ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 38

“ใครบอกว่าข้าออกจากบ้าน ข้าไปตลาดต่างหาก”ลู่ม่านพูดยิ้มๆ เมื่อวานเป็นเพราะไม่อยากทะเลาะกับเฉินจื่ออาน และท่าทีของเฉินจื่ออานก็ทำให้นางรู้สึกโมโหเล็กน้อย ฉะนั้นจึงได้พูดออกไปเช่นนั้น

ตื่นมาตอนเช้า นางหายโกรธตั้งนานแล้ว ห่อผ้าห่อนั้น สะพายไว้เพราะต้องใส่เงิน แน่นอนว่าย่อมอยากรู้ว่าเฉินจื่ออานจะรั้งนางไว้หรือไม่

ความจริงได้ยืนยันแล้วว่าเจ้าทึ่มคนนี้ปากแข็งมาก ถ้าเปลี่ยนเป็นลู่ม่านคนเก่าคาดว่าคงจะหนีไปตั้งนานแล้ว

เสียดายที่นางไม่ใช่ลู่ม่านคนเดิมแล้ว ฮึ

เหยาซื่อถูกนางแกล้งจนหัวเราะออกมา “ก็ดี ในเมื่อมาตลาด เช่นนั้นก็ซื้อของสักหน่อย ข้าว่าจื่ออาน ไม่มีทางโกรธเจ้าแน่”

พูดเช่นนี้ก็จริง แต่ลู่ม่านก็ไปหาหมอฟางที่ร้านยาฉืออานก่อน ถามถึงอาการที่ขาของจื่ออานว่ามีทางอื่นในการรักษาหรือไม่

ก่อนจะจากไป ท่านอู๋ตามออกมา “แม่นาง ทำไมวันนี้จึงไม่มีดอกเก๊กฮวย”

ลู่ม่านส่ายหน้า “ช่วงนี้ที่บ้านมีเรื่องเล็กน้อย อีกไม่กี่วันต้องมีมาแน่”

ท่านอู๋ก็ได้ยินเรื่องที่เฉินจื่ออานได้รับบาดเจ็บที่ขา นึกถึงตรงนี้ เขาก็พูดว่า “เจ้ารอข้าสักประเดี๋ยว”ว่าแล้ว ก็รีบเข้าไปด้านใน

ไม่นาน ก็เอาขวดดินเผาสีขาวออกมาหนึ่งขวด “นี่เป็นยาที่หลานชายข้าให้มา ว่ากันว่าสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของกระดูกได้ เจ้าเอากลับไปให้สามีลองกินดู”

ลู่ม่านคิดไม่ถึงว่าเขาจะเอายามาให้ รีบพูดขอบคุณ “ขอบคุณท่านมาก”

“ไม่ต้องขอบคุณ สำหรับข้ายานี้ไม่มีประโยชน์อะไร แต่กับเจ้า จำไว้ต้องรีบส่งดอกเก๊กฮวยมาให้ข้าโดยเร็ว”

ลู่ม่านรับปาก แล้วก็ออกจากร้านยาไป

เมื่อถึงนอกประตู เหยาซื่อก็มองขวดยานั้นแวบหนึ่ง แล้วนึกถึงคืนนั้นตอนที่ลู่ม่านมาเคาะประตูเรียก ท่าทีของผู้ช่วยหมอคนนั้น ก็อดที่จะรู้สึกประหลาดใจไม่ได้

ลู่ม่านก็ไม่ได้ปิดบังอะไร เล่าเรื่องที่ตนเองขายยาให้ฟัง

เหยาซื่อพยักหน้า แม้จะอยากรู้ว่าดอกเก๊กฮวยนั้นคืออะไร แต่ว่านั่นก็เป็นทุนในการหาเงินของลู่ม่าน จึงไม่ได้ถามต่อ แต่กลับเป็นลู่ม่าน ที่นึกถึงเรื่องดอกเก๊กฮวย แล้วคิดถึงความช่วยเหลือของคนในครอบครัวเหยาซื่อที่มีต่อตนเอง จึงเอ่ยชวนว่า

“พี่เหยาถ้าไม่รังเกียจ วันหน้าก็ไปเก็บดอกเก๊กฮวยพร้อมกับข้าได้นะ”

“คือ……ไม่ดีกระมัง”เหยาซื่อปฏิเสธ

“ไม่มีอะไรไม่ดี เป็นสิ่งที่มีอยู่ทั่วป่าเขา มีอะไรไม่ดี ตกลงตามนี้แล้วกัน”เหยาซื่อจึงพยักหน้ารับ แล้วพาลู่ม่านเดินไปที่อื่น เพิ่งจะเดินได้ไม่กี่ก้าว ด้านหน้าก็มีขบวนม้าพุ่งเข้ามา

ลู่ม่านไม่ทันหลบหลีก ทันใดนั้นก็ถูกคลืนเข้าไปในฝูงม้า ……

……

หมู่บ้านไป่ฮัว เฉินจื่ออานเอาแต่พิงอยู่กับเก้าอี้เก่าๆในลานบ้าน ผ่านไปนานแล้วก็ไม่ยอมเคลื่อนไหว

ตอนนี้ภาพที่เขาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับลู่ม่านได้ปรากฏขึ้นตรงหน้า ลู่ม่านที่ดีเช่นนั้น เขามองที่ขาของตนเองอย่างเจ็บปวดใจ ถ้าหาก เขาไม่พิการละก็ คงจะดีไม่น้อย

ขณะกำลังครุ่นคิด หวังเอ้อร์หนิวก็วิ่งอย่างรีบร้อนเข้ามา

“จื่ออาน เกิดเรื่องแล้ว”

เฉินจื่ออานคิดว่าเหยาซื่อกลับมาแล้ว จะมาบอกเรื่องที่ลู่ม่านจากไปแล้วให้เขารับรู้ จึงส่ายหน้า “เป็นข้าที่ให้เสี่ยวม่านไปเอง……”

“ไม่ใช่ คือว่าเสี่ยวม่านหายตัวไป”

“ว่าไงนะ”ในที่สุดเฉินจื่ออานก็นั่งนิ่งต่อไปไม่ไหว ลุกพรึ่บขึ้นมา เพียงแต่ควบคุมตนเองได้ไม่ดีนัก ไม่ช้าก็ล้มลงไปที่พื้น

หวังเอ้อร์หนิวรีบเข้าไปประคองเขา“เมื่อครู่คนที่ไปตลาดกลับมาเอาคำพูดของเมียข้ามาบอก บอกว่ามีขบวนม้าขบวนหนึ่งวิ่งผ่าน เสี่ยวม่านก็หายไปเลย ”

“รีบพาข้าไปเร็วเข้า”เฉินจื่ออานพูด

หวังเอ้อร์หนิวเห็นเขาร้อนใจขึ้นมาจริงๆ ก็รีบประคองเขาให้ลุกขึ้น แล้วหาเกวียนในหมู่บ้านมาคันหนึ่งพาเขาเข้าไปในเมืองด้วยกัน

เมื่อถึงในเมือง ก็เห็นเหยาซื่อที่ร้องห่มร้องไห้อยู่หน้าประตูเมือง เหยาซื่อเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้ฟังอีกรอบ“จื่ออาน ข้าตามหาในเมืองนี้หลายชั่วยามแล้ว แต่ก็หาไม่พบ”

เฉินจื่ออานร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง “ต้องโทษข้า ถ้าหากข้าไม่ให้เสี่ยวม่านไป เสี่ยวม่านก็คงไม่เกิดเรื่อง”

หวังเอ้อร์หนิวนิ่งอึ้ง “เป็นไปได้หรือไม่ว่าเสี่ยวม่านไม่อยากร่ำลา จึงได้จากไปเงียบๆคนเดียว”