ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 353

ยายชุยกับพวกลู่ม่านที่อยู่ข้างหลังรีบกรูกันเข้ามาล้อมรอบตัวนาง ลู่ม่านรีบร้องสั่งเหอเย่วว่า “เร็วเข้า รีบไปเชิญท่านหมอมาที่นี่เดี๋ยวนี้!”

“คุณหนู ข้าจะพยุงท่านลุกขึ้นนะเจ้าคะ!” ยายชุยพูดอย่างร้อนรน

แต่คุณหนูชุยกลับส่ายหน้า จับมือยายชุยเอาไว้แน่น “ท่านพ่อของข้าล่ะ?”

ริมฝีปากของยายชุยสั่นระริก อ้าปากคล้ายอยากจะพูด แต่กลับพูดอะไรไม่ออก จู่ ๆ คุณหนูชุยก็หัวเราะขึ้นมาอย่างกะทันหัน พยายามดิ้นรนจะลุกขึ้นยืนให้ได้

“ท่านพ่อคงต้องกำลังรอข้าอยู่ที่บ้านแน่ ๆ ข้าต้องรีบกลับไปให้เร็วหน่อยแล้ว ถ้าไปช้าล่ะก็ เขาจะต้องไปที่ร้านก่อนแน่เลย!”

“คุณหนู...” ยายชุยกุมมือคุณหนูชุย “นายท่านจากไปแล้วเจ้าค่ะ!”

คุณหนูชุยตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะผลักยายชุยออกไป “เจ้าพูดจาเหลวไหล ท่านพ่อของข้าสบายดี!”

“จริง ๆ เจ้าค่ะคุณหนู ตอนนี้ก็เกือบจะครบปีแล้ว!” ยายชุยกล่าว “จู่ ๆ อาการของนายท่านก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน บ้านก็ถูกพวกคนทวงหนี้มายึดไปแล้ว คุณหนูกับข้าตอนนี้เป็นเพียงคนเร่ร่อนที่ไม่มีบ้านให้กลับไปอีกแล้ว!”

คุณหนูชุยอยากจะหัวเราะ แต่กลับร้องไห้ขึ้นมาอีก “ข้าจำได้แล้ว อาเหิงบอกเองว่าเขาจะช่วยข้า จะช่วยพาท่านพ่อกลับมาไม่ใช่รึ? อาเหิง ท่านพ่อของข้าล่ะ?”

คุณหนูชุยมองไปที่ฉินเหิงอีกครั้ง แต่ฉินเหิงกลับไม่สนใจนางเลย

คุณหนูชุยพยายามลุกขึ้นยืน ตั้งท่าจะเดินเข้าไป กระโปรงด้านหลังของนางพลันถูกเลือดสีแดงฉานอาบย้อมจนเปื้อนไปหมด หยวนซื่อกรีดร้องเสียงแหลมก่อนจะยกมือขึ้นกุมท้องตัวเอง

ยายชุยตกใจจนหน้าเขียวคล้ำไปทั้งหน้า จับมือคุณหนูชุยแล้วพูดว่า “คุณหนู อย่าโง่อีกเลย เขาหลอกลวงท่านทั้งหมด เขาไม่ได้ไปช่วยอะไรนายท่านเลย ร่างกายของท่านตอนนี้สำคัญที่สุด อย่าเอะอะโวยวายอีกเลยนะเจ้าคะ”

“เจ้าปล่อยข้านะ!” คุณหนูชุยพูดพลางกัดฟันกรอด

ระหว่างที่กำลังวุ่นวายโกลาหลกันอยู่ เหอเย่วก็พาท่านหมอเข้ามา แต่ทำอย่างไรคุณหนูชุยผู้นั้นก็ไม่ยอมให้หมอดูอาการนาง ยังคงจ้องมองเขม็งไปที่ฉินเหิงอย่างดื้อรั้น รอคอยท่าทีตอบรับของฉินเหิง

ฮูหยินฉินทนดูไม่ไหวอีกต่อไป เด็กในท้องนั้นคือหลานชายของนางเชียวนะ

นางอ้าปากร้องถามออกไปว่า “อาเหิง เด็กคนนั้น….”

ฉินเหิงกลับจ้องไปที่นางอย่างดุดัน "เด็กคนนั้นเกี่ยวอะไรกับพวกเราด้วย? อย่าห่วงอะไรกับเรื่องเล็ก ๆ จนต้องเสียการณ์ใหญ่ได้หรือไม่!"

ฉินเหิงนับว่าใจคอโหดร้ายอำมหิตจริง ๆ เพื่อจะไขว่คว้าไปให้ถึงจวิ้นจู่หว่านถิงให้ได้ กระทั่งลูกที่เดิมทีควรจะเกิดมาเป็นลางดีของตระกูล เขาก็ไม่ต้องการแล้ว

ในที่สุดฮูหยินฉินก็อดกลั้นเอาไว้ได้ และในที่สุดคุณหนูชุยก็สิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง

ยายชุยกัดฟันกรอด ถ่มน้ำลายบริภาษดังลั่น “พวกเจ้ามันชั่วช้าอำมหิตยิ่งกว่าเดียรัจฉาน พวกเจ้าคิดว่าพอไม่มีลูกของคุณหนูแล้ว พวกเจ้าจะมีจุดจบที่ดีได้อย่างนั้นรึ?” หลังด่าจบ นางก็หันกลับมาเกลี้ยกล่อมคุณหนูชุยอีกครั้ง “คุณหนู ร่างกายของท่านสำคัญที่สุดนะ!”

คุณหนูชุยแค่นยิ้มเย้ยหยัน ทันใดนั้นก็เริ่มออกแรงทุบตีท้องตัวเองอย่างรุนแรง

“ข้าบ้านแตกสาแหรกขาดไปหมดแล้ว ร่างกายนี้จะเป็นอย่างไร มันยังจะมีประโยชน์อะไรอีก? ไอ้มารหัวขนนี่ ข้าจะฆ่ามันให้ตายเดี๋ยวนี้แหล่ะ!”

ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างถูกทำให้ตกใจแทบตายแล้ว กระทั่งเฉินหลี่ซื่อก็ยังตกใจจนอึ้งค้างไปด้วย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหยวนซื่อที่กำลังตั้งท้องอยู่ ถึงกับถูกทำให้ตกใจจนหมดสติไปทั้งอย่างนั้น

บ้านทั้งหลังเละเทะ จนแทบจะกลายสภาพเป็นโจ๊กหม้อหนึ่งไปแล้ว

ลู่ม่านรีบสั่งให้พวกเหอเย่วแบกหยวนซื่อเข้าไปข้างใน ฝ่ายคุณหนูชุยเป็นเพราะเสียเลือดมากเกินไปจึงหมดสติไปเช่นกัน

ท่านหมอรีบวิ่งเข้าไปตรวจชีพจรให้คุณหนูชุย จากนั้นก็ส่ายหน้า แล้วพูดว่า "เด็กไม่สามารถช่วยชีวิตไว้ได้แล้ว!"

ลู่ม่านเห็นเองกับตาชัด ๆ เลยว่า ทันทีที่ท่านหมอบอกว่าเด็กไม่สามารถช่วยไว้ได้แล้ว เจ้าฉินเหิงนั่นไม่มีอาการเศร้าหรือเสียใจเลยซักนิด แต่กลับถอนหายใจด้วยความโล่งอกแทน

ช่างใจดำอำมหิตจริง ๆ!

หลังจากที่ไม่มีลูกแล้ว นางกลัวว่าพวกนั้นคงจะยิ่งไม่ต้องการคุณหนูชุยกว่าเดิมแล้วน่ะสิ?

ในเวลานี้ยายชุยไม่มีเวลาไปสนใจแล้วว่าพวกตระกูลฉินนั่นจะคิดอะไร นางรีบร้อนพาคุณหนูเข้าไปข้างในพร้อมกับเดินตามท่านหมอไปติด ๆ เมื่อฮูหยินฉินเห็นดังนั้น ก็เดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างตาแก่เฉินอีกครั้ง

“เรื่องมาจนถึงขนาดนี้แล้ว เราสองตระกูลยังจะดองญาติกันอีก มันจะไปมีความหมายอะไรล่ะ?”