ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 385

“ท่าน!” ตาแก่เฉินรีบลุกขึ้นมาทักทาย “ในตอนแรกไม่รู้เรื่องพวกท่าน ก็เลยไม่รู้ว่าพวกท่านมาที่นี่”

ลู่ซูซื่อท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด “ข้าลำบากไม่เป็นไร​ จะสงสารก็แต่ลูกสาวของข้าที่ต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหนหลังจาก​แต่งงาน​มาที่นี่ แม้แต่กลับไปหาพ่อแม่ของนางก็ไม่ให้นางกลับไป...”

“เอ่อ…” ตาแก่เฉินตกตะลึง “แต่เสี่ยวม่านนาง…”

“ท่านพ่อ!” เฉินจื่ออานรีบขัดจังหวะตาแก่เฉินทันที “มันเป็นความประมาทของเราเอง ตอนที่เสี่ยวม่านมาถึงครั้งแรก สภาพครอบครัวของเรายังไม่ดี เสี่ยวม่านไม่อยากกลับไปให้พวกท่านเป็นห่วง ต่อมา พอสภาพดีขึ้น นางก็งานยุ่งอีก แล้วนี่ เดิมทีพวกข้า​วางแผนจะกลับไปช่วงปีใหม่ของ​ปีนี้ ท่านแม่ก็มาหาก่อน”

“จริงด้วย!” ตาแก่เฉินรีบตอบอย่างรวดเร็ว

จากนั้นสีหน้า​ของ​ลู่ซูซื่อก็ดูดีขึ้น “พวกเจ้ามีใจคิดเช่นนี้ก็พอแล้ว​”

นางมองไปที่ลู่ม่านอีกครั้ง “พี่ชายกับพี่สะใภ้ของเจ้าอยู่หน้าบ้าน ข้าเห็นว่าอากาศไม่ค่อยดี จะอาบน้ำก็ต้องออกไปตักน้ำร้อน ข้าเห็นว่าเรือนด้านหลัง​เจ้ามีสาวใช้หลายคน ให้สาวใช้คนหนึ่งไปรับใช้​ตรงเรือนสาวนหน้าเถอะ!”

ลู่ม่าน “...”

พอเห็นเช่ยนี้ เหอเย่วจึงรีบพูด “นายหญิง ให้​ข้าไปเถอะ ในบ้านนี้ข้าคุ้นเคยที่สุด ข้าไปดูแลจะดีที่สุด”

“งั้นเจ้าก็ไปเถอะ! ช่วงนี้เจ้าดูแล​เรือนส่วนหน้าก็แล้วกัน​” ลู่ม่านพูด เหอเย่วเป็นคนฉลาด นางสามารถสอบถาม​อะไนบางอย่างได้บ้าง

หลังจากได้ยิน​เช่นนี้ ลู่ซูซื่อก็เห็นว่าเป็นไปตามที่นางต้องการ นางก็หันหลังกลับแล้วเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรกับตาแก่เฉินสักคำ

ตาแก่เฉินไม่ได้ใส่ใจ และคิดว่าลู่ซูซื่อคงโกรธครอบครัวของเขาที่ไม่ปล่อยให้ลู่ม่านกลับไป ดังนั้นเฉินจื่ออานจึงพูดว่า “ในที่สุดแม่ยายของคุณก็มา เจ้าต้องดูแลพวกเขาให้ดี อย่าเอาแต่​อ่านตำราทั้งวัน”

“ข้ารู้แล้ว!” เฉินจื่ออานพูด

“แล้วยังมีแม่ของเจ้าด้วย นี่ก็จะปีใหม่​แล้ว​ จะปล่อยให้นางอยู่ในตำบลคงดูไม่ดี พรุ่งนี้​ถ้ามีคนออกไปส่งของ เจ้าให้พวกเขาไปเรียกแม่ของเจ้า ให้นางกลับมาได้แล้ว​”

เฉินจื่ออานเองก็ไม่รู้ว่าเฉินหลี่ซื่อจะกลับมาหรือไม่ แต่ว่า ในเมื่อตาแก่เฉินพูดมาแล้ว เขาก็ต้องรับปาก

ตาแก่เฉินไปที่เรือนด้านหน้าเพื่อเยี่ยมลู่หมิน แต่ก่อนที่เขาจะเข้าไป ลู่ซูซื่อบอกว่าไม่สะดวกที่จะให้เขาเข้าไปข้างในเพื่อเยี่ยมลูกชายกับลูกสะใภ้​ ดังนั้นนางจึงขวางตาแก่เฉินไว้ข้างนอก

ตาแก่เฉินก็คิดอย่างนี้เช่นกัน เขาต้องการคุยกับลู่ซูซื่อ แต่ลู่ซูซื่อท่าทางไม่สนใจเขา

ตาแก่เฉินถอนหายใจแล้วเดินกลับไป

วันรุ่งขึ้น ตอนที่ตงจื่อจะไปส่งสินค้า เฉินจื่ออานกำลังจะไปที่บอกเขาที่โรงงานพอดี ลู่ม่านขวางเขาไว้ “ข้าจะไปกับเจ้าด้วย!”

ขณะนี้โรงงานอยู่ในช่วงวันหยุด ไม่มีใครอยู่ที่นั่น ถึงแม้​ลู่ม่านจะไปคนเดียว แน่นอนว่าเฉินจื่ออานต้องไม่ยอมแน่ ดังนั้นเขาจึงบอกว่าจะไปกับเขา

ตั้งแต่เฉินจื่ออานเริ่มอ่านตำราเตรียมสอบ ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็ไม่ได้ออกไปเดินเล่นด้วยกันมานานแล้ว ก็เลยตกลงไปพร้อมกัน

หลังจากมาถึงโรงงาน ลู่ม่านก็เปิดประตู แล้วเห็นตงจื่อกำลังขนของอยู่ เฉินจื่ออานอยู่นื่งไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเหลือ​ ตงจื่อห้ามอยู่สองสามครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล ดังนั้นเขาจึงหยุดห้ามไป

ลู่ม่านยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร จื่ออานต้องแบ่งเวลาทำงานและเรียนให้เหมาะสม ดังนั้นเจ้าคิดว่าเขากำลังออกกำลังกายก็พอแล้ว!”

ตงจื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วยกยิ้มแล้วพูด “ข้าไม่เคยเห็นบัณฑิต​คนไหนชอบทำงานเหมือนนายท่านของเรามาก่อนเลย!”