ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 386

“พี่ชายกับพี่สะใภ้​ ข้าก็เตรียมไว้ให้แล้ว!” ลู่ม่านพูด

จะแสดงละครต้องแสดงทั้งชุด นางทำเช่นนี้ก็เพื่อเอาใจพวกเขา

แต่​ใครจะคิดได้ว่า ลู่ซูซื่อยังคงจะหาเรื่องอยู่ “พี่ชายกับพี่สะใภ้เจ้าก็เตรียมผ้าฝ้ายให้เหมือนกัน​ เช่นนี้จะได้อย่างไร พี่ชายกับพี่สะใภ้ของเจ้าจะเอามาเทียบกับคนรับใช้พวกนั้นได้อย่างไร”

ลู่ม่าน “...”

เสื้อผ้า​ที่​นางใส่ก็ทำจากผ้าฝ้ายเถอะ? ผ้าไหม​ก็จะสวมใส่บ้างในวันธรรมดา

“ท่านแม่ ผ้าฝ้ายก็ดีมากแล้ว ข้ายังคิดว่าผ้าหยาบใส่ทนมากกว่าเลย” เสียงของลู่หมินดังออกมาจากนอกประตู ลู่ซูซื่อรีบลุกขึ้นยืนแล้วเข้าไปประคองลู่หมิน “ลูกแม่ เจ้ามาได้อย่างไร”

“ข้าดีขึ้นมากแล้วท่านแม่” ลู่หมินพูด เขาหันไปมองที่ลู่ม่าน ใบหน้า​ประดับด้วยรอยยิ้ม “ตั้งแต่เจ้าหายไป พี่คิดว่าจะไม่มีโอกาสได้เจอกันเสียแล้ว ตอนนี้เห็นว่าเจ้าสบายดี พี่ก็โล่งใจ!”

ลู่หมินคนนี้ ลู่ม่านรู้สึก​ดีด้วยไม่น้อย ดูท่าทาง คงเป็นคนจริงใจไม่น้อย​

“ทำให้​พี่ชาย​ต้องเป็นห่วงแล้ว!” ลู่ม่านพูด

พอลู่หมินได้ยินเช่นนี้ ความโศกเศร้าก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา “เสี่ยวม่าน เจ้าท่าทางห่างเหิน​กับพี่มากจริงๆ​”

ลู่ม่านชะงัก​ และตกตะลึงไปเล็กน้อย

เหอเย่วเดินเข้ามาจากประตูแล้วรีบพูด “ช่วงนี้นายหญิงของเราทำงานจนเหนื่อยเกินไป พี่ชายนายหญิงอย่าคิดมากไป”

ลู่หมินส่ายหน้า​ “ไม่เป็นไร เสี่ยวม่าน ถึงแม้​เจ้าจะงานยุ่ง ก็ควรใส่ใจกับสุขภาพของเจ้าด้วย ข้าเห็นว่าการค้าขาย​ของเจ้าไม่เล็กเลย เจ้าควรจะหาคนมาช่วยเพิ่ม อย่าเหนื่อยเกินไป”

ลู่ม่านพยักหน้า ในใจรู้สึกผิดอย่างอธิบายไม่ถูก

แต่ลู่ม่านรู้สึกว่าความรู้​สึกผิดนั้นไม่ใช่ของตนเอง แต่ความทรงจำที่น้อยนิดของเจ้าของร่างเดิม ที่จริงที่จริงแล้ว ลู่ม่านคิดว่าเจ้าของร่างเดิมไม่ได้สูญเสียความทรงจำ ไม่อย่างนั้นนางจะรู้ได้อย่างไรว่าตนเองมีชื่อว่าลู่เสี่ยวม่าน

นางคงจะเพราะสาเหตุ​หนึ่ง ทำให้​ไม่อยากนึกถึงเรื่องราวในอดีต อีกทั้งเรื่องที่นางใช้การฆ่าตัวตายมาบีบบังคับ​เฉินจื่ออานให้หย่ากัน​ ลู่ม่านคิดว่านางคงจะจงใจจะฆ่าตัวตาย ไม่ใช่เพราะอยากหย่ากัน​จริงๆ​

แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงก็คือ ตนเองเข้ามาแทนที่

“ข้าเข้าใจแล้ว!” ลู่ม่านพูด

วันรุ่งขึ้น ตอนที่ลู่ม่านตื่นนอน นางเห็นลู่หมินกำลังช่วยตาเกากวาดพื้นหน้าบ้านอย่างตั้งใจ ตาเกาทำตัว​ไม่ถูก​ อยากเข้าไปแย่งไม้กวาดกลับคืน แต่ลู่หมินไม่ยอมคืนให้เขา

พอเห็นลู่ม่านกำลังเดินมา ตาเกาก็พูดด้วยท่าทางร้อนใจ “นายหญิง พี่ชาย​ของ​นายหญิง​เขา...”

“ให้เขาทำเถอะ!” ลู่ม่านหัวเราะ

ทันทีที่นางพูดจบ นางก็ได้ยินเสียงร้องอุทานของลู่ซูซื่อดังมาจากด้านหลัง “อาหมิน เจ้ายังไม่หายดีเลย ออกมากวาดพื้นได้อย่างไร” จากนั้นนางก็มองไปที่ตาเกาแล้วตะโกนด่า

“นี่คือสิ่งที่คนใช้​อย่างพวกเจ้าทำหรือไง? ให้เจ้านายมากวาดพื้นแทนเช่นนี้?”

ตาเการู้สึกทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย​ ลู่หมินรีบพูดออกมา “ท่านแม่ ท่านกำลังพูดอะไรกัน ข้าอยากจะกวาดพื้นเอง แล้ว​ข้าก็ดีขึ้น​มากแล้วด้วย”

“แต่เจ้าก็ไม่ควรมากวาดพื้นเช่นนี้ ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน​…”

“ท่านแม่!” ลู่หมินก็โกรธแล้ว เขาคืนไม้กวาดให้ตาเกา “ขอโทษด้วย……”

ตาเกาส่ายหน้า​ “ท่านโปรดอย่าพูดเช่นนั้น นี่คือสิ่งที่คนใช้​อย่างพวกข้า​ควรทำอยู่แล้ว!”

ไหนบอกว่า ร่างกาย​อ่อนแอไงล่ะ?

ระหว่างทางหูของลู่ม่านก็เต็มไปด้วยเสียงพูดของลู่ซูซื่อที่พูดถึงเรื่องในอดีต ถ้าปกติ​ลู่ม่านคงหาวิธีปิดปากพวกนางไปแล้ว​ แต่ตอนนี้นางยังทำเช่นนั้นไม่ได้

พอผู้หญิงมาคุยกันจะได้ข้อมูล​มาจำนวนมาก นางจึงอยากจะลองถามหาเบาะแสดู

แต่ความจริง​บองตนเองว่า ลู่ม่านยังเด็กเกินไป ไม่ได้เบาะแสอะไร แล้วยังเกือบถูกพวกนางสองคนทำให้​รำคาญตาย

ไม่ช้า หัวข้อสนทนาของทั้งสองคนก็เปลี่ยนไปที่ลู่ม่าน หวังซื่ิอมองไปที่ลู่ม่านแล้วพูดอย่างอิจฉา “น้องสามี ข้าได้ยินว่าตอนนี้เจ้าเป็นถึงอันเหรินแล้วหรือ”

ลู่ม่านตอบกลับ​มา​​เบา ๆ แล้ว​หวังซื่อก็พูดขึ้นมา​อีกครั้ง “แล้วอันเหรินก็นี่ได้เบี้ยเลี้ยง​จากราชสำนักด้วยใช้่ไหม ได้เท่าไหร่ต่อเดือนหรือ?”

ลู่ม่านขี้เกียจจะสนใจนาง แต่ลู่ซูซื่อถลึงตาไปทางหวังซื่อ “เจ้านี่ไม่รู้​อะไรเสียเลย เจ้าไม่รู้หรือไง ว่าน้องสามีของเจ้าในตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องสนใจเงินที่ราชสำนักให้นางเลย”

“จริงหรือ!” หลังจากหวังซื่อพูดจบ นางก็กลอกตาไปมา แล้วพูดว่า “ทีาน่าสงสารที่สุดคงเป็นพี่ชายของเจ้ากับข้า แน่นอน​ว่า​ ยีงมีท่านแม่ด้วย ตั้งแต่​ท่านพ่อสามีจากไป พวกเราอาศัย​อยู่ในบ้านเกิดอย่างลำบากกันมาก คิดไม่ถึง​เลย​ว่า​ น้องสามีจะอยู่มีชีวิตอยู่​กินดีเช่นนี้”

พอได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดลู่ม่านก็จับใจความออกมาได้ นางมองไปลู่ซูซื่อที่ด้านข้างด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มไม่เข้าถึงแววตา “พี่สะใภ้? พวกท่านใช้ชีวิต​อยู่ที่บ้านลำาลำบากมาเหรอ?”

“แน่นอน​สิ?” หวังซื่อตอบกลับ​อย่างไม่ต้องผิด

“อ๋อ!” ลู่ม่านพยักหน้าและพูดอย่างแฝงความหมาย “ท่านแม่ไม่ได้บอกว่า พวกท่านตามหาข้ามาสองปีแล้ว ข้านึกว่าพวกท่านไม่ได้อยู่ในบ้านเกิดของแล้ว!”

พอได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของลู่ซูซื่อก็เปลี่ยนไปทันที นางจึงตบหน้าหวังซื่อ

“สะใภ้​โง่คนนี้ พูดไม่เป็นก็อย่าพูด พูดไร้สาระอะไรกัน”