ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 347

ลู่ม่านใจตกลงไปอยู่ตาตุ่ม นางไม่คิดว่ายายชุยจะพาคุณหนูชุยออกมา

แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว พวกเขาลงเรือลำเดียวกันแล้วด้วย จะปล่อยพวกเขาไว้ก็ไม่ได้อีก

รีบย้ายโอ่งออก ลู่ม่านดันยายชุยกับคุณหนูชุยออกไปก่อน

เสียงเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ลู่ม่านรีบหมุดออกไป ก่อนที่คนพวกนั้นจะมาถึง นางก็รีบย้ายโอ่งมาปิดรูไว้

รอดสักที ลุ้นระทึกจริงๆ

มาที่นี่ตั้งนาน นี่เป็นครั้งแรกที่ตื่นเต้นขนาดนี้

กลัวคนด้านหลังจะตามมา ลู่ม่านไม่กล้าพักผ่อน ช่วยยายชุยพยุงคุณหนูชุยวิ่งไปข้างหน้า

เฉินจื่ออานพวกเขาคงจะเห็นพวกนางมากันแล้ว พวกเขารีบลงจากรถม้า และช่วยกันพยุงขึ้นรถ แล้วขับรถม้ากลับไปยังทางที่มา

จนกระทั่งไม่เห็นใครแล้ว ลู่ม่านก็ถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

เฉินจื่ออานกับตาแก่เฉินนั่งอยู่นอกรถม้า ตอนนี้ยายชุยก็ถึงพูดว่า “ขอโทษด้วย ลู่อันเหริน คุณหนูของเราลำบากมาเยอะ ข้าไม่อยากให้นางอยู่ในที่แบบนั้นอีกแล้ว”

ลู่ม่านไม่ได้ต่อว่านาง แต่กลับถามว่า “ตอนนี้เจ้าเอาตัวคุณหนูชุยออกมา ตระกูลฉินจะต้องรู้แล้วแน่ๆ เจ้าจะทำยังไงต่อไป?”

ยายชุยส่ายหน้า “ท่านไม่เข้าใจหรอก ที่ตระกูลฉินยังเก็บเด็กในท้องของคุณหนูไว้ เป็นเพราะมีหมอดูเคยทำนายไว้ว่า เด็กในท้องของคุณหนูมีประโยชน์ต่อตระกูลฉิน มีเด็กคนนี้ อนาคตตระกูลฉินจะได้เจริญรุ่งเรืองมากขึ้น! คนในบ้านนั้นต่างก็รู้ว่า เด็กคนนี้มีความหมายต่อตระกูลฉินมาก ถ้าตระกูลฉินรู้ว่าคุณหนูหายตัวไป จะต้องไม่ปล่อยพวกเขาไปแน่ ดังนั้น ตอนนี้พวกเขายังไม่กล้าพูดออกไปหรอกเจ้าค่ะ”

ลู่ม่านก็ถึงพยักหน้า “ถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะยังไม่พูด แต่พอนานไป เรื่องนี้ก็ปิดไม่อยู่อยู่ดี พวกเรารีบหาทางกันก่อนเถอะ!”

“พรุ่งนี้ข้าจะไปถามคนตระกูลฉิน กล้าหลอกตระกูลเฉินของเราได้ยังไง!” เสียงโกรธเคืองของตาแก่เฉินดังเข้ามา

เฉินจื่ออานรีบพูดว่า “ท่านพ่ออย่าใจร้อนไปเลยนะ”

“นั่นสิ คนอย่างตระกูลฉินจะต้องไม่ยอมรับแน่ ถ้าพวกเขาปฏิเสธเรื่องนี้ พวกเราจะทำให้พวกนั้นไหวตัวทัน! ถ้าจะจับผิดพวกนั้น จะต้องรวบจับทีเดียว!”

ตาแก่เฉินโกรธมากจริงๆ ตอนนี้ได้ยินลู่ม่านพวกเขาพูดแบบนี้ ก็รู้ว่าตัวเองใจร้อนเกินไป เขาก็เลยข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้

หลังจากที่กลับไปแล้ว ลู่ม่านก็เรียกตงจื่อพวกเขาไปเก็บกวาดห้อง จากนั้นก็ให้คุณหนูชุยกับยายชุยนอนที่นั่น

ผ่านคืนนี้ไป ทุกคนก็เหนื่อยกันมาก ต่างก็ไปพักผ่อนในห้องของตัวเอง

เช้าวันต่อมา ลู่ม่านเพิ่งตื่น เหอเย่วก็เข้ามาพูดว่า “พี่เสี่ยวม่าน คุณหนูชุยคนนั้นตื่นแล้ว กำลังเอะอะโวยวายใหญ่โตเลย”

ลู่ม่านรีบเดินไป ก็เห็นยายชุยกำลังคุกเข่าอ้อนวอนคุณหนูชุยอยู่ “คุณหนูอย่ากลับไปเลยนะเจ้าคะ!”

คุณหนูชุยกลับไม่ยอมฟัง “ข้าจะกลับไป อาเหิงจะต้องเป็นห่วงข้ามากแน่ๆ!” อาเหิงที่คุณหนูชุยหมายถึงก็คือคุณชายฉิน ชื่อเต็มว่าฉินเหิง

“คุณหนูอย่าโง่ไปเลยเจ้าค่ะ!” ยายชุยพูดด้วยน้ำตา “คุณหนูลืมไปแล้วเหรอเจ้าคะ นายท่านตายยังไง?”

คุณหนูชุยน่าจะความจำสับสน ได้ยินคำนี้ นางก็ตะลึงพูดไม่ออก สักพักก็ถึงพูดว่า “ท่านเพราะตายเพราะหัวใจวายเฉียบพลันไม่ใช่เหรอ?”

“นายท่านหัวใจวายตาย แต่ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาตระกูลฉินไม่ยอมช่วย นายท่านจะตายได้อย่างไร? ถ้าไม่ใช่เพราะเขาตกลงว่าจะคิดหาทางเอง พวกเราจะรออยู่ตรงนั้นได้ยังไง? คุณหนูตื่นเถอะเจ้าค่ะ!”

“กรี๊ด!” ทันใดนั้นคุณหนูชุยก็กรีดร้องลั่นบ้าน “ข้าไม่เชื่อ ข้าไม่เชื่อ!”