ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 419

ซวนเหวินลี่หยุดชะงักไปเล็กน้อย ปรายตามองไปทางจวงลี่จ้งแวบหนึ่ง

“หรือเป็นเรื่องที่พูดไม่ได้? ” จวงลี่จ้งถามด้วยท่าทางสงสัยเคลือบแคลง

“ไม่ใช่แน่นอน!” ซวนเหวินลี่รีบพูด ก่อนจะหันไปมองคนที่รับผิดชอบการตรวจค้นในครั้งนี้ “ในเมื่อคุณชาายจวงอยากทราบ เจ้าเป็นคนที่รู้ดีที่สุด ก็ควรอธิบายให้คุณชายจวงเข้าใจโดยกระจ่าง!”

เจ้าหน้าที่ตรวจค้นได้ยิน ก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้าแล้วทำความเคารพจวงลี่จ้งเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า

“ คือว่าอย่างนี้ขอรับ เมื่อครู่ข้าน้อยได้รับคำสั่งให้ทำการตรวจค้น พบว่าจู่ ๆ ผู้เข้าสอบคนนี้ก้มตัวลงไปหยิบของแบบกะทันหัน ราวกับจะฉวยโอกาสทำอะไรบางอย่างในช่วงชุลมุน ข้าเกิดความรู้สึกสงสัย จึงเดินเข้าไปตรวจสอบดูม้วนกระดาษข้อสอบของเขาโดยละเอียด

จึงพบว่าที่ตำแหน่งกึ่งกลางของข้อสอบสองแผ่น มีแผ่นโพยคำตอบที่ลอบนำเข้ามาสอดอยู่”

"โอ๋?"จวงลี่จ้งหันไปมองเฉินจื่ออานอีกครั้ง "เฉินจื่ออาน เจ้าจะว่าอย่างไร?"

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “แน่นอนว่าย่อมไม่ใช่แบบนี้ เมื่อครู่ตอนที่พวกเขาเข้ามาตรวจค้น ชั่วขณะที่เกิดความชุลมุนมีคนมาชนหยกพกของข้าจนตกพื้น หยกพกชิ้นนี้เป็นของที่ภรรยาของข้ามอบให้ แน่นอนว่าข้าย่อมต้องรีบเก็บขึ้นมา รอจนข้าหยัดตัวขึ้น เขาก็บอกว่าเจอแผ่นโพยสอดอยู่ในกระดาษข้อสอบของข้า ข้ามีสิทธิ์ที่จะสงสัยว่าเป็นเจ้าหน้าที่ตรวจค้นที่แสดงละครฉากนี้ขึ้นมาเอง!”

เจ้าหน้าที่คนนั้นโกรธจัด! “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! ข้ากับเจ้าไม่เคยมีความแค้นต่อกัน ทำไมข้าต้องหาเรื่องใส่ร้ายเจ้าด้วย ?”

“หาเรื่องใส่ร้ายหรือไม่ ใต้เท้าตรวจสอบดูก็จะรู้เอง” เฉินจื่ออานพูดอย่างแน่วแน่เด็ดขาด

ผลคือ ต่างฝ่ายต่างก็ยืนกรานตามความเห็นของตัวเอง

“พอจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้วล่ะ!” จวงลี่จ้งพูด “แล้วใต้เท้าคิดว่าอย่างไรล่ะ?”

ซวนเหวินลี่หัวเราะเบา ๆ “ข้าย่อมไม่เต็มใจที่จะเชื่อว่ามีคนลอบเอาโพยเข้ามาในสนามสอบอยู่แล้ว แต่เจ้าหน้าที่เหล่านี้ล้วนถูกส่งมาจากเมืองหลวง เพื่อมาดูแลความเรียบร้อยในสนามสอบโดยเฉพาะ คุณชายจวงคิดว่าโอกาสที่พวกเขาจะใส่ร้ายผู้เข้าสอบสักคน มันจะเป็นไปได้มากแค่ไหนรึ?"

พูดตรง ๆ คือ โดยพื้นฐานแล้วเรื่องแบบนี้แทบจะไม่มีโอกาสเกิดขึ้นเลย

เจ้าหน้าที่เหล่านี้ไม่ใช่คนของใคร แต่พวกเขาถูกฝ่าบาทรับสั่งให้มาที่นี่โดยตรง เพื่อปกป้องความตั้งใจเดิมของฝ่าบาทที่ต้องการคัดเลือกผู้มีพรสวรรค์ พวกเขาไม่ใช่คนที่สามารถซื้อด้วยเงินได้!

"แน่นอนว่าไม่มีทางเลย!"

“สิ่งที่คุณชายจวงพูด ก็เป็นสิ่งที่ข้าอยากจะพูดเช่นกัน ในเมื่อความคิดเห็นของคุณชายจวงกับข้าต่างก็เป็นเอกฉันท์ เช่นนั้นผลการตัดสินของเรื่องนี้ก็ชัดเจนอยู่ตรงหน้าแล้วล่ะ”

“ไม่ใช่!” จู่ ๆ ลู่ม่านที่ยืนอยู่ข้างหลังจวงลี่จ้งตลอดก็กระซิบขึ้นมา

จวงลี่จ้งยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็รู้สึกว่ามีมือที่อ่อนนุ่มราวกับไม่มีกระดูกมาดึง ๆ เขาจากด้านหลัง

“คุณชายจวง ไม่ใช่!”

“มีตรงไหนที่ไม่ถูกต้องรึ?” จวงลี่จ้งถามเสียงแผ่วเบา

“หยกพกชิ้นนั้นของจื่ออาน เป็นข้าที่สวมให้เขาด้วยตัวเอง ไม่มีทางที่จะถูกชนจนตกพื้นได้ง่าย ๆ แบบนั้น จะต้องมีใครบางคนเจตนาชนให้มันร่วงตกลงไปแน่ ๆ เพื่อที่จะฉวยโอกาสช่วงที่เขาไม่ทันระวังป้ายความผิดให้เขา”

จวงลี่จ้งขมวดคิ้วมุ่น "แต่เจ้าหน้าที่พวกนั้น ล้วนเป็นคนของฝ่าบาท.... "

“เจ้าหน้าที่พวกนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้ แต่คนที่นั่งสอบอยู่รอบ ๆ ตัวจื่ออานทั้งซ้ายขวาหน้าหลังล่ะ? เมื่อครู่นี้ข้าสังเกตคนเหล่านั้นอย่างละเอียดแล้ว ในหมู่พวกเขามีผู้ชายที่สวมชุดสีเขียวคนหนึ่ง ดู ๆ แล้วสีหน้าเขาแย่มาก แล้วเขาก็เป็นคนที่นั่งอยู่ทางด้านขวามือของจื่ออานพอดีด้วย.…”

จวงลี่จ้งฟังการตัดสินด้วยเสียงอันแผ่วเบาของลู่ม่าน พลันรู้สึกว่าเสียงแหบต่ำของนางมันดังก้องสะท้อนไปรอบ ๆ หูของเขา จู่ ๆ หัวใจก็เต้นกระหน่ำโครมครามขึ้นมา

จนกระทั่งลู่ม่านพูดจบแล้ว เขาก็ยังไม่มีปฎิกิริยาตอบสนอง

เพิ่งจะสิ้นเสียง คนทั้งสี่ที่นั่งรอบ ๆ เฉินจื่ออานทั้งซ้ายขวาหน้าหลังต่างก็ตกตะลึงจนตาค้าง "ใต้เท้า ทำไมพวกเราถึงต้องถูกลงโทษด้วยล่ะขอรับ?"

“นั่นสิ พวกเขาทั้งสี่คนไม่ได้กระทำความผิด ทำไมถึงต้องถูกลงโทษไปด้วย?”

จวงลี่จ้งพูดด้วยรอยยิ้มว่า "พวกเราผู้เข้าสอบทุกคน ในอนาคตล้วนจะก้าวเข้าไปเป็นขุนนาง เมื่ออยู่ในราชสำนัก ไม่เพียงแต่ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีเท่านั้น แต่ที่สำคัญที่สุดคือ ยังต้องคอยใส่ใจเพื่อนร่วมงานของเราด้วย พวกเขาทั้งสี่คนอยู่ใกล้เฉินจื่ออานที่สุด มีโอกาสที่จะพบว่าเฉินจื่ออานแอบกระทำการทุจริตหรือไม่ แต่พวกเขากลับเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ข้าจึงขอแนะนำว่าควรให้พวกเขามีสถานะเช่นเดียวกับเฉินจื่ออาน คือลิดรอนสิทธิ์ในการเข้าสอบรับราชการในอนาคต!”

“ใต้เท้า นี่มันโยนความผิดกันชัด ๆ!”ทั้งสี่คนร้องตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน “พวกเราไม่ได้เห็นตอนที่เฉินจื่ออานลอบเอาโพยเข้ามาสักหน่อย จะไปช่วยสอดส่องได้อย่างไรล่ะ?”

"โอ๋?"จู่ ๆ จวงลี่จ้งก็คว้าจับคำพูดของหนึ่งในนั้นไว้ได้ “เจ้าไม่เห็นจริง ๆ น่ะรึ ว่าเฉินจื่ออานลอบเอาโพยคำตอบเข้ามา?”

“ไม่เห็นขอรับ!” ชายคนนั้นส่ายหน้า

จวงลี่จ้งถามคนอื่น ๆ ที่เหลือ พวกเขาต่างก็เห็นพ้องกันหมดว่า ไม่เห็นเฉินจื่ออานแอบเอาโพยคำตอบเข้ามา

เมื่อได้ยินดังนี้ ซวนเหวินลี่ก็ทำท่าจะตบโต๊ะอีกครั้ง จวงลี่จ้งกลับไม่รอให้เขาทันลงมือ รีบชิงก้าวขึ้นไปข้างหน้าเขา แล้วพูดถึงคดีว่า “พวกเจ้าพูดจาเหลวไหลทั้งเพ ถ้าเป็นเหมือนกับที่พวกเจ้าพูดมา เฉินจื่ออานไม่ได้แอบเอาโพยเข้ามาในสนามสอบ แล้วโพยคำตอบแผ่นนี้มันมาจากไหน?”

ทั้งสี่คนก้มหน้าลงไม่พูดอะไรอีก จวงลี่จ้งแค่นเสียงหัวเราะเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง “ดี ถ้าในเมื่อพวกเจ้าต่างก็พูดแบบนี้ เช่นนั้นพวกเจ้าทั้งห้าคนต้องแบกรับความผิดร่วมกัน!”

ซวนเหวินลี่ขมวดคิ้วทันที พูดว่า "คุณชายจวง แบบนี้ไม่เหมาะกระมัง? ถ้าพวกเขาทั้งสี่คนล้วนเป็นนักเรียนที่ดีล่ะ พวกเราจะไม่เท่ากับทำลายสิทธิ์ของพวกเขาหรอกหรือ?"

จวงลี่จ้งแค่นเสียงเย็นชาในลำคอ "ในราชสำนักยังมีการลงทัณฑ์แบบทำผิดคนเดียวต้องลงทัณฑ์ทั้งกลุ่มเลย ในเมื่อพวกเขานั่งด้วยกัน ทำไมจะลงทัณฑ์ร่วมกันไม่ได้? หรือเจ้าคิดว่าการลงทัณฑ์แบบผิดคนเดียวลงทัณฑ์ทั้งกลุ่มของฝ่าบาทนั้นโหดร้ายเกินไป?"

เรื่องที่ถึงกับนำฮ่องเต้มากล่าวอ้างเช่นนี้ ซวนเหวินลี่ย่อมไม่กล้าโต้แย้งเป็นธรรมดา เขารีบลุกขึ้นยืนก่อนจะค้อมกายคำนับไปทางเมืองหลวง "กระหม่อมไม่กล้า"

“ในเมื่อใต้เท้าซวนก็คิดว่าไม่ได้มีปัญหาอะไร ก็จัดการแบบนี้เถอะ! นำตัวทุกคนออกไปให้หมด!” จวงลี่จ้งพูดจบ ก็โบกมือเป็นสัญญาณให้ไปจับคน