ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 383

พอลู่ซูซื่อเริ่มกินข้าว​ ถึงแม้​จะไม่รวดเร็ว​ราวพายุพัดหายไป แต่ก็เกือบจะเป็นเช่นนั้น

ก่อนหน้านี้​ ยังบอกว่าอาหารไม่อร่อย ตอนนี้กลับกินข้าว​รวดเร็ว​มาก ราวกับว่าไม่ได้กินข้าว​มาหลายวันแล้ว

ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานตกตะลึง ส่วนนางเองก็รู้สึกได้ถึง​ความผิดปกติ ดังนั้นนางจึงวางชามของนางลง “ปีนี้การเก็บเกี่ยวไม่ดี ทางบ้านเราสูญเสีย​อย่างหนัก แม่กับพี่ชายและพี่สะใภ้ของลูกใช้เงินเก็บทั้งหมดของเราเพื่อตามหาลูกไปหมดแล้ว…”

เฉินจื่ออานรีบพูด “ไม่เป็นไร​ อาหารทำ​ขึ้น​มา​ให้​คนกิน ถ้าถูกปากของท่านแม่ งั้นท่านแม่ก็กินเยอะๆ​ ถ้ายังไม่พอ ในครัวยังมีอีก​!”

ลู่ซูซื่อตอบกลับ​แค่คำว่าอืม ก่อนจะเริ่มกินต่อ แต่คราวนี้ท่าทางของนางเรียบร้อย​ขึ้นมาก

ถึงแม้​จะเรียบร้อย​ แต่ลู่ซูซื่อก็กินอาหารทั้งหมดบนโต๊ะจนหมด หลังจากกินข้าว​เสร็จ เฉินจื่ออานก็พูดขึ้น​มา​อีกครั้ง “ในครัวยังมีอยู่​ เหอเย่ว เจ้าไปยกมาเพิ่มเร็ว!”

“ไม่ต้อง​ ไม่ต้อง!” ลู่ซูซื่อรีบห้าม “ข้าอิ่มแล้ว!”

หลังจากที่พูดจบ แล้วรู้สึกว่าตนเองกินเยอะเกินไปจริงๆ​ นางจึงพูดแก้ตัว​ “ข้ากลัวว่าพวกเจ้า​จะกินไม่หมด กลัวว่าจะ...”

ลู่ม่านไม่สนใจนาง จึงลุกขึ้น​ยืน

“ตอนนี้ท่านคงเหนื่อยมากแล้ว ให้เหอเย่วพาท่านไปพักผ่อนเถอะ”

เหอเย่วพยักหน้า แล้วรีบผายมือให้อีกฝ่ายตามไป จากนั้นลู่ซูซื่อก็หันหลังเดินตามไป

ตอนที่​เหลือเพียงตนเองกับเฉินจื่ออาน ลู่ม่านก็มองไปบนฟ้าแล้วพูดว่า “จื่ออาน ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าลำบากไปด้วย”

ถ้าเป็นเวลาปกติ​ ตอนนี้เฉินจื่ออานคงกำลังอ่านตำราเตรียมสอบอยู่ วันนี้เพราะการมาถึงของลู่ซูซื่อ เขาจึงต้องออกมาต้อนรับด้วย

เฉินจื่ออานส่ายหน้า​ “ลำบากอะไรกัน ถ้านางเป็นแม่ของเจ้าจริงๆ ข้าต้องกตัญญูนางเป็นธรรมดา นางอบรมเลี้ยงดูเจ้ามาอย่างดี ทำให้ข้า​ได้ภรรยาที่ดีเช่นนี้!”

“ปากหวาน!” ลู่ม่านพูดยิ้มๆ

“แล้วเจ้าชอบหรือไม่” เฉินจื่ออานถาม

“ข้าไม่พูดด้วยแล้ว!” ลู่ม่านผลักเขาออกไป “อาจารย์​โจวยังรอเจ้าอยู่ในห้องหนังสือ​ คุณรีบไปจัดการธุระของเจ้าได้แล้ว​!”

ที่จริงแล้วเฉินจื่ออานเห็นว่านางอารมณ์ไม่ดีตลอดทั้งคืน จึงจงใจพูดเช่นนี้ออกมา จึงอยากทำให้​นางอารมณ์​ดีขึ้น พอเห็นว่านางอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เขาจึงปล่อยนางออก

“งั้นข้าไปล่ะ วันนี้เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว รีบกลับไปอาบน้ำพักผ่อน​เถอะ”

“ตกลง!” ลู่ม่านเอ่ยพูด

พอเห็นว่าเฉินจื่ออานเดินไปที่ห้องหนังสือแล้ว ลู่ม่านก็หันหลังกลับแล้วเดินไปในห้อง

ในห้องของนางทำการต้มน้ำร้อนไว้ทุกเที่ยงของวัน ขอแค่นางเปิดท่อน้ำที่ทำมาจากดินเผา น้ำร้อนก็จะไหลออกมา

พอได้อาบน้ำร้อน ลู่ม่านที่ครุ่นคิดเรื่องราววุ่นวายก็​ค่อยๆ ผ่อนคลายลง

ในขณะที่​กำลังคิด ว่าจะบอกให้เหอเย่วเอาน้ำมันหอมระเหยมานวดอยู่นั้น

ด้านนอกประตู​ก็มีเสียงดังเข้ามา “เสี่ยวม่านล่ะ ข้าเป็นแม่ของเสี่ยวม่าน จะให้ข้าพักที่ห้อง​รับรอง​ด้านนอกได้อย่างไร”

จากนั้นเสียงของเหอเย่วก็ดังขึ้น “ท่านอย่าเพิ่งโมโห​เลย ในเวลานี้นายหญิง​ของเราคงกำลังอาบน้ำอยู่!”

“ข้าจะเข้าไปดู!” ท่าทางของลู่ซูซื่อไม่มีความเกรงใจเลย

หลังจากหยุดนิ่งไปเล็กน้อย​ ลู่ซูซื่อก็พูดขึ้น​มา​ “ตอนเจ้ายังเด็กเจ้าชอบตามแม่ไปทำนา ในตอนนั้นแม่เอ็นดูเจ้าที่สุด จะยอมให้เจ้าลำบากได้อย่างไร ถึงแม้​เจ้าจะไปด้วย แม่ก็จะให้เจ้าเล่นอยู่ด้านข้าง แต่วันหนึ่ง​ในช่วงฤดูร้อน จู่ๆ ฝนก็ตกลง​มาอย่างหนัก แม่รีบพาเจ้ากลับบ้าน ตอนที่เดินมาถึงครึ่งทาง ก็มีก้อนหินบนภูเขาถูกฝนซัดจนเตเคลื่อนตกลงมา แม่พยายามกอดเจ้าไว้แน่น แต่เจ้าก็ยังถูกก้อนหินตกใส่จนได้รับบาดเจ็บ​ จนถึง​ตอนนี้เจ้ายังมีรอยแผลเป็นอยู่บนไหล่ของเจ้าเลย!”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว บนไหล่นางมีรอยแผล​เป็นอยู่จริง หลังจาก​ที่นางเข้ามาแทนที่เจ้าของ​ร่างเดิน ตอนที่​กำลังอาบน้ำจึงเห็นเข้า แต่มันไม่เหมือนรอยแผลเป็น แต่​เหมือนปานมากกว่า?

พอเห็นนางนิ่งเงียบ ลู่ซูซื่อก็พูดขึ้น​มา​อีกครั้ง “เจ้าคิดว่ามันไม่เหมือนรอยแผลเป็นที่จะมีแผลปูดบวมออกมาสินะ?”

ลู่ม่านประหลาดใจที่นางมองออกว่าตนเองกำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงยิ้มแล้วพูด “เด็กโง่ เจ้าลืมไปหรือ เพื่อจะรักษา​รอยแผล​เป็นนี้ พี่ชายของเจ้าพยายามค้นหาสูตรยาต่างๆ เพื่อรักษาแผลเป็นนั้น มาให้เจ้าลองมาหมดแล้ว แม้กระทั่ง​พอมีคนก็บอกว่าใช้เลือดมนุษย์เป็นตัวยา เขาก็เคยลองมาแล้ว​ เขาเอ็นดูเจ้ามากไม่อยากให้เจ้าถูกทางบ้านของ​สามีในอนาคตรังเกียจ​ สุดท้าย จึง​ไม่ได้ทิ้งรอยแผล​เป็นไว้ เหลือไว้เพียงรอยแดง เหมือนปานไว้​”

ในที่สุดลู่ซูซื่อก็ไขคำตอบที่ลู่ม่านสงสัยออกได้ ท่าทางระมัดระวัง​ตัวของลู่ม่านจึงลดลงเล็กน้อย

หรือ​ว่า นางจะเป็นแม่ของเจ้าของร่างเดิมจริง​ๆ?

“เด็กคนนี้ เป็นอะไรไป” ลู่ซูซื่อเห็นนางนั่งเหม่อ จึงเอ่ยถามออกไป

“อ๋อ ไม่มีอะไร!” ลู่ม่านพูด “ท่านพ่อเสียแล้ว ข้ายังไม่ได้กลับไปไหว้ท่านเลย พรุ่งนี้พวกเรากลับไปพร้อมกัน แล้ว​ไปไหว้ท่านพ่อสักครั้ง​เถอะ!”

ลู่ซูซื่อได้ยินเช่นนั้น นางก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

“ก่อนที่พ่อของเจ้าจะตาย เขาเอาแต่เรียกชื่อ​เจ้า เจ้ากลับไปก็ดี ไปหาเขาบ้าง!”

ถึงแม้ลู่ซูซื่อจะพูด​อย่างมั่นคง แต่ก็ยังทำให้ลู่ม่านรู้สึกว่านางจงใจมากเกินไป ถ้าเป็นพ่อแท้ๆ ของเจ้าของร่างเดิมจริงๆ กลับไปกราบไหว้สักครั้ง​ก็ถือเป็นเรื่องดี แต่ถ้าไม่ใช่​ นางก็จะถือโอกาส​นี้​ไปสืบหา​ความจริง​ได้

หลังจากจบการสนทนา นางก็บอกให้เหอเย่วเปลี่ยนห้องพักให้ลู่ซูซื่อมาอยู่เรือนกลางเรื่องถึงจะจบลงได้

ช่วงกลางคืน ลู่ม่านนอนพลิกตัว​ไปมาอยู่บนเตียง ตอนที่​เฉินจื่ออานกลับมา แล้ว​เห็นว่านางยังไม่นอนหลับ​ เขาก็เข้าไปกอดนางจากทางด้านหลัง