ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 330

เห็นที หลิวซื่อนั้นเดินออกมาได้จริงๆแล้ว

ทันใดนั้นลู่ม่านก็รู้สึกใจเต้น แล้วพูดว่า “ถ้าเช่นนั้นพี่หลิว เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่า จะเริ่มต้นความรักใหม่อีกครั้ง”

คำพูดนี้ทำให้หลิวซื่อรู้สึกตกตะลึง “เริ่มต้นความรักใหม่ เรื่องนี้……”

“ก็ไม่มีอะไร“ลู่ม่านพูด “ผู้ชายสามารถแต่งงานใหม่ได้ แล้วผู้หญิงอย่างเราต้องโดดเดี่ยวตลอดชีวิตอย่างนั้นหรือ ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าก็มีอิสระของเจ้า”

“พูดเช่นนั้นก็จริง”หลิวซื่อถอนหายใจ “เพียงแต่ข้าเกรงว่าจะไม่มีความคิดเช่นนั้นแล้ว”

ก็จริง คนคนหนึ่งที่ถูกทำร้ายจิตใจ คงไม่สามารถฟื้นฟูสภาพจิตใจของตนเองให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ในเวลาสั้นๆ ลู่ม่านจึงไม่ได้ถามต่อ แต่พูดจุดประสงค์ที่ตนเองมาในวันนี้

“พวกเขาดื่มเหล้าพวกนั้นไป บอกว่ารสชาติดีมาก อยากจะซื้ออีกสักหน่อย”

“ซื้ออะไรกัน ข้ามีตั้งมากมาย ข้าไปเอามาให้เจ้า”หลิวซื่อพูด

ลู่ม่านรีบรั้งตัวนางเอาไว้ “ต้องซื้อซิ ต้องซื้อ เจ้าหมักเหล้าออกมาอย่างยากลำบาก ข้าจะเอาไปเฉยๆไม่ได้”

ว่าแล้ว ลู่ม่านก็หยิบเหวินหลายร้อยอีแปะออกมาจากกระเป๋าส่งให้กับหลิวซื่อ

“ราคาเท่ากับเหล้าข้างนอก คำนวณมาให้ข้าก็พอ”

หลิวซื่อค้อนให้นาง ได้แต่คำนวณโดยดี แต่ก็ยังให้เหล้าลู่ม่านไปอีกมากมาย

ก่อนจะจากไป ลู่ม่านก็ถามขึ้นว่า “พี่หลิว เหล้าเหล่านี้เจ้าขายที่ไหน”

หลิวซื่อยิ้ม “บางครั้งก็ช่วงที่มีตลาด ข้าก็เอาไปขายในตลาด ข้าขายถูก เลยมีคนซื้อไม่น้อย”

“เหล้าดีขนาดนี้ เจ้าเอาไปขายเช่นนี้ช่างเสียเปรียบเกินไปแล้ว”ลู่ม่านเกิดความคิดขึ้นมา “ทำไมไม่ทำยี่ห้อสินค้าเล่า พอดีเลย ใต้เท้ากั๋วกงที่มาพักบ้านข้าในครั้งนี้ ฉวยเวลาในช่วงนี้รีบเตรียมขวดที่ดูดีหน่อย กรอกเหล้าเข้าไป รอให้ถึงวันที่พวกเขาเดินทางกลับ ข้าจะมองให้พวกเขาเอากลับไป……”

ถ้าหากพวกเขาเอากลับไปด้วย จากนั้นเหล้าของหลิวซื่อก็จะได้รับการเปิดตัวยี่ห้อสินค้า ต้องหาเงินทองได้มากโขแน่ๆ

หลิวซื่อนั้นรู้สึกชื่นชมความคิดของลู่ม่านมาก “เสี่ยวม่าน ทำเช่นนี้จะได้ผลจริงหรือ”

“จะไม่ได้ผลได้อย่างไร”ลู่ม่านมั่นใจมาก “ช่วงนี้ต้องเตรียมการให้เรียบร้อยนะ”

“ได้ ”หลิวซื่อตอบรับ ลู่ม่านจึงอุ้มไหเหล้ากลับบ้านไป

ใต้เท้ากั๋วกงกับฮูหยินถูกลู่ม่านเชิญให้พักอยู่ที่บ้าน โชคดี ที่บ้านของนางมีพื้นที่ใหญ่ เมื่อให้ฮูหยินกั๋วกงพักอยู่ด้วย ก็ไม่ได้ทำให้ไม่สะดวกนัก

เหนื่อยมาทั้งวัน ลู่ม่านอาบน้ำกลีบดอกไม้เสร็จ สวมเสื้อผ้า ก็ได้ยินเสียงเหอเยว่ดังขึ้นนอกประตู “พี่เสี่ยวม่าน แม่นมที่รับใช้ข้างกายฮูหยินกั๋วกงมาหาถาม ถามว่าท่านมีเวลาหรือไม่”

ลู่ม่านคิดว่าเรื่องใหญ่โตอะไร จึงรีบตอบกลับไปว่า “มีแน่นอน รอข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าชั่วครู่”

“ไม่ต้องแล้ว”เสียงของลู่ม่านยังไม่สิ้นสุดลง ก็ได้ยินเสียงของฮูหยินกั๋วกงดังขึ้น ลู่ม่านรีบเปิดประตู เห็นเพียงแม่นมกำลังประคองฮูหยินกั๋วกงเดินเข้ามา

“อายุมากแล้ว นอนไม่หลับ ได้ยินว่าหลังบ้านมีศาลาดอกไม้ จึงอยากจะมาชวนเจ้าไปคุยกันสักหน่อย”

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง ลู่ม่านยิ้ม “ได้เจ้าค่ะ”หันหน้าไปสั่งการให้เหอเยว่ไปจัดการสถานที่ ตอนแรกที่สร้างศาลาดอกไม้นั้นขึ้นมา ที่จริงลู่ม่านคิดว่า จะใช้เพื่อเป็นที่ดื่มชา และพูดคุยกับเพื่อนๆที่สนิทกันในเวลาปกติ

ฉะนั้นจึงได้ปรึกษากับแม่นางเซวียนเหนียง เปลี่ยนตั่งกุ้ยเฟยให้กลายเป็นตั่งรูปแบบสมัยใหม่ ข้างบนปูฟูกนุ่มๆ ยังมีโต๊ะเล็กๆวางไว้ด้วย

แต่ต่อมาภายหลัง ลู่ม่านก็งานยุ่งมาก จึงแทบไม่มีเวลาและไม่มีโอกาสที่จะดื่มชาที่นั่นเลย

ฮูหยินกั๋วกงขมวดคิ้ว ดื่มชานมไปอึกหนึ่งก่อนจะพูดว่า “ถ้าชีวิตก่อนหน้านี้ของเจ้าดีกว่านี้เล่า และเหมาะสมกับเจ้ามากกว่าตอนนี้เล่า ”

เรื่องนี้……ลู่ม่านหัวเราะเบาๆ

“ฮูหยิน ท่านเชื่อเรื่องโชคชะตาหรือไม่ ”

ที่ลู่ม่านถามเช่นนี้ เป็นเพราะว่าที่จริงแล้วนางค่อนข้างเชื่อเรื่องโชคชะตามาก ไม่เช่นนั้น จะอธิบายเรื่องที่นางมาจากที่ที่แสนไกลในยุคปัจจุบัน จากนั้นก็มาพบกับเฉินจื่ออานได้อย่างไรเล่า

ฮูหยินกั๋วกงไม่พูดอะไร ลู่ม่านก็พูดขึ้นอีกว่า “ข้าเชื่อ ที่จริงเรื่องโชคชะตากำหนดนั้นเป็นสิ่งที่มีความหมายมาก ท่านว่า บางทีเมื่อก่อนข้าอาจจะมีที่พักพิงที่ดีกว่านี้ แต่ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น โชคชะตากำหนดทุกสิ่ง ทุกสิ่งนี้ต่างหากจึงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับข้า ตอนนี้ข้าก็มีชีวิตที่ดีมาก ไม่ใช่หรือ ”

ฮูหยินกั๋วกงจึงพยักหน้า ในสายตามีแววเสียดายวาบขึ้นมา แต่ก็รวดเร็วมาก นางก็ยิ้มออกมา “เจ้าพูดถูก ขอเพียงเจ้ามีความสุขก็คือที่พักพิงที่ดีที่สุดแล้ว”

หลังจากดื่มนมเสร็จแล้ว ฮูหยินกั๋วกงก็เริ่มหาว ลู่ม่านจึงเรียกให้เหอเยว่มาประคองนางไปพักผ่อน

วันรุ่งขึ้น ตอนที่ลู่ม่านตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็สว่างมากแล้ว เฉินจื่ออานตื่นแล้ว นอนต่อบนเตียงด้วยความเคยชินต่ออีกครู่ใหญ่ ลู่ม่านจึงลุกจากเตียง

ด้านนอกประตูมีเสียงของผู้คนไม่น้อยที่พูดคุยกันดังขึ้น แตกต่างจากบ้านที่เงียบเหงาในเวลาปกติอย่างสิ้นเชิง

ลู่ม่านลุกขึ้นมาเปลี่ยนชุด เปิดประตู นอกประตูนั้น แสงแดดกำลังส่องผ่านกิ่งไม้ลงมาพอดี ส่องลานบ้านให้สว่างไสว

ข้างสระน้ำ เฉินจื่ออานกับใต้เท้ากั๋วกงกำลังเล่นหมากล้อมกัน สวนดอกไม้เล็กๆข้างกันนั้น ในสวนพริกที่ลู่ม่านปลูกเอาไว้ เหอเยว่ได้พาฮูหยินกั๋วกงคลำลักษณะของพริก

เห็นลู่ม่านมา เหอเยว่ก็หันไปยิ้มและตะโกนว่า “พี่เสี่ยวม่าน ท่านตื่นแล้วหรือ”

คนอื่นต่างก็หันไปยิ้มให้กับลู่ม่าน ชั่วขณะนี้ มีความรู้สึกแปลกประหลาดอย่างหนึ่งผุดขึ้นมาในใจของลู่ม่าน……