ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 396

หลังจากเหอเยว่จากไปแล้ว ลู่ม่านก็ทำงานกับทุกคนต่อสักพักก็ได้ยินเสียงประทัดดังขึ้นในหมู่บ้าน

นี่แสดงว่า มีคนเริ่มกินข้าวพร้อมหน้ากันในคืนปีใหม่แล้ว

ลู่ม่านจึงได้เรียกพวกหรูเฟิง “เตรียมตัวเถอะ วันนี้ พวกเราไม่กลับเข้าไปแล้ว ตั้งโต๊ะกินข้าวกันที่ลานบ้านนี้ พวกเราครอบครัวเดียวกันไม่ต้องแบ่งนายแบ่งบ่าวนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวพร้อมหน้ากันดีๆสักมื้อ”

“ฮูหยิน คือ……”หรูเฟิงค่อนข้างเคร่งครัด จึงได้รู้สึกว่าทำเช่นนี้ไม่ค่อยเหมาะสม แต่หรูอวี่กลับดีใจจนร้องขึ้นมาว่า “ขอบคุณฮูหยิน”

“ไม่เป็นไร ไปจัดการเถอะ”ลู่ม่านพูดยิ้มๆ แล้วก็ให้เฉินจื่ออานไปถามดูว่าอาจารย์โจวไปที่ใด

ไม่นาน เฉินจื่ออานก็กลับมาบอกว่า “อาจารย์โจวไปนอกเมืองแล้ว ยังไม่กลับมา ให้ข้าไปตามเขาดีหรือไม่”

“เจ้าแน่ใจหรือว่าเขาไปจริงๆ”ลู่ม่านถาม

“ไปแล้วจริงๆ”เฉินจื่ออานพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องไปตามแล้ว ไม่แน่ มื้อค่ำในคืนปีใหม่ของพวกเขาสองคนอาจจะยิ่งมีความหมายมากขึ้นก็ได้”

แม้ว่าเฉินจื่ออานจะรู้สึกว่าสิ่งที่ลู่ม่านพูดจะฟังดูเหลวไหล แต่ก็ไม่ได้ดื้อรั้นจะไปตามอาจารย์โจวอีก

ลู่ม่านไปที่ลานด้านหน้าบ้าน ไม่ได้ไปหาลู่ชูซื่อ แต่ลู่ม่านตรงไปหาลู่หมิน ให้เขาเตรียมตัวไปกินข้าวพร้อมกันที่ลานด้านหน้า

ลู่หมินเห็นว่าลู่ม่านมาหาตนก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง “เสี่ยวม่าน ข้าคิดว่าหลังจากที่ท่านแม่พูดเช่นนั้นกับเจ้าไปแล้วเจ้าจะไม่สนใจข้าแล้วเสียอีก แต่เรื่องเงินๆทองๆ เจ้าอย่าเอาไปใส่ใจเลย รอให้ผ่านปีใหม่ไปแล้ว ข้าจะพาท่านแม่ไปเอง เจ้าไม่ต้องเตรียมอะไรทั้งนั้น”

“ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร”ลู่ม่านพูด

ลู่หมินเห็นอย่างนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก หมุนตัวไปหาลู่ชูซื่อ

ไม่รู้ว่าเขาไปพูดอะไรกับลู่ชูซื่อ ลู่ชูซื่อไม่ได้เอะอะโวยวายอะไรอีก พาหวังชุ่ยฮวาออกมา เพียงแต่พอออกมาแล้วก็ไปนั่งลงยังที่นั่งของเจ้าบ้าน ไม่รู้จักเกรงใจเลยสักนิด

หรูเฟิงขมวดคิ้ว ชักดาบในมือออกมาทันที เสียงดาบถูกชักออกจากฝักดังขึ้น “นั่นเป็นที่นั่งของอันเหริน……”

ในสมัยโบราณก็เป็นเช่นนี้เอง แม้ว่า ตามหลักแล้วลู่ชูซื่อจะเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ และเป็นคนที่มีอาวุโสสูงสุดในบ้าน แต่ในสังคมที่แบ่งชนชั้นกันอย่างชั่วร้ายเช่นนี้ นางก็เป็นแค่ชาวนาที่ไร้ศักดินาเท่านั้น ฉะนั้นนางจึงไม่สามารถนั่งที่นั่งหลักได้

ลู่ชูซื่อสะดุ้งตกใจ ลุกขึ้นยืนทันที

“หรูเฟิง”ลู่ม่านส่ายหน้า “ไม่เป็นไร อยากจะนั่งอย่างไรก็นั่งเถอะ”

แต่ลู่ชูซื่อไม่กล้านั่งอีกแล้ว ย้ายที่นั่งไปยังตำแหน่งที่อยู่ห่างจากหรูเฟิงมากที่สุด

หรูเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าระอาใจเป็นอย่างยิ่งว่า “ฮูหยิน ข้าไม่ได้ตั้งใจ”

ลู่ม่านไร้คำพูด ได้แต่ไปนั่งลงโดยดี

แล้วมองเห็นเงาร่างหนึ่งเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วที่นอกประตู หรูเฟิงวิ่งตามไปออกไปอย่างรวดเร็ว “ใคร”

ตาเกาก็รีบลุกขึ้นตามไป “ฮูหยิน ข้าลืมปิดประตูข้าขอไปดูก่อน”

ยังพูดไม่ทันจบ หรูเฟิงได้ลากตัวคนคนหนึ่งเข้ามาแล้ว คนคนนั้นดูซอมซ่อมาก ผมและหนวดยาวรุงรัง ที่หลังแบกห่อผ้าเอาไว้ห่อหนึ่ง ร่างกายผอมโซราวกับผู้ลี้ภัย

“คนคนนี้มาทำตัวลับๆล่อๆอยู่ที่หน้าประตู”หรูเฟิงพูด

“พี่ใหญ่”เฉินจื่ออานรีบลุกขึ้นยืน คนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเฉินจื่อฉาย ที่ได้พาเฉินเถาฮัวาไปยังเหมืองแร่เมื่อหลายเดือนก่อน

“จื่ออาน ”เฉินจื่อฉายเห็นเฉินจื่ออานก็รู้สึกหวั่นไหวมาก “ในที่สุดข้าก็กลับมาแล้ว”

“ทำไมจึงได้มีสภาพเช่นนี้ ”เฉินจื่ออานพูด “เร็วเข้า รีบเข้าไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยออกมากินข้าวพร้อมกัน”