ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 345

“ผู้ชายชั่วจอมปลอมคนนั้นนั่นแหละ!” ยายชุยกัดฟันกรอด

“คุณชายฉินหลอกเจ้า เจ้าจะมาหาอันเหรินของเราทำไม?” เหอเย่วพูดอย่างไม่พอใจ

“เหอะ……” ยายชุยแสยะยิ้มเย็นชา “ตระกูลฉินทั้งครอบครัวเป็นพวกโลภมากเห็นแก่ตัว ต่อมาข้าก็เพิ่งรู้ว่าตอนนั้นที่คุณหนูถูกพวกนักเลงรังแกแล้วคุณชายฉินนั่นเข้ามาช่วย เป็นแผนการของพวกเขาทั้งนั้น ตระกูลเฉินก็ของพวกเจ้าไม่มีรากฐานในอำเภอเฟิงหนาน ที่คุณชายฉินหมั้นกับน้องสาวสามีของเจ้า ก็เพราะบ้านสามของพวกเจ้า และตัวอันเหรินเองด้วย?”

“ดังนั้น เจ้าเลยอยากฆ่าข้า เพื่อทำลายฝันของพวกเขางั้นเหรอ?” ลู่ม่านขมวดคิ้ว

“ใช่!” ยายชุยกัดฟันกรอด “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ลูกของคุณหนูเกิดออกมา อาจจะได้เป็นทายาทคนแรกของตระกูลฉิน ความลำบากที่คุณหนูต้องเผชิญมาทั้งหมด ก็จะได้ไม่ต้องเสียเปล่า!”

ลู่ม่านกลับหัวเราะออกมา “เจ้าคิดอย่างนั้นจริงเหรอ? อำเภอเฟิงหนานใหญ่โตขนาดนี้ ไม่มีตระกูลเฉินก็ยังมีตระกูลหลี่ ตระกูลหวัง ตระกูลจ้าว ...สถานการณ์ตอนนี้ของคุณหนูเจ้า เจ้าคิดว่าดีมากนักเหรอ?”

ยายชุยถูกถามจนพูดไม่ออก

ลู่ม่านยังอยากจะพูดอีก ทันใดนั้นด้านนอกก็มีเสียงดังขึ้น เหมือนเสียงล้มลงพื้น

เหอเย่วรีบไปเปิดประตู ก็เห็นตาแก่เฉินใบหน้าซีดเซียวล้มหน้าประตู

“ท่านพ่อเป็นยังไงบ้าง?” เฉินจื่ออานเข้าไปพยุงเขาด้วยสีหน้าตื่นตนก

“พวกเจ้ามาได้ยังไง?” ลู่ม่านรีบเข้าไปถาม เฉินจื่ออานเห็นแขนของลู่ม่านมีผ้าพันแผล ก็ตกใจพูดว่า “เสี่ยวม่านเจ้าเป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่เป็นไร!” ลู่ม่านพูดอย่างเรียบเฉย “ทำแผลเสร็จแล้ว รีบพยุงท่านพ่อก่อนเถอะ?”

ตาแก่เฉินตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา เขาส่ายหน้าพูดว่า “ข้าไม่เป็นไร!” จากนั้นก็เดินไปหายายชุยที่ถูกจับตัวเอาไว้ “เมื่อครู่ที่เจ้าพูดมาเป็นความจริงเหรอ? ตระกูลฉินจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนั้นเชียว?”

ยายชุยมองตาแก่เฉินด้วยสายตาเย็นชา สักพักใหญ่ก็หัวเราะออกมาแล้วพูดว่า “ข้าพูดไปหมดแล้ว แล้วแต่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่!”

“จื่ออาน!” ตาแก่เฉินอยากร้องแต่ก็ร้องไม่ออก นึกถึงเรื่องที่พวกเขาไปหาเฉินจื่อฟู่ ท่าทางที่มั่นอกมั่นใจของเฉินหลี่ซื่อกับเฉินหลิ่วเอ๋อ เฉินหลิ่วเอ๋อหลงเชื่อเล่ห์เหลี่ยมของพวกเขาเสียแล้ว

“จะทำยังไงดี?”

ถ้าเป็นเรื่องของคนอื่น ตาแก่เฉินอาจจะมีสติและรู้ว่าควรจะทำยังไง ตอนนี้พอเป็นลูกสาวของตัวเอง เขาไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำยังไงดี

“ท่านพ่อ อย่าเพิ่งร้อนใจไปนะ!” เฉินจื่ออานรีบพูด

หลังจากครั้งก่อนที่ตาแก่เฉินป่วย ร่างกายก็ไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ถ้าร้อนใจเกินไปอาจจะล้มป่วยได้ง่าย

“นี่ยังไม่ทันได้แต่งเลยนี่? หลิ่วเอ๋อก็มีแม่คอยดูแล ไม่เป็นอะไรหรอก แต่ตอนนี้พวกเราควรจะสืบให้แน่ชัดก่อน คุณชายฉินเป็นคนแบบนั้นจริงหรือเปล่า?”

“ใช่ๆๆ!” ตาแก่เฉินมีความเป็นผู้นำครอบครัวสักที

ลู่ม่านก็รู้สึกว่าแบบนี้ได้ ก็พยักหน้าตามด้วย

“แล้วจะทำยังไงกับยายชุยเจ้าคะ?” เหอเย่วถาม “จะแจ้งความไหม?”

ยายชุยได้ยินแล้วก็มองเหอเย่วด้วยสายตาเย็นชา ที่จริงนางก็รู้ดีแก่ใจ คนทั่วไปหลอกใช้เสร็จแล้ว จะต้องส่งนางศาลาว่าการแล้ว แต่ว่า ก่อนที่จะถูกส่งตัวไปศาลาว่าการ แล้วได้บอกความจริงเกี่ยวกับคนตระกูลฉิน นางก็รู้สึกว่าคุ้มมากแล้ว ดังนั้น นางเตรียมใจมาแล้วล่ะ

ใครจะรู้ว่า ลู่ม่านกลับส่ายหน้า “ไม่ต้องแล้วล่ะ พาตัวนางกลับไปเถอะ”

ยายชุยอึ้ง มองผู้หญิงตรงหน้าอย่างตกตะลึง ตั้งแต่เมื่อกี้จนถึงตอนนี้ นางใจเย็นมาตลอด ขนาดถูกแทง นางยังไม่แสดงถึงความกลัวออกมาเลย

หรือว่าตัวเองจะเดาผิดไป?

… …

เพราะต้องสืบเรื่องตระกูลฉิน ลู่ม่านพวกเขาจึงต้องพักอยู่ในอำเภอไปก่อน ที่บ้านยังมีตาเกากับยายยิ่งอยู่ น่าจะไม่มีปัญหาอะไร

นำตัวยายชุยกลับไปที่บ้านที่ลู่ม่านซื้อไว้ สั่งให้ตงจื่อจับตาดูนางไว้ให้ดี

ลู่ม่านร้อง ‘ซี๊ด’ อย่างตั้งตัวไม่ทัน “เจ็บ”

“ไม่เชื่อฟังเลยนะ!” เฉินจื่ออานกัดฟันพูด “ช่วงนี้ เจ้าต้องระวังให้มาก อย่าขยับและใช้แขนข้างนี้”

ลู่ม่านมองดูท่าทีที่ร้อนรนของเฉินจื่ออาน ก็หัวเราะแล้วพูดว่า “เจ้าจะเลี้ยงดูข้าให้เป็นคนพิการหรือไง? งั้นข้าจะล้างหน้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ายังไง?”

“มีข้าอยู่ทั้งคน!” เฉินจื่ออานพูด “ข้าช่วยเจ้าเอง!”

ถ้าไม่ใช่เพราะเขามีสีหน้าที่จริงใจ สองคนเป็นสามีภรรยากันอีก ลู่ม่านคงสงสัยว่าเขาจะฉวยโอกาสเสียอีก

“ข้ารู้แล้วน่า!” ลู่ม่านมองดูสีหน้าที่อ่อนล้าของเฉินจื่ออาน ยังคงเป็นห่วงตัวเองอยู่ ก็รู้สึกสงสารขึ้นมา

“งั้นรบกวนนายท่านเฉินช่วยนอนกลางวันกับข้าได้หรือไม่?”

นางเรียกว่าเขาอะไรกัน? เฉินจื่ออานมองลู่ม่านอย่างไม่พอใจ แต่สุดท้ายก็กลั้นหัวเราะไม่ได้ ถึงแม้จะแปลก แต่เสี่ยวม่านพูดออกมา ทำไมถึงดูน่ารักขนาดนี้?

พวกเขาพักผ่อนในบ้านทั้งวัน หลังจากที่ฟ้ามืดแล้ว ลู่ม่านก็ถึงไปหลังบ้าน

ยายชุยถูกขังอยู่ในห้องนี้ มีคนมาส่งอาหารครบสามมื้อ ดังนั้นจึงไม่ได้ลำบากอะไร พอเห็นลู่ม่านมา นางก็ไม่ตื่นเต้นเหมือนตอนเช้าแล้ว

ยังลุกขึ้นย่อตัวเล็กน้อยให้ลู่ม่าน ถือเป็นการทำความเคารพ

ลู่ม่านไม่สนใจเรื่องพวกนี้ นางเดินตรงเข้าไปแล้วถามว่า “เรื่องเมื่อตอนเช้า เจ้าพูดจริงเหรอ?”

“ก็ต้องจริงอยู่แล้ว!” ยายชุยพูดย้ำอย่างมั่นใจ

“งั้นได้ ตอนนี้ข้าอยากไปเจอคุณหนูของเจ้า เจ้าช่วยข้าหาทางหน่อย!”