ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 383

พอลู่ซูซื่อเริ่มกินข้าว​ ถึงแม้​จะไม่รวดเร็ว​ราวพายุพัดหายไป แต่ก็เกือบจะเป็นเช่นนั้น

ก่อนหน้านี้​ ยังบอกว่าอาหารไม่อร่อย ตอนนี้กลับกินข้าว​รวดเร็ว​มาก ราวกับว่าไม่ได้กินข้าว​มาหลายวันแล้ว

ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานตกตะลึง ส่วนนางเองก็รู้สึกได้ถึง​ความผิดปกติ ดังนั้นนางจึงวางชามของนางลง “ปีนี้การเก็บเกี่ยวไม่ดี ทางบ้านเราสูญเสีย​อย่างหนัก แม่กับพี่ชายและพี่สะใภ้ของลูกใช้เงินเก็บทั้งหมดของเราเพื่อตามหาลูกไปหมดแล้ว…”

เฉินจื่ออานรีบพูด “ไม่เป็นไร​ อาหารทำ​ขึ้น​มา​ให้​คนกิน ถ้าถูกปากของท่านแม่ งั้นท่านแม่ก็กินเยอะๆ​ ถ้ายังไม่พอ ในครัวยังมีอีก​!”

ลู่ซูซื่อตอบกลับ​แค่คำว่าอืม ก่อนจะเริ่มกินต่อ แต่คราวนี้ท่าทางของนางเรียบร้อย​ขึ้นมาก

ถึงแม้​จะเรียบร้อย​ แต่ลู่ซูซื่อก็กินอาหารทั้งหมดบนโต๊ะจนหมด หลังจากกินข้าว​เสร็จ เฉินจื่ออานก็พูดขึ้น​มา​อีกครั้ง “ในครัวยังมีอยู่​ เหอเย่ว เจ้าไปยกมาเพิ่มเร็ว!”

“ไม่ต้อง​ ไม่ต้อง!” ลู่ซูซื่อรีบห้าม “ข้าอิ่มแล้ว!”

หลังจากที่พูดจบ แล้วรู้สึกว่าตนเองกินเยอะเกินไปจริงๆ​ นางจึงพูดแก้ตัว​ “ข้ากลัวว่าพวกเจ้า​จะกินไม่หมด กลัวว่าจะ...”

ลู่ม่านไม่สนใจนาง จึงลุกขึ้น​ยืน

“ตอนนี้ท่านคงเหนื่อยมากแล้ว ให้เหอเย่วพาท่านไปพักผ่อนเถอะ”

เหอเย่วพยักหน้า แล้วรีบผายมือให้อีกฝ่ายตามไป จากนั้นลู่ซูซื่อก็หันหลังเดินตามไป

ตอนที่​เหลือเพียงตนเองกับเฉินจื่ออาน ลู่ม่านก็มองไปบนฟ้าแล้วพูดว่า “จื่ออาน ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าลำบากไปด้วย”

ถ้าเป็นเวลาปกติ​ ตอนนี้เฉินจื่ออานคงกำลังอ่านตำราเตรียมสอบอยู่ วันนี้เพราะการมาถึงของลู่ซูซื่อ เขาจึงต้องออกมาต้อนรับด้วย

เฉินจื่ออานส่ายหน้า​ “ลำบากอะไรกัน ถ้านางเป็นแม่ของเจ้าจริงๆ ข้าต้องกตัญญูนางเป็นธรรมดา นางอบรมเลี้ยงดูเจ้ามาอย่างดี ทำให้ข้า​ได้ภรรยาที่ดีเช่นนี้!”

“ปากหวาน!” ลู่ม่านพูดยิ้มๆ

“แล้วเจ้าชอบหรือไม่” เฉินจื่ออานถาม

“ข้าไม่พูดด้วยแล้ว!” ลู่ม่านผลักเขาออกไป “อาจารย์​โจวยังรอเจ้าอยู่ในห้องหนังสือ​ คุณรีบไปจัดการธุระของเจ้าได้แล้ว​!”

ที่จริงแล้วเฉินจื่ออานเห็นว่านางอารมณ์ไม่ดีตลอดทั้งคืน จึงจงใจพูดเช่นนี้ออกมา จึงอยากทำให้​นางอารมณ์​ดีขึ้น พอเห็นว่านางอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เขาจึงปล่อยนางออก

“งั้นข้าไปล่ะ วันนี้เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว รีบกลับไปอาบน้ำพักผ่อน​เถอะ”

“ตกลง!” ลู่ม่านเอ่ยพูด

พอเห็นว่าเฉินจื่ออานเดินไปที่ห้องหนังสือแล้ว ลู่ม่านก็หันหลังกลับแล้วเดินไปในห้อง

ในห้องของนางทำการต้มน้ำร้อนไว้ทุกเที่ยงของวัน ขอแค่นางเปิดท่อน้ำที่ทำมาจากดินเผา น้ำร้อนก็จะไหลออกมา

พอได้อาบน้ำร้อน ลู่ม่านที่ครุ่นคิดเรื่องราววุ่นวายก็​ค่อยๆ ผ่อนคลายลง

ในขณะที่​กำลังคิด ว่าจะบอกให้เหอเย่วเอาน้ำมันหอมระเหยมานวดอยู่นั้น

ด้านนอกประตู​ก็มีเสียงดังเข้ามา “เสี่ยวม่านล่ะ ข้าเป็นแม่ของเสี่ยวม่าน จะให้ข้าพักที่ห้อง​รับรอง​ด้านนอกได้อย่างไร”

จากนั้นเสียงของเหอเย่วก็ดังขึ้น “ท่านอย่าเพิ่งโมโห​เลย ในเวลานี้นายหญิง​ของเราคงกำลังอาบน้ำอยู่!”

“ข้าจะเข้าไปดู!” ท่าทางของลู่ซูซื่อไม่มีความเกรงใจเลย