ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 388

ตอนที่ลู่ม่านมาถึง ตงจื่อก็กระซิบบอกลู่ม่าน “เฉินหลี่ซื่อกลับมาแล้วขอรับ...” เรื่องนี้น่าแปลกใจจริงๆ ลู่ม่านนึกว่าต่อจากนี้ไปเฉินหลี่ซื่อจะไปอยู่กับเฉินหลิ่วเอ๋อหรือเฉินจื่อคังแล้วเสียอีก?

ช่วงปีใหม่เช่นนี้ นางมัวแต่ดูแลลูกรักทั้งสองคนไม่ห่างไม่ใช่หรือ?

ทันทีที่พูดจบ ม่านรถด้านหลังก็ถูกเปิดออก ก่อนที่ร่างกายที่อวบอ้วนของเฉินหลี่ซื่อก็ออกมาจากหลังม่านรถ

“ยังไม่รีบมาพยุงข้างลงรถอีก ไม่มีตาหรือไง”

ตงจื่อรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงเฉินหลี่ซื่อลงรถ เฉินหลี่ซื่อจึงพูดว่า “ข้าได้ยินมาว่าแม่ของเจ้ามาหา? นางอยู่ที่ไหนล่ะ”

อย่างนี้นี่เอง เฉินหลี่ซื่อกลับมาเพราะเหตุผลนี้สินะ

ตงจื่อตกใจแล้วรีบอธิบาย “นายหญิง ข้าไม่ได้พูดอะไรเลยนะขอรับ”

ลู่ม่านส่ายหน้า “ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอก” หมู่บ้านนี้มีคนจำนวนมาก ลู่ซูซื่อมาอยู่ที่นี่หลายวันแล้ว จึงเป็นเรื่องปกติที่ เฉินหลี่ซื่อจะรู้เรื่องนี้

“ข้าถามเจ้าอยู่ ทำไม ตอนนี้ถึงกับไม่สนใจแม่สามีอย่างข้าแล้วหรือไง”

ลู่ม่าน “...”

หรูอวี่รีบพูดออกมา “ฮูหยิน ท่านแม่ของนายหญิงมาแล้วจริงๆ และกำลังพักอยู่ที่บ้าน”

เฉินหลี่ซื่อพ่นลมหายใจออกมา แต่ก็ไม่กล้าที่จะวางท่าต่อหน้าลู่ม่าน แล้วพูดว่า “พาข้าไปดูสิ!”

หรูอวี่เหลือบมองไปที่ลู่ม่าน แล้วเห็นลู่ม่านพยักหน้า นางมีเรื่องจะคุยกับตงจื่อต่อ ดังนั้นจึงให้เฉินหลี่ซื่ออยู่ที่นี่ต่อไม่ได้

หรูอวี่รีบพาเฉินหลี่ซื่อออกไป ลู่ม่านจึงหันกลับไปถามตงจื่อ“เป็นอย่างไรบ้าง”

ตงจื่อพยักหน้า “ตามที่ข้าสอบถามมา พวกเขาน่าจะเป็นญาติของนายหญิงจริงๆ ขอรับ”

ลู่ม่านตอบกลับสั้นๆ ที่จริงแล้ว ตอนที่ได้ยินสิ่งที่หวังซื่อพูด ในใจนางก็เริ่มเชื่อแล้ว

“ยังมีอะไรอีกไหม”

“ยังมี...” ตงจื่อครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะพูด “ข้าได้ยินมาโดยบังเอิญ ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ขอรับ!”

“อะไร อย่าพูดยืดเยื้อ บอกสิ่งมี่เจ้ารู้ทุกอย่างออกมา”

“เพื่อนบ้านของพวกเขาเล่าให้ข้าฟัง บอกว่าแม่ของนายหญิงไม่ชอบนายหญิงมาตั้งแต่ยังเด็ก ส่วนพ่อและพี่ชายของนายหญิงเป็นคนที่ดูแลนายหญิงดีมาก แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่ท่านพ่อของนายหญิงจะเสียชีวิต แม่ของนายหญิงกับนายหญิงทะเลาะกันหนักมาก จากนั้น นายหญิงก็แอบหนีออกจากบ้านกลางดึก แม้แต่พิธีศพนายหญิงก็ไม่ได้เข้าร่วม”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “เหตุใดถึงทะเลาะกัน”

ตงจื่อรีบส่ายหน้า “ข้าแค่ได้ยินข่าวลือมา รายละเอียดเป็นเช่นไรข้าไม่รู้ บางทีอาจเป็นแค่เรื่องบังเอิญ? นายหญิงอย่าคิดมาก”

ลู่ม่านนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้า “เข้าใจแล้ว เจ้ากลับไปเถอะ!”

หลังจากนั้น ลู่ม่านก็เปิดประตูโรงงาน แล้วบอกให้ตงจื่อเข้าไปขนของ

ลู่ม่านยังคงยืนนิ่งไม่พูดอะไรสักคำ ก่อนจะมีอ้อมกอดอบอุ่นโอบมาจากทางข้างหลัง และพอลู่ม่านหันกลับไปมอง ก็พบว่าเป็นเฉินจื่ออานที่อยู่ด้านหลัง

“จื่ออาน!” ลู่ม่านเอ่ยเรียกด้วยรอยยิ้ม

“หรูอวี่กลับไป แล้วบอกว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าก็เลยมาหา เกิดอะไรขึ้น สิ่งที่ตงจื่อกลับมารายงานไม่ค่อยดีหรือ”

ลู่ม่านส่ายหน้า “ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น”