ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 360

ในที่สุด ก็เห็นหลุมฝังศพใหม่แห่งหนึ่งที่ปักธงไว้อาลัยสีขาวปลิวไสวอยู่ท่ามกลางสายลม ลู่ม่านจึงสั่งให้เหอเย่วหยุดรถ

เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ๆ ลู่ม่านถึงเห็นว่าที่ข้างหลุมฝังศพนั้นมีคนอยู่คนหนึ่ง กำลังก้มหน้าพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น ที่แท้ก็คือยายชุยที่จากไปพร้อมกับคุณหนูชุยเมื่อวันนั้นนั่นเอง

เมื่อเห็นลู่ม่าน อาจเป็นเพราะความคุ้นเคยก็เป็นไปได้ เสียงสะอื้นของนางที่เดิมทีเป็นแค่เสียงเบา ๆ ก็ดังขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุม

“อันเหริน ในที่สุดท่านก็มาแล้ว คุณหนูของเรา ไม่อยู่แล้วเจ้าค่ะ!”

ในใจของลู่ม่านเองก็รู้สึกเป็นทุกข์ไม่แพ้กัน นั่งกึ่งคุกเข่าลงข้าง ๆ ตัวนางแล้วพยักหน้า “ข้ารู้เรื่องนี้หมดแล้วล่ะ ทำไมอยู่ ๆ คุณหนูชุยถึงคิดไม่ได้แบบนี้ขึ้นมาล่ะ?”

“ล้วนเป็นความผิดของข้าเอง!” ยายชุยพูดพลางร้องไห้ฟูมฟาย “เดิมทีข้าจะพาคุณหนูออกไปจากอำเภอเฟิงหนานอยู่แล้ว แต่ระหว่างที่คุณหนูเดินทางไปได้ครึ่งทาง จู่ ๆ ก็บอกว่าอยากกลับไปคารวะวิญญาณท่านพ่อท่านแม่ที่เฟิงหนานสักครั้ง ข้าก็กลัวว่าจะไปเจอพวกตระกูลฉิน จึงเกลี้ยกล่อมนางว่าอย่ากลับไปเลย แต่คุณหนูบอกว่าตลอดชีวิตนี้คงจะไม่ได้กลับมาอีกแล้ว ไม่ไปคารวะสักครั้งจะได้อย่างไร? ข้าคิด ๆ ดูก็เห็นว่าจริงอยู่ เลยกลับมาพร้อมคุณหนู”

ยายชุยหยุดไปครู่หนึ่ง ก็พูดต่ออีกว่า “หลังจากที่กลับมาแล้ว คุณหนูอาศัยจังหวะที่ข้ากำลังไปซื้อกระดาษเงินกระดาษทอง ลอบหนีหายไป ข้าเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบออกตามหา รอจนข้าไปพบคุณหนู นางก็ฝืนต่อไปไม่ไหวแล้ว! เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง ข้าไม่ควรยอมให้คุณหนูกลับมาที่นี่เลย!”

ยายชุยโทษตัวเองอย่างมาก ลู่ม่านส่ายหน้า “นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้า นี่เป็นสิ่งที่คุณหนูของเจ้าเลือกเอง นางคิดไม่ได้เอง จนสุดท้ายก็ส่งตัวเองเข้าไปในกรงที่มีสัตว์ป่ารอขย้ำแบบนี้”

เหอเย่วหยิบกระดาษเงินกระดาษทองที่ซื้อออกมา ลู่ม่านเริ่มเผากระดาษเงินกระดาษทองให้คุณหนูชุยอย่างคร่ำเคร่งจริงจัง

รอจนทุกอย่างเสร็จสิ้น ลู่ม่านก็ยืนขึ้นแล้วถามว่า "หลังจากนี้เจ้าวางแผนว่าจะทำอะไรต่อไปล่ะ?"

ยายชุยแค่นยิ้มเย็นชา “ข้าจะขอแลกชีวิตกับพวกตระกูลฉินแบบตายกันไปข้าง!”

“เรื่องมาจนถึงขนาดนี้แล้ว เจ้าก็ยังคิดจะแก้แค้น นั่นก็เท่ากับว่าคุณหนูต้องตายเปล่าแล้วล่ะ!” ลู่ม่านรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อย “ตอนนี้ตระกูลฉินนั่นได้รับผลกรรมของตัวเองไปแล้ว ลูกชายเพียงคนเดียวไม่มีลูกหลานสืบสกุล ความเจ็บปวดของพวกเขา ยังหนักหนายิ่งกว่าเจ้าลงมือฆ่าเขาให้ตายเสียอีกไม่ใช่หรือ? ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะไปอยู่บ้านใกล้ ๆ พวกเขา แล้วเฝ้าดูพวกเขาค่อย ๆ ตกต่ำล่มจมไปทีละก้าว ๆ จนกว่าตระกูลนั้นจะพินาศไม่มีเหลือ!"

ยายชุยเหมือนจะรู้แจ้งกระจ่างขึ้นมา เกิดความเข้าใจในความจริงทันที

“อันเหริน ท่านพูดได้ถูกต้องแล้ว ข้าต้องช่วยเฝ้าดูแทนคุณหนู เฝ้าดูว่าตระกูลของพวกนั้นต้องไร้สิ้นลูกหลานอย่างไร เฝ้าดูพวกนั้นค่อย ๆ ก้าวเข้าสู่ความล่มจมพินาศ!” นางหันไปหาลู่ม่านอีกครั้ง “ขอบคุณท่านแล้วเจ้าค่ะ อันเหริน”

“ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก ข้าแค่ให้คำแนะนำบางอย่างกับเจ้าก็เท่านั้นเอง ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนหน้านี้ก็เคยช่วยเหลือพวกเจ้ามาก่อน อันที่จริงก็เป็นเพราะเพื่อตัวของข้าเอง คิดไม่ถึงว่ากลับเป็นการทำร้ายคุณหนูชุยเสียได้”

“พี่เสี่ยวม่าน นี่ก็ไม่ใช่ความผิดของพี่เหมือนกัน พวกเราไม่มีใครรู้หรอก ว่าคนเลวนั้นจะชั่วร้ายเลวทรามไปได้ถึงขั้นไหนไม่ใช่หรือ? คุณชายฉินนั่นมองแวบเดียวก็เหมือนว่าเป็นคนที่มีความสามารถโดดเด่น แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเพื่ออำนาจลาภยศ กระทั่งลูกแท้ ๆ ของตัวเองก็ยังไม่ต้องการแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณหนูชุยแท้ง ก็คงไม่ทำอะไรที่มันสุดขีดถึงขั้นนั้นอย่างแน่นอน!”

ยายชุยพยักหน้า "ในโลกใบนี้มีปีศาจร้ายมากกว่าคนดี ๆ มากนัก!"

หลังจากพูดจบ ลู่ม่านก็ยืนขึ้นแล้วคารวะหลุมศพของคุณหนูชุย ทั้งสามคนค่อยพากันเดินออกมาจากสุสานศพไร้ญาติ

“เจ้าในตอนนี้ก็เหมือนว่าจะไม่มีที่ไปแล้วสินะ?” ลู่ม่านถามยายชุย

ยายชุยไม่ตอบอะไรกลับมา ลู่ม่านจึงพูดขึ้นอีกครั้งว่า “เจ้ารู้จักบ้านของข้าหลังที่อยู่ในตัวอำเภอสินะ? ตอนนี้เจ้าทั้งไม่มีงานทำ ทั้งไม่มีที่อยู่ย่อมไม่ใช่เรื่องดี ที่บ้านหลังนั้นของข้ามีแค่ผู้ชายแก่อยู่กันแค่สองคน เวลาจะทำอะไรก็ไม่ละเอียดเหมือนผู้หญิง ถ้าเจ้าไม่รังเกียจก็ไปพูดกับพวกเขาเสียหน่อย บอกว่าข้าเป็นคนให้เจ้าไป ส่วนเงินเดือนแต่ละเดือนให้เท่ากับพวกเขา!"

ขอบตาของยายชุยร้อนผ่าว ได้ยินเหอเย่วพูดขึ้นอีกว่า “พี่เสี่ยวม่านพูดถูกแล้ว ท่านไปอาศัยอยู่ที่นั่น ในช่วงวันเทศกาล ท่านก็สามารถมาที่นี่เพื่อจุดธูปเผากระดาษให้คุณหนูชุยได้ ยิ่งไปกว่านั้น บ้านของตระกูลฉินนั่นก็อยู่ห่างกันออกไปไม่ไกล ในอนาคตเมื่อไหร่ที่บ้านของพวกเขาได้รับผลกรรม ท่านก็จะได้รู้เป็นคนแรกเลยเชียวล่ะ”

ยายชุยพยักหน้า แล้วจู่ ๆ ก็คุกเข่าลงตรงหน้าลู่ม่าน

“อันเหริน ตอนนั้นข้าทำตัวแบบนั้นกับท่าน ท่านก็ยังมีน้ำใจเก็บข้าไว้ที่บ้านของท่านอีก ความเมตตาและคุณธรรมของท่าน ช่างยิ่งใหญ่จนข้าตอบแทนเท่าไหร่ก็ไม่หมด!”