ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 354

“หุบปาก!” นางกำนัลที่อยู่ข้างหลังตวาดเสียงดัง “จวิ้นจู่เป็นกุลสตรีที่สูงส่งเพียบพร้อม จะไปอยู่กับเจ้าที่ลำธารบนภูเขาได้อย่างไรกัน? ยิ่งไปกว่านั้น ช่วงนี้จวิ้นจู่ก็ประทับอยู่ในเมืองหลวงมาโดยตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เสด็จมายังอำเภอเฟิงหนาน!”

บึ้ม!……

ฉินเหิงถึงกับอึ้งตะลึงงันไปเลยทั้งตัว "เป็นไปไม่ได้ ข้าเห็นอยู่ชัด ๆ ว่านั่นคือจวิ้นจู่แน่ ๆ!"ก่อนหน้านี้ลู่ม่านเคยปลอมตัวเป็นหลี่หว่านถิง ด้วยการใช้เทคนิคการแต่งหน้าขั้นเทพวาดออกมาเป็นลักษณะที่เหมือนกับดวงตาของหลี่หว่านถิง นี่ต้องยกความดีความชอบให้กับโลกยุคปัจจุบันที่มีวิดีโอเกี่ยวกับการแต่งหน้าแบบครึ่งหน้า รวมถึงการแต่งหน้าเลียนแบบโพสต์ออกมาจำนวนมาก ตัวนางเองในเวลานั้นรู้สึกว่าน่าสนใจดี จึงเข้าไปดูทั้งยังศึกษาเรื่องนี้อย่างจริงจังอยู่พักหนึ่ง

คิดไม่ถึงเลยว่าพอมายุคโบราณแล้ว มันจะกลายเป็นทักษะที่เอามาใช้ได้ผลจริงแบบนี้!

ดังนั้น แน่นอนว่าในสายตาของคุณชายฉิน หลี่หว่านถิงที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้ ก็คือจวิ้นจู่หว่านถิงผู้ที่อยู่บนเขากับเขาในวันนั้นนั่นเอง

“หุบปาก! ทหาร คนผู้นี้พูดจาหยามหมิ่นคิดจะใส่ร้ายจวิ้นจู่ จงนำไปโบยก่อนห้าสิบไม้ให้หนัก!”

ฉินเหิงยังทำท่าจะพูดต่อ แต่ทหารองครักษ์ที่ติดตามจวิ้นจู่ได้ก้าวขึ้นมาข้างหน้า ยกมืออุดปากของ ฉินเหิงก่อนจะกดเจ้าตัวลงบนพื้น แล้วเริ่มลงมือโบยตีอย่างรุนแรง

ฉินเหิงเป็นคุณชายตระกูลมั่งคั่งร่ำรวย ปกติเคยต้องได้รับความลำบากทุกข์ทรมานแบบนี้เสียที่ไหนกัน? เพิ่งจะโบยไปได้สิบไม้ เขาก็ร่อแร่จนแทบจะเหลือแค่ครึ่งชีวิตแล้ว

ฮูหยินฉินที่อยู่ข้าง ๆ ร้องไห้อ้อนวอนจนเสียงแหบแห้ง แต่ก็ไม่มีใครสนใจนางเลย

หลังจากโบยครบ ฉินเหิงก็เหลือแค่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้ว ฮูหยินฉินรีบวิ่งถลาเข้าไปกอดลูกชายตัวเองไว้

ในชั่วเวลานี้เอง ฉินเหิงถึงค่อยตระหนักรู้ขึ้นมาได้ว่า ตัวเองถูกใครสักคนเล่นลูกไม้ปั่นหัวหลอกเข้าให้แล้ว แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่มีหนทางไปไล่ตามสืบเสาะแล้วว่าใครกันแน่ที่หลอกลวงเขา

รอจนถึงตอนที่ฉินเหิงถูกฮูหยินฉินกับคนขับรถช่วยกันยกตัวขึ้นมา เฉิ่นหลิ่วเอ๋อค่อยวิ่งออกมาจากข้างใน พอได้เห็นภาพฉากนี้เข้า นางก็ตกใจจนตัวแข็งทื่อไปเลย

ก่อนหน้าที่ตาแก่เฉินสั่งให้นางกลับเข้าบ้านไป เป็นเพราะนางนอนไม่หลับ คิดว่าดอกไม้ในหมู่บ้านกำลังบานพอดี ไม่สู้ไปเก็บกลับมาสักหน่อยเอาไปแช่น้ำใช้ล้างหน้า นี่ก็เป็นเรื่องที่นางได้ยินสาวใช้ข้างกายของหยวนซื่อเล่าให้ฟัง

เพิ่งจะกลับมาถึง ก็เห็นภาพฉากนี้เข้าพอดี นางรีบวางตะกร้าลงแล้ววิ่งเข้ามา

“แม่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ?” เฉินหลิ่วเอ๋อถามด้วยความตื่นตระหนก

“หลิวเอ๋อเอ๊ย! เจ้ากลับมาได้เสียที!” เฉินหลี่ซื่อกอดลูกสาวพลางร้องไห้ฟูมฟาย ทันทีที่เฉินหลิ๋วเอ๋อมองไปเห็นฉินเหิงที่หายใจร่อแร่เหมือนคนใกล้ตายได้ทุกขณะ ก็รีบปล่อยมือจากเฉินหลี่ซื่อแล้ววิ่งเข้าไป ตั้งใจว่าจะช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นมา

แต่กลับถูกฮูหยินฉินผลักออกไปอย่างแรง “นังผู้หญิงชั้นต่ำนี่ อย่ามาแตะต้องลูกชายข้านะ”

“ฮูหยินฉิน!” เฉินหลิ่วเอ๋อจ้องมองฮูหยินฉินที่ปกติจะดีกับนางมากอย่างไม่เชื่อสายตา ทำไมจู่ ๆ แค่พริบตาเดียวก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้ล่ะ?

“ไสหัวไปให้พ้น!” ฮูหยินฉินพูดจบ ก็ทั้งยกทั้งหามฉินเหิงขึ้นรถแล้วจากไปทันที

เฉินหลิ่วเอ๋อยังทำท่าเหมือนอยากจะไล่ตามไป ตาแก่เฉินร้องตวาดเสียงดังลั่น “ยังไม่รีบไปลากนางกลับมาให้ข้าอีกรึ!”

เฉินหลี่ซื่อรีบก้าวขึ้นไปข้างหน้าแล้วดึงเฉินหลิ่วเอ๋อกลับมา "หลิ่วเอ๋อ เรื่องนี้รอพวกเรากลับไปแล้ว แม่จะเล่าให้เจ้าฟังเอง"

หยวนซื่อถูกทำให้ตกใจอย่างหนัก จนกระทั่งสีหน้าขาวซีดลงไปมาก เห็นพวกนางพูดแบบนี้ ก็คิดอยากตามกลับไปที่ตัวอำเภอด้วย

ตาแก่เฉินลุกขึ้นยืนพรวด ตวาดดังลั่น “พวกเจ้าสองคน กลับมาหาข้าเดี๋ยวนี้!”

เฉินหลี่ซื่อถูกทำให้ตกใจจนผงะ แต่ก็หันกลับไปพูดอย่างดื้อรั้นว่า “ข้าจะกลับไปอยู่กับจื่อฟู่.…”

“ถ้าเจ้ากล้าไป ข้าจะตีขาเจ้าให้หัก!” พูดจบ ตาแก่เฉินก็คว้าไม้ท่อนหนึ่งขึ้นมา แล้วเหวี่ยงฟาดเข้าไปทักทายเฉินหลี่ซื่อตรง ๆ

เฉินหลี่ซื่อหลบไม่ทัน ถึงกับถูกฟาดใส่ไปไม้หนึ่งเข้าจริง ๆ

เฉินหลิ่วเอ๋อรีบเข้าไปพยุงเฉินหลี่ซื่อ ฝ่ายหยวนซื่อจึงฉวยโอกาสนี้ขึ้นรถไปเลย ก่อนจะสั่งให้คนขับรีบขับรถออกไป นางตกใจกลัวแทบตายแล้วจริง ๆ นางไม่อาจทนอยู่ที่นี่ต่อไปได้อีกแม้เพียงครึ่งนาที

“สะใภ้รอง! สะใภ้รอง!” เฉินหลี่ซื่อฝืนดิ้นรนตะโกนร้องเรียก

หยวนซื่อมีหรือจะสนใจไยดีนาง ? เพียงไม่นานคนก็หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย เฉินหลี่ซื่อฝืนจะยืนขึ้น ยังไม่ทันจะยืนได้ตรงก็ล้มลงไปก่อนแล้ว

เฉินหลิ่วเอ๋อจ้องตาแก่เฉินตาเขม็ง “พ่อ ทำไมถึงตีแม่อีกแล้ว?”

ตาแก่เฉินโกรธจนหัวร้อนแล้วตอนนี้ พอคิดไปถึงเรื่องพวกนี้ที่เฉินหลี่ซื่อทำ โทสะก็พวยพุ่งขึ้นมาจากทั่วทุกอณูรูขุมขน “ข้ายังแค้นที่ตัวเองไม่รีบตีนางให้ตายไปให้เร็วกว่านี้ด้วยซ้ำ!”