ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 368

ชายชราพูดด้วยความจริงใจ แต่พอได้ฟังแล้วในใจของลู่ม่านกลับรู้สึกโศกเศร้ารนทดอย่างไร้ก้นบึ้ง

เพราะกลัวว่าตัวเองจะคุ้นเคย พอหลังจากนี้ไปจะไม่อาจยอมรับการถูกเอารัดเอาเปรียบอย่างสงบเสงี่ยมได้เหมือนกับที่ผ่านมาอีก ก็เลยยอมที่จะไม่รับมันเสียแต่แรกดีกว่าหรือ?

“ไม่หรอก จากนี้ไปพวกเจ้าไม่จำเป็นต้องเช่าที่ดินจากเจ้าของที่คนนั้นอีกต่อไปแล้วล่ะ!” ลู่ม่านสูดหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“อะไรนะ?” มือที่สั่นเทาของชายชราหยุดชะงักค้างอยู่กลางอากาศ “ฮูหยิน ท่านพูดว่าอะไรนะ?”

เฉินจื่ออานที่อยู่ข้างหลังเห็นดังนั้น ก็เดินออกมาช้า ๆ แล้วพูดว่า “วันนั้นเจ้าบอกว่า คนในหมู่บ้านของเจ้าเกินครึ่งล้วนไม่มีที่ดินทำกินไม่ใช่รึ?”

“ใช่!” ชายชราพยักหน้า “ที่ในหมู่บ้านของพวกเราล้วนเป็นที่ดินบนภูเขา ไม่เพียงแค่นั้น เรายังมีผู้คนจากข้างนอกมากมายที่ลี้ภัยจากถิ่นทุรกันดารเข้ามา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีที่นาเป็นของตัวเอง”

"มีกี่ครอบครัว?"

ชายชราครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อย่างน้อย ๆ ก็คงมีราวสามสิบหรือไม่ก็สี่สิบครัวเรือนกระมัง?”

เป็นเหมือนกับที่ลู่ม่านและเฉินจื่ออานคิดไว้เลย ถ้าพวกเขาปล่อยเช่าที่นาร้อยไร่นั่นออกไป ก็จะสามารถช่วยคนจำนวนมากได้จริง ๆ

หลังจากที่ชายชราพูดจบ ใบหน้าอันขมขื่นของเขาก็ปรากฏความโศกเศร้าขึ้นมาอีกครั้ง “ปีนี้ ทุกคนเก็บเกี่ยวพืชสวนไร่นาไม่ได้เลย มีหลายคนถึงกับบอกว่าจะออกไปขอทานข้างนอกแล้ว ติดอยู่ที่ว่ายุคนี้มันยากลำบาก ทั่วแคว้นต่างก็ประสบภัยพิบัติ พวกเราจะออกไปขอทานที่ไหนได้อีก?”

“ท่านผู้เฒ่า ทำไมไม่ไปขอเช่าที่ดินของคนอื่นล่ะ?”

ชายชราส่ายหน้า “ในหมู่บ้านหลิ่วซู่มีเจ้าของที่ดินคนนั้นเพียงคนเดียว เขาเป็นเจ้าถิ่น บ้านเขาไม่ให้คนอื่นปล่อยเช่า ใครก็ไม่กล้าให้พวกเราเช่าหรอก”

"ข้านี่แหล่ะกล้า!" เฉินจื่ออานพูด

ดวงตาของชายชราคนนั้นเป็นประกาย “นายท่าน นี่ท่านจะบอกว่า ท่านคิดจะปล่อยที่ดินให้พวกเราเช่าอย่างนั้นรึ?”

“ใช่!” เฉินจื่ออานพยักหน้า “ก็คือที่นาร้อยไร่ที่พวกเจ้ามาช่วยเก็บเกี่ยวในสองวันนี้นี่แหล่ะ เดิมทีเป็นทุ่งนาดินอุดมสมบูรณ์ที่ฝ่าบาททรงพระราชทานมาให้ ตอนนี้ให้พวกเจ้าปลูกพืชผัก ก็ถือได้ว่าเป็นการตอบแทนพระมหากรุณาธิคุณที่ฝ่าบาททรงมีต่อพสกนิกร”

ชายชราตกตะลึงไปครู่หนึ่ง สายตาที่มองดูลู่ม่านจู่ ๆ ก็เปลี่ยนแปลงไปทันที หลังผ่านไปอึดใจสั้น ๆ จู่ ๆ เขาก็ดึงตัวหลานชายที่อยู่ข้าง ๆ ให้มาคุกเข่าลง

“คารวะอันเหริน!”

ลู่ม่านถูกการคุกเข่าคารวะให้อย่างกะทันหันนี้ ทำเอาตกใจจนมึนงงไปหมด ต้องใช้เวลาครู่ใหญ่ ๆ ถึงฟื้นคืนสติกลับมาได้ "อย่าทำอย่างนี้เลย"

“คิดว่าท่านผู้นี้ก็คือเฉินซือหนงกระมัง?” ชายชราหันไปมองเฉินจื่ออานอีกครั้ง “หลายคนในหมู่บ้านของเราที่มีที่ดินทำกินของตัวเองต่างบอกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินซือหนงมาบอกให้พวกเขาฉีดพ่นน้ำปูนขาวได้ทันเวลา นาข้าวของพวกเขาก็คงจะไม่เหลือแล้ว!”

“ตอนนี้ข้าไม่ได้เป็นซือหนงแล้วล่ะ!” เฉินจื่ออานพูดด้วยรอยยิ้ม “นอกจากนี้ถ้าว่ากันตามจริง คนที่ฉีดพ่นน้ำปูนขาวในหมู่บ้านของเจ้า ก็ล้วนเป็นซือหนงที่ดูแลในพื้นที่ของเจ้า ไม่ใช่ความดีความชอบอะไรของข้าหรอก”

แม้ว่าเฉินจื่ออานจะพูดอย่างนี้ แต่ทุกคนต่างก็รู้กันดีว่าน้ำปูนขาวกำจัดแมลงนั้น เป็นผลงานคิดค้นที่ออกมาจากบ้านเฉิน

เรื่องที่ว่าเฉินจื่ออานไม่ได้เป็นซือหนงแล้วทำให้ชายชราคนนั้นไม่พอใจอย่างมาก "คนที่คิดทุกอย่างเพื่อประชาชนเช่นเจ้า ถึงกับไม่ได้เป็นขุนนางแล้ว โลกนี้มันช่าง....."

“ผู้เฒ่า นั่นเป็นเรื่องของข้าเอง ก็ไม่พูดถึงแล้วดีกว่านะ กลับกันเรื่องของเจ้า ไม่ทราบว่าเจ้าต้องการเช่าที่ดินสักเท่าไหร่ดีล่ะ?”

ชายชราพบว่าเฉินจื่ออานไม่ได้กำลังล้อเล่น จึงถามอย่างระมัดระวังว่า “ข้าต้องการเช่าเท่าไหร่ก็ได้เท่านั้นเลยรึ?”

เฉินจื่ออานส่ายหน้า "นั่นต้องดูจำนวนคนในครอบครัวเจ้าก่อน ถ้ามีคนน้อย ก็ให้เช่าน้อยหน่อย เพราะคนในหมู่บ้านทางนั้นก็ยังมีอยู่อีกเยอะนะ!"

ชายชราจึงตระหนักได้ว่าตัวเองออกจะโลภเกินไปหน่อยแล้ว แต่ความโลภแบบนี้ก็เป็นอะไรที่พอจะเข้าใจได้ ชาวนาเฒ่าที่ต้องอาศัยทุ่งนาเพื่อหาเลี้ยงชีพ หลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีอาหารที่กินได้แบบอิ่มท้อง ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เห็นที่นาซึ่งดินอุดมสมบูรณ์ขนาดนี้ เขาย่อมอดใจไม่ไหวเป็นธรรมดา

“ที่บ้านยังมีเมียอีกคนหนึ่ง ลูกชายหนึ่งกับลูกสะใภ้” ชายชราพูด "ข้าอยากเช้าสักหกไร่ได้หรือไม่?"

ที่จริงแล้วเดิมทีเขาอยากได้มากกว่านั้น แต่เฉินจื่ออานพูดถูก ยังมีคนอื่นที่เขาก็อยากได้เหมือนกัน!