ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 354

“หุบปาก!” นางกำนัลที่อยู่ข้างหลังตวาดเสียงดัง “จวิ้นจู่เป็นกุลสตรีที่สูงส่งเพียบพร้อม จะไปอยู่กับเจ้าที่ลำธารบนภูเขาได้อย่างไรกัน? ยิ่งไปกว่านั้น ช่วงนี้จวิ้นจู่ก็ประทับอยู่ในเมืองหลวงมาโดยตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เสด็จมายังอำเภอเฟิงหนาน!”

บึ้ม!……

ฉินเหิงถึงกับอึ้งตะลึงงันไปเลยทั้งตัว "เป็นไปไม่ได้ ข้าเห็นอยู่ชัด ๆ ว่านั่นคือจวิ้นจู่แน่ ๆ!"ก่อนหน้านี้ลู่ม่านเคยปลอมตัวเป็นหลี่หว่านถิง ด้วยการใช้เทคนิคการแต่งหน้าขั้นเทพวาดออกมาเป็นลักษณะที่เหมือนกับดวงตาของหลี่หว่านถิง นี่ต้องยกความดีความชอบให้กับโลกยุคปัจจุบันที่มีวิดีโอเกี่ยวกับการแต่งหน้าแบบครึ่งหน้า รวมถึงการแต่งหน้าเลียนแบบโพสต์ออกมาจำนวนมาก ตัวนางเองในเวลานั้นรู้สึกว่าน่าสนใจดี จึงเข้าไปดูทั้งยังศึกษาเรื่องนี้อย่างจริงจังอยู่พักหนึ่ง

คิดไม่ถึงเลยว่าพอมายุคโบราณแล้ว มันจะกลายเป็นทักษะที่เอามาใช้ได้ผลจริงแบบนี้!

ดังนั้น แน่นอนว่าในสายตาของคุณชายฉิน หลี่หว่านถิงที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้ ก็คือจวิ้นจู่หว่านถิงผู้ที่อยู่บนเขากับเขาในวันนั้นนั่นเอง

“หุบปาก! ทหาร คนผู้นี้พูดจาหยามหมิ่นคิดจะใส่ร้ายจวิ้นจู่ จงนำไปโบยก่อนห้าสิบไม้ให้หนัก!”

ฉินเหิงยังทำท่าจะพูดต่อ แต่ทหารองครักษ์ที่ติดตามจวิ้นจู่ได้ก้าวขึ้นมาข้างหน้า ยกมืออุดปากของ ฉินเหิงก่อนจะกดเจ้าตัวลงบนพื้น แล้วเริ่มลงมือโบยตีอย่างรุนแรง

ฉินเหิงเป็นคุณชายตระกูลมั่งคั่งร่ำรวย ปกติเคยต้องได้รับความลำบากทุกข์ทรมานแบบนี้เสียที่ไหนกัน? เพิ่งจะโบยไปได้สิบไม้ เขาก็ร่อแร่จนแทบจะเหลือแค่ครึ่งชีวิตแล้ว

ฮูหยินฉินที่อยู่ข้าง ๆ ร้องไห้อ้อนวอนจนเสียงแหบแห้ง แต่ก็ไม่มีใครสนใจนางเลย

หลังจากโบยครบ ฉินเหิงก็เหลือแค่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้ว ฮูหยินฉินรีบวิ่งถลาเข้าไปกอดลูกชายตัวเองไว้

ในชั่วเวลานี้เอง ฉินเหิงถึงค่อยตระหนักรู้ขึ้นมาได้ว่า ตัวเองถูกใครสักคนเล่นลูกไม้ปั่นหัวหลอกเข้าให้แล้ว แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่มีหนทางไปไล่ตามสืบเสาะแล้วว่าใครกันแน่ที่หลอกลวงเขา

รอจนถึงตอนที่ฉินเหิงถูกฮูหยินฉินกับคนขับรถช่วยกันยกตัวขึ้นมา เฉิ่นหลิ่วเอ๋อค่อยวิ่งออกมาจากข้างใน พอได้เห็นภาพฉากนี้เข้า นางก็ตกใจจนตัวแข็งทื่อไปเลย

ก่อนหน้าที่ตาแก่เฉินสั่งให้นางกลับเข้าบ้านไป เป็นเพราะนางนอนไม่หลับ คิดว่าดอกไม้ในหมู่บ้านกำลังบานพอดี ไม่สู้ไปเก็บกลับมาสักหน่อยเอาไปแช่น้ำใช้ล้างหน้า นี่ก็เป็นเรื่องที่นางได้ยินสาวใช้ข้างกายของหยวนซื่อเล่าให้ฟัง

เพิ่งจะกลับมาถึง ก็เห็นภาพฉากนี้เข้าพอดี นางรีบวางตะกร้าลงแล้ววิ่งเข้ามา

“แม่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ?” เฉินหลิ่วเอ๋อถามด้วยความตื่นตระหนก

“หลิวเอ๋อเอ๊ย! เจ้ากลับมาได้เสียที!” เฉินหลี่ซื่อกอดลูกสาวพลางร้องไห้ฟูมฟาย ทันทีที่เฉินหลิ๋วเอ๋อมองไปเห็นฉินเหิงที่หายใจร่อแร่เหมือนคนใกล้ตายได้ทุกขณะ ก็รีบปล่อยมือจากเฉินหลี่ซื่อแล้ววิ่งเข้าไป ตั้งใจว่าจะช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นมา

แต่กลับถูกฮูหยินฉินผลักออกไปอย่างแรง “นังผู้หญิงชั้นต่ำนี่ อย่ามาแตะต้องลูกชายข้านะ”

“ฮูหยินฉิน!” เฉินหลิ่วเอ๋อจ้องมองฮูหยินฉินที่ปกติจะดีกับนางมากอย่างไม่เชื่อสายตา ทำไมจู่ ๆ แค่พริบตาเดียวก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้ล่ะ?

“ไสหัวไปให้พ้น!” ฮูหยินฉินพูดจบ ก็ทั้งยกทั้งหามฉินเหิงขึ้นรถแล้วจากไปทันที

เฉินหลิ่วเอ๋อยังทำท่าเหมือนอยากจะไล่ตามไป ตาแก่เฉินร้องตวาดเสียงดังลั่น “ยังไม่รีบไปลากนางกลับมาให้ข้าอีกรึ!”

เฉินหลี่ซื่อรีบก้าวขึ้นไปข้างหน้าแล้วดึงเฉินหลิ่วเอ๋อกลับมา "หลิ่วเอ๋อ เรื่องนี้รอพวกเรากลับไปแล้ว แม่จะเล่าให้เจ้าฟังเอง"

หยวนซื่อถูกทำให้ตกใจอย่างหนัก จนกระทั่งสีหน้าขาวซีดลงไปมาก เห็นพวกนางพูดแบบนี้ ก็คิดอยากตามกลับไปที่ตัวอำเภอด้วย

ตาแก่เฉินลุกขึ้นยืนพรวด ตวาดดังลั่น “พวกเจ้าสองคน กลับมาหาข้าเดี๋ยวนี้!”

เฉินหลี่ซื่อถูกทำให้ตกใจจนผงะ แต่ก็หันกลับไปพูดอย่างดื้อรั้นว่า “ข้าจะกลับไปอยู่กับจื่อฟู่.…”

“ถ้าเจ้ากล้าไป ข้าจะตีขาเจ้าให้หัก!” พูดจบ ตาแก่เฉินก็คว้าไม้ท่อนหนึ่งขึ้นมา แล้วเหวี่ยงฟาดเข้าไปทักทายเฉินหลี่ซื่อตรง ๆ

เฉินหลี่ซื่อหลบไม่ทัน ถึงกับถูกฟาดใส่ไปไม้หนึ่งเข้าจริง ๆ

เฉินหลิ่วเอ๋อรีบเข้าไปพยุงเฉินหลี่ซื่อ ฝ่ายหยวนซื่อจึงฉวยโอกาสนี้ขึ้นรถไปเลย ก่อนจะสั่งให้คนขับรีบขับรถออกไป นางตกใจกลัวแทบตายแล้วจริง ๆ นางไม่อาจทนอยู่ที่นี่ต่อไปได้อีกแม้เพียงครึ่งนาที

“สะใภ้รอง! สะใภ้รอง!” เฉินหลี่ซื่อฝืนดิ้นรนตะโกนร้องเรียก

หยวนซื่อมีหรือจะสนใจไยดีนาง ? เพียงไม่นานคนก็หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย เฉินหลี่ซื่อฝืนจะยืนขึ้น ยังไม่ทันจะยืนได้ตรงก็ล้มลงไปก่อนแล้ว

เฉินหลิ่วเอ๋อจ้องตาแก่เฉินตาเขม็ง “พ่อ ทำไมถึงตีแม่อีกแล้ว?”

ตาแก่เฉินโกรธจนหัวร้อนแล้วตอนนี้ พอคิดไปถึงเรื่องพวกนี้ที่เฉินหลี่ซื่อทำ โทสะก็พวยพุ่งขึ้นมาจากทั่วทุกอณูรูขุมขน “ข้ายังแค้นที่ตัวเองไม่รีบตีนางให้ตายไปให้เร็วกว่านี้ด้วยซ้ำ!”

(*ภาษาจีนมีการเรียกประจำเดือนแบบอื่นด้วย “ต้าหยีมา” แปลว่า "ป้า" ผู้หญิงเมนส์มาจะเรียกว่า “ป้ามา” อารมณ์เปลี่ยนแปลงง่าย ประมาณว่าญาติมาก็ต้องดูแลกันดีๆ พอผู้ชายอารมณ์ไม่ดี คนจีนมักจะแซวด้วย ลุงเขยใหญ่มาเหรอ )

หลี่หว่านถิงไม่ได้รั้งอยู่ที่บ้านของลู่ม่านนานนัก ไม่นานก็ขอตัวกลับไป เห็นว่าฤดูเก็บเกี่ยวใกล้จะมาถึงแล้ว ทางเมืองหลวงทุกคนก็ต้องเริ่มจัดทำรายการประเมินเงินประจำปีแล้วเช่นกัน นางจึงต้องกลับไปดูบัญชีของตัวเองแล้ว

ลู่หม่านก็ไม่ได้รั้งนางไว้ ก่อนจะกลับไป ยังแบ่งผลิตภัณฑ์บำรุงผิวที่ตัวเองพัฒนาขึ้นมาใหม่บางส่วนให้กับหลี่หว่านถิงอีกด้วย

หลังจากหลี่หว่านถิงกลับไป เรื่องราวต่าง ๆ ในครอบครัวของลู่ม่านก็นับว่าจบลงได้ในที่สุด

เฉินจื่ออานกลับมาเริ่มต้นอ่านเขียนหนังสือใหม่ทุกวันแล้ว ในขณะที่ลู่ม่านอาศัยช่วงที่ตัวเองอยู่ว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำ จึงไปจัดเก็บสิ่งต่าง ๆ ทั้งในและนอกบ้าน

ผ่านไปอีกสามวัน ลู่ม่านเพิ่งกินข้าวมื้อเช้าเสร็จ ยายชุยก็พาคุณหนูชุยเข้ามาพบ

“กินข้าวเช้ากันแล้วหรือ?” ลู่ม่านถาม

“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณลู่อันเหรินมาก!”คุณหนูชุยตอบกลับ

เห็นได้ชัดว่า คุณหนูชุยกลับมามีสติครบถ้วนดีแล้ว ลู่ม่านก็รู้สึกโล่งอกมากเช่นกัน

“อนาคตข้างหน้ายังอีกยาวไกล เจ้าใช้ชีวิตให้ดี อนาคตจะต้องมีวันที่ดีเกิดขึ้นกับชีวิตอย่างแน่นอน!” ลู่ม่านพูดให้กำลังใจ

คุณหนูชุยพยักหน้า “ที่ข้ามาวันนี้ ตั้งใจว่าจะมาบอกลา รบกวนเจ้ามานานมากแล้ว ยามนี้พวกเราสองคนนายบ่าวควรจะไปกันได้แล้ว”

ลู่ม่านพูดโพล่งขึ้นโดยไม่รู้ตัว “คุณหนูชุย ร่างกายของเจ้า.…”

“ร่างกายของข้าดีขึ้นมากแล้ว อีกทั้งพวกเรายังมีรถด้วย ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

ลู่ม่านพยักหน้า เมื่อเห็นว่ายายชุยก็พูดแบบเดียวกัน จึงปล่อยไปตามการตัดสินใจของพวกนาง

เดิมทีคิดว่า การที่คุณหนูชุยจากไปครั้งนี้ นางจะได้ใช้ชีวิตอิสระท่องเที่ยวไปตามท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ชื่นชมท้องนภาอันไพศาลแล้ว แต่ใครเลยจะรู้ว่า มันกลับเป็นการพบหน้ากันเป็นครั้งสุดท้าย