ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 384

“ทำไมหรือ เพราะข้ายังไม่กลับมา เจ้าจึงนอนไม่หลับหรือ”

“ไม่ใช่สักหน่อย​!” ลู่ม่านกระซิบพูด ในค่ำคืนที่มืดมิด เสียงจะแหบแห้ง​น่าดึงดูดใจ​เล็กน้อย​ น่าฟังมาก

เฉินจื่ออานอดที่จะเม้มใบหูส่วนล่างของนางไม่ได้ “ข้าได้ยินเหอเย่วพูดแล้ว พรุ่งนี้เจ้าอยากจะไปที่อำเภอฉางเจ๋อ ข้าจะไปกับเจ้าด้วย!”

“ไม่ต้อง​!” ลู่ม่านพูด “ใกล้จะถึงช่วงปีใหม่​แล้ว​ เวลาของเจ้าน้อยลงไปเรื่อยๆ แล้ว ข้าไปพร้อมกับพวกหรูเฟิงได้”

“ไม่ได้นะ ข้าเป็นสามีของเจ้า จะไม่กลับไปไหว้พ่อตาได้อย่างไร เมื่อก่อนไม่รู้จึง​ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้รู้แล้ว... ข้าจะไม่ไปไหว้ไม่ได้”

บางครั้งเฉินจื่ออานก็น่ารักมาก และ​มีความมุ่งมั่น​เหมือนเด็กด้วย

เพราะเห็นว่าเขาดื้อดึง​ สุดท้าย​ลู่ม่านจึงพยักหน้าให้ “ตกลง งั้นเราไปด้วยกัน”

“อืม!” เฉินจื่ออานพูด ก่อนจะเป่าตะเกียง​ไฟตรงหัวเตียง แล้วกอดลู่ม่านผล็อยหลับไป

วันรุ่งขึ้น พอตื่นนอนตอนเช้า ลู่ม่านก็ให้คนเตรียมรถม้า แล้วเริ่มเตรียมข้าวของ

หลังจากที่ลู่ซูซื่อตื่นนอน ทุกคนก็เตรียมตัว​พร้อมแล้ว

“เช้านี้กินอะไร”ลู่ซูซื่อเอ่ยถาม

เหอเย่วรีบพูด “อาหารเช้าได้เตรียมพร้อมไส้แล้ว เชิญตามข้ามา!”

ครอบครัวของลู่ม่านมีกฎไว้ว่า ในตอนเช้าต้องกินดี ตอนเที่ยงต้องกินอิ่มท้อง ตอนเย็นต้องกินน้อยลง ดังนั้นอาหารในตอนเช้าจึงค่อนข้างหลากหลาย และมีคุณค่าทางโภชนาการมากกว่า

มีเนื้อ มีไข่ และมีนมแพะ นมแพะนั้น หลังจากทำการต้มกับเห้งยิ้งแล้ว จะสามารถขจัดกลิ่นคาว​ และรสชาติกลมกล่อมขึ้น

พอลู่ซูซื่อเห็นอาหารเช้า นางก็ยกยิ้มพึงพอใจทันที “ข้าก็คิดอยู่ เสี่ยวม่านผอมเกินไป ควรจะได้กินอาหารเช่นนี้มากๆ”

ลู่ม่านไม่ได้พูดอะไรสักคำ เฉินจื่ออานรีบพูด “ท่านแม่ยาย เราได้เตรียมรถม้าไว้ข้างนอกแล้ว หลังทานอาหาร​เสร็จ เราจะออกเดินทางไปไหว้ท่านพ่อตากัน”

ลู่ซูซื่อหยุดชะงัก​ไปเล็กน้อย​ ก่อนจะพูดยิ้มๆ “งั้นดีเลย แต่ว่า ตอนเดินทางไปถึงตำบล ช่วยไปรับพี่ชาย​กับพี่สะใภ้​ของ​เจ้าด้วย!”

เมื่อวานนางพอจะได้ยิน​เรื่อง​พี่ชาย​มาจากเหอเย่วบ้างแล้ว ว่าเขาชื่อลู่หมิน ลู่ม่านยังไม่เคยถาม สาเหตุ​หลัก​เพราะยังไม่มั่นใจ จึงไม่ทันได้เอ่ยถาม ตอนนี้ นางจึงอดที่จะถามออกมาไม่ได้

“พี่ชายของข้าก็มาด้วยหรือ เหตุใดเมื่อวานท่านถึงไม่พูดถึง ข้านึก​ว่าเขาอยู่ที่บ้านเสียอีก”

ลู่ซูซื่อถอนหายใจ แล้วพูดว่า “ไม่ใช่​เลย ตั้งแต่เจ้าหายตัวไป พี่ชายกับพี่สะใภ้ของเจ้ากินข้าว​ไม่ได้ ที่นาเพาะปลูกที่บ้านปีนี้ก็เกิดโรคระบาดจากแมลงจนไม่ได้เก็บเกี่ยว พวกแม่จึงต้อง​ขอมานมาตลอดทาง และ​อยู่​ที่​ตำบลหลายวัน ที่แม่มาที่นี่ เพราะได้ยินชื่อของเจ้า แตาพวกเขายังไม่รู้ พวกเขายังรอแม่อยู่ที่วัดร้างในตำบล!”

“งั้นเราก็ไปรับพวกเขากัน!” เฉินจื่ออานพูด

หลังจากนั้น ทุกคนก็กินข้าว​พร้อมกัน แล้วเดินทางมุ่งหน้าไปในตำบล

การเดินทางครั้งนี้เตรียมรถม้าไปสามคัน มีสองคันเป็นรถม้านที่ใช้ในการขนของ​ในโรงงาน ดูไปแล้ว​ มันไม่ดีเลย แม้แต่รถม้าของบ้านลู่ม่านเอง ตอนที่​ซื้อ ก็เพื่อเดินทาง ดังนั้นจึงไม่ได้ซื้อสภาพดีเกินไป

หลังจากที่ลู่ซูซื่อขึ้นไปบนรถม้า เขาก็บ่นพึมพำ “เสี่ยวม่าน รถม้าคันนี้ไม่ดีเท่าไหร่ ไม่เหมาะกับการเดินทางไกล เจ้าถูกดูแล​มาอย่างดี จะทนไหวได้อย่างไร”

เหอเย่วยกยิ้ม “ฮูหยิน ท่านคิดมากไปแล้ว นายหญิงของเรานั้น ตอนเดินทางไปเมืองหลวง​ก็นั่งรถม้าคันนี้ไปเช่นกัน!”

สุดท้ายลู่ซูซื่อก็หยุดพูดไป ทุกคนจึงเดินทางไปในตำบลอย่างเงียบ ๆ

ในวัดร้างใกล้ตำบล พอลู่ม่านไปถึงที่นั่น ลู่ซูซื่อก็ลงจากรถม้าแล้ววิ่งเหยาะๆ ไปที่ตัววิหารที่ผุพัง ในขณะที่เดินไปก็ตะโกนว่า “อาหมิน แม่กลับมาแล้ว!”

หลังจากที่ท่านหมอพูดจบ เขาเขียนตัวยาให้ ลู่ม่านรีบให้หรูอวี่ไปซื้อยามา แล้วหาหม้อมาต้มยาให้พวกเขา ในวัดร้างนี้เลย

หลังจากต้มยาแล้ว พวกเหอเย่วก๋ให้ลู่หมินกับจางซื่อดื่มทันที

ไม่นาน ทั้งสองก็ตื่นขึ้นมา ถึงแม้​พวกเขาจะยังท่าทางอ่อนแออยู่บ้าง แต่ในที่สุดพวกเขาก็มีชีวิตกลับมาได้ ลู่ซูซื่อจึงเข้าไปกอดพวกเขาแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

เรื่องมาจนถึงตอนนี้ ลู่ม่านดูท่าทางแล้วเหมือนจะไปที่อำเภอฉางเจ๋อไม่ได้แล้ว นางจึงขอให้กคนขับรถรถม้ากลับไปที่หมู่บ้านไป่ฮัว

พวกลู่ม่านออกเดินทางด้วยความพร้อมเพรียง​ในตอนเช้า ตอนนี้พวกเขาก็กลับมาอย่างพร้อมเพรียง​ ดึงดูดความสนใจจากชาวบ้าน​ในหมู่บ้านมาก เพิ่งมาถึงบ้าน ตาแก่เฉินก็รีบเดินเข้าประตูมา

เพราะลู่หมินเป็นผู้ชาย ลู่ม่านจึงวางเขาไว้ที่ห้องโถงด้านนอก เดิมทีลู่ซูซื่อไม่ยอม บอกว่านั่นคือพี่ชาย​ของ​ลู่ม่าน

แต่ลู่ม่านยืนกราน สุดท้ายลู่ซูซื่อถึงหยุดพูด อาจเป็นเพราะนางกังวลอาการลูกชายของนาง ลู่ซูซื่อจึงรีบไปดูแลลูกชายของนางอีกครั้ง

เสียงของตาแก่เฉินดังมาจากทางประตู “จื่ออาน เช้านี้พวกเจ้าไปๆ มาๆ ทำอะไรกัน”

ตั้งแต่เรื่องหยวนซื่อครั้งที่แล้ว​ ตาแก่เฉินก็ไม่ได้ออกไปไหนมากนัก อาจเป็นเพราะเขารู้สึกว่าเขาเสียหน้ามาก เพราะเรื่องแบบนี้ด้วยอายุของเขา มันน่าขายหน้า​มาก

ถ้าเขาไม่เห็นพวกลู่ม่านไปๆ มาๆ เขาคงไม่มา

เฉินจื่ออานรีบเดินไปประคองตาแก่เฉินให้นั่งลงแล่วพูด “แม่กับพี่ชายของเสี่ยวม่านมาที่นี่ ข้ากำลังจะบอกท่านพ่ออยู่พอดี”

“หะ?” ตาแก่เฉินพูดด้วยความประหลาดใจ “พวก​เขา​อยู่ที่ไหน”

ในขณะที่เขากำลังพูดอยู่ ลู่ซูซื่อก็เดินเข้ามาจากด้านนอก