ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 387

หวังซื่อเหมือนไม่อยากยอมแพ้ ก่อนจะกุมหน้ามองไปทางลู่ซูซื่อ

“ท่านแม่ ท่านตบหน้าข้าทำไม ไม่ใช่​ว่า​ข้าไม่ออกตามหาน้องสามีเสียหน่อย หรือว่าข้าจะพูดอะไรไม่ได้เลย”

ลู่ซูซื่อโมโห​เอามากๆ แต่ก็ควบคุม​อารมณ์​ไม่ตบหน้านางอีก ก่อนจะหันไปอธิบายกับลู่ม่านว่า “เสี่ยวม่าน คืออย่างนี้ เราตามหาเจ้ามาตลอดสองปี ก่อนที่พวกเราจะไม่มีเงินเหลือแล้ว งานที่บ้านก็ต้องทำ แต่พี่ชาย​ของ​เจ้า พอมีเวลาเขาก็จะออกตามหาเจ้าตลอด”

“ใช่แล้ว​!” หวังซื่อพูด

ลู่ม่านวิเคราะห์​เรื่องราวในใจ ถึงแม้​หวังซื่อจะโลภเล็กน้อย แต่ดูเหมือนว่าจะโกหกไม่เก่ง ดังนั้นสิ่งที่นางพูดอย่างรีบร้อนในบางครั้งน่าจะเป็นความจริงอยู่แปดส่วน

นั่นหมายความว่า พวกเขารู้จักเจ้าของร่างเดิมจริงๆ​ นอกจากนี้ยังสามารถพูดได้ว่าเจ้าของร่างเดิมเป็นน้องสาวของพวกเขาจริงๆ แต่เรื่องที่ว่าเหตุใดเจ้าของร่างเดิมถึงหนีออกจากบ้านมา เรื่องนี้ยังต้องสืบกันต่อไป

ในขณะที่​กำลังคิด รถม้าก็มาถึงในตำบลแล้ว

ลู่ม่านเดินไปที่ร้านขายของชำ ส่วนใหญ่จะขายพวกของใช้​ใน​บ้าน​ พวกหม้อและกระทะที่บ้าน รวมถึงตะเกียบและอื่นๆ ได้ใช้มาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว ควรเปลี่ยนใหม่ได้แล้ว

ที่จริงแล้วเรื่องพวกนี้สามารถให้พวกเหอเย่วมาเลือกซื้อแทนได้ แต่ว่าลู่ม่านให้ความสำคัญกับความเป็นระเบียบ​ในบ้านเป็นอย่างมาก ดังนั้นนางจึงไม่อยากให้​ใครทำแทน

ใช้ของที่ตนเองเลือกมากับมือ นั่งกินข้าว​กับ​คนที่ตนเองรัก และใช้ชีวิต​อยู่​ด้วยกัน​ ก็เป็นเรื่องที่มีความสึขที่สุดแล้ว

ลู่ม่านเลือกอย่างตั้งอกตั้งใจ ในขณะที่เหอเยวฝ่วช่วยนางถือของต่างๆ ลู่ซูซื่อที่อยู่​ข้างหลีงจึงเริ่มใจร้อน “เรื่องพวกนี้ให้เสี่ยวเย่วเลือกก็ได้แล้ว เสี่ยวม่าน แม่เห็นเจ้าไม่ค่อย​มี​เครื่องประดับเลย ร้านด้านข้าง​เป็นร้านขายเครื่องประดับ เราไปเลือกซื้อกันเถอะ”

ลู่ม่านส่ายหน้า “ข้าไม่ซื้อของพวกนั้น ถ้าพวกท่านอยากดูก็ไปดูเถอะ”

ลู่ซูซื่อไม่ขยับตัว​ “เสี่ยวม่าน สถานะของเจ้าไม่เหมือนเดิมแล้ว แม่ไม่เป็นไร​”

หวังซื่อไม่เข้าใจความหมายจากคำพูดของลู่ซูซื่อเลย พอเห็นว่าลู่ม่านไม่ได้ขยับตัวตาม นางจึงดึงแขนของลู่ซูซื่อแล้วพูดว่า “ท่านแม่ ในเมื่อน้องสามีบอกว่าไม่ซื้อก็ช่างเถอะ ข้าไม่ได้ซื้อปิ่นปักผมทองมาหลายปีแล้ว เราไปดูกันเองดีกว่า”

ลู่ซูซื่อกัดฟันและผลักนางออก “เจ้าจะไปก็ไปคนเดียว ข้าไม่ไป!”

หวังซื่อเบ้ปากด้วยความไม่พอใจ “งั้นท่านก็เอาเงินมาให้ข้า ข้าจะไปซื้อเอง”

ลู่ซูซื่อมองนางด้วยสีหน้าบึ้งตึง “เจ้ายังรู้หรือว่าตัวเองไม่มีเงินแล้ว เจ้ายังคิดจะซื้อปิ่นปักผมทองอีก ไม่อายบ้างหรือไง!”

แม่สามีและลูกสะใภ้คู่นี้ จริงๆ เลย คนหนึ่งโง่จริง อีกคนก็เจ้าเล่ห์จริง

ลู่ม่านเหลือบไปที่เหอเย่ว เหอเย่วรีบเดินไปข้างหน้า “พวกท่านอย่าทะเลาะกันเลย ในตำบลนี้ คนที่ทะเลาะวิวาทกันบนท้องถนนนั้น มีบทลงโทษหนักมาก คราวที่แล้วคนทะเลาะกัน แล้วถูกจับตัวไปจำคุก แล้วถูกทรมานอย่างหนักอยู่หลายวันกว่าจะปล่อยตัวออกมา!”

หวังซื่อเป็นคนโง่ และขี้ขลาด พอได้ยินเช่นนั้น นางก็หยุดพูดทันที

ลู่ซูซื่อหาข้ออ้างที่จะขอเงินจากลู่ม่านไม่ได้ จึงทำหน้าบูดบึ้งและนิ่งเงียบไปตลอดทาง หลังจากเลือกถ้วยชามเรียบร้อยแล้ว ลู่ม่านก็บอกว่าจะกลับแล้ว

พอเห็นว่ารถของลู่ม่านกำลังจะออกไปจริงๆ ในที่สุดลู่ซูซื่อก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้

“ชีวิตข้าช่างน่าสังเวชนัก ทั้งชีวิตข้าไม่เคยสุขสบายเลยสักวัน ตอนยังสาว ก็ต้องเลี้ยงดูพวกเจ้าสองพี่น้อง แต่ละวันแม้แต่เวลาจะกินข้าวก็ไม่มี ตอนนี้ข้าแก่แล้ว ลูกสาวก็ทำตัวเหินห่างจากข้า แล้วข้าจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร”

ลู่ม่าน “...”

นางเกลียดผู้หญิงที่ชอบหาเรื่องคนนี้ที่สุด นางไม่อยากทะเลาะด้วย อยากจะจัดการนาง? แต่ก็คิดว่านี่อาจเป็นแม่ของเจ้าของร่างเดิม นางอยู่ในร่างของคนอื่น จะไม่สนใจเลยก็ไม่ได้

นางจึงพูดออกไปว่า “ซื้อ ซื้อ ซื้อ!”