ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 364

ตาแก่เฉินเป็นคนมาบอกเองถึงบ้าน ตาแก่เฉินไม่ได้มีสีหน้าลังเลใจเหมือนในวันนั้น แต่ครั้งนี้บนใบหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจในภายหลัง

“แต่นี่มันจะดีได้อย่างไรล่ะ? หลิ่วเอ๋อนังลูกน่าตายนั่นแค่ระยะเวลาสั้น ๆ แค่นี้ก็จะแต่งงานแล้ว”

ลู่ม่านขมวดคิ้วมุ่น “หลิ่วเอ๋อไม่ใช่ว่าอยู่แต่ในบ้านตลอดหรือ? ทำไมจู่ ๆ ก็จะแต่งงานแล้วล่ะ?”

“ที่จริงแล้ว...” ตาแก่เฉินเอ่ยปาก “คืนนั้นหลังจากที่โดนข้าตบหน้า นางก็หนีไปเลย เดิมทีข้าโกรธมากเลยพูดว่าไม่สนใจนางแล้ว แต่หลังจากนั้นพอเห็นว่านางไม่กลับมาบ้าน ข้าก็รีบออกไปตามหาทั้งคืนแต่ก็หาไม่พบ"

“ดังนั้น ที่พ่อมาเมื่อวันก่อน คือคิดว่าจะมาขอให้จื่ออานช่วยออกไปตามหานางสินะ?”

“อือ!” ตาแก่เฉินพูดด้วยความกระอักกระอ่วน “แต่หลังจากนั้นข้าคิดได้ว่าจื่ออานเองก็ยุ่งมากเหมือนกัน เรื่องของหลิ่วเอ๋อ ทำให้ธุระหลายอย่างของจื่ออานต้องล่าช้าไปมากแล้ว!”

แม้ว่าเฉินจื่ออานจะไม่ชอบเฉินหลิ่วเอ๋อนัก แต่จู่ ๆ จะแต่งงานแล้ว ถึงอย่างไรเขาก็เป็นพี่ชายคนที่สามของนาง ก็ยังต้องไปดูสักหน่อย

“หลิ่วเอ๋อจะแต่งงานกับใครรึ?” เฉินจื่ออานถาม

“คนในตัวอำเภอ ตระกูลสง!”

“ตระกูลสง?” เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “ตระกูลสงที่ว่านี้ข้าเคยได้ยินมาบ้าง แต่ติดอยู่ที่ว่า ดูเหมือนตระกูลของพวกเขาตอนนี้ จะไม่มีผู้ชายที่อายุถึงวัยเหมาะสมที่ต้องการแต่งภรรยาเลยนะ?”

ตาแก่เฉินหัวเราะอย่างขมขื่น “แน่นอนว่าไม่มี คนที่หลิ่วเอ๋อจะแต่งด้วยคือนายท่านตระกูลสง!”

“เหลวไหลสิ้นดี!” เฉินจื่ออานกัดฟันกรอด “หลิ่วเอ๋อล่ะ?”

“กลับมาแล้ว อยู่ที่บ้านแล้วล่ะ เห็นบอกว่าพรุ่งนี้นายท่านสงจะส่งเกี้ยวเจ้าสาวมารับนางเข้าบ้าน”

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “ข้าจะไปดูเสียหน่อย”

เขายังพูดไม่ทันจบ เฉินหลิ่วเอ๋อกลับมาถึงหน้าประตูแล้วเรียบร้อย นางเปลี่ยนไปสวมชุดกระโปรงผ้าต่วนสีชมพู ทำให้ดูอ่อนเยาว์สดใส ดูแล้วสวยสมวัยขึ้นกว่าแต่ก่อนที่มักจะดูมืดมนหม่นหมองอย่างมาก

“หลิ่วเอ๋อ เจ้าจะแต่งงานกับนายท่านสงจริง ๆ น่ะรึ? ข้าได้ยินมาว่านายท่านสงคนนี้อายุเกือบจะสี่สิบปีนี้แล้วนะ อายุมากกว่าพี่ใหญ่อีก….”

“แล้วมันจะทำไมล่ะ?” เฉินหลิ่วเอ๋อกัดฟันพูด “นายหญิงของตระกูลสงตายไปเมื่อปีที่แล้ว ข้าแต่งเข้าไป อย่างไรก็ได้เป็นถึงนายหญิงของตระกูล!”

“หลิ่วเอ๋อ!” ตาแก่เฉินก็หงุดหงิดมากเช่นกัน “วันนั้นเป็นพ่อเองที่โกรธจนเลอะเลือน ทำไมเจ้าต้องประชดด้วยการทำร้ายตัวเองแบบนี้ด้วย?”

“ข้าไม่ได้ทำร้ายตัวเอง!” เฉินหลิ่วเอ๋อกัดฟันกรอด “เป็นพวกพ่อต่างหากที่ทำร้ายข้า! เป็นพวกพ่อมาโดยตลอด! ถ้าไม่ใช่เพราะพวกพ่อ วันนี้ข้าจะเดินมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร? ข้าเคยคิดว่าพี่สี่เป็นคนที่รักข้าที่สุด แต่คิดไม่ถึงว่าคนแรกสุดที่หักหลังข้าก็คือเขา ยังมีพี่สามอีกคน ตั้งแต่ที่พี่มีนาง พี่ก็ไม่ใช่พี่สามคนเดิมของข้าอีกต่อไปแล้ว พี่ได้แต่ยืนมองดูข้าโดนคุณชายจวงนั่นดูถูก กระทั่งคำพูดทัดทานสักคำก็ยังไม่ยอมพูด!”

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “หลิ่วเอ๋อ เจ้าบอกว่าข้าไม่ยอมพูดแทนเจ้า ตัวเจ้าเองไม่คิดบ้างหรือว่าวิธีการที่เจ้าทำมันก็ไม่ถูกต้องน่ะ? พ่อเป็นห่วงเป็นกังวลแทนเจ้า แต่ดูตัวเจ้าสิว่าทำอะไรลงไป?”

“เฮอะ!...พ่อเป็นห่วงข้า? เรื่องเฉินจูชิงน่ะรึ? ยังมาบอกอีกว่าไม่ได้ทำร้ายข้า หรือข้ามันคู่ควรได้แต่งกับคนที่ไม่มีแม้แต่บ้านของตัวเองพรรค์นั้นแค่นั้นน่ะรึ?”

ลู่ม่านทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว “เจ้าบอกว่าเขาไม่มีแม้แต่บ้านของตัวเอง แล้วเจ้ากล้าพูดไหมล่ะว่าตัวเองไม่เคยเสียใจในภายหลังน่ะ?”

ลู่ม่านเกือบคิดจะพูดเรื่องเมื่อวันนั้น ที่นางได้เห็นเฉินหลิ่วเอ๋อวิ่งแจ้นออกไปคุยกับเฉินจูชิงอยู่แล้ว แต่สุดท้ายก็ยังตัดสินใจเหลือหน้าไว้ให้นางบ้าง

เฉินหลิ่วเอ๋อรู้ว่าลู่ม่านรู้ ดังนั้นจึงไม่พูดอะไรอีก

“ตอนนี้มาพูดถึงเรื่องนี้มันจะมีประโยชน์อะไรอีก ? ข้าเป็นคนของนายท่านสงไปเรียบร้อยแล้ว!”

เฉินหลิ่วเอ๋อพูดคำพูดเหล่านี้ออกมาโดยไม่รู้สึกละอายใด ๆ เลยแม้แต่น้อย ตาแก่เฉินโกรธจนร่างทั้งร่างสั่นเทิ้ม เกือบจะเป็นลมล้มลงไปให้ได้ “เจ้า...เจ้าลูกชั่ว!”

“ตีเลย! พ่อตีข้าให้ตายไปเลยนะ! ถ้าตีข้าให้ตายไม่ได้ล่ะก็ เกรงว่าพรุ่งนี้พ่อก็ยังต้องไปเตรียมสินเจ้าสาวในงานแต่งให้ข้าดี ๆ แล้วล่ะ!”