ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 410

ผู้ใหญ่บ้านเฉินจัดการเสร็จเรียบร้อยก็พูดว่า “ทุกคนไปดูโคมไฟกันต่อเถอะ!”

ฝูงชนแยกย้ายกันไป เฉินจื่ออานกับลูม่านถึงค่อยเห็นเฉินหลี่ซื่อในที่สุด นางกำลังผลักฝูงชนออกไปให้พ้นทาง ก่อนจะกางแขนออกจนกว้างขณะที่วิ่งตรงไปหาเฉินหลิ่วเอ๋อที่อยู่อีกด้าน

“หลิ่วเอ๋อ เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?” เฉินหลี่ซื่อถามพลางมองสำรวจเฉินหลิ่วเอ๋อขึ้น ๆ ลง ๆ

“ไม่เป็นไร!” เฉินหลิ่วเอ๋อส่ายหน้า มือกุมที่ท้องยืนอยู่กับที่ด้วยความรู้สึกร้อนตัว 

เฉินหลี่ซื่อไม่ได้นึกสงสัยนางเลย เข้าไปจับมือเฉินหลิ่วเอ๋อแล้วถามว่า “ไม่เป็นไรจริง ๆ หรือ? นังผู้หญิงน่าตายนั่นไม่ได้เตะโดนเจ้าใช่หรือไม่?"

“ข้าไม่เป็นไร!” เฉินหลิ่วเอ๋อสะบัดมือของเฉินหลี่ซื่อออก

เฉินหลี่ซื่อคิดแค่ว่าเฉินหลิ่วเอ๋อคงจะกลัว จึงลากนางกลับไป สองคนแม่ลูกลืมสาวใช้ที่ถูกเตะคนนั้นไปอย่างสิ้นเชิง ไม่มีใครสนใจไยดีนางเลย

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว แล้วหันไปมองลู่ม่าน ทำท่าทางอึกอักลังเล

ลู่ม่านจ้องมองเขาอย่างจนใจ “ถ้าเจ้าอยากไปดูก็ไปเถอะ จะทำท่าทางอึกอักลังเลแบบนี้ทำไมกัน?”

“เสี่ยวม่าน เจ้าช่างรู้ใจข้าจริง ๆ”

“ไม่ใช่ว่าข้ารู้ใจเจ้าหรอก แค่อย่างน้อยข้าก็ยังมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้างต่างหาก!” ลู่ม่านพูด

เฉินจื่ออานขมวดคิ้วมุ่น ถอนหายใจแล้วพูดว่า "หลิ่วเอ๋อกับแม่ ก็เกินไปแล้วจริง ๆ นั่นแหล่ะ"

“ไอ้ที่ว่าเกินไปน่ะยังมีหลังจากนั้นอีกนะ!” ลู่ม่านพลั้งปากพูด เมื่อครู่นี้นางเห็นกับตาตัวเองเลยว่า ตอนที่เฉินหลี่ซื่อกับหางซื่อทะเลาะกันอยู่ เฉินหลิ่วเอ๋อเอาแต่ยืนอยู่นอกกลุ่มฝูงชนตลอด ไม่ยอมออกหน้ามาช่วยเลย

ในบางครั้ง การจะดูนิสัยใจคอใครสักคน แค่ดูจากรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็จะมองเห็นความจริงได้แล้ว เฉินหลิ่วเอ๋อคนนี้ตอนที่เผชิญหน้ากับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็สามารถสะบัดเฉินหลี่ซื่อทิ้งได้แบบไม่ไยดี แล้วถ้าวันหลังเกิดเรื่องอะไรใหญ่โตขึ้นมาล่ะจะเป็นยังไง?

ลู่ม่านไม่อยากจะคิดเรื่องนี้ต่อเลย

สาวใช้คนนั้นถูกยกเข้าไปในห้องเรียน พวกเขาจัดโต๊ะมาเรียงกันแทนเตียง แล้ววางตัวนางลงบนนั้น หมอกำลังตรวจรักษาอาการให้ จากนั้นก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ม้ามได้รับบาดเจ็บหนัก เกรงว่าจะช่วยไว้ไม่ได้แล้วล่ะ!”

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง ผู้ใหญ่บ้านเฉินดวงตาเบิกกว้างขึ้นมาทันที “เจ้าช่วยคิดหาทางอีกหน่อยเถอะนะ!” แม้ว่าเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวอะไรกับเขา แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้ใหญ่ประจำหมู่บ้านนี้

ในฐานะผู้ใหญ่ที่ต้องควบคุมดูแลคนทั้งหมู่บ้าน เขาไม่อาจปล่อยให้หมู่บ้านของเขาเกิดเหตุฆ่าคนคนหนึ่งตายเพียงเพราะการทะเลาะวิวาทได้

“ข้าไม่มีทางอื่นแล้วจริง ๆ!” ท่านหมอพูดด้วยสีหน้าขมขื่น “ข้าพยายามจนสุดความสามารถแล้ว หรือไม่เจ้าก็ลองเชิญหมอเก่ง ๆ คนอื่นดูเถอะ!”

พูดจบ หมอคนนั้นก็เดินออกไปราวกับจะหนีตาย ไม่สนใจการเหนี่ยวรั้งของทุกคนที่นั่นเลย

เฉินจื่ออานขมวดคิ้วมุ่น “ลุงผู้ใหญ่บ้าน ท่านอย่าเพิ่งร้อนใจ ข้าจะกลับไปเตรียมรถแล้วไปเชิญหมอจากร้านขายยาฉืออานมาตรวจดูให้”

ยังพูดไม่ทันจบ ก็มีคนตะโกนขึ้นมาเสียงดังลั่น “ผู้ใหญ่บ่าน ....นางตายแล้ว...”

เฉินจื่ออานก้าวขึ้นไปข้างหน้า ก่อนจะยื่นมือไปตรวจสอบ จึงพบว่าสาวใช้คนนั้นตายแล้วจริงๆ

ผู้ใหญ่บ้านเฉินกัดฟันกรอด “พวกเจ้าตรงนั้น ไปจับตัวหางซื่อกับเฉินหลี่ซื่อมาคุมตัวไว้ก่อน”

เฉินจื่ออานอ้าปากพะงาบ ๆ แต่กลับพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว เรื่องนี้มันเกิดจากเฉินหลี่ซื่อกับหางซื่อเป็นเหตุ ตอนนี้พวกนางทำร้ายคนตายไปแล้วจริง ๆ ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้อีกแล้ว

หลังจากที่ทุกคนไปหมดแล้ว ลู่ม่านก็เข้ามาจับมือเฉินจื่ออาน “จื่ออาน เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เฉินจื่ออานหัวเราะอย่างขมขื่น “ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต ติดหนี้ก็ต้องจ่ายคืน ไม่มีอะไรที่จะพูดได้อีกแล้วล่ะ!” พูดจบ เขาก็หันหลังกลับแล้วเดินออกไปทันที

เรื่องการตายของสาวใช้คนนั้น เพียงอึดใจเดียวก็เล่าลือกันไปทั่วทั้งหมู่บ้านทันที ทุกคนต่างก็ไม่มีอารมณ์จะทายปริศนาโคมกันต่อแล้ว ใครที่ขวัญกล้าหน่อย ก็ไปดูให้เห็นกับตาที่โรงเรียน

ส่วนคนที่ขวัญอ่อน ก็รีบกลับไปซ่อนตัวอยู่ในบ้านแล้วเข้านอนทันที

ตอนที่ทุกคนเร่งไปที่บ้านตระกูลเฉิน หางซื่อก็กำลังเก็บข้าวของเตรียมพาลูกชายกลับไปบ้านเดิมพอดี ขณะถูกจับทุกคนต่างก็พูดกันว่า หางซื่อคนนั้นแข็งแรงอย่างน่าเหลือเชื่อ ตอนแรกจะเป็นจะตายนางก็ไม่ยอมให้จับแต่โดยดี