ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 389

หลังจากตัดสินใจแล้ว ลู่ม่านจึงมีแนวทางแล้ว

นางกับเฉินจื่ออานจูงมือกันเดินกลับบ้าน ทันทีที่พวกนางมาถึงหน้าประตูบ้าน พวกนางได้ยินเสียงของเฉินหลี่ซื่อกับลู่ซูซื่อทะเลาะกันดังออกมา

“นางผู้หญิง​ไร้ยางอาย เจ้ามาจากไหน ถึงได้มาอาละวาดที่บ้านของลูกสาวข้า” นี่คือเสียงของลู่ซูซื่อ จากการอาศัยอยู่ด่วยกันมาสองวัน ทำให้ลู่ม่านรู้ว่านางไม่ใช่​พวกที่จะยอมให้คนอื่นมารังแกได้ง่ายๆ

เพียงแต่ว่าในช่วงแรก นางควบคุม​อาการไว้เล็กน้อย

วันนี้เฉินหลี่ซื่อเปิดประตู​เข้ามาอย่างแรง ท่าทางดุร้ายและไม่เป็นมิตร​แสดงออกอย่างชัดเจน

เฉินหลี่ซื่ออยู่ที่บ้านได้รับความอึดอัด​ใจมามากพอแล้ว นางไม่เคยคิดเลยว่าแม้แต่คนนอกยังกล้าทำกับเธอเช่นนี้ นางจะยอมทนได้อย่างไร?

“นางผู้หญิง​ตัวเหม็น เจ้าว่าใครไร้ยางอาย นี่เป็นบ้านของลูกชายข้า เจ้สคิดว่าตัวเองเป็นใคร” ทันทีที่เฉินหลี่ซื่อแกว่งมือไปมา ไขมันตามร่างกายก็แกว่งไปมาตามไปด้วย

ลู่ซูซื่อตกตะลึงไปเล็กน้อย​ ก่อนจะเหลือบมองไปทางหรูอวี่ที่เข้ามาข้างหลัง ก่อนจะนิ่งลงเล็กน้อย “ในเมื่อเป็นแม่สามีลูกสาวข้า เหตุใดเจ้าถึงำม่บอกข้าก่อน”

หรูอวี่ท่าทางร้อนใจ “ข้ายังไม่ทันได้แนะนำ พวกท่านก็เริ่มเถียงกันแล้ว!”

“เป็นเจ้าเองที่ไม่มีตา อย่าเอาความผิดไปโทษ​ผู้อื่น ข้ายังไม่ได้ถามเจ้าเลย เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่บ้านลูกชายของข้า”

เฉินหลี่ซื่อพูดข่ม ถึงแม้​นางจะไม่ชอบลูกชายคนนี้ และลำเอียงไปทางลูกตนเล็กทั้งสอง แต่อย่างไรก็ลูกชาย นางไม่ยอมให้คนอื่นเอาสิทธิ์ของนางไปเด็ดขาด

แน่นอนว่าลู่ซูซื่อก็ไม่ใช่​พวกอ่อแอเช่นกัน พอได้ยินเฉินหลี่ซื่อพูดเช่นนี้ นางก็ปัดความกลัวออกไปโดยสิ้นเชิง “บ้านลูกชายเจ้า เจ้ามีสิทธิ์​อะไรมาพูดว่าเป็นบ้านของลูกชายเจ้า ก่อนจะมาทีายี่ข้าสอบถามมาหมดแล้ว ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าครอบครัวของพวกเจ้าเป็นอย่างไร ไม่อายบ้างหรือไงที่บอกว่านี่เป็นบ้านของลูกชายเจ้ส? บ้านหลังนี้เป็นลูกสาวข้าหาเงินสรเางขึ้นมา​แท้ๆ!”

“เจ้า... เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน!” เฉินหลี่ซื่อคำรามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ตอนนี้เจ้ามาบอกว่าเป็นของลูกสาวเจ้า เหตุใดถึงได้ไร้ยางอายเช่นนี้ ถ้าลูกชายของข้าไม่ช่วยชีวิตลูกสาวของเจ้าลงมาจากบนเขา ตอนนี้นางคงตายไปนานแล้ว จะหาเงินอะไรได้”

“งั้นก็อย่าไปช่วยสิ ลูกสาวของข้ามาที่บ้านของเจ้า แล้วเปลี่ยนชะตาชีวิตของตระกูลเฉินจนดีขึ้น นี่ไม่ใช่การตอบแทนหรือไง แล้วอีกอย่าง ลูกสาวของข้าเป็นถึงอันเหรินแล้ว ลูกชายของเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร ก็แค่ชาวนาแท้ๆ!”

พอเห็นว่าพวกนางพูดไม่น่าฟังมากขึ้นเรื่อยๆ ลู่ม่าน ก็เหลือบมองไปทางเฉินจื่ออานที่ยืนอยู่ด้านข้าง “จื่ออาน...”

“ไม่เป็นไร!” เฉินจื่ออานยกยิ้ม ก่อนจะเดินไปผลักประตูเดินเข้าไป

พอเห็นเฉินจื่ออานเดินเข้ามา ลู่ซูซื่อก็ชะงักไปเล็กน้อย เฉินหลี่ซื่อหลั่งน้ำตาออกมาทันที “จื่ออาน เจ้ากลับมาแล้วหรือ นางคนนี้ไม่รู้ว่ามาจากไหน แล้วบอกว่าลูกสาวของนางเป็นคนหาเงินให้ครอบครัวของเราใช้ทั้งหมด”

“ท่านแม่!” เฉินจื่ออานพูดไกล่เกลี่ย “ล้วนแต่เป็นญาติกันทั้งนั้น พวกท่านควรจะคุยกันดีๆ หรูเฟิง เตรียมอาหารเย็นไว้พร้อมหรือยัง?” เฉินจื่ออานเอ่ยถาม

หลรูเฟิงพยักหน้า “เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ สามารถกินได้เลย”

เฉินจื่ออานหันไปพูดกับเหอเย่ว “เจ้าไปเชิญท่านพ่อมาด้วย วันนี้ทั้งสองครอบครัวมาร่วมกินข้าวด้วยกัน”

เหอเย่วรีบเดินออกไปทันที

แต่ลู่ซูซื่อกลับไม่ยอม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเฉินจื่ออานไม่มีท่าทีตอนที่นางพูดใส่ร้ายหรือเปล่า ถึงทำให้นางยิ่งได้ใจ “ญาติแบบนี้ ข้าขอไม่มีจะดีกว่า ข้าไม่อยากกินกับคนปากร้ายเช่นนี้ หรูเฟิง เจ้าไปทำอาหารเพิ่ออีกหนึ่งชุด แล้วเอาไปให้ที่เรือนส่วนหน้า ข้ากับอาหมินจะกินข้าวกันที่นั่น”

“ห้ามทำ!” เฉินหลี่ซื่อรีบสั่ง “อย่าทำตัวได้ใจเกินไป! ข้าจะตบแกให้หน้าเละเลย!”

“พอได้แล้วท่านแม่” ลู่หมินไม่อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างสองครอบครัวเลวร้ายไปมากกว่านี้ จนถึงตอนนี้แล้ว เขาก็ยังคิดหาผูกสัมพันธ์ทั้งสองครอบครัวอยู่

น่าเสียดายที่ลู่ซูซื่อไม่ได้ฟังเลย

“โธ่ลูก เจ้าจะรู้อะไร ตระกูลเฉินของพวกเขาไม่คู่ควรกับน้องสาวของคุณเลย ไม่อย่างนั้น ข้าจะพาน้องสาวของเจ้ากลับไปด้วย ไม่ว่าจะไปเมืองหลวง หรือกลับไปที่บ้านของเรา ข้าไม่เชื่อว่าจะหาครอบครัวที่ดีกว่าตระกูลเฉินไม่ได้”

พูดเกินไปแล้ว เกินไปแล้วจริงๆ

ในที่สุดลู่ม่านก็หมดความอดทน แล้วพูดโพล่งออกมา “หุบปากเดี๋ยวนี้!”

เสียงของลู่ม่านดังมาก ปกตินางมักจะพูดด้วยเสียงนุ่มนวลอยู่เสมอ ทำให้เสียงของนางโดดเด่นออกจากเสียงทะเลาะของทั้งสองคน

ทันทีที่นางเอ่ยพูด จึงดึงดูดความสนใจของทุกคนทันที

ฉฺนหลี่ซื่อกับลู่ซูซื่อที่ยังคงเถียงกันอยู่ หันมามองนางด้วยดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าของเฉินหลี่ซื่อเต็มไปด้วยความขุ่น นางไม่ชอบลู่ม่านมาตั้งแต่แรก แต่ตอนนี้ลู่ม่านยังพาลู่ซูซื่อมาอีกคน ในความคิดของเฉินหลี่ซื่อ นางคิดว่าลู่ม่านกำลังยั่วให้นางโมโหในทางกลับกัน ลู่ซูซื่อดูสบายใจเล็กน้อย ตั้งแต่นางมาถึงที่นี่ในวันแรก นางก็อยากจะบอกว่าเฉินจื่ออานไม่คู่ควรกับลู่ม่าน แต่ว่า พอเห็นว่าลู่ม่านยังคงทำตันเหินห่างจากนาง นางจึงไม่พูดอะไร

ในที่สุดนางก็พูดออกมา ทำให้นางรู้สึกโล่งใจขึ้นมาก

“เสี่ยวม่าน เจ้าคิดว่าแม่พูดถูกหรือไม่? เดิมที ด้วยความสามารถของเจ้า และยศที่เจ้ามี แม่คิดไว้แล้ว ถ้าลูก...”

“พูดพอหรือยัง” ลู่ม่านมองไปที่ลู่ซูซื่อ