ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 348

เช้าวันต่อมา ลู่ม่านออกจากบ้านแต่เช้า

ก่อนไปก็บอกเฉินจื่ออานกับตาแก่เฉินว่าอย่างใจร้อนไป ให้อดทนรออยู่ที่บ้าน

รอถึงตอนเที่ยง ลู่ม่านยังไม่กลับมา แต่ข่าวส่งมาว่าหว่านถิงจวิ้นจู่มาอำเภอเฟิงหนาน จากนั้นก็พักอยู่ในภัตตาคารเฟิ่งหลายของอำเภอเฟิงหนาน

จากนั้นก็มีตระกูลชนชั้นสูงมาเข้าแถวส่งของขวัญที่ภัตตาคารเฟิ่งหลาย ทำเอาทั้งอำเภอคึกคักกันหมด

จนถึงตอนกลางคืน ถึงเวลาห้ามออกจากบ้านยามวิกาล เรื่องก็ถึงจบลง

และภายในบ้านตระกูลเฉิน ตาแก่เฉินกับเฉินจื่ออานกลับไม่อยากกินอะไรเลย

รอสักพักใหญ่ ประตูก็เปิดออก ลู่ม่านกับเหอเย่วเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เฉินจื่ออานรีบเข้าไปถาม “เสี่ยวม่าน วันนี้เจ้าไปไหนมา?”

“นั่นสิ เรื่องของหลิ่วเอ๋อ เจ้าคิดหาวิธีได้หรือยัง?” ช่วงหลายวันมานี้ ตาแก่เฉินเครียดจนกินข้าวไม่ลง

“กินข้าวก่อน!” ลู่ม่านพูด

หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว ตาแก่เฉินก็ถามอีกครั้ง ลู่ม่านทำอะไรไม่ได้ จึงต้องถอยออกมาก่อน แล้วหยิบของในกระเป๋ายื่นให้เฉินจื่ออาน

เฉินจื่ออานเห็นแล้วก็ถึงรู้ “นี่คือของของหว่านถิงจวิ้นจู่!”

“อืม!” ลู่ม่านพยักหน้า

“ดังนั้นเมื่อวานที่เจ้าบอกว่า หนามยอกเอาหนามบ่งก็คือหว่านถิงจวิ้นจู่เหรอ……”

ลู่ม่านพยักหน้า ตาแก่เฉินพูดอย่างดีอกดีใจ “จวิ้นจู่อยู่ไหนเหรอ? ข้าอยากไปขอบคุณนาง”

“จวิ้นจู่ตอนนี้ไม่สะดวก รอเรื่องนี้จบแล้วค่อยว่ากันอีกที ช่วงนี้พวกเจ้าอย่าเพิ่งออกไปไหน พยายามอย่าให้คนอื่นสงสัยพวกเราก็พอ!”

“ได้ๆๆ!” ตาแก่เฉินวางใจได้สักที เขากลับไปพักผ่อนอย่างสบายใจ

หลังจากกลับห้องแล้ว เฉินจื่ออานก็มองดูของที่ลู่ม่านเอาออกมา นานมากก็สังเกตเห็นถึงความผิดปกติ “ทำไมจวิ้นจู่ถึงบังเอิญมาที่อำเภอเฟิงหนานล่ะ?”

ลู่ม่านไม่พูด ทันใดนั้นเฉินจื่ออานก็ลุกขึ้นพูดว่า “ที่จริงจวิ้นจู่ไม่ได้มาใช่ไหม? เสี่ยวม่าน เป็นเจ้า เจ้ากระจายข่าวออกไปใช่ไหม?”

ลู่ม่านก็ถึงแสยะยิ้ม “จื่ออาน เจ้าฉลาดจังเลย!”

“เสี่ยวม่าน เป็นเจ้าจริงเหรอ!” เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “กระจายข่าวลือ มันผิดกฎหมายนะ!”

“ไม่เป็นไร ข้าเขียนจดหมายไปถึงจวิ้นจู่แล้ว นางจะช่วยข้าเอง!”

“งั้นวันนี้มีคนมากมายอยากไปเจอจวิ้นจู่ ถ้าถึงวันพรุ่งนี้ พวกเรายังอยากจะเจอจวิ้นจู่อีก เจ้าจะเอาจวิ้นจู่ที่ไหนมาให้พวกเขาเจอล่ะ?” เฉินจื่ออานไม่วางใจ

“เจ้าว่ายังไงล่ะ?”

ลู่ม่านพูดจบ ไม่สนใจเฉินจื่ออานอีก แต่กลับมองกระจกและเริ่มทำการบำรุงผิวหน้า ตั้งแต่ที่เริ่มบำรุงผิวหน้า นางรู้สึกว่าผิวของนางดีขึ้นมาก ดังนั้นผู้หญิงยังไงก็ต้องบำรุงรักษาตัวเองให้ดี

เฉินจื่ออานที่อยู่ด้านหลังก็พูดขึ้นว่า “จวิ้นจู่ก็คือเจ้า? เจ้าปลอมตัว……”

ยังพูดไม่ทันจบ เฉินจื่ออานก็ปิดปากตัวเองไว้ “เสี่ยวม่าน อย่าทำแบบนี้เลย มันอันตรายเกินไป”

“ไม่เป็นไร!” ลู่ม่านหาว “ข้าบอกแล้ว จวิ้นจู่จะช่วยข้าเอง และข้าก็ทำเพื่อประชาชนด้วย! วันนี้เหนื่อยจังเลย นอนดีกว่า!”

เฉินจื่ออานมองดูลู่ม่านอย่างเหนื่อยใจ ในใจกลับไม่สบายใจเลย

เช้าวันต่อมา ลู่ม่านออกไปแล้ว เฉินจื่ออานก็ตามออกไปด้วย

เห็นลู่ม่านเข้าไปในโรงเตี๊ยมแล้ว เฉินจื่ออานก็เปิดห้องข้างบนห้องของนาง เริ่มอ่านหนังสือ

พระอาทิตย์ตอนเช้าออกมา ข้างๆก็เริ่มคึกคักขึ้นมา เฉินจื่ออานวางหนังสือลง ยืนหน้าประตูมองแล้วออกไปจากช่องว่างระหว่างประตู

“ได้เลยเจ้าค่ะ!” เหอเย่วดีใจมาก

หลังจากที่ทั้งสองออกจากร้านแล้ว ก็ไปเดินถนนที่หรูหราที่สุดในอำเภอ “เพื่อให้รางวัลที่เจ้าช่วยข้าในครั้งนี้ วันนี้เจ้าจะซื้ออะไรก็ตามใจเจ้าเลย นี่คืนเงิน!!”

ลู่ม่านพูดจบ ก็เอาเงินยื่นให้เหอเย่ว

“นี่……ไม่ดีหรอก ไม่ต้องใช้เยอะขนาดนี้หรอกเจ้าค่ะ!” เหอเย่วพูด

“ตอนนี้เจ้าเป็นสาวรับใช้ของจวิ้นจู่ อย่าทำตัวยากจนขนาดนั้น! เข้าใจไหม?”

ในที่สุดเหอเย่วก็เข้าใจสักที นางรีบพยักหน้า “พี่เสี่ยวม่าน ข้าจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังแน่นอน!”

หลังจากนั้น เหอเย่วก็ไม่ทำผิดหวังจริงๆ ใช้เงินแทบจะไม่กะพริบตาเลยด้วยซ้ำ เห็นของที่ชอบก็ซื้อและให้คนไปส่งที่โรงเตี๊ยมได้เลย

ทั้งบ่ายวันนั้น ทั้งสองเดินเที่ยวทั่วทุกร้านของถนนนี้

เฉินจื่ออานแอบตามอยู่ข้างหลัง มองดูลู่ม่านซื้อของอย่างมีความสุข ในใจก็รู้สึกสุขตามไปด้วย ที่แท้ การเห็นคนรักของตัวเองใช้เงินโดยไม่กะพริบตา ก็เป็นเรื่องที่มีความสุขอย่างหนึ่งนี่เอง

ทั้งสองใช้จ่ายไปเยอะมาก ดึงดูดสายตาของทุกคนในเมืองทันที

หลังจากที่ออกมาจากร้านสุดท้าย เหอเย่วก็พูดว่า “ข้าไม่เคยใช้เงินจนเหนื่อยขนาดนี้มาก่อนเลย!”

“อย่าพูดแล้ว รีบไปกัน!” ลู่ม่านกระซิบพูดเสียงเบา

เหอเย่วอึ้ง “ทำไมเหรอ? จวิ้นจู่……”

“มีคนตามพวกเราอยู่” ลู่ม่านพูด

เหอเย่วรีบเดินตามไป “จวิ้นจู่ ข้างหน้าเป็นทางตันนะเจ้าคะ!”

“ข้าตั้งใจ!” ลู่ม่านแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์