ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 418

จวงลี่จ้งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยกยิ้มน้อย ๆ แล้วค่อยพูดขึ้นว่า “ข้าอยากให้เจ้าให้ของบางอย่างกับข้า!”

“ของอะไรรึ?” ลู่ม่านถามอย่างสงสัย

“ระหว่างนี้ข้ายังคิดไม่ออก ดังนั้นขอเก็บไว้ก่อนชั่วคราว รอข้าคิดออกแล้ว ข้าจะบอกเจ้าเอง!” จวงลี่จ้งขุดหลุมดักลู่ม่านได้มโหฬารมากจริง ๆ

ลู่ม่านมีความรู้สึกราวกับว่า ตัวเองกระโดดลงไปในหลุมไฟอย่างไรอย่างนั้น

ติดอยู่ที่ว่า เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงเฉินจื่ออาน ลู่ม่านจึงไม่มีหนทางบอกปฏิเสธ ทำได้แค่ต้องพูดเสริมไปว่า "ขอแค่ไม่ขัดต่อศีลธรรมและหลักการอันดี ข้าก็สามารถรับปากเจ้าได้"

“ดี!” จวงลี่จ้งพูดจบ เด็กรับใช้ของเขาก็กลับมาพอดี

"คุณชาย!"

“ว่าอย่างไรบ้าง?” จวงลี่จ้งถาม

เด็กรับใช้เหลือบมองลู่ม่านโดยไม่รู้ตัว และด้วยการเหลือบมองครั้งนี้เอง ลู่ม่านจึงรู้สึกได้ว่าเรื่องนี้น่ากลัวว่าจะพุ่งเป้าไปที่เฉินจื่ออานจริง ๆ แล้ว

“พูดมา!” จวงลี่จ้งก็ถามเสียงเครียดเช่นกัน

“พวกเขาค้นเจอโพยคำตอบ ว่าสอดอยู่ในม้วนกระดาษข้อสอบของเฉินจื่ออานขอรับ!”

“เป็นไปไม่ได้!” ลู่ม่านผุดลุกขึ้นยืนในลักษณะที่แทบจะไม่รู้ตัว “จื่ออานไม่มีทางทำเรื่องอะไรแบบนี้แน่!”

“ข้าก็ไม่เชื่อเหมือนกัน พี่จื่ออานไม่มีทางแอบเอาโพยลอบเข้าห้องสอบแน่!”

จวงลี่จ้งขมวดคิ้วมุ่น หันไปมองเด็กรับใช้อีกครั้ง “มีการตัดสินลงโทษแล้วหรือไม่?”

เด็กรับใช้ส่ายหน้า “ยังอยู่ระหว่างพิจารณาคดีขอรับ เมื่อครู่ตอนที่ข้ากลับมา ผู้ว่าการอำเภอก็ถูกเชิญไปแล้วด้วย”

เป็นซวนเหวินลี่อีกแล้ว ลู่ม่านรีบตามเข้าไปพูดว่า “ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”

จวงลี่จ้งส่ายหน้า "สนามสอบเป็นสถานที่สำคัญ ผู้หญิงไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป!"

“ไม่เป็นไร ข้าสามารถเปลี่ยนเป็นผู้ชายได้!” ลู่ม่านพูดจบ ก็หันหลังเดินเข้าไปในห้อง เพียงไม่นานหลังจากนั้น ชายในชุดดำที่มัดผมเรียบร้อยคนหนึ่งก็เดินออกมา

ไม่เพียงเท่านั้น นางยังจงใจใช้ดินสอเขียนคิ้วให้เข้มยิ่งขึ้น เพื่อทำให้ลักษณะผู้หญิงของตัวเองดูอ่อนลง เมื่อมองแวบแรก เรียกได้ว่าแทบจะมองไม่ออกเลยว่านั่นคือผู้หญิงคนหนึ่ง

จวงลี่จ้งคิดไม่ถึงว่า ลู่ม่านจะยังมีใบหน้าอีกด้านหนึ่งแบบนี้ด้วย

เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นว่า “นี่มันจะเหลวไหลเกินไปแล้วนะ เจ้ารู้หรือไม่ว่าถ้าเจ้าถูกจับได้ ผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร?”

ลู่ม่านกลับพูดด้วยท่าทีสงบนิ่งว่า “หากข้าถูกจับได้ ข้าจะบอกว่าข้าบุกรุกเข้าไปเอง จะไม่ลากเอาคุณชายจวงให้พลอยลำบากไปด้วยอย่างเด็ดขาด”

“เจ้า...” จวงลี่จ้งได้ยินดังนั้น ในอกบังเกิดความรู้สึกหมองเศร้าสายหนึ่งขึ้นมาโดยพลัน เขายังคิดว่าตัวเองสำคัญ แต่แท้ที่จริงสำหรับนางแล้ว เขาไม่ได้สำคัญอะไรเลยสักนิด ไม่ใช่หรือ?

“ก็ได้ ไปกันเถอะ!” จวงลี่จ้งไม่พูดอะไรอีก หันไปสั่งให้เด็กรับใช้ของเขารออยู่ที่นี่ ก่อนจะพาลู่ม่านตรงไปยังสนามสอบ

ในสนามสอบ แม้ว่าจะดึกแล้ว แต่แสงไฟกลับยังสว่างจ้าอยู่

ที่ด้านนอกมีการเพิ่มคนคุ้มกันชุดใหม่จากที่ทำการอำเภอเข้าไปอีก ทั้งลู่ม่านและจวงลี่จ้งต่างก็รู้ว่าซวนเหวินลี่มาถึงแล้ว

“รออีกครู่เจ้าอย่าได้ไปปรากฏตัวต่อหน้าซวนเหวินลี่เด็ดขาด...” จู่ ๆ จวงลี่จ้งก็พูดเสียงเบา ๆ ขึ้นมา

ลู่ม่านรู้ดีว่า เขาไม่อยากให้ตัวนางถูกซวนเหวินลี่เจอเข้าแน่ ๆ

“เข้าใจแล้ว!” ลู่ม่านตอบกลับเสียงเบา

หลังจากพูดจบ จวงลี่จ้งก็หยิบป้ายห้อยเอวออกมาแสดง คนที่เห็นป้ายห้อยเอวต่างก็หลีกทางให้จวงลี่จ้งผ่านเข้าไปอย่างนอบน้อม

ลู่ม่านรีบตามหลังเข้าไป แต่กลับถูกคนเฝ้าประตูหยุดไว้