ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 382

หลังจากเชิญคนคนนั้นเข้ามา เหอเย่วก็ไปตักน้ำใส่ถ้วยมายื่นให้คนคนนั้น

“ท่านป้า ดื่มน้ำก่อนเถอะ!”

คนคนนั้นก็ไม่เกรงใจ หยิบขึ้นมาดื่มทันที หลังจากนั้น ลู่ม่านถึงจะเดินเข้ามาจากประตู และไม่พูดอะไรเดินผ่านหน้านางไปเลย

พอเห็นว่ากำลังจะเดินผ่านหน้านางไปแล้ว คนคนนั้นก็คว้าแขนของลู่ม่านไว้

“เสี่ยวม่าน เสี่ยวม่านของแม่ เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว นางจำตนเองได้จริงๆ ด้วย อารมณ์ของลู่ม่านสับสนมาก

ที่สำคัญคือ นางไม่ใช่ลู่ม่านคนเดิมแล้ว การปรากฏตัวของคนคนนี้ จะไม่ทำให้ฐานะของนางถูกเปิดเผยเร็วมากขึ้น?

ในขณะที่กำลังคิด คนคนนั้นก็วางชามในมือลง แล้วกอดลู่ม่านไว้ทันที “แม่ตามหาเจ้าเจอแล้ว เสี่ยวม่าน สองปีแล้ว ในที่สุดแม่ก็ตามหาเจ้าเจอ!”

คนคนนั้นพูด พร้มกับร้องไห้จนเสียงแหบ แต่ลู่ม่านกลับไม่รู้สึกถึงความผูกพันเลย จะคิดไปแล้วมันก็ใช่ เดิมทีตนเองก็ไม่รู้จักคนคนนี้ แล้วจู่ๆ ก็มีคนที่ไม่รู้จักเดินเข้ามามาบอกว่าคิดถึงตนเองมาก จะไม่ให้แปลกใจได้อย่างไร!

เหอเย่วเห็นสีหน้าอึดอัดใจของนาง จึงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงคนคนนั้นออกมา “ท่านป้าไม่ต้องเสียใจ ท่านไม่เห็นหรือว่านายหณิงของข้าดีใจมากแค่ไหน อาหารเย็นก็ใกล้จะทำเสร็จแล้ว ท่านป้าเดินทางมาเหนื่อยๆ ให้ข้าพาไปอาบน้ำก่อนดีหรือไม่ แล้วค่อยออกมากินข้าว ท่านป้าคิดว่าอย่างไรดี?”

เหอเย่วอยู่กับลู่ม่านมาเป็นเวลานาน การปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์จึงพัฒนาขึ้นมากเช่นกัน จึงทำให้ผู้หญิงคนนั้นอารมณ์ดีมาก

หลังจากที่เหอเย่วจากไป ลู่ม่านถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมา

เมื่อก่อนตอนอยู่ในยุคปัจจุบัน ลู่ม่านไม่มีครอบครัวหรือญาติพี่น้อง แต่นางในตอนนั้น โหยหาความรักของคนในครอบครัวมาก

ตอนนี้มีคนมาบอกว่าเป็นคนในครอบครัวของตนเอง แต่ลู่ม่านกลับลังเลใจ สาเหตุหลักคือนางถูกเฉินจื่ออานช่วยกลับมาจากบนเขา ถ้าจริงตามที่ผู้หญิงคนนี้พูด นางเป็นแม่ของตนเอง เหตุใดเจ้าของร่างเดิมถึงมาอยู่บนภูเขาได้?

คิดไปคิดมา ก็เพราะลู่ม่านไม่มีความทรงจำ จึงเต็มไปด้วยข้อสงสัย

ในขณะที่กำลังนิ่งคิด เฉินจื่ออานก็เดินออกมาจากด้านในแล้วจับมือของลู่ม่านไว้ “เสี่ยวม่าน เมื่อตะกี้เหอเย่วมาบอกกับข้า เป็นเรื่องจริงหรือ? แม่แท้ๆของเจ้ามาหาแล้ว?”

ลู่ม่านขมวดคิ้วเหม่อลอยไปสักพัก “จื่ออาน ข้าจะบอกได้ไหมว่าตอนนี้ข้าสับสนมาก ข้าจำอะไรไม่ได้เลย!”

เฉินจื่ออานโอบไหล่ลู่ม่านไว้ แล้วดึงเข้ามากอดแน่น

“ตอนนี้เจ้ากังวลใจมากใช่หรือไม่”

จะไม่ให้กังวลใจได้อย่างไร?

“ไม่เป็นไร ไม่ว่าอย่างไรเจ้ายังมีข้าอยู่ด้วยทั้งคนไม่ใช่หรือ?” เฉินจื่ออานพูด

“อืม!” มีอ้อมกอดของเฉินจื่ออาน ทำให้ลู่ม่านรู้สึกผ่อนคลายลงช้าๆ เฉินจื่ออานก็ผละออกมา แล้วเดินออกไปยกน้ำหนึ่งแก้วเข้ามา

หลังจากนั้นสักพัก เหอเย่วก็เดินเข้ามาจากข้างนอก

นางเดินมาหยุดตรงหน้าลู่ม่าน ก่อนจะพูดออกมา“พี่เสี่ยวม่าน ท่านป้าผู้นั้นแซ่ซู ทางบ้านสามีแซ่ลู่ เหมือนชื่อพี่! นางบอกว่า บ้านของพี่เสี่ยวม่านอยู่ด้านหลังภูเขาลูกนี้ มีชื่อว่าอำเภอฉางเจ๋อ นายท่านลู่ท่านพ่อของพี่เสียชีวิตในปีเดียวกับที่พี่หายตัวไป หลังจากนั้น นางทำพิธีฝังศพนายท่านลู่เสร็จ นางก็พาพี่ชายกับพี่สะใภ้ของพี่ออกตามหาพี่ไปทั่วทุกที่”

ลู่ม่านชะงักงัน แล้วมองไปทางเหอเย่วอย่างตกตะลึง เหอเย่วพูดยิ้มๆ “พี่ไม่ใช่ว่ากังวลใจหรือ พี่จื่ออานบอกว่า เราไม่ควรเปิดเผยรื่องที่พี่ความจำเสื่อมออกไป ให้นางพักอยู่ที่นี่สักช่วงหนึ่งแล้วค่อยตัดสินใจ ดังนั้น เมื่อตะกี้ตอนที่ข้าพานางไปอาบน้ำ ข้าก็เลยแอบถามมา”

ลู่ม่านเหลือบมองไปทางเฉินจื่ออานอย่างซาบซึ้งใจ คิดไม่ถึง​เลย​ว่า​ เฉินจื่ออานที่ปกติ​ดูซื่อบื้อ​ วันนี้กลับคิดแผนการเช่นนี้ออกมาได้

“จื่ออาน ช่วงนี้อาจารย์​โจวสอนด้านการวางแผน​จัดการให้เจ้า เจ้าก็มีไหวพริบ​มากขึ้นจริงๆ​”

ลู่ม่าน “...อาหาร​พวกนี้ดีมากแล้ว อาหารเย็นจะกินเยอะไม่ได้ จะอ้วนง่าย”

ลู่ซูซื่อตกตะลึงไปเล็กน้อย​ “อาหาร​เย็นกินเช่นนี้ก็ดีแล้ว งั้นเจ้ากินเนื้อเยอะๆ นะ” พอพูดจบ นางก็เริ่มคีบอาหารให้ลู่ม่าน ลู่ม่านไม่ชอบให้คนอื่นคีบอาหารให้

โดยเฉพาะคนแปลกหน้าที่ไม่คุ้นเคย​ นางจึงวางตะเกียบลง “ข้าอิ่มแล้ว!”

พอลู่ซูซื่อเห็นว่าเอาใจไม่ได้ นางจึงดึงตะเกียบกลับมา

วินาทีต่อมา นางก็ร้องไห้ออกมา “คิดไม่ถึง​เลยว่า จากกันไปสองปี ความสัมพันธ์ของเราสองแม่​ลูกจะแปลกหน้า​กันเช่นนี้ ตอนที่เจ้ายังอยู่ที่บ้าน เจ้าชอบให้แม่ตักอาหารให้เจ้าที่สุดเลย!”

ลู่ม่าน “...”

พอเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ ลู่ม่านคิดว่าถ้าอีกฝ่ายเป็นแม่ของเจ้าของร่างเดิมจริงๆ ตนเองไม่ควรทำเกินไป ดังนั้นนางจึงปลอบโยนอีกฝ่ายเล็กน้อย​

“ข้าโตแล้ว นิสัยก็เปลี่ยนไปเป็นเรื่องปกติ​ ไม่นานท่านก็ชิน”

แต่ดูท่าทางของลู่ซูซื่อเหมือนจะไม่เชื่อ พอได้ยินเช่นนี้ก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม “เจ้ายังบอกว่าเจ้าไม่ได้ตีตัวออกห่างจากแม่ จนถึง​ตอนนี้แม่มาถึงเกือบหนึ่งชั่วยามแล้ว แต่เจ้ายังไม่เรียกแม่ว่าแม่เลยสักครั้ง!”

ลู่ม่าน “...”

เฉินจื่ออานพยักหน้าให้นาง บ่งบอกว่านางสามารถเรียกได้ ลู่ม่านยึกยัก​อยู่นานก่อนจะเอ่ยเรียกออกมา “ท่านแม่!”

“จ้ะ!” ลู่ซูซื่อดีใจขึ้นมาทันที “แม่คิดไว้แล้วเชียว เสี่ยวม่านกับแม่ผูกพัน​กันที่สุด เจ้าจะไม่ยอมรับแม่ได้อย่างไร แม่เห็นเจ้าตอนนี้มีชีวิตอยู่ดี แม่ก็สบายใจแล้ว”

หลังจากแก้ไข​ความเข้าใจผิด​เสร็จ​ นางถึงจะเริ่มกินข้าวอย่างจริงจังสักที