ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 419

ซวนเหวินลี่หยุดชะงักไปเล็กน้อย ปรายตามองไปทางจวงลี่จ้งแวบหนึ่ง

“หรือเป็นเรื่องที่พูดไม่ได้? ” จวงลี่จ้งถามด้วยท่าทางสงสัยเคลือบแคลง

“ไม่ใช่แน่นอน!” ซวนเหวินลี่รีบพูด ก่อนจะหันไปมองคนที่รับผิดชอบการตรวจค้นในครั้งนี้ “ในเมื่อคุณชาายจวงอยากทราบ เจ้าเป็นคนที่รู้ดีที่สุด ก็ควรอธิบายให้คุณชายจวงเข้าใจโดยกระจ่าง!”

เจ้าหน้าที่ตรวจค้นได้ยิน ก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้าแล้วทำความเคารพจวงลี่จ้งเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า

“ คือว่าอย่างนี้ขอรับ เมื่อครู่ข้าน้อยได้รับคำสั่งให้ทำการตรวจค้น พบว่าจู่ ๆ ผู้เข้าสอบคนนี้ก้มตัวลงไปหยิบของแบบกะทันหัน ราวกับจะฉวยโอกาสทำอะไรบางอย่างในช่วงชุลมุน ข้าเกิดความรู้สึกสงสัย จึงเดินเข้าไปตรวจสอบดูม้วนกระดาษข้อสอบของเขาโดยละเอียด

จึงพบว่าที่ตำแหน่งกึ่งกลางของข้อสอบสองแผ่น มีแผ่นโพยคำตอบที่ลอบนำเข้ามาสอดอยู่”

"โอ๋?"จวงลี่จ้งหันไปมองเฉินจื่ออานอีกครั้ง "เฉินจื่ออาน เจ้าจะว่าอย่างไร?"

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “แน่นอนว่าย่อมไม่ใช่แบบนี้ เมื่อครู่ตอนที่พวกเขาเข้ามาตรวจค้น ชั่วขณะที่เกิดความชุลมุนมีคนมาชนหยกพกของข้าจนตกพื้น หยกพกชิ้นนี้เป็นของที่ภรรยาของข้ามอบให้ แน่นอนว่าข้าย่อมต้องรีบเก็บขึ้นมา รอจนข้าหยัดตัวขึ้น เขาก็บอกว่าเจอแผ่นโพยสอดอยู่ในกระดาษข้อสอบของข้า ข้ามีสิทธิ์ที่จะสงสัยว่าเป็นเจ้าหน้าที่ตรวจค้นที่แสดงละครฉากนี้ขึ้นมาเอง!”

เจ้าหน้าที่คนนั้นโกรธจัด! “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! ข้ากับเจ้าไม่เคยมีความแค้นต่อกัน ทำไมข้าต้องหาเรื่องใส่ร้ายเจ้าด้วย ?”

“หาเรื่องใส่ร้ายหรือไม่ ใต้เท้าตรวจสอบดูก็จะรู้เอง” เฉินจื่ออานพูดอย่างแน่วแน่เด็ดขาด

ผลคือ ต่างฝ่ายต่างก็ยืนกรานตามความเห็นของตัวเอง

“พอจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้วล่ะ!” จวงลี่จ้งพูด “แล้วใต้เท้าคิดว่าอย่างไรล่ะ?”

ซวนเหวินลี่หัวเราะเบา ๆ “ข้าย่อมไม่เต็มใจที่จะเชื่อว่ามีคนลอบเอาโพยเข้ามาในสนามสอบอยู่แล้ว แต่เจ้าหน้าที่เหล่านี้ล้วนถูกส่งมาจากเมืองหลวง เพื่อมาดูแลความเรียบร้อยในสนามสอบโดยเฉพาะ คุณชายจวงคิดว่าโอกาสที่พวกเขาจะใส่ร้ายผู้เข้าสอบสักคน มันจะเป็นไปได้มากแค่ไหนรึ?"

พูดตรง ๆ คือ โดยพื้นฐานแล้วเรื่องแบบนี้แทบจะไม่มีโอกาสเกิดขึ้นเลย

เจ้าหน้าที่เหล่านี้ไม่ใช่คนของใคร แต่พวกเขาถูกฝ่าบาทรับสั่งให้มาที่นี่โดยตรง เพื่อปกป้องความตั้งใจเดิมของฝ่าบาทที่ต้องการคัดเลือกผู้มีพรสวรรค์ พวกเขาไม่ใช่คนที่สามารถซื้อด้วยเงินได้!

"แน่นอนว่าไม่มีทางเลย!"

“สิ่งที่คุณชายจวงพูด ก็เป็นสิ่งที่ข้าอยากจะพูดเช่นกัน ในเมื่อความคิดเห็นของคุณชายจวงกับข้าต่างก็เป็นเอกฉันท์ เช่นนั้นผลการตัดสินของเรื่องนี้ก็ชัดเจนอยู่ตรงหน้าแล้วล่ะ”

“ไม่ใช่!” จู่ ๆ ลู่ม่านที่ยืนอยู่ข้างหลังจวงลี่จ้งตลอดก็กระซิบขึ้นมา

จวงลี่จ้งยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็รู้สึกว่ามีมือที่อ่อนนุ่มราวกับไม่มีกระดูกมาดึง ๆ เขาจากด้านหลัง

“คุณชายจวง ไม่ใช่!”

“มีตรงไหนที่ไม่ถูกต้องรึ?” จวงลี่จ้งถามเสียงแผ่วเบา

“หยกพกชิ้นนั้นของจื่ออาน เป็นข้าที่สวมให้เขาด้วยตัวเอง ไม่มีทางที่จะถูกชนจนตกพื้นได้ง่าย ๆ แบบนั้น จะต้องมีใครบางคนเจตนาชนให้มันร่วงตกลงไปแน่ ๆ เพื่อที่จะฉวยโอกาสช่วงที่เขาไม่ทันระวังป้ายความผิดให้เขา”

จวงลี่จ้งขมวดคิ้วมุ่น "แต่เจ้าหน้าที่พวกนั้น ล้วนเป็นคนของฝ่าบาท.... "

“เจ้าหน้าที่พวกนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้ แต่คนที่นั่งสอบอยู่รอบ ๆ ตัวจื่ออานทั้งซ้ายขวาหน้าหลังล่ะ? เมื่อครู่นี้ข้าสังเกตคนเหล่านั้นอย่างละเอียดแล้ว ในหมู่พวกเขามีผู้ชายที่สวมชุดสีเขียวคนหนึ่ง ดู ๆ แล้วสีหน้าเขาแย่มาก แล้วเขาก็เป็นคนที่นั่งอยู่ทางด้านขวามือของจื่ออานพอดีด้วย.…”

จวงลี่จ้งฟังการตัดสินด้วยเสียงอันแผ่วเบาของลู่ม่าน พลันรู้สึกว่าเสียงแหบต่ำของนางมันดังก้องสะท้อนไปรอบ ๆ หูของเขา จู่ ๆ หัวใจก็เต้นกระหน่ำโครมครามขึ้นมา

จนกระทั่งลู่ม่านพูดจบแล้ว เขาก็ยังไม่มีปฎิกิริยาตอบสนอง