้ให้คนที่มารับช่วงต่อฟังอย่างชัดเจน ไม่มีทางทำให้ใต้เท้าเซวียนรู้สึกเสียดายแน่”