ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 39

หลังจากทุกอย่างสงบลงแล้ว ลู่ม่านก็วานให้หวังเอ้อร์หนิวช่วยส่งเขาไปที่ร้านยาฉืออาน

หมอฟางมองดูเฉินจื่ออานอย่างไม่เห็นด้วยนัก “เจ้าไม่อยากจะได้ขาของเจ้าแล้วใช่หรือไม่ เพิ่งจะดีขึ้นเพียงนิดเดียว ตอนนี้ก็หักอีกแล้ว”

ขณะกำลังพูด ท่านอู๋ก็วิ่งเข้ามาจากด้านนอก “แม่นาง รีบเอายาที่ข้าให้เจ้าเมื่อตอนกลางวันมอบให้หมอฟางเร็วเข้า ให้เขาช่วยใส่ยาบนแผล”

ลู่ม่านจับที่กระเป๋า เพิ่งจะพบว่า ยานั่นหายไปแล้ว

ขณะที่กำลังหัวเสีย เฉินจื่ออานก็เอายาขวดหนึ่งออกมาจากอก “ยานี่หรือ”

“ใช่แล้ว”

หมอฟางดวงตาสว่างขึ้น ยื่นมือไปรับมาเปิดออก กลิ่นหอมสดชื่นอ่อนๆกระจายออกมาจากปากขวด เขามองไปทางท่านอู๋อย่างตกใจระคนดีใจ

“นี่มัน……”

“ใช้เถอะ”ท่านอู๋เรียบง่ายมาก ยิ้มอ่อนๆและหมุนตัวเดินออกไป

นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว แม้ท่านอู๋จะทำตัวเรียบง่ายแต่ทำให้ลู่ม่านพบว่าเขาลึกลับมาก คิดว่า เขาน่าจะเป็นคนที่มีสถานะไม่ธรรมดาคนหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจจะหลบมาอยู่ที่นี่เพียงเพราะอยากหาความสงบ เช่นนั้นนางก็ไม่ต้องคาดเดาเหลวไหลแล้ว

เมื่อทายาให้เฉินจื่ออานแล้ว หมอฟางก็วินิจฉัยอย่างมั่นใจว่า “มียาตัวนี้ บางทีขาของเจ้าอาจจะดีขึ้นได้”

“จริงหรือ”

ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานต่างก็รู้สึกดีใจขึ้นมา แม้แต่หวังเอ้อร์หนิวกับเหยาซื่อก็รู้สึกดีใจแทนพวกเขาสองคน

หมอฟางลูบหนวดของตนเอง พยักหน้าพูดว่า “ย่อมเป็นเรื่องจริง คนไข้ร่างกายแข็งแรง แล้วยังได้รับยาหยกดำ ขอเพียงใส่ยาทุกวัน พอหายแล้วก็ขยันออกกำลังกาย ก็สามารถดีขึ้นได้แน่ๆ”

ลู่ม่านมุมปากกระตุก “ยาหยกดำ”

“ใช่แล้ว ยานี้ล้ำค่ามาก”

ลู่ม่านคิดว่ามีเพียงแต่ในนิยายของนักเขียนกิมย้งเท่านั้น จึงจะมียาหยกดำที่แสนจะอัศจรรย์เช่นนี้อยู่ คิดไม่ถึงว่า ในยุคโบราณเช่นนี้ก็มีอยู่ด้วย

น้ำใจของท่านอู๋นางจดจำไว้ในใจ วันหน้าต้องตอบแทนอย่างแน่นอน

หลังจากออกมาจากร้านยาฉืออาน ลู่ม่านก็เช่าเกวียนหนึ่งคัน แล้วไปเอาของที่ตนเองซื้อเอาไว้วันนี้ และเหยาซื่อก็ซื้อของที่นางต้องการ ทั้งสี่คนจึงเดินทางกลับหมู่บ้านไป

เมื่อถึงหน้าหมู่บ้าน พบเข้ากับเฉินหลี่ซื่อที่กำลังพูดคุยกับคนอื่นอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่พอดี

เห็นว่าบนรถม้ามีของมากมาย นางก็ทำเสียงเย็นเบือนหน้าไปทางอื่น มีคนเห็นว่าบนขาของเฉินจื่ออานมีคราบเลือดติดอยู่ ร้องขึ้นอย่างตกใจว่า “จื่ออานเป็นอะไร”

“ไม่ตายหรอก มีเงินเป็นกอง”

เรื่องที่พวกเขาเอาเงินของเฉินหลี่ซื่อไปสองพวง ยังคงคุกรุ่นในใจ แต่เมื่อคนอื่นได้ยินเรื่องนี้ ต่างก็สงสัยในการวางตัวของเฉินหลี่ซื่อ

กับลูกชายของตนเองยังใจดำขนาดนี้ ใครจะกล้าเข้าใกล้

ลู่ม่านถอนหายใจ สติปัญญาของเฉินหลี่ซื่อไม่จำเป็นต้องให้นางลงมือเอง ตัวเฉินหลี่ซื่อเองสามารถทำให้ตนเองตายด้วยมือตนเองได้

หลังจากกลับบ้าน เหยาซื่อกับหวังเอ้อร์หนิวช่วยประคองเฉินจื่ออานเข้าไปข้างใน แล้วก็เอาของที่ซื้อได้กลับบ้านไป ลู่ม่านย้ายของเข้าๆออกๆอยู่คนเดียว เฉินจื่ออานเห็นดังนั้นก็เริ่มนั่งไม่ติดที่ ลู่ม่านรีบห้ามเอาไว้

“ยาของท่านอู๋แพงมาก ท่านอย่าเคลื่อนไหวสุ่มสี่สุ่มห้า”

เฉินจื่ออานได้แต่ยอมแพ้ แต่ว่านั่งอยู่ตรงนั้นก็ไม่อาจอยู่เฉยได้ ช่วยนางจัดวางสิ่งของต่างๆ ลู่ม่านเห็นดังนั้น ในสมองก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาทันที

อารมณ์ดี อดไม่ได้ที่จะฮัมเพลงขึ้นมา

“วันนี้อากาศดีมาก ทุกที่ทิวทัศน์สวยงาม……”

เวลานี้ อาทิตย์อัสดงย้อมหมู่เมฆเป็นสีแดง ใบหน้าสวยงามของหญิงสาว ก็ถูกย้อมเป็นสีแดงไปด้วย เฉินจื่ออานรู้สึกว่า ชาตินี้เขาคงไม่มีทางลืมภาพที่สวยงามขนาดนี้ได้

คืนนี้เป็นมื้อค่ำมื้อแรกหลังจากที่พวกเขาแยกบ้านออกมา ลู่ม่านซื้อแป้งและเนื้อมา ฉะนั้น จึงตัดสินใจห่อเกี๊ยว