ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 405

หลังจากที่ลู่ม่านออกมาจากห้องหนังสือ ก็ยังครุ่นคิดไม่หยุดว่าจะช่วยเฉินจื่ออานควบคุมภาวะเครียดก่อนสอบนี้ยังไงดี

อันที่จริง จากการวิเคราะห์ขั้นสุดท้ายจนถึงแก่นแท้แล้ว ภาวะเครียดก่อนสอบนี้ เป็นปัญหาทางด้านจิตใจ เนื่องจากขาดความมั่นใจในตนเอง จึงนำไปสู่ภาวะจิตตกและเกิดความกังวลใจ

เดิมทีเฉินจื่ออานเป็นคนที่เข้มแข็งมากคนหนึ่ง สาเหตุโดยรวมที่ทำให้เกิดปัญหานี้คือ ประการแรก เขาเข้มงวดกับตัวเองมากเกินไป ความคิดที่ว่าอยากปกป้องนางมันแข็งแกร่งเกินไป

ยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง นั่นคือเขาเพิ่งจะเริ่มเรียนหนังสือเมื่อปีที่แล้ว ด้วยเวลาเพียงแค่ปีเดียว ก็จะไปสอบแข่งขันกับคนอื่นที่ตรากตรำร่ำเรียนมาแล้วเป็นสิบ ๆ ปี แน่นอนว่าในใจของเขาต้องเกิดแรงกดดันอย่างมากมายมหาศาลอยู่แล้ว

ถ้าเปลี่ยนไปให้เฉินจื่ออานทำเรื่องอื่น เขาย่อมเป็นเหมือนปลากระดี่ได้น้ำอย่างแน่นอน แต่ถ้าเป็นเรื่องเรียน ตั้งแต่ยังเด็กเขาก็ถูกทางครอบครัวละเลยจนเกิดเป็นแผลในใจไปแล้ว ดังนั้นจึงยากที่จะเอาชนะได้

ถ้าอยากทำให้เขาดีขึ้น ย่อมไม่มีอะไรดีไปกว่าการขจัดความกดดันเหล่านั้นออกไปให้หมด ลู่ม่านคิดเรื่องนี้อยู่นาน แต่สุดท้ายก็ยังจับใจความสำคัญไม่ได้

ตอนที่เหอเย่วเข้ามา ก็เห็นลู่ม่านนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่คนเดียว จึงรีบเดินเข้าไปถามว่า “พี่เสี่ยวม่าน พี่เป็นอะไรไปรึ? ไม่สบายตรงไหนหรือไม่?”

ลู่ม่านส่ายหน้า “ข้าแค่คิดเรื่องอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”

“คิดเรื่องอะไรรึ? ไม่แน่ว่าข้าอาจช่วยพี่ได้นะ!”

ลู่ม่านคิดไปคิดมา ก็พูดออกมาว่า "ถ้าตอนนี้ในใจเจ้ามีเรื่องที่เป็นกังวลมาก ๆ เจ้าจะทำอย่างไรรึ?"

เหอเย่วตอบโดยไม่ลังเลว่า “ข้าจะไปไหว้สักการะพระโพธิสัตว์ ขอพรให้พระโพธิสัตว์อำนวยพรให้ข้า!” เหอเย่วพูดจบ ก็มองลู่ม่านอีกครั้ง “พี่เสี่ยวม่าน ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมาว่าที่ภูเขาซีซานมีไต้ซือรูปหนึ่ง ศักดิ์สิทธิ์มาก ถ้าท่านมีเรื่องอะไรที่กังวลใจ ไม่สู้ให้ข้าไปไหว้เป็นเพื่อนดีหรือไม่?”

ดวงตาของลู่ม่านเป็นประกาย อดโผเข้ากอดเหอเย่วไม่ได้ “เสี่ยวเย่ว เจ้าช่างน่าทึ่งเหลือเกิน!”

เหอเย่วรีบผลักลู่ม่านออกไป “พี่เสี่ยวม่าน ทำอะไรของพี่น่ะ? ข้าไม่ใช่พี่จื่ออานนะ!”

“เชอะ! ถ้าอย่างนั้นข้าก็ไม่ใช่เฉินจูชิงเหมือนกัน เจ้าอย่าคิดมาก” ลู่ม่านยิ้มก่อนจะพูดว่า “ไต้ซือท่านนั้นที่เจ้าพูดถึงเมื่อครู่อยู่ที่ไหนนะ?”

"ภูเขาซีซานเจ้าค่ะ"

“วันนี้พวกเราไม่มีเรื่องอะไรให้ทำพอดี ไปชวนพี่จื่ออานของเจ้าไปไหว้พระบนเขาด้วยกันเถอะ!”

“ดีเจ้าค่ะ!” เหอเย่วยิ้มพลางพูดว่า “ฉลองปีใหม่ปีนี้ ครอบครัวของเราเกิดเรื่องขึ้นมากมายหลายเรื่องจริง ๆ ไปไหว้พระบนเขาสักหน่อย ปีหน้าจะต้องดีขึ้นแน่เจ้าค่ะ”

หลังจากพูดจบ เหอเย่วก็ไปเตรียมรถ

ลู่ม่านไปบอกกับอาจารย์โจว อาจารย์โจวเองก็รู้สถานการณ์ของเฉินจื่ออานในช่วงหลายวันมานี้เป็นอย่างดี เมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็พยักหน้า “แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน พวกเจ้าออกไปพักผ่อนหย่อนใจบ้างก็ถือเป็นเรื่องที่ดี”

หาได้ยากมากที่อาจารย์โจวจะไม่ทำตัวคร่ำครึ ลู่ม่านรู้สึกซาบซึ้งใจมาก “ ขอบคุณอาจารย์โจวมากเจ้าค่ะ”

คิดไม่ถึงว่า อาจารย์โจวจะโบกมือให้นางตรง ๆ “เอาเถอะ แม่สาวน้อย แค่เจ้าล้อเลียนข้าให้น้อยลงสักสองสามครั้ง ข้าก็ขอบคุณฟ้าดินแล้วล่ะ!”

ลู่ม่าน "...."

ลู่ม่านไม่ได้พาใครอื่นมาด้วย พามาแค่เหอเย่ว เฉินจื่ออานขับรถอยู่ข้างหน้า ลู่ม่านกับเหอเย่วนั่งอยู่ในรถ

พอไปถึงบนเขา คิดไม่ถึงว่าจะมีคนค่อนข้างเยอะ เนื่องจากเป็นวันขึ้นปีใหม่ มีหลายคนที่ไม่ต้องไปทำงาน ทั้งไม่มีงานอะไรให้ทำมากมายนัก

ทั้งเป็นวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ ทุกคนจึงมาที่ภูเขาแห่งนี้เพื่อกราบไหว้สักการะเทพเจ้า คนโบราณเหล่านี้จะมีความเคารพยำเกรงเทพเจ้ามากกว่าคนยุคปัจจุบัน ดังนั้นจึงมีความเคร่งศาสนามากกว่า

โดยเฉพาะที่ด้านนอกอารามของไต้ซือท่านนั้น มีคนมาต่อแถวกันยาวเป็นหางว่าว ว่ากันว่าวันนี้ไต้ซือท่านนั้นจะช่วยอ่านเซียมซีให้ด้วย!

“จื่ออาน พวกเราก็ไปเสี่ยงเซียมซีกันเถอะนะ” ลู่ม่านชวน

เฉินจื่ออานส่ายหน้า “ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้า แต่ของข้าไม่ต้องเสี่ยงหรอก”

“เจ้าก็เสี่ยงสักอันเถอะนะ ไม่ใช่ว่าเจ้าจะสอบคัดเลือกช่วงฤดูใบไม้ผลิหรอกรึ? ลองดูสักหน่อยเถอะ!” ลู่ม่านคะยั้นคะยอ

เฉินจื่ออานทำได้แค่พยักหน้าตอบตกลง

หลังจากที่ทั้งสองไปถึงที่นั่น ลู่หม่านก็เสี่ยงก่อนหนึ่งอัน

จากนั้นก็เริ่มคะยั้นคะยอเฉินจื่ออานอีกครั้ง “เจ้าก็รีบมาเสี่ยงสักอันเร็วเข้า”