ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 363

และนี่ยังเป็นครั้งแรกที่ตาแก่เฉินตบตีเฉินหลิ่วเอ๋อด้วย หลังจากตบไปแล้ว ก็นึกเสียใจขึ้นมา “หลิ่วเอ๋อ พ่อไม่ได้ตั้งใจ.…”

“ไปให้พ้น!” เฉินหลิ่วเอ๋อกรีดร้องเสียงแหลม “ข้าเกลียดพ่อ! เพื่อนังผู้หญิงสารเลวหน้าเหม็นคนหนึ่ง พ่อถึงกับตบข้าเลยรึ? "

ริมฝีปากของตาแก่เฉินสั่นระริก เดิมทีคิดว่าเฉินหลิ่วเอ๋อจะมีสติขึ้นมาได้ แต่คิดไม่ถึงว่านางจะยิ่งก้าวร้าวหยาบคายหนักข้อขึ้นกว่าเดิม

“เจ้าทำเกินไปแล้ว!” ชั่วขณะที่ตาแก่เฉินยกมือขึ้นทำท่าจะตบอีกครั้ง เฉินหลิ่วเอ๋อก็ผลักตาแก่เฉินออกไป แล้วพุ่งทะยานออกไปข้างนอกทันที

เฉินหลี่ซื่อตั้งท่าจะไล่ตามไป แต่ถูกตาแก่เฉินลากกลับมาตรง ๆ “ไม่ต้องไปตามมันกลับมานะ! ไอ้ลูกชั่วนั่น ปล่อยให้นางตายไปซะให้มันจบ ๆ ไป!”

หลังจากที่ตาแก่เฉินพูดจบ เขาก็ไอออกมาอย่างรุนแรง

เฉินจื่ออานกับลู่ม่านกลับมาจากบ้านของเหอเย่ว บังเอิญเดินผ่านหน้าประตู ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวใหญ่โตขนาดนี้ จึงเดินตามเสียงเอะอะนั้นเข้ามา

เมื่อเห็นดังนั้น ก็รีบก้าวขึ้นไปข้างหน้าแล้วช่วยตบ ๆ ที่หลังของตาแก่เฉินเบา ๆ “พ่อ เป็นอะไรไปน่ะ? ทำไมถึงโกรธขนาดนี้ล่ะ?”

ตาแก่เฉินส่ายหน้า "ข้าไม่เป็นไร พวกเจ้ากลับไปเถอะ!"

“ห้ามกลับ!” เฉินหลี่ซื่อกลับคว้าแขนเฉินจื่ออานไว้แน่น “จื่ออาน เจ้าต้องพูดกับข้ามาให้มันชัดเจน”

เฉินจื่ออานไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าสรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้น? จึงถามด้วยความสงสัยว่า “แม่ มีอะไรรึ?”

"เจ้าคิดว่าจะมีอะไรล่ะ? เงินน่ะสิ เอาเงินมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!"

เฉินจื่ออานยิ่งสับสนหนักกว่าเดิม “แม่ ทำไมจู่ ๆ ถึงมาขอเงินล่ะ จะเอาไปทำอะไร?”

“เจ้าอย่ามาแกล้งโง่กับข้าหน่อยเลย แค่สาวใช้คนหนึ่งเจ้าก็ยังให้สินสอดไปตั้งมากมายขนาดนั้น ข้าเป็นแม่เจ้า เจ้าจะให้เงินข้าบ้างมันจะเป็นไรไป? น้องสาวของเจ้าจะแต่งงานข้าเคยบอกกับเจ้าไว้ว่าต้องการเงินสามสิบตำลึง เจ้าก็เอาแต่ผัดวันประกันพรุ่งอยู่นั่นแหล่ะ!”

ลู่ม่านถึงกับพูดไม่ออก

“ถ้าข้าจำไม่ผิดล่ะก็ ตอนแรกที่แม่บอกว่าอยากได้สามสิบตำลึง มันเป็นตำลึงทองสินะ? สามสิบตำลึงทอง มันสามารถซื้อสินเจ้าสาวได้เป็นสิบเท่าของในวันนี้แล้วนะแม่!”

“นั่นมันจะเหมือนกันได้อย่างไรล่ะ?” เฉินหลี่ซื่อยังคงโกรธจัด ยิ่งพูดจาเหมือนว่ามีเหตุผลเต็มที่ “ข้าเป็นแม่ของเจ้า หลิ่วเอ๋อก็เป็นน้องสาวแท้ ๆ ของเจ้า หรือว่ามันไม่คุ้มค่าล่ะ?”

ไม่พูดถึงเรื่องนี้ลู่ม่านก็ยังไม่โกรธ แต่พอได้ยินการเปรียบเทียบลักษณะนี้ นางพลันโกรธจนไฟโทสะแล่นปราดไปทั่วทุกอณูรูขุมขนเลยทีเดียว

“เสี่ยวเย่วเคยช่วยชีวิตข้าไว้ แล้วพวกเจ้าล่ะปฏิบัติกับข้าอย่างไร? ในเมื่อตอนนี้รู้จักใช้ความสัมพันธ์มาข้องแวะดีแล้ว ก็ลองถามมโนธรรมในใจของตัวเองดูหน่อยเถอะ ว่าปฏิบัติต่อข้าอย่างไร?”ลู่ม่านพูดจบ ก็ไม่สนใจเฉินจื่ออานอีก หันหลังแล้วเดินออกไปเลยตรง ๆ

ที่ด้านหลัง เฉินจื่ออานส่งเสียงร้องเรียกด้วยความเป็นห่วงว่า "เสี่ยวม่าน"

เฉินหลี่ซื่อรีบคว้าแขนเฉินจื่ออานเอาไว้อีกครั้ง “ จื่ออาน หรือว่าในใจเจ้าก็คิดเหมือนผู้หญิงคนนั้น? นี่ข้าเป็นแม่แท้ ๆ ของเจ้านะ!”

เฉินหลี่ซื่อพูดถึงตรงนี้ ในใจก็รู้สึกเศร้าสลดขึ้นมาวูบหนึ่ง

เฉินจื่ออานเม้มปาก แล้วจู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่า “เงินในบ้านล้วนเป็นเสี่ยวม่านที่หามาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง นางอยากให้ใครนางก็ให้คนนั้น ส่วนเงินที่เป็นส่วนของพวกแม่ สมควรเป็นข้าที่ต้องให้ ข้ารับปากว่าจะหามาให้แม่ให้ได้”

เฉินจื่ออานยังพูดไม่ทันจบ เฉินหลี่ซื่อก็กรีดร้องเสียงแหลมขึ้นมาว่า "เจ้าพูดว่าอะไรนะ?"

“ก็เป็นไปตามที่แม่ได้ยินนั่นแหล่ะ!” พูดจบ เขาก็หันไปค้อมกายคำนับตาแก่เฉิน จากนั้นก็หันหลังกลับแล้ววิ่งไล่ตามลู่ม่านไปทันที

จนเขาเดินไปได้สุดหัวซอย ถึงได้ยินเสียงร้องไห้ที่เหมือนอีกาคร่ำครวญของเฉินหลี่ซื่อดังแว่วมา

เฉินจื่ออานชะงักฝีเท้าไปชั่วขณะ แต่ก็ไม่ได้หันกลับไป

หลังจากกลับถึงบ้าน เฉินจื่ออานก็เข้ามาในห้องตรง ๆ ลู่ม่านกำลังจัดเตียง เขาก้าวขึ้นไปดึงตัวลู่ม่านมาสวมกอดไว้ในอ้อมแขน “เสี่ยวม่าน ขอโทษนะ เป็นเพราะเรื่องของข้าจึงทำให้เจ้าต้องรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอีกแล้ว”

อันที่จริงแล้วคำพูดที่ลู่ม่านพูดกับเฉินหลี่ซื่อเมื่อครู่ ล้วนเป็นเพราะนางตั้งใจ พอกลับมาถึง นางก็ไม่ได้รู้สึกโกรธแล้ว

โดยเฉพาะเมื่อครู่นี้ที่เฉินจื่ออานปกป้องนาง สำหรับเขาที่เป็นคนยุคโบราณคนหนึ่ง แต่ไหนแต่ไรมาก็มีแนวคิดว่าผู้ชายเป็นใหญ่ต้องให้ความเคารพมาโดยตลอด การที่เขาสามารถพูดออกมาจากปากได้ว่า เงินทั้งหมดในบ้านเป็นเงินที่ลู่ม่านมาหาเอง นั่นเท่ากับว่าเขายอมรับตรง ๆ ว่าตนเป็นแค่แมงดาที่เกาะผู้หญิงกินคนหนึ่ง แค่ท่าทางแบบนี้มันก็มากพอที่จะทำให้ลู่ม่านหายโกรธได้เป็นปลิดทิ้งแล้ว

วันรุ่งขึ้น ลู่ม่านตื่นขึ้นมาได้ก็นั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียง

ส่วนเฉินจื่ออานก็ทำเหมือนทุกวันตามปกติ คือไปอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบแล้ว

“เสี่ยวเย่ว!” ลู่ม่านเรียกโดยไม่รู้ตัว หลังจากเรียกไป นางก็เริ่มส่ายหน้าอีกครั้ง เสี่ยวเย่วแต่งออกไปแล้ว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่านางยังให้วันหยุดพักผ่อนนางไปเป็นเวลาถึงหนึ่งสัปดาห์อยู่เลย!

คนเรานี่หนอ ช่างแปลกเสียจริง

หลังจากได้รับการดูแลจากเหอเย่วมานานจนเคยชิน นางก็เริ่มแอบขี้เกียจขึ้นมาแล้ว

หลังจากพยายามลุกขึ้นมาเอง ลู่ม่านก็ไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วออกไป ยายอิงทำอาหารเช้าไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ลู่ม่านกินไปได้แค่สองสามคำก็ไม่กินต่อแล้ว

อยู่บ้านคนเดียวเป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก ไม่มีใครคนคุยด้วยเลย ชั่วขณะที่กำลังจะไปหาเฉินจื่ออาน ก็เห็นตาแก่เฉินมาเดินวนเวียนไปมาอยู่ด้านนอก

ลู่ม่านรีบเดินเข้าไปหา "พ่อ พ่อมาทำอะไรหรือ?"

ตาแก่เฉินมีสีหน้าที่เหนื่อยล้าอิดโรยเต็มที่ มีรอยคล้ำใต้ตาเป็นวงใหญ่ เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนนี้เขามีอาการนอนไม่หลับที่หนักหนามาก

“จื่ออานล่ะ?”

“จื่ออานกำลังอ่านหนังสืออยู่เจ้าค่ะ!” ลู่ม่านตอบ “มีเรื่องอะไรรึ? เข้ามาคุยข้างในดีหรือไม่?”

ตาแก่เฉินทำท่าเหมือนจะเดินเข้าไป แต่แล้วก็ถอยออกมาอีกครั้ง “ช่างเถอะ ก็ไม่ได้มีอะไรหรอก ข้าไม่ไปหาเขาแล้วดีกว่า ให้เขาอ่านหนังสืออย่างสบายใจเถอะ!”

พูดจบ เขาก็ไม่สนลู่ม่านที่พยายามเข้ามาขวางไว้ เดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ลู่ม่านขมวดคิ้วมุ่น ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตาแก่เฉิน? ในอีกหลายวันต่อมา ตาแก่เฉินก็ไม่มาปรากฏตัวให้เห็นอีกเลย ลู่ม่านเองก็ค่อย ๆ ลืมเลือนเรื่องนี้ไป

จนกระทั่งอีกห้าวันต่อมา จู่ ๆ ลู่ม่านก็ได้รู้ข่าวว่า เฉินหลิ่วเอ๋อจะแต่งงานแล้ว