ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 327

“จื่ออาน เจ้าทำได้ถูกต้องแล้ว”ตาแก่เฉินพูด “บุรุษนั้นอยากมีอำนาจ แต่ว่าต้องพึ่งความสามารถตนเอง”

“ท่านพ่อ”เฉินจื่ออานรู้สึกชุ่มชื้นขึ้นมาในหัวใจ

“เสี่ยวม่าน เจ้าต้องลำบากแล้ว ”ตาแก่เฉินพูด “เมื่อก่อน ที่จริงข้าก็รู้แล้วว่าสิ่งของเหล่านี้เจ้าเป็นคิดขึ้นมา……”

“ข้าเชื่อจื่ออาน ก่อนหน้านี้เขามุ่งมั่นในการเรียนมาตลอด เพราะหลังจากที่เป็นซือหนง งานยุ่งเกินไป จึงปล่อยทิ้งไป ตอนนี้ดีเลย กลับมามีเวลา สามารถร่ำเรียนได้อีกครั้ง การสอบคัดเลือกในฤดูใบไม้ผลิอีกสามปีจากนี้ จื่ออานต้องสามารถสอบผ่านแน่นอน”

“ใช่”ตาแก่เฉินพูดยิ้มๆ “จื่ออานต้องทำได้แน่”

“อืม”เฉินจื่ออานพยักหน้า ที่จริงเขาเองก็คิดเช่นนี้ “เพียงแต่ ใช้เวลานานมาก คงต้องลำบากเสี่ยวม่านไม่น้อย”

“ข้าไม่ลำบากเลย”ลู่ม่านพูดยิ้มๆ อีกอย่างหลายสิ่งหลายอย่างได้กลายเป็นความสนุกสำหรับนางแล้ว ไหนเลยจะรู้สึกลำบาก”

หลังจากกินอาหารค่ำ เฉินจื่ออานก็ไปที่ห้องหนังสือของอาจารย์โจว ช่วงนี้ เฉินจื่ออานมัวแต่ยุ่งอยู่กับงานของซือหนงซื่อ ไม่ได้มาอ่านหนังสือที่บ้านอาจารย์โจวมานานแล้ว

อาจารย์โจวก็ไม่เรียกเขา แต่การมาครั้งนี้ อาจารย์โจวได้เอ่ยปากดุเขา

ลู่ม่านยืนอยู่ด้านนอก ได้ยินอาจารย์โจวพูดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงมอบหมายภารกิจให้เขา อีกทั้งยังให้เขาอ่านให้จบภายในสามวัน จากนั้นเฉินจื่ออานก็หอบหนังสือกองใหญ่ออกมาจากบ้านของอาจารย์โจว

คืนนั้น เฉินจื่ออานเกรงว่าจะรบกวนลู่ม่าน จึงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องหนังสือเพียงลำพัง

ช่วงกลางดึก ลู่ม่านตื่นมาไม่เห็นเฉินจื่ออาน เดิมทีคิดจะไปดูเขา แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดี บางทีการอ่านหนังสือมากๆอาจทำให้เขาลืมเรื่องกลุ้มใจไปได้บ้าง

เมื่อคิดเช่นนี้ ลู่ม่านจึงไม่ได้ไปเรียกเขา

วันเวลาต่อมา ชีวิตของลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็กลับมามีความสุขในความธรรมดาสามัญอีกครั้ง ได้ยินแค่ว่าซวนเหวินลี่ก็ยังถูกซือหนงคนใหม่พาไปสัมผัสประสบการณ์ชีวิตอยู่ดี เพราะฉะนั้น ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ คงไม่มีทางมาหาเรื่องแน่

ลู่ม่านทุ่มเทจิตใจทั้งหมดไปที่ร้านค้าในอำเภอเฟิงหนาน เริ่มมีการปรับปรุงตกแต่งร้านแล้ว ลู่ม่านกับเหอเยว่ก็เริ่มลงมือทำครีมและน้ำหอม

เพียงแต่ การค้าทางด้านเมืองหลวงก็ดีมาก ลู่ม่านกับเหอเยว่ก็เริ่มทำไม่ทันแล้ว

ลู่ม่านได้แต่เอาบ้านที่เคยให้พวกเฉินจื่อฉายอยู่กลับมาทำเป็นโรงงานเล็กๆ ลู่ม่านรับผิดชอบผสมส่วนผสมต่างๆของครีมกับน้ำหอม จากนั้นก็หาคนมาช่วยใส่ลงในบรรจุภัณฑ์

เรื่องการผสมส่วนผสมเป็นเพราะทำจนเคยชินแล้ว อัตราส่วนก็มีแล้ว ฉะนั้นจึงไม่ยาก

หลังจากผ่านไปครึ่งเดือน ร้านค้าในอำเภอเฟิงหนานก็เปิดทำการ ครั้งนี้ ลู่ม่านฉลาดขึ้นแล้ว ได้ไปเชิญมู่หรงเซี่ย และเหล่าฮูหยินที่มีฐานะทั้งหลายในอำเภอมาร่วมงานเปิดร้านด้วย

มู่หรงเซี่ย ก็ให้เกียรตินางมาก พอเข้าร้านมาก็ซื้อน้ำหอมกลิ่นต่างๆไปหลายขวด ล้วนเป็นกลิ่นที่ลู่ม่านคิดค้นขึ้นมาในภายหลัง แน่นอนว่า กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของมู่หรงเซี่ย ลู่ม่านยังไม่ทำออกมาขาย

ด้วยเหตุนี้ เหล่าฮูหยินและคุณหนูทั้งหลายที่ถูกคำพูดโอ้อวดของมู่หรงเซี่ยเป่าหูอยู่บ่อยๆ ต่างก็เข้ามาถาม ลู่ม่านก็ฉวยโอกาสพูดจาไพเราะเอาใจยกใหญ่

“นั่นเป็นกลิ่นที่ทำขึ้นเฉพาะให้กับคุณหนูมู่หรง จะนำออกมาขายหลังจากนี้หนึ่งปี”มู่หรงเซี่ยได้หน้า พอดีใจ ก็ยิ้มหน้าบานให้กับลู่ม่าน

หยวนซื่อได้ยินดังนั้น ก็อดที่จะแบะปากไม่ได้ นางอยากจะซื้อ แต่เงินของเฉินจื่อฟู่ไม่พอที่จะซื้อน้ำหอมราคาสูงขนาดนั้นได้

ลู่ม่านกำลังยุ่งอยู่ นอกประตู ตงจื่อวิ่งตรงเข้ามา ใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดีมากมาย

“ฮูหยิน มีข่าวดี”

ทุกคนที่อยู่ในลานบ้านต่างก็คุกเข่าลง คนที่ประกาศราชโองการจึงเดินเข้าและเอ่ยขึ้น “ด้วยความเมตตาจากเบื้องบน ฮ่องเต้มีรับสั่ง ลู่ซื่อแห่งหมู่บ้านไป่ฮัว เป็นคนดีมีคุณธรรม ฉลาดปราดเปรื่อง ในขณะที่ต้องเผชิญกับภัยจากศัตรูพืช ได้คิดค้นวิธีขจัดภัยด้วยน้ำปูนใส ช่วยเหลือภัยพิบัตใหญ่หลวงเอาไว้ ฮ่องเต้รู้สึกดีใจมาก จึงขอแต่งตั้งลู่ม่านให้เป็นอันเหรินขันหกชั้นเอก และยังทรงประทานรางวัล เป็นนาหนึ่งร้อยหมู่ ทองคำหนึ่งร้อยตำลึง……”

แม้จะคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้ว น่าจะได้รับตำแหน่งเช่นนี้ แต่ที่จริงแล้วใจของลู่ม่านก็ยังคงรู้สึกดีใจมาก

เฉินจื่ออานที่อยู่ข้างกายลู่ม่านดีใจเสียยิ่งกว่านางอีก ตั้งแต่เริ่มพูดถึงการประทานรางวัลชมเชยก็กำมือของลู่ม่านได้แน่น

เหอเยว่ยินดีจนน้ำตาไหลออกมา โดยเฉพาะนางเป็นคนที่คอยติดตามอยู่ข้างกายลู่ม่านตลอดมา เมื่อก่อนไม่เคยคิดเลยสักนิด ว่าที่แท้ผู้หญิงก็สามารถได้รับการแต่งตั้งได้ นี่มันทำให้รู้สึกว่าสถานะของหญิงสาวทั้งหมู่บ้านถูกยกระดับให้สูงขึ้นหนึ่งขั้นเลยทีเดียว

“แม่นางลู่ รีบรับราชโองการเถอะ”น้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยเมตตาดังขึ้นบนศีรษะ ลู่ม่านเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย

“ใต้เท้า”ลู่ม่านเอ่ยอย่างตกตะลึง คนที่อยู่ตรงหน้า เป็นถึงใต้เท้ากั๋วกง

ในขณะที่ลู่ม่านกำลังจะพูดตำแหน่งของตนเองออกมา ใต้เท้ากั๋วกงก็รีบยับยั้งเอาไว้ก่อน “ลู่อันเหริน รับราชโองการก่อนเถอะ”

ลู่ม่านจึงโค้งตัวลง ร้องเสียงดังว่า “ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นๆปี”

คนในครอบครัวที่อยู่ด้านหลังก็ร้องขึ้นพร้อมกัน จากนั้นลุกขึ้นเดินตามลู่ม่านนำราชโองการเข้าไปในโถงใหญ่ของบ้าน วางไว้ตรงกลางห้องโถง

นอกประตูบ้านมีเสียงแสดงความยินดีดังขึ้น ใต้เท้ากั๋วกงพูดยิ้มๆว่า “แม่นางลู่ไปดูแลคนอื่นก่อนเถอะ หากมีอะไร ไว้คุยกันทีหลัง”

“ขอบคุณใต้เท้า”ลู่ม่านพูดจบแล้ว ก็สั่งการให้เหอเยว่จัดเตรียมที่ให้ใต้เท้ากั๋วกงพักผ่อน จากนั้นตนเองก็เดินออกไป

เฉินจื่ออานได้เตรียมเงินกับขนม และพวกลูกกวาดเอาไว้แล้ว ตอนที่ลู่ม่านออกไป พวกเขากำลังแจกจ่าย ชาวบ้านต่างก็ดีใจมาก โดยเฉพาะหญิงทั้งหลายที่ทำงานในโรงงาน ดีใจเสียยิ่งกว่าตัวนางที่ได้รับการแต่งตั้งเสียอีก