ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 400

หมอคนนั้นไม่ได้รีรออะไร ไม่ข้าก็ทำการฝังเข็มจนเสร็จ

หลังจากนั้น ก็พูดขึ้นว่า “ยาที่ให้ก่อนหน้านี้ พวกเจ้ายังสามารถให้กินต่อเนื่องได้ ส่วนเรื่องการฝังเข็ม ข้าจะมาติดต่อกันสามวัน หลังจากผ่านการฝังเข็มก็เข้าสู่ช่วงพักฟื้นแล้ว หลังจากนี้ก็ต้องดูการฟื้นฟูเป็นหลัก”

“ถ้าเช่นนั้น ……โอกาสที่จะหายดีมีเท่าไหร่”ลู่ม่านถามขึ้น

ท่านหมอส่ายหน้า “น้อยมาก”

แต่ว่าคำพูดนี้ เขาพูดด้วยเสียงเบามาก เกรงว่าคนป่วยจะได้ยิน จะกระทบจิตใจได้

ไม่ว่าอย่างไรก็คงจะเกิดผลข้างเคียงแน่ ที่จริงลู่ม่านก็พอจะรู้อยู่แก่ใจแล้ว หลังจากส่งท่านหมอกลับไปแล้ว เฉินจื่ออานก็แสดงเจตนาจะพาตาแก่เฉินกลับไปดูแลที่บ้าน สำหรับเรื่องนี้เฉินหลี่ซื่อย่อมไม่มีความคิดเห็นอะไร ตอนนี้ในใจนางคิดแต่เรื่องของลูกสาวสุดที่รักเท่านั้น ไหนเลยจะมีจิตใจเป็นห่วงตาแก่เฉินที่ไม่สบาย

เฉินจื่อฟู่ก็ไม่มีความคิดเห็นอะไร แน่นอนว่าเฉินจื่ออานก็ไม่สนใจว่าเขาจะเห็นด้วยหรือไม่

กลับเป็นตาแก่เฉินเองที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอม พอได้ยินว่าเฉินจื่ออานจะพาเขากลับไปด้วย เขาก็พยายามเบิกตากว้าง ส่ายหน้าปฏิเสธ

สุดท้าย ลู่ม่านก็พูดขึ้นว่า “จื่ออาน ท่านพ่อไม่อยากไปก็ช่างเถอะ ท่านดูสภาพของท่านพ่อตอนนี้ ถ้าหากท่านพ่อไม่ยินดีแม้เราจะมัดเขากลับไป ก็จะกระทบต่ออารมณ์และจิตใจขณะพักฟื้น อาการของท่านพ่อในตอนนี้คือต้องทำใจให้โล่งไม่คิดมาก”

เฉินจื่ออานยังคงลังเล ลู่ม่านก็เอ่ยขึ้นอีกว่า “ที่นี่ไม่ได้ไกลจากบ้านเรามาก ท่านสามารถมาเยี่ยมท่านพ่อได้ทุกวัน ข้าจะให้เหอเยว่มาดูแลท่านพ่อทุกวัน ท่านวางใจเถอะ”

เฉินจื่ออานจึงพยักหน้า นับว่าเห็นด้วยกับข้อเสนอของลู่ม่าน

ขณะกำลังพูดคุยกันอยู่ เฉินหลิ่วเอ๋อก็ออกมาจากห้อง มีสาวใช้คนหนึ่งประคองนางเอาไว้ เฉินหลิ่วเอ๋อประคองท้องของตนเองค่อยๆเดินไปด้านหน้า

ตอนแรกลู่ม่านคิดว่า เฉินหลิ่วเอ๋อตั้งท้องอย่างนั้นหรือ

มิน่าตระกูลสงถึงให้นางกลับมา ที่แท้ก็กลับมาดูแลครรภ์ เห็นที ถ้าหากเฉินหลิ่วเอ๋อให้กำเนิดลูกชาย ชีวิตในภายหน้าคงจะดีขึ้นไม่น้อย

ขณะกำลังใช้ความคิด เฉินหลิ่วเอ๋อก็เดินเข้ามาแล้ว หาวขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ พูดอย่างตำหนิว่า “เช้าขนาดนี้ พวกเจ้าโวยวายอะไรกัน หนวกหูจริงๆ จะไม่ให้หลับให้นอนกันแล้วหรือ”

“หลิ่วเอ๋อ เจ้าอย่ามาตรงนี้ ”เฉินหลี่ซื่อลุกขึ้นมาทันที ขวางเฉินหลิ่วเอ๋อไว้นอกประตู

“พ่อเจ้าไม่สบาย เจ้าอย่าเข้าไปจะดีกว่า ระวังจะถูกไอเจ็บป่วยเข้า”

เฉินหลิ่วเอ๋อได้ยินดังนั้น ก็ไม่ถามอะไรสักคำ รีบถอยหลังกลับทันที เฉินจื่ออานทนดูต่อไปไม่ไหว เรียกเฉินหลี่ซื่อเอาไว้ “ท่านแม่ ทำไมท่านไม่บอกหลิ่วเอ๋อ ว่าท่านพ่อเป็นอัมพฤกษ์ ท่านพ่อแทบจะเลอะเลือนไปแล้ว ทำไมท่านไม่ให้หลิ่วเอ๋อเข้าไปเยี่ยม”

เฉินหลิ่วเอ๋อชะงักฝีเท้า เฉินหลี่ซื่อพูดขึ้นอีกว่า “ตอนนี้น้องเจ้ากำลังตั้งครรภ์ จื่ออานเจ้าอย่าพูดจาเหลวไหลเลย หลิ่วเอ๋อ ตอนนี้เจ้าควรจะดูแลสุขภาพตัวเองให้ดี จะได้คลอดลูกชายตัวอ้วนออกมา จึงจะอุดปากของคนในตระกูลสงได้”

เท้าที่ชะงักไปของหลิ่วเอ๋อก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง “ท่านแม่ วันนี้ข้าตื่นมาแล้วรู้สึกเจ็บที่คอ ท่านมาช่วยข้าดูหน่อย ”

สองแม่ลูกพลางคุยกัน พลางเดินออกไป

เฉินจื่ออานโมโหมาก เฉินจื่อฟู่ยืนนิ่งอยู่กับที่ สุดท้าย หลังจากคิดได้แล้ว เขาก็ยิ้มอย่างสดใส “จื่ออาน ในเมื่อท่านพ่ออยู่ในการดูแลของเจ้าข้าก็วางใจแล้ว เช่นนั้นข้ากับเหมยเหนียงขอตัวกลับไปก่อน ข้ายังมีงานอีกมากต้องทำ”

“เฉินจื่อฟู่”เฉินจื่ออานกัดฟัน “ถ้าหากวันนี้เจ้าเดินออกไป วันหน้าก็ไม่ต้องกลับมาอีก ไม่เช่นนั้นข้าจะเชิญผู้ใหญ่บ้านกับผู้อาวุโสของตระกูลมา ไล่เจ้าออกจากหมู่บ้านไป่ฮัว”

เฉินจื่อฟู่ทำเสียงขึ้นจมูก “เช่นนั้นเจ้าก็ลองดู”ว่าแล้ว ก็ก้าวเท้าเดินจากไปทันที