ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 418

จวงลี่จ้งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยกยิ้มน้อย ๆ แล้วค่อยพูดขึ้นว่า “ข้าอยากให้เจ้าให้ของบางอย่างกับข้า!”

“ของอะไรรึ?” ลู่ม่านถามอย่างสงสัย

“ระหว่างนี้ข้ายังคิดไม่ออก ดังนั้นขอเก็บไว้ก่อนชั่วคราว รอข้าคิดออกแล้ว ข้าจะบอกเจ้าเอง!” จวงลี่จ้งขุดหลุมดักลู่ม่านได้มโหฬารมากจริง ๆ

ลู่ม่านมีความรู้สึกราวกับว่า ตัวเองกระโดดลงไปในหลุมไฟอย่างไรอย่างนั้น

ติดอยู่ที่ว่า เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงเฉินจื่ออาน ลู่ม่านจึงไม่มีหนทางบอกปฏิเสธ ทำได้แค่ต้องพูดเสริมไปว่า "ขอแค่ไม่ขัดต่อศีลธรรมและหลักการอันดี ข้าก็สามารถรับปากเจ้าได้"

“ดี!” จวงลี่จ้งพูดจบ เด็กรับใช้ของเขาก็กลับมาพอดี

"คุณชาย!"

“ว่าอย่างไรบ้าง?” จวงลี่จ้งถาม

เด็กรับใช้เหลือบมองลู่ม่านโดยไม่รู้ตัว และด้วยการเหลือบมองครั้งนี้เอง ลู่ม่านจึงรู้สึกได้ว่าเรื่องนี้น่ากลัวว่าจะพุ่งเป้าไปที่เฉินจื่ออานจริง ๆ แล้ว

“พูดมา!” จวงลี่จ้งก็ถามเสียงเครียดเช่นกัน

“พวกเขาค้นเจอโพยคำตอบ ว่าสอดอยู่ในม้วนกระดาษข้อสอบของเฉินจื่ออานขอรับ!”

“เป็นไปไม่ได้!” ลู่ม่านผุดลุกขึ้นยืนในลักษณะที่แทบจะไม่รู้ตัว “จื่ออานไม่มีทางทำเรื่องอะไรแบบนี้แน่!”

“ข้าก็ไม่เชื่อเหมือนกัน พี่จื่ออานไม่มีทางแอบเอาโพยลอบเข้าห้องสอบแน่!”

จวงลี่จ้งขมวดคิ้วมุ่น หันไปมองเด็กรับใช้อีกครั้ง “มีการตัดสินลงโทษแล้วหรือไม่?”

เด็กรับใช้ส่ายหน้า “ยังอยู่ระหว่างพิจารณาคดีขอรับ เมื่อครู่ตอนที่ข้ากลับมา ผู้ว่าการอำเภอก็ถูกเชิญไปแล้วด้วย”

เป็นซวนเหวินลี่อีกแล้ว ลู่ม่านรีบตามเข้าไปพูดว่า “ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”

จวงลี่จ้งส่ายหน้า "สนามสอบเป็นสถานที่สำคัญ ผู้หญิงไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป!"

“ไม่เป็นไร ข้าสามารถเปลี่ยนเป็นผู้ชายได้!” ลู่ม่านพูดจบ ก็หันหลังเดินเข้าไปในห้อง เพียงไม่นานหลังจากนั้น ชายในชุดดำที่มัดผมเรียบร้อยคนหนึ่งก็เดินออกมา

ไม่เพียงเท่านั้น นางยังจงใจใช้ดินสอเขียนคิ้วให้เข้มยิ่งขึ้น เพื่อทำให้ลักษณะผู้หญิงของตัวเองดูอ่อนลง เมื่อมองแวบแรก เรียกได้ว่าแทบจะมองไม่ออกเลยว่านั่นคือผู้หญิงคนหนึ่ง

จวงลี่จ้งคิดไม่ถึงว่า ลู่ม่านจะยังมีใบหน้าอีกด้านหนึ่งแบบนี้ด้วย

เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นว่า “นี่มันจะเหลวไหลเกินไปแล้วนะ เจ้ารู้หรือไม่ว่าถ้าเจ้าถูกจับได้ ผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร?”

ลู่ม่านกลับพูดด้วยท่าทีสงบนิ่งว่า “หากข้าถูกจับได้ ข้าจะบอกว่าข้าบุกรุกเข้าไปเอง จะไม่ลากเอาคุณชายจวงให้พลอยลำบากไปด้วยอย่างเด็ดขาด”

“เจ้า...” จวงลี่จ้งได้ยินดังนั้น ในอกบังเกิดความรู้สึกหมองเศร้าสายหนึ่งขึ้นมาโดยพลัน เขายังคิดว่าตัวเองสำคัญ แต่แท้ที่จริงสำหรับนางแล้ว เขาไม่ได้สำคัญอะไรเลยสักนิด ไม่ใช่หรือ?

“ก็ได้ ไปกันเถอะ!” จวงลี่จ้งไม่พูดอะไรอีก หันไปสั่งให้เด็กรับใช้ของเขารออยู่ที่นี่ ก่อนจะพาลู่ม่านตรงไปยังสนามสอบ

ในสนามสอบ แม้ว่าจะดึกแล้ว แต่แสงไฟกลับยังสว่างจ้าอยู่

ที่ด้านนอกมีการเพิ่มคนคุ้มกันชุดใหม่จากที่ทำการอำเภอเข้าไปอีก ทั้งลู่ม่านและจวงลี่จ้งต่างก็รู้ว่าซวนเหวินลี่มาถึงแล้ว

“รออีกครู่เจ้าอย่าได้ไปปรากฏตัวต่อหน้าซวนเหวินลี่เด็ดขาด...” จู่ ๆ จวงลี่จ้งก็พูดเสียงเบา ๆ ขึ้นมา

ลู่ม่านรู้ดีว่า เขาไม่อยากให้ตัวนางถูกซวนเหวินลี่เจอเข้าแน่ ๆ

“เข้าใจแล้ว!” ลู่ม่านตอบกลับเสียงเบา

หลังจากพูดจบ จวงลี่จ้งก็หยิบป้ายห้อยเอวออกมาแสดง คนที่เห็นป้ายห้อยเอวต่างก็หลีกทางให้จวงลี่จ้งผ่านเข้าไปอย่างนอบน้อม

ลู่ม่านรีบตามหลังเข้าไป แต่กลับถูกคนเฝ้าประตูหยุดไว้

เพิ่งจะสิ้นเสียง ลู่ม่านก็อดยื่นหน้าออกไปดูไม่ได้

แต่ถูกจวงลี่จ้งดันกลับไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ก้าวขึ้นไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “ใต้เท้าซวน คิดไม่ถึงเลยว่าในสนามสอบของอำเภอเฟิงหนาน จะเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงขนาดนี้ขึ้น ไม่ทราบว่าใต้เท้าได้รายงานเรื่องนี้ต่อราชสำนักอย่างทันท่วงทีแล้วหรือไม่?”

ซวนเหวินลี่เหมือนจะคิดไม่ถึงว่าจวงลี่จ้งจะมาปรากฏตัวในเวลานี้ จึงตกตะลึงไปเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ที่แท้ก็คือคุณชายจวงนี่เอง”

มีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าจวงลี่จ้งเป็นคนโปรดแถวหน้าของอ๋องหนิง อีกทั้งยังมีสถานะเป็นบัณฑิตซิ่วไฉด้วย ต่อให้เจ้าตัวไม่เป็นขุนนาง แต่คุณค่าของเขาก็สูงส่งพอ ๆ กับระดับคนใหญ่คนโตแล้ว

“ใต้เท้าซวน!” จวงลี่จ้งก็โค้งคำนับซวนเหวินลี่เล็กน้อยตามมารยาท “ราชสำนักมีข้อเรียกร้องในการสอบเอินเคอที่สูงมากในทุก ๆ ปี โดยเฉพาะการสอบเอินเคอปีนี้ เป็นสิ่งที่ใช้แสดงถึงพระเมตตาของฝ่าบาท เมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ทันทีที่ทางราชสำนักรู้เรื่องแล้ว จะต้องก่อให้เกิดความโกลาหลอย่างมหาศาลแน่นอน”

ซวนเหวินลี่ถูกจวงลี่จ้งพูดใส่จนถึงกับเป็นใบ้พูดไม่ออกไปชั่วขณะ หลังคิดไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้เกิดขึ้นกะทันหันเกินไป ข้าจึงยังไม่ทันได้รายงานต่อทางราชสำนัก หรือไม่ ข้ากำลังพิจารณาคดีอยู่ ถ้าพบมูลความจริง พรุ่งนี้เช้าข้าจะทูลรายงานขึ้นไปอย่างแน่นอน!”

“โอ๋?” จวงลี่จ้งพูดด้วยรอยยิ้ม “ดูเหมือนว่าใต้เท้าจะกำหนดเป้าหมายไว้แล้วสินะ มิน่าล่ะที่หลายคนในเมืองหลวงต่างพากันยกย่องว่า เจ้าเป็นคนที่มีพรสวรรค์มากมายชนิดหาตัวจับยาก เจ้าเข้ารับตำแหน่งได้ยังไม่ถึงปี อำเภอเฟิงหนานแห่งนี้ก็เกิดความเปลี่ยนแปลงแบบสะท้านฟ้าสะเทือนดินเลยทีเดียว! ไม่ทราบว่าข้าจะได้รับเกียรติให้ร่วมชมการพิจารณาคดีของใต้เท้าสักครั้งได้หรือไม่?”

หลังจากที่ซวนเหวินลี่มาถึงอำเภอเฟิงหนานแล้ว อำเภอเฟิงหนานก็เปลี่ยนไปมากจริง ๆ แต่เรื่องนี้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับซวนเหวินลี่มากนัก เหตุผลหลัก ๆ ก็คือผู้ว่าการอำเภอคนก่อนห่วยเกินไป วัน ๆ เอาแต่ขูดเลือดขูดเนื้อประชาชน

ซวนเหวินลี่ไม่ได้ทำแบบนี้ บวกกับธุรกิจของบ้านลู่ม่านที่เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องการจัดการรักษานาข้าวเมื่อครั้งก่อน ทำให้อำเภอเฟิงหนานกลายเป็นสถานที่ที่ได้รับภัยพิบัติน้อยที่สุด ในบรรดาเขตการปกครองระดับอำเภอทั้งหมดของปีนี้

ถ้ายึดตามที่ว่ามา ซวนเหวินลี่ก็นับว่าไม่เลวแล้วจริง ๆ

“คุณชายจวงชมเกินไปแล้ว ในเมื่อคุณชายจวงเป็นคนที่ท่านอ๋องหนิงส่งมา หากคิดจะร่วมชมการพิจารณาคดีที่นี่ย่อมทำได้เป็นเรื่องธรรมดา!” ซวนเหวินลี่พูดจบ ก็นั่งลงอีกครั้งแล้วพูดซ้ำว่า “เฉิน จื่ออาน เจ้ายอมรับความผิดหรือไม่?”

เฉินจื่ออานยังคงพูดด้วยท่าทางเฉยเมยไม่เปลี่ยน “ใต้เท้า ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองมีความผิดอะไร?”

“เจ้าช่างบังอาจนัก!” ซวนเหวินลี่แผดเสียงตะโกนลั่น

จวงลี่จ้งเอ่ยปากขึ้นอีกครั้งว่า "ในเมื่อทั้งสองฝ่ายต่างก็ยืนกรานตามความคิดเห็นของตัวเอง ก็เป็นเรื่องยากที่จะจัดการกับเรื่องนี้ ไม่สู้ใต้เท้าลองพูดมาว่าโพยคำตอบแผ่นนั้นไปตรวจพบได้อย่างไร

แล้วให้ทุกคนมาช่วยกันวิเคราะห์จะดีกว่า!"