ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 380

ผู้หญิงที่เคยหมุนรอบตัวเขามาตลอด​ แม้ตอนที่​เขาออกไปข้างนอกก็จะเป็นห่วง แต่ตอนนี้กลับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย

ตอนนี้ในสายตาของนาง มีแต่ผู้ชายที่กำลังคุมรถม้าอยู่ในนั้น

เฉินจื่อฟู่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อขวางหน้ารถ แล้วเริ่มตะโกนต่อว่า

“ลงมาจากรถม้าเดี๋ยว​นี้ ไอ้ชู้ แกมาจากไหนกัน”

หลิวซื่อสีหน้า​เปลี่ยนไปทันที “เฉินจื่อฟู่ เจ้ากำลังพูดเรื่องบ้าอะไร เจ้ากับข้าหย่ากันแล้ว ไม่ว่าเขากับข้าจะเป็นอะไรกัน ถึงแม้​จะ​เป็น​อะไรกัน มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าเลยแม้แต่น้อย!”

ในตอนแรกเฉินจื่อฟู่แค่คาดเดา พอได้ยินหลิวซื่อพูดเช่นนี้ เขาก็ยิ่งมั่นใจว่ามันเป็นเรื่องจริง

เขาพุ่งหมัดใส่หน้าผู้ชาย​ที่ชื่อลุง​ฉางคนนั้น ลุงฉางไม่ทันได้ตั้งตัวจึงถูกชกหน้าไปหนึ่ง​หมัด ทำให้​มี​เลือดไหลออกมาจากจมูกของเขาทันที

หลิวซื่อสะดุ้ง​ตกใจ แล้วรีบส่งผ้าเช็ดหน้าให้เขา “เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า​?”

ลุงฉางโบกมือ ก่อนจะมองสำรวจหลิวซื่อ “เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?”

พอเห็นว่าหลิวซื่อไม่เป็นอะไร เขาจึงกระโดดลงจากรถม้า แล้วเดินตรงไปหยุดตรงหน้าเฉินจื่อฟู่ “ถ้าจะสู้ก็มาสู้กันข้างถนน!”

ลุงฉางคนนั้นมีรูปร่างดี สูงใหญ่​บึกบึน​

ตอนนั่งอยู่บนรถม้าไม่รู้สึกอะไร แต่พอลงจากรถม้า แล้วมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า เฉินจื่อฟู่ เกือบจะ​ต้องเงยหน้าขึ้นมองเขา

ความภาคภูมิใจในความเป็นผู้ชายแตกสลาย​ไปในพริบตา เขาจึงกัดฟันพูด “ก็ข้าอยากทำร้ายเจ้าจะทำไม”

พูดจบ เฉินจื่ออานก็พุ่งหมัดใส่อีกครั้ง ครั้งนี้ ลุงฉางก็ไม่ยืนนิ่งอีกต่อไป เขายกมือขวางหมัดำของเฉินจื่อฟู่ด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วใช้มืออีกข้างพุ่งหมัดใส่เฉินจื่อฟู่

“หมัดนี้ เพื่อสอนให้เจ้าสำนึกว่าไม่ควรทำร้ายคนอื่นอย่างไม่เลือกหน้า”

กำหมัดใหญ่พุ่งเข้าใส่ เฉินจื่อฟู่ก็มึนไปทันที จากนั้นก็ตามมาอีกหมัด “หมัดนี้ เพื่อสั่งสอน​เจ้าที่ไม่ดูแลภรรยาและลูก ในอนาคตถ้าเจ้าเจอพวกนางสองแม่ลูก ทางที่ดีให้เดินอ้อมไป ไม่อย่างนั้นถ้าข้าเจอเจ้าอีกข้าก็จะทำร้ายเจ้าอีก!”

พูดจบ เขาก็เดินผ่านเฉินจื่อฟู่ไปที่รถม้าทันที

เฉินจื่อฟู่ที่เดิมทีก็ไม่มีกำลัง ตอนนี้พอถูกปล่อยตัว​ก็ล้มลงกับพื้นไป หยวนซื่อที่อยู่ในรถม้าเปิดม่านออกมาเหลือบมอง แต่ก็ไม่ได้ลงมาช่วยประคอง​เขา

ปล่อยให้เขานอนอยู่กับพื้น

เฉินจื่อฟู่ยื่นมือไปทางหลิวซื่อ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ตอนที่​เขาหิวหลิวซื่อก็จะเตรียมอาหารมาให้ ตอนที่​หิวน้ำหลิวซื่อก็จะเตรียมน้ำให้เขาดื่ม ไม่ว่าจะร้อนหรือหนาว หลิวซื่อก็จะเตรียมให้เขาทุกอย่าง

ถ้าเขาล้มลงกับพื้น หลิวซื่อจะต้องรีบเข้ามาประคองเขาเป็นคนแรกอย่างแน่นอน​

แต่คราวนี้ หลิวซื่อกลับไม่แม้แต่​จะมองเขาด้วยซ้ำ นางถามบุรุษ​คนนั้น “เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า​”

“ไม่เป็นไร!” หลังจากพูดจบ เขาก็คุมรถม้าจากไป

เฉินจื่อฟู่มองตามรถม้าที่ขับผ่านไปพร้อมฝุ่นที่ตลบอบอวล​ ก่อนจะทรุดตัวลงบนพื้นที่เต็มไปด้วย​ฝุ่น

ลู่ม่านรู้สึกสะใจอย่างอธิบายไม่ถูก แล้วเหอเย่วก็พูดขึ้น​มา​ก่อน “กรรมตามสนอง​ สิ่งที่เขาทำกับพี่หลิวในสมัยก่อน ข้ารู้อยู่​แล้ว​ว่า​ เขาจะต้องมีวันนี้”

“เอาล่ะ ไม่ต้อง​พูดแล้ว!” หลังจากลู่ม่านพูดจบ นางก็เดินจากไปอีกด้านหนึ่ง

“ไม่ลองชิมดูรึ?” จวงลี่จงพูดขึ้นมา​​ “นี่เป็นอาหารฝีมือของฮูหยินกั๋วกง ไม่มีใครทำแทนเลย หลังจากมอบให้ข้า ข้าก็รีบเร่งเดินทางมาที่นี่ทั้งวันทั้งคืน ถึงแม้​จะเป็นขนมฟักเขียวเท่านนั้น แต่ก็ทำมาจากใจของฮูหยินกั๋วกง!”

อย่างนี้นี่เอง ลู่ม่านรู้สึกซาบซึ้งใจ​มาก “เหตุใดฮูหยินถึง...”

“ลองชิมดูเถอะ!” จวงลี่จ้พูดขัดขึ้นมา​อีกครั้ง​ ลู่ม่านตกใจมาก ตอนที่นางเรียนหนังสือ​ ในหนังสือ​มีเขียนไว้ว่า ต่อให้​ต้อง​เร่งม้าจนฝุ่นตลบเพื่อให้​ได้รอยยิ้มจากสนมสุดรัก ในตอนนั้นนางคิดว่าสนมหยางกุ๊ยเฟยนั้นทำอะไรฟุ่มเฟือยและเอาแต่ใจ​ตัวเอง แต่วันนี้ พอเห็นจวงลี่จ้งนำกล่องอาหารจากเมืองหลวง​ที่อยู่​ห่างไกลหลายพันลี้มาให้​ ลู่ม่านนั้นนอกจาก​จะ​ซาบซึ้งใจ​แล้วยังรู้สึก​ตกใจมากด้วย

นางมั่นใจว่านางไม่ได้ทำอะไรให้สองท่านนั้นเยอะเลย แต่พวกนางกลับดีต่อนางมากถึงขนาด​นี้​

นางไม่อยากทำลาย​ความจริง​ใจของสองท่าน ลู่ม่านจึงเชิญ​จวงลี่จ้งเข้ามาในบ้าน พอนั่งบนม้านั่งในสวน นางก็หยิบชิ้นหนึ่งใส่ปากทันที​ “อร่อยมาก!”

จวงลี่จ้งนั่งตรงข้ามกับนาง แล้วมองนางด้วยสายตา​ลึกซึ้ง “อร่อยจริงหรือ? เทียบกับตอนที่เจ้ากินตอนเด็กแล้วเป็นเช่นไร?”

“แน่นอนว่ามันอร่อยมาก!” ลู่ม่านยกยิ้ม “ตอนเด็กข้าไม่ได้กินของอร่อยเช่นนี้หรอก!”

พอได้ยินเช่นนี้ จวงลี่จ้งก็ตกตะลึง “เจ้าจำเรื่องในวัยเด็กได้แล้วหรือ”

ลู่ม่านเพิ่งจะรู้สึก​ตัวว่านางเผลอพูดถึงเรื่องของตัวเองในยุคปัจจุบันออกไป ในตอนนั้นนางอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่มีของอร่อยเช่นนี้กินหรอก

“ยังไม่ได้​ ข้าแค่รู้สึกเท่านั้น​เอง!” ลู่ม่านรีบพูดเสริม

จวงลี่จ้งส่ายหน้า​ “ถ้าไม่อยากนึก​ถึง การลืมไปก็ถือว่าเป็นเรื่องดี ใช้ชีวิต​ใน​เวลานี้และอนาคตให้มีความสุข​ เช่นนี้ไม่ดีกว่าหรือ”

คนคนนี้ เหตุใดถึงพูดเรื่องความรู้สึกขึ้นมา​กะทันหัน​เช่นนี้ ทำให้​ลู่ม่านนึกถึงสิ่งที่หลี่หว่านถิงเล่าให้ฟังเกี่ยวกับหญิงสาวในหัวใจของจวงลี่จ้ง

“ท่านพูดโน้มน้าวใจ​คนอื่นเก่ง แล้วตัวท่านเองล่ะ เหตุใดถึงไม่ลืมอดีต แล้วเริ่มต้นใหม่สักที”