ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 386

“พี่ชายกับพี่สะใภ้​ ข้าก็เตรียมไว้ให้แล้ว!” ลู่ม่านพูด

จะแสดงละครต้องแสดงทั้งชุด นางทำเช่นนี้ก็เพื่อเอาใจพวกเขา

แต่​ใครจะคิดได้ว่า ลู่ซูซื่อยังคงจะหาเรื่องอยู่ “พี่ชายกับพี่สะใภ้เจ้าก็เตรียมผ้าฝ้ายให้เหมือนกัน​ เช่นนี้จะได้อย่างไร พี่ชายกับพี่สะใภ้ของเจ้าจะเอามาเทียบกับคนรับใช้พวกนั้นได้อย่างไร”

ลู่ม่าน “...”

เสื้อผ้า​ที่​นางใส่ก็ทำจากผ้าฝ้ายเถอะ? ผ้าไหม​ก็จะสวมใส่บ้างในวันธรรมดา

“ท่านแม่ ผ้าฝ้ายก็ดีมากแล้ว ข้ายังคิดว่าผ้าหยาบใส่ทนมากกว่าเลย” เสียงของลู่หมินดังออกมาจากนอกประตู ลู่ซูซื่อรีบลุกขึ้นยืนแล้วเข้าไปประคองลู่หมิน “ลูกแม่ เจ้ามาได้อย่างไร”

“ข้าดีขึ้นมากแล้วท่านแม่” ลู่หมินพูด เขาหันไปมองที่ลู่ม่าน ใบหน้า​ประดับด้วยรอยยิ้ม “ตั้งแต่เจ้าหายไป พี่คิดว่าจะไม่มีโอกาสได้เจอกันเสียแล้ว ตอนนี้เห็นว่าเจ้าสบายดี พี่ก็โล่งใจ!”

ลู่หมินคนนี้ ลู่ม่านรู้สึก​ดีด้วยไม่น้อย ดูท่าทาง คงเป็นคนจริงใจไม่น้อย​

“ทำให้​พี่ชาย​ต้องเป็นห่วงแล้ว!” ลู่ม่านพูด

พอลู่หมินได้ยินเช่นนี้ ความโศกเศร้าก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา “เสี่ยวม่าน เจ้าท่าทางห่างเหิน​กับพี่มากจริงๆ​”

ลู่ม่านชะงัก​ และตกตะลึงไปเล็กน้อย

เหอเย่วเดินเข้ามาจากประตูแล้วรีบพูด “ช่วงนี้นายหญิงของเราทำงานจนเหนื่อยเกินไป พี่ชายนายหญิงอย่าคิดมากไป”

ลู่หมินส่ายหน้า​ “ไม่เป็นไร เสี่ยวม่าน ถึงแม้​เจ้าจะงานยุ่ง ก็ควรใส่ใจกับสุขภาพของเจ้าด้วย ข้าเห็นว่าการค้าขาย​ของเจ้าไม่เล็กเลย เจ้าควรจะหาคนมาช่วยเพิ่ม อย่าเหนื่อยเกินไป”

ลู่ม่านพยักหน้า ในใจรู้สึกผิดอย่างอธิบายไม่ถูก

แต่ลู่ม่านรู้สึกว่าความรู้​สึกผิดนั้นไม่ใช่ของตนเอง แต่ความทรงจำที่น้อยนิดของเจ้าของร่างเดิม ที่จริงที่จริงแล้ว ลู่ม่านคิดว่าเจ้าของร่างเดิมไม่ได้สูญเสียความทรงจำ ไม่อย่างนั้นนางจะรู้ได้อย่างไรว่าตนเองมีชื่อว่าลู่เสี่ยวม่าน

นางคงจะเพราะสาเหตุ​หนึ่ง ทำให้​ไม่อยากนึกถึงเรื่องราวในอดีต อีกทั้งเรื่องที่นางใช้การฆ่าตัวตายมาบีบบังคับ​เฉินจื่ออานให้หย่ากัน​ ลู่ม่านคิดว่านางคงจะจงใจจะฆ่าตัวตาย ไม่ใช่เพราะอยากหย่ากัน​จริงๆ​

แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงก็คือ ตนเองเข้ามาแทนที่

“ข้าเข้าใจแล้ว!” ลู่ม่านพูด

วันรุ่งขึ้น ตอนที่ลู่ม่านตื่นนอน นางเห็นลู่หมินกำลังช่วยตาเกากวาดพื้นหน้าบ้านอย่างตั้งใจ ตาเกาทำตัว​ไม่ถูก​ อยากเข้าไปแย่งไม้กวาดกลับคืน แต่ลู่หมินไม่ยอมคืนให้เขา

พอเห็นลู่ม่านกำลังเดินมา ตาเกาก็พูดด้วยท่าทางร้อนใจ “นายหญิง พี่ชาย​ของ​นายหญิง​เขา...”

“ให้เขาทำเถอะ!” ลู่ม่านหัวเราะ

ทันทีที่นางพูดจบ นางก็ได้ยินเสียงร้องอุทานของลู่ซูซื่อดังมาจากด้านหลัง “อาหมิน เจ้ายังไม่หายดีเลย ออกมากวาดพื้นได้อย่างไร” จากนั้นนางก็มองไปที่ตาเกาแล้วตะโกนด่า

“นี่คือสิ่งที่คนใช้​อย่างพวกเจ้าทำหรือไง? ให้เจ้านายมากวาดพื้นแทนเช่นนี้?”

ตาเการู้สึกทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย​ ลู่หมินรีบพูดออกมา “ท่านแม่ ท่านกำลังพูดอะไรกัน ข้าอยากจะกวาดพื้นเอง แล้ว​ข้าก็ดีขึ้น​มากแล้วด้วย”

“แต่เจ้าก็ไม่ควรมากวาดพื้นเช่นนี้ ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน​…”

“ท่านแม่!” ลู่หมินก็โกรธแล้ว เขาคืนไม้กวาดให้ตาเกา “ขอโทษด้วย……”

ตาเกาส่ายหน้า​ “ท่านโปรดอย่าพูดเช่นนั้น นี่คือสิ่งที่คนใช้​อย่างพวกข้า​ควรทำอยู่แล้ว!”