ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 346

ยายชุยได้ยินแล้ว ก็มองลู่ม่านอย่างแปลกใจ สักพักใหญ่ก็ถึงพูดว่า “ถ้าเจ้าทำไม่ดีไม่ร้ายกับคุณหนูของข้าจะทำยังไง?”

ยายชุยนี่ก็ฉลาดเหมือนกันนะ ยังคิดถึงเรื่องนี้ได้

ลู่ม่านแสยะยิ้ม “เวลานี้แล้ว เจ้ายังไม่เชื่อข้าอีก คุณหนูเจ้าจะดีขึ้นหรือไง? อยู่กับอีตาคุณชายฉินนั่นไม่ดูน่าสงสารกว่าเหรอ?”

ยายชุยลังเลสักพักก็พูดว่า “ถ้าเจ้าตกลงข้าเรื่องหนึ่ง ข้าถึงจะพาพวกเจ้าไป”

“ว่ามา” ลู่ม่านพูด

ไม่คิดว่า ยายชุยกลับคุกเข่าลง กราบลู่ม่านไปหนึ่งที นางก็ถึงพูดอย่างจริงจังว่า “ครึ่งปีมานี้ คุณหนูของข้าลำบากมาก ตอนนี้ความหวังเดียวของนางคือเด็กในท้องและคุณชายฉิน ข้าอยากให้พวกเจ้าพานางออกมา รอเด็กคลอดออกมาแล้ว ข้าค่อยอธิบายกับนาง แล้วพานางออกไปจากที่นี่”

คนท้องก็ต้องดูแลให้ดีอยู่แล้ว ลู่ม่านจึงตอบตกลง

สุดท้าย ยายชุยก็ตามลู่ม่านออกไป

ตาแก่เฉินรออยู่ข้างนอกแล้ว เขายืนยันว่าจะไปด้วย เฉินจื่ออานกลับไม่อยากให้ลู่ม่านไป แต่ยายชุยกลับเชื่อใจแค่ลู่ม่านคนเดียว สุดท้ายทั้งสี่คนจึงต้องไปด้วยกัน

บ้านนอกเมืองของตระกูลฉินอยู่ไกลมาก รถม้าขับไปไกลมากก็ยังไม่ถึง

ในเมืองมีคำสั่งห้ามออกนอกเมืองในยามวิกาล ถ้าไม่ใช่เพราะลู่ม่านมีตำแหน่งอันเหริน ไม่มีทางออกไปได้แน่นอน

หลังจากที่ออกเมืองแล้ว เดินทางไปอีกครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็เห็นบ้านหลังหนึ่งแล้ว

บ้านหลังนี้สร้างได้ดีมาก แค่ดูก็รู้ว่าเป็นบ้านของเศรษฐี เวลานี้ในบ้านยังจุดเทียนสว่างไสวอยู่!

ยังดีที่ยายชุยรู้สถานการณ์ดี รู้เวลาพักผ่อนของที่นี่ ทุกคนก็เลยรออยู่ด้านนอกอีกสักพักใหญ่ ในที่สุดในนั้นก็ดับเทียนสักที

ยายชุยก็ถึงพูดเสียงเบาว่า “กำแพงหลังบ้านมีรูเล็กๆ ก่อนหน้านั้นข้าถูกไล่ออกมา บางทีก็จะแอบเข้าไปเยี่ยมคุณหนูจากรูนั้น ข้างคุณหนูมีสาวรับใช้ใหม่ ปกติไม่ค่อยสนใจไยดีคุณหนู ตอนนี้คงหลับไปแล้ว”

พูดจบ นางก็ลงจากรถทันที

เฉินจื่ออานรีบตามไป ยายชุยกลับขมวดคิ้ว “นายท่านเฉิน ท่านจะไปไม่ได้ คุณหนูของข้าเป็นสตรี ท่านจะไปได้ยังไง?”

เฉินจื่ออานนึกไม่ถึงขั้นนี้จริงๆ พอถูกนางพูดแบบนี้ ก็รู้สึกอายขึ้นมา

ลู่ม่านรีบพูดว่า “ข้าไป พวกเจ้ารออยู่ข้างนอกนะ”

ตาแก่เฉินก็ถึงรู้ว่า พวกเขามาเสียเที่ยวแล้ว ก็ถือเสียว่ามาเพื่อความสบายใจแล้วกัน?

“เสี่ยวม่าน……” เฉินจื่ออานไม่วางใจ

ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ออกมาแล้ว”

พูดจบ ลู่ม่านก็ลงรถตามยายชุยลงไป เดินอ้อมไปด้านหลัง ก็เห็นรูที่ถูกหญ้าบังเอาไว้ ยายชุยหมุดเข้าไปก่อน ดันโอ่งข้างหน้าออกไป

ลู่ม่านหมุดตามเข้าไป ทั้งสองจัดวางโอ่งเข้าที่เดิม ก็ถึงเดินเข้าหลังบ้านช้าๆ

บ้านของเศรษฐีแบบนี้ โดยปกติจะสร้างเพื่อสะดวกต่อการดูแลที่ไร่ที่นา ที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นสัญญาทาสตลอดชีวิต ดังนั้นข้ารับใช้ที่นี่จึงจงรักภักดีกันมาก

เรือนนอกส่วนใหญ่จะเป็นที่นอนของพวกผู้ควบคุมและข้ารับใช้ ด้านหลังเป็นที่พักของเจ้านาย แต่ที่จริงบ้านนอกเมืองแบบนี้ ส่วนใหญ่เจ้านายจะมาเป็นบางครั้งบางคราว ดังนั้นโดยส่วนมากจึงไม่มีคนที่ดูแลโดยเฉพาะ

ตอนแรก ตอนที่ยายชุยยังอยู่ที่นี่ ดูแลแค่คุณหนูชุยของนาง หลังจากที่นางไปแล้ว ตระกูลฉินก็เอาสาวรับใช้ที่บ้านตัวเองมาแทน

“มีที่ไหนกัน?” คุณหนูชุยถาม “เจ้าจะเอาเงินที่ไหนมาเตรียม?”

ยายชุยชะงัก “คือ ที่จริงข้าไม่ได้เตรียมหรอกเจ้าค่ะ คุณชายฉินเตรียมไว้ให้แล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าโกหก!” ทันใดนั้นคุณหนูชุยก็เข้าใจทันที “เขาใจร้ายขนาดนั้น จะเตรียมของไว้ให้ลูกข้าได้ยังไง? เขาหลอกข้า เขาหลอกข้า!”

เสียงของคุณหนูชุยดังขึ้นเรื่อยๆ คนหน้าบ้านได้ยินกันหมดแล้ว ทันใดนั้นไฟทั้งบ้านก็สว่างขึ้นทันที

ยายชุยใจร้อน จึงจับมือคุณหนูชุยออกมา “คุณหนู ไปกันเถอะ! คุณหนูยังไม่เชื่อใจข้าอีกเหรอ?”

“ข้าไม่ไป!” คุณหนูชุยกัดฟัน “เขาไปคบกับคนอื่นใช่หรือไม่? เมื่อก่อนเจ้าไม่ได้บอกให้ข้าไป ข้าไปถามเขา ถามเขาว่าทำไมทำแบบนี้กับข้า?”

“คุณหนู!” ยายชุยเหนื่อยใจ จึงปิดปากคุณหนูชุยไว้แน่น แล้วลากนางออกมา

ลู่ม่านได้ยินเสียงเท้าวิ่ง ก็รีบตะโกนหน้าประตูว่า “รีบไปเร็ว!”

ยายชุยลากคุณหนูชุยออกมา จึงเดินได้ไม่เร็วมาก และกลัวว่าจะกระทบโดนลูกในท้องของคุณหนูชุย ลู่ม่านจึงต้องยื่นมือสับไปที่ท้ายทอยของคุณหนูชุย ให้นางสลบไปก่อน

“คุณหนู……” ยายชุยตะโกนอย่างตกใจ

“ไม่เป็นไร แค่สลบไปก็เท่านั้น” พูดจบ ลู่ม่านกับยายชุยก็ลากตัวคุณหนูชุยไปที่รูนั้น

เสียงเท้าหน้าบ้านเริ่มเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นห้องของคุณหนูชุยก็เริ่มมีเสียงเอะอะขึ้นมา

“ไม่ได้การแล้ว คุณหนูชุยหายตัวไปแล้ว!” มีคนตะโกนขึ้น