ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 392

หลังจากที่ทั้งสองคนซื้อวัตถุดิบกลับมาจากในเมืองแล้ว ก็เห็นหมอออกมาจากบ้าน

มีหวังซื่อ ตามอยู่ข้างหลังกำลังพูดถามขึ้น“หมอ แม่ข้าเป็นยังไงบ้าง ”

“แค่สงบสติอารมณ์ลงยากเท่านั้น ไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่อะไร ข้าจ่ายยาที่ช่วยทำให้อารมณ์และจิตใจสงบลงให้นางดื่มไปเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว ”หวังซื่อ พูดขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น ”ลู่ม่านพูดถามขึ้นมา

ตอนนี้หวังซื่อ ถึงได้เห็นลู่ม่าน ก่อนจะพูดขึ้น“เสี่ยวม่าน เจ้ากลับมาแล้ว หลังจากที่เจ้าออกไปในตอนเช้า แม่ก็เป็นลมล้มทับไป เจ้ารีบกลับไปดูสักหน่อยเถอะ ”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว ไปด้วยกันกับหวังซื่อ

พอเข้าประตูมา ก็เห็นลู่ซูซื่อนอนอยู่บนเตียง คิ้วขมวดแน่น มีเฉินจื่ออานกับลู่หมินยืนอยู่ข้างๆ ลู่หมินพูดถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง“แม่ แม่ไม่เป็นไรใช่ไหม ถ้าแม่รู้สึกไม่สบายตรงไหน แม่บอกกับข้าได้เลยนะ”

“แม่รู้สึกเศร้าเสียใจ ”ลู่ซูซื่อพูดตะโกนออกมา“ถ้าเกิดรู้ก่อนว่ามันจะเป็นแบบนี้ แม่ก็ควรจะตายตามพ่อเจ้าไปแล้ว อยู่จนอายุปูนนี้แล้ว มีแต่จะทำให้คนรำคาญ ”

ชิ พวกคนเลวพวกนี้ มีกลอุบายเหมือนกันหมดจริงๆ

กลอุบายแบบนี้เมื่อก่อนเฉินหลี่ซื่อก็เคยทำมาแล้วไม่ใช่หรือไง หลังจากที่ลู่ม่านรู้ดีอยู่แก่ใจแล้ว ก็ค่อยๆก้าวเท้าเดินตรงไปข้างหน้าอย่างช้าๆแสร้งทำเป็นพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง“พอกลับมาข้าก็เห็นหมอมากันแล้ว เกิดอะไรขึ้น ”

“เสี่ยวม่าน ”ลู่หมินลุกขึ้นมาอย่างลนลาน ดูออกว่าเขาเป็นกังวลใจมากจริงๆ“แม่สุขภาพร่างกายไม่ดี เมื่อตะกี้หมอก็มาตรวจดูให้แล้ว แต่ยังตรวจไม่เจอว่าเป็นอะไร ”

“อ๋อ ”ลู่ม่านตอบรับมาหนึ่งคำ ตรงเข้าไปดูอย่างละเอียดก่อนจะพูดขึ้น“แม่ เป็นอะไรไป ”

“เสี่ยวม่าน ”พอได้ยินเสียงของลู่ม่าน ลู่ซูซื่อก็เงยหน้าขึ้นมากุมมือของลู่ม่านเอาไว้อย่างอ่อนแอ“เสี่ยวม่านของแม่กลับมาแล้ว”พูดจบ ก็ลุกขึ้นมา

ลู่หมินกดนางเอาไว้“แม่ แม่ยังไม่หายดี รีบนอนลงไปก่อนเถอะ”

“เสี่ยวม่านเอ๋ย แม่กลับไปบ้านดีกว่า ยังไงลูกหลานก็ดูแลจัดการตัวเองได้ไม่ต้องให้ผู้ใหญ่เป็นห่วง แม่ไม่อยากอยู่เป็นอุปสรรคขัดขวางเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว ”

เล่นบทน่าสงสารอีกแล้ว กลอุบายของลู่ซูซื่อคนนี้ช่างเก่งกาจยิ่งกว่าเฉินหลี่ซื่อเสียอีก ถ้าเกิดเป็นคนอื่นล่ะก็ เกรงว่าคงจะสัญญารับปากนางไปกันหมดแล้ว แต่น่าเสียดายที่นางกำลังเผชิญอยู่กับลู่ม่าน

“ได้เลยเจ้าค่ะ หลังปีใหม่ข้ามีเรื่องอะไรที่ต้องทำเยอะแยะเลยพอดี ถ้าเกิดว่าแม่จะกลับ เดี๋ยวข้าจะเรียกตงจื่อให้ไปส่งเอง”

ลู่ซูซื่อคิดไม่ถึงเลยว่า ลู่ม่านจะไม่ยื้อเลยแม้แต่นิดเดียว ยืนนิ่งชะงักอยู่กับที่ หลังจากผ่านไปไม่นาน นางก็กุมหัวเอาไว้ สั่นกระสับกระส่าย

“ทำไมหัวของข้าดันมารู้สึกปวดอีกแล้ว ”

ลู่หมินเข้ามาประคองลู่ซูซื่อเอาไว้อย่างไม่มีความสงสัยอะไรเลยสักนิด“แม่ แม่อย่าทำให้ข้าตกใจสิ”

เฉินจื่ออานที่อยู่ข้างๆกลับมองออก ถึงยังไงก็เคยเจอมาก่อน หันมองสบตากับลู่ม่านอย่างอดไม่ได้ รู้ว่าลู่ม่านกำลังจงใจเสแสร้งกลั่นแกล้งลู่ซูซื่อ ใช้สายตาตักเตือน บอกให้นางอย่ากระทำมากจนเกินไป

ลู่ม่านรู้ดีอยู่แก่ใจ จู่ๆก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ“แม่ ปิ่นทองที่หัวของแม่ล่ะ ตอนเช้าข้ายังเห็นแม่ปักเอาไว้ที่หัวอยู่เลย ”

พอพูดถึงปิ่นทอง ลู่ซูซื่อที่เดิมทีกำลังสั่นกระสับกระส่ายอยู่จู่ๆก็เด้งตัวขึ้นมา รีบยื่นมือออกมาลูบทันที ท่าทางการกระทำนั้นช่างปราดเปรียวและว่องไวเสียจริง

หลังจากที่ลูบเจอแล้ว จึงตระหนักได้ว่าตัวเองถูกลู่ม่านหลอกเข้าแล้ว

แต่การกระทำนี้กลับดึงดูดสายตาของทุกคนภายในห้องนี้ไปเรียบร้อยแล้ว หวังซื่อ สีหน้าเข้าใจขึ้นมาได้ในทันที ลู่หมินเองก็รู้สึกเจ็บปวดท่ามกลางความตกตะลึง

“แม่ เป็นยังไงบ้าง……”

“ดูท่าแล้วแม่คงจะไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ถ้าอย่างนั้นข้าก็ขอตัวไปทำงานก่อนแล้วกัน”ลู่ม่านพูดจบ ก็ลากเฉินจื่ออานเดินออกมา