ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 350

แต่ว่า ตอนนี้ยังต้องแสดงต่อไป

ลู่ม่านคิดว่าจะต้องไหลไปตามน้ำก่อน บ่นในใจเสร็จแล้ว นางก็พูดอย่างเขินอายว่า “ที่คุณชายฉินพูดมา ข้าก็ต้องเชื่ออยู่แล้ว งั้นก็เข้าไปกันเถอะ!”

ฉินเหิงเห็นแบบนี้แล้ว คิดว่าหว่านถิงจวิ้นจู่ก็มีใจให้ตัวเองเหมือนกัน และคิดว่าตัวเองจะต้องชนะแน่นอน

ทั้งสามเดินเข้าไปในลำธารบนภูเขาด้วยกัน เห็นน้ำตกไหลจากภูเขามาแต่ไกล

ถ้าไม่คิดถึงความคิดชั่วๆของฉินเหิง บรรยากาศของที่นี่ไม่เลวเลยจริงๆ

เหอเย่วถูกบรรยากาศงดงามตรงหน้าดึงดูด จนลืมเรื่องที่เกลียดฉินเหิงไปชั่วขณะ

ทั้งสามเดินไปตามลำธารบนภูเขา ฉินเหิงพูดว่า “คุณหนู ลำธารนี้เคยมีตำนานเรื่องหนึ่งนะ?”

“ตำนานอะไรเหรอ?” ลู่ม่านถาม

“ว่ากันว่าลำธารนี้เคยมีหมู่บ้านหนึ่งมาก่อน ในหมู่บ้านมีหญิงสาวคนหนึ่ง แฟนของนางเป็นเพื่อนที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กจนโต พวกเขาโตมาด้วยกัน แต่ต่อมาผู้ชายคนนั้นสละชีพในสนามรบ หลังจากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็กระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ก่อนตาย นางบอกว่า ถ้าคนที่มาเดินในลำธารนี้ จะได้รับการคุ้มครองจากนาง และจะได้รักกันกับคนที่ตัวเองชอบตลอดชีวิต”

จิ๊! นิทานหลอกเด็กน่ะสิไม่ว่า ลู่ม่านไม่เชื่อหรอกนะ

หันกลับไปมองเหอเย่ว ก็โดนหลอกอย่างที่คิดไว้เลย นางมองไปยังเส้นทางที่เกือบจะซ่อนอยู่ในลำธารบนภูเขาด้วยแววตาที่เปล่งประกาย

ถ้าใครหัวร้อนเดินลงไป อาจจะตายในลำธารภูเขานั่นก็ได้

“ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้าใจเหลือเกิน!” ลู่ม่านพูดอย่างอ่อนโยน “แต่ว่า ลำธารภูเขานี้ดูอันตรายมาก ข้าไม่กล้าเดินไปคนเดียว”

“ถ้าคุณหนูจะไป ข้าไปเป็นเพื่อนได้นะ!” ฉินเหิงรีบเสนอตัวทันที

นี่เป็นแผนการของเขาสินะ? ลู่ม่านแอบบ่นในใจ

เหอเย่วก็ตั้งสติได้สักที นางได้ยินฉินเหิงพูดแบบนี้ก็รีบพูดว่า “คุณหนู ไม่ได้นะเจ้าคะ ที่นี่อันตรายเกินไป ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงเจ้าคะ?”

“พูดมากจริงๆ!” ลู่ม่านพูดต่อว่า “มีคุณชายฉินอยู่ด้วยทั้งคน? คุณชายฉินจะต้องปกป้องข้าได้แน่นอน”

เป็นไปตามที่คิดไว้ คำพูดนี้เหมือนไว้ใจในตัวฉินเหิงมาก เขาก็รีบพูดเสมือนว่าตัวเองเป็นว่าที่สามีของจวิ้นจู่ “นั่นสิ ข้าจะดูแลคุณหนูให้ดีแน่นอน~!”

เหอเย่วยังไม่ไว้ใจอยู่ดี แต่ลู่ม่านตัดสินใจแล้ว นางจะดูสิว่า ฉินเหิงคิดจะทำอะไรกันแน่?

ทั้งสองเดินเข้าไปในลำธารภูเขา เพิ่งเดินได้ไม่กี่ก้าว ฉินเหิงก็กลับหลังหันอยากจับมือลู่ม่าน

ฉวยโอกาสแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิง……

ลู่ม่านแกล้งทำเป็นไม่เห็น และเบี่ยงตัวหลบทันที ฉินเหิงก็ไม่โกรธ ทำท่าเหมือนไม่สนใจ แล้วพูดว่า “คุณหนูระวังหน่อยนะ”

“ขอบใจท่านมาก!” ลู่ม่านพูด

หลังจากที่ลงไปแล้ว ลู่ม่านก็ถึงเห็นว่า ลำธารภูเขาที่ดูอันตราย ที่จริงไม่ได้อันตรายเลย ด้านในกว้างใหญ่มาก กว้างเมตรหนึ่งได้

ตอนที่เดินไป ที่จริงก็ปลอดภัยมาก

แต่พอมาคิดดูแล้ว ก็เข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว

ฉินเหิงอยากเจริญรุ่งเรือง ไม่มีทางเอาชีวิตตัวเองเข้ามาเสี่ยงหรอก เขาไม่ทำเรื่องอันตรายหรอกนะ

พอคิดได้แบบนี้แล้ว ลู่ม่านก็วางใจขึ้นมาก