ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 328

เหยาซื่อเดินเข้ามาดึงมือของลู่ม่านเอาไว้ ดวงตาแดงรื้นขึ้น “เสี่ยวม่าน ข้ารู้อยู่แล้ว เจ้าต้องมีวันนี้ ”

คนที่อยู่ทางด้านหลังเตือนขึ้นว่า “ตอนนี้ควรเรียกว่าอันเหรินแล้ว”

เหยาซื่อชะงักไปทันทีไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี ลู่ม่านรีบโบกมือ “เรียกเหมือนเดิมดีกว่า ทุกคนเกรงใจเกินไปข้าไม่ชินเลย”

เหยาซื่อจึงโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง “ก็จริง”

หลิวซื่อก็มา ตั้งแต่หย่าร้างไป นางทำของเล่นอยู่ในบ้านทุกวัน ไม่มีอะไรทำก็หมักเหล้า มีชีวิตที่ดีมาก ช่วงนี้ยังใช้ครีมทาหน้าจากโรงงานของลู่ม่าน ดูสดใสเปล่งปลั่งขึ้นมากจริงๆ

ลู่ม่านไม่เคยเห็นหลิวซื่อในสภาพที่สวยงามเช่นนี้มาก่อนเลย ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยทีเดียว

ในมือของนางถือเหล้าไว้ไหหนึ่งพูดยิ้มๆว่า “วันนี้เป็นวันดีของเสี่ยวม่าน นี่เป็นเหล้าที่ดีที่สุดที่ข้าหมักในช่วงนี้ มอบให้เสี่ยวม่าน”

ลู่ม่านรีบกล่าวขอบคุณ “พี่หลิว นี่มันสิ้นเปลืองเกินไปแล้ว”

“ไม่สิ้นเปลือง ถ้าหากไม่มีเจ้า ข้ายังไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตนเองจะอยู่ในสภาพอย่างไร”

คำพูดของหลิวซื่อนั้นจริงมาก คนในหมู่บ้านส่วนใหญ่ต่างก็เข้าใจ และมองดูชีวิตที่ผ่านมาของหลิวซื่อตลอดมา แม้ว่าคนมากมายจะไม่กล้าออกหน้าช่วยเหลือหลิวซื่อ แต่ก็รู้สึกชื่นชมหลิวซื่อมาก

ระหว่างที่พูดคุยกัน ในกลุ่มคนก็มีคนเบียดเข้ามา “น้องสะใภ้สาม ประกาศราชโองการแล้วหรือ”

ลู่ม่านจ้องมอง เห็นเพียงหยวนซื่อที่ท้องโตและเฉินจื่อฟู่ที่เบียดเสียดเข้ามา ดูแล้วทั้งสองคนจะจงใจแต่งตัวมาโดยเฉพาะ เปลี่ยนชุดใหม่ทั้งตัว

เพียงแต่ เพราะว่าหยวนซื่อยังตั้งครรภ์อยู่ ไม่มีความสาวความสวยจนใครก็ต้องหลงรักเหมือนแต่ก่อนแล้ว บนใบหน้ามีฝ้ากระและความหมองคล้ำปรากฏขึ้นเยอะมาก

ลู่ม่านไม่ได้สนใจพวกเขา แต่หยวนซื่อกลับกระตือรือร้นมาก

“น้องสะใภ้สาม ข้าคุยกับเจ้าอยู่นะ”

“ตอนนี้จะมาเรียกน้องสะใภ้สามไม่ได้อีกแล้ว ตอนนี้เสี่ยวม่านเป็นอันเหรินแล้ว ขั้นหกชั้นเอกเชียวนะ”เหยาซื่อจงใจพูด

ใบหน้าของหยวนซื่อเผยรอยยิ้มอายๆ หันไปกระทุ้งตัวเฉินจื่อฟู่ “จื่อฟู่……”

ไหนเลยจะคิดว่า เฉินจื่อฟู่ไม่ตอบสนองใดๆเลย มองตามสายตาของเฉินจื่อฟู่ไป หยวนซื่อจึงพบว่าเฉินจื่อฟู่เอาแต่จ้องมองหลิวซื่อไม่วางตา

หลิวซื่อที่อยู่ตรงหน้า ไม่เหมือนกับหลิวซื่อที่ดูแก่และไม่สวยก่อนหน้านี้เลย และเมื่อเทียบกันแล้ว ตนเองต่างหากที่แก่และไม่สวย

หยวนซื่อรู้สึกสะอึกในอก หยิกมือของเฉินจื่อฟู่ทันที “จื่อฟู่!”

เฉินจื่อฟู่ร้องซี้ดขึ้นมา จึงได้สติคืนมา เผลอผลักตัวหยวนซื่อออกไป “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ”

หยวนซื่อนิ่งอึ้งไปทันที เอามือกุมท้องมองเฉินจื่อฟู่อย่างน้อยใจ แต่ว่าหยวนซื่อก็ยังคงฉลาด ไม่ได้เอะอะโวยวายขึ้นมาในตอนนี้

ตอนนี้เฉินจื่อฟู่รู้สึกผิดขึ้นมาบ้างแล้ว เขาเก็บสายตาอาลัยอาวรณ์กลับมาจากการมองหลิวซื่อ ประคองหยวนซื่อเอาไว้ “ข้าไม่ได้ตั้งใจ……”

“จื่อฟู่ ข้ารู้สึกปวดท้อง ” หยวนซื่อพูดจาออดอ้อน เฉินจื่อฟู่ขมวดคิ้ว หันไปมองทางหลิวซื่อ คิดถึงตอนที่หลิวซื่อตั้งครรภ์แต่ไม่เคยออดอ้อนเขาเลย

ไม่เพียงเท่านี้ ยังขยันทำงานทั้งในบ้านนอกบ้านทุกวัน……

เมื่อก่อน เฉินจื่อฟู่ไม่เคยคิดถึงเรื่องเหล่านี้มาก่อนเลย วันนี้ไม่รู้ทำไม เกิดนึกขึ้นมาได้กะทันหัน จากนั้นในใจก็รู้สึกผิดต่อหลิวซื่อขึ้นมา

แต่ว่าหลิวซื่อไม่ได้มองเขาเลย หลังจากที่หยวนซื่อออกมาพูดแล้ว หลิวซื่อก็เอ่ยกับลู่ม่านว่า “ที่บ้านยังมีงานค้างอยู่ ข้าขอตัวกลับไปก่อน”

ลู่ม่านก็รู้ดี ว่าหลิวซื่อไม่ต้องการเห็นหน้าพวกเฉินจื่อฟู่ จึงพยักหน้า “ได้ ค่ำหน่อยข้าจะไปหาเจ้า”