ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 390

“แม่ แม่ทำทั้งหมดก็เพื่อเจ้านะ!” ลู่ซูซื่อพูดอย่างไม่กลัวตาย

“ทำเพื่อข้า” ลู่ม่านกัดฟันพูด “ทำเพื่อข้าถึงทำลายชีวิตครอบครัวของข้าให้พังอย่างนั้นหรือ? ถ้าเป็นเช่นนี้ ข้าไม่ต้องการ ประตูอยู่ทางนั้น เชิญออกไปได้เลย!”

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็มองไปที่เฉินหลี่ซื่ออีกครั้ง

“ท่านเองก็เหมือนกัน มาที่บ้านนี้ทีไรก็มักจะสร้างเรื่องวุ่นวายตลอด ต่อให้ท่านไม่เหนื่อยข้าก็เหนื่อย จากนี้ไป บ้านของข้าไม่ต้อนรับวกท่าน... เชิญออกไปจากบ้านข้าเดี๋ยวนี้!”

ลู่ม่านโมโหมา และสิ่งที่นางพูดก็ทำให้ทุกคนตกตะลึงไปทันที

ตั้งแต่สมัยโบราณ ไม่เคยมีลูกสะใภ้คนไหนกล้าขับไล่แม่สามีออกไปจากบ้านเช่นนี้มาก่อน

เฉินหลี่ซื่อพ่นลมหายใจอย่างแรง แล้วเตรียมจะร้องไห้อีกครั้ง ลู่ม่านกัดฟันต่อว่า “ถ้าจะร้องไห้ก็ออกไปร้องข้างนอก ไม่อย่างนั้นก็อย่าโทษข้าที่ข้าจะเรียกคนมาจับท่านเข้าคุก ข้อหาสร้างความวุ่นวายในบ้านของผู้อื่น!”

เฉินหลี่สะอึกไปทันที ลู่ซูซื่อยกยิ้มพูดเยาะเย้ย “เสี่ยวม่าน สมแล้วที่เป็นลูกสาวของแม่ พูดได้ดีมาก”

“ท่านก็ด้วย!” ลู่ม่านพูดอย่างเย็นชา “ออกไปให้หมดทุกคน!”

ลู่ซูซื่อไม่เชื่อ และอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ถูกลู่หมินขัดขวางไว้

ลู่หมินก้าวไปข้างหน้าแล้วกล่าวขอโทษ “เสี่ยวม่าน วันนี้ท่านแม่ทำเรื่องไม่ดีออกไป เจ้าอย่าโกรธเลย”

ลู่ม่านไม่สนใจเขา แล้วก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงเฉินจื่ออานกลับไปที่เรือนส่วนกลาง

ผู้คนที่อยู่ข้างหลังเห็นว่าพวกเขาเดินจากไป จึงคิดจัร้องประท้วง แต่นึกถึงสิ่งที่ลู่ม่านบอกว่าจะส่งพวกนางเข้าคุก จึงไม่กล้าทะเลาะกันอีก

หลังจากที่ลู่ม่านจากไป เหอเย่วก็เดินเข้ามาพร้อมกับตาแก่เฉิน

ลู่ซูซื่อถูกลู่หมินดึงออกไป ส่วนเฉินหลี่ซื่อยังคงยืนอยู่ที่เดิม

“เสียงดังอะไรกัน ข้าได้ยินมาแต่ไกล?”

พอเห็นตาแก่เฉิน เฉินหลี่ซื่อก็อดที่จะบ่นไม่ได้ “ก็ลูกสะใภ้ที่ดีของเจ้าน่ะสิ นางไล่ข้าออกไปจากที่นี่! ข้ามีชีวิตมาถึงทุกวันนี้ ยังไม่เคยเห็นลูกสะใภ้แบบนี้มาก่อนเลย”

“พอเถอะ!” ตาแก่เฉินขมวดคิ้ว “เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าเจ้าเป็นคนเช่นไร คนอย่างเจ้า เสี่ยวม่านไล่เจ้าออกไปถือว่าดีแค่ไหนแล้ว”

คิดดูแล้วมันก็ใช่ ตาแก่เฉินเองก็ทุบตีนางตั้งหลายครั้ง

ถ้าเป็นคนหน้าบาง ตอนนี้คงอับอายจนจะตายอยู่แล้ว แต่เฉินหลี่ซื่อกลับไม่มีท่าทีอับอายอะไรเลย และไม่มีท่าทีรู้สึกผิดด้วย

“แต่นางซื้อเครื่องประดับให้แม่ตนเอง ไม่รู้ว่าราคาเท่าไหร่ด้วย?”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า? ใช้เงินของเจ้าไปซื้อหรือไง” ตาแก่เฉินโกรธมาก แล้วรีบคว้าเฉินหลี่ซื่อไว้ “กลับไปกับข้าเดี๋ยวนี้!”

“ข้ายังไม่ได้กินข้าวเลย!” เฉินหลี่ซื่อยังคงพูดถึงอาหารที่เฉินจื่ออานพูดเมื่อครู่นี้ ช่วงนี้อยู่ที่บ้านของเฉินจื่อฟู่ นางหิวโซจนผอมลงไปมาก

เฉินจื่อฟู่ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ข้างนอกทุกวัน บางครั้งเขาก็ไม่กลับบ้านไปหลายวัน นางไม่มีเงินติดตัว จะทำอาหารกินเองนางก็ทำไม่อร่อย ทำให้น้ำหนักลดลงไปเยอะมาก

ทุกคนรู้ดีว่าฝีมือการทำอาหารของลู่ม่านนั้นอร่อยมาก นางจะไม่อยู่กินข้าวก่อนได้อย่างไร

“กินบ้าอะไร!” ตาแก่เฉินตะโกนเสียงดังลั่น “เรื่องราวกลายเป็นเช่นนี้แล้ว เจ้ายังคิดจะกินอะไร ไว้วันหลังค่อยว่ากัน!” หลังจากนั้น เฉินหลี่ซื่อก็ถูกลากออกไป

ตาเกายืนมองทั้งสองออกไป ก่อนปิดประตูลง โลกทั้งใบตกอยู่ในความเงียบสงัด!

……

ลู่ม่านพาเฉินจื่ออานไปที่เรือนด้านหลัง แล้วจับเฉินจื่ออานนั่งบนเก้าอี้ก่อนจะพูดขึ้นมา “ขอโทษด้วย เจ้าอย่าไปฟังเรื่องไร้สาระที่พวกนางพูดเลยนะ”

“เจ้าจะขอโทษเรื่องอะไร เจ้าไม่ใช่ลู่เสี่ยวม่าน ข้าเข้าใจสิ่งที่เจ้าคิดทุกอย่าง!” เฉินจื่ออานพูดออกมา “ข้าเสียอีก ถ้าเจ้าพูดขอโทษ เมื่อครู่แม่ของข้าต่างหากที่ทำเกินไป!”