ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 42

เหยาซื่อขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “หรือว่าคนพวกนั้นรู้ทุกอย่างหรือ?”

ลู่ม่านยังถือว่ามีสติ เมื่อวานพวกเขายังสามารถมองเห็นร่องรอยของพวกเขา คนพวกนั้นก็ต้องสามารถมองเห็นร่องรอยของพวกนาง

คิดได้เช่นนี้ นางถามเหยาซื่อขึ้นว่า “พี่เหยา เมื่อวานท่านบอกว่ายังเห็นที่ไหนอีก?”

เหยาซื่อชี้ไปทางทิศหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “อยู่ทางนั้น”

ลู่ม่านพยักหัว แล้วเดินไปทางทิศตรงกันข้าม ตั้งใจสร้างร่องรอยขึ้นมา เหอฮัวดูไม่ออกถึงความตั้งใจ แต่นางเป็นแฟนคลับตัวยงของลู่ม่าน ขอเพียงเป็นสิ่งที่ลู่ม่านทำ นางล้วนเห็นว่าถูกต้อง

เหยาซื่อมองเข้าใจแล้ว จึงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวม่าน เจ้าช่างฉลาดจริงๆ” พูดเสร็จ นางก็ไปช่วยด้วย

ทั้งสามคนสร้างเส้นทางปลอมขึ้นมา แล้วเดินทางไปยังทิศทางที่ถูกต้องอย่างระมัดระวัง

ดอกเก๊กฮวยป่าที่นี่มีเยอะยิ่งกว่า เพราะอยู่ใกล้ป่าลึกยิ่งกว่า คนสัญจรไปมาก็น้อยมาก ไม่ช้าทั้งสามคนก็เก็บได้เต็มกระบุง แล้วรีบกลับบ้าน

เฉินจื่ออานตากดอกเก๊กฮวยป่าที่นางเก็บมาได้แห้งหมดแล้ว รอเมื่อนางกลับมา เขาก็เก็บใส่ถุงเรียบร้อยหมดแล้ว แม้แต่รั้ว เขาก็ทำเสร็จแล้ว

ลู่ม่านกำลังอยากจะพูดอะไรสักอย่าง จู่ๆ เหยาซื่อก็วิ่งมาพูดขึ้นอย่างดีใจว่า “เสี่ยวม่าน เร็ว รีบไปบ้านข้า”

“ทำไมหรือ?”

“สำเร็จแล้ว เจ้าไปดูหน่อย”

ลู่ม่านค่อยคิดขึ้นมาได้ว่าวันนั้นได้ใช้ให้หวังเอ้อร์หนิวทำรถเข็น ในใจนางก็ดีใจ รีบวางกระบุงแล้วก็ตามไป

ภายในลานบ้านหวัง สิ่งของแปลกประหลาดอย่างหนึ่งดึงดูดความสนใจของเด็กแสนซนทั้งสามคน สิ่งของนั้น เหมือนอย่างกับเก้าอี้ แต่กลับมีล้อใหญ่ของข้าง

ลู่ม่านหันไปมองดู แล้วก็พูดขึ้นอย่างดีใจว่า “เป็นรูปแบบนี้แหละ”

หวังเอ้อร์หนิวกำลังทำการขัดรอบสุดท้าย เขาก็ดีใจมาก พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าคิดไม่ถึงว่า ข้าจะสามารถทำขึ้นมาได้ เจ้าดูสิว่าได้ไหม”

“ได้ ดีเยี่ยมมากเลย” ลู่ม่านยิ้มหัวเราะ แล้วนางก็ไปลองเข็นดู ล้อไม้ก็ลื่นเรียบดี ไม่ฝืดเลยสักนิด

“ข้าเอากลับบ้านไปให้จื่ออานลองดู พรุ่งนี้ค่อยมาจ่ายเงินได้ไหม?”

“จ่ายเงินอะไร? แค่ลงแรงไม่เท่าไหร่ เจ้าเอาไปเถอะ” เหยาซื่อพูดขึ้น

“แบบนั้นไม่ได้” ลู่ม่านโบกมือ พร้อมพูดขึ้นว่า “คนละเรื่องกัน พรุ่งนี้ข้าเอาเงินมาให้” พูดเสร็จ นางก็ไปแล้ว

กลับมาถึงบ้าน เฉินจื่ออานยังอยู่ในลานบ้าน กำลังคัดเลือกดอกเก๊กฮวยป่าที่นางเพิ่งเก็บกลับมา ลู่ม่านปิดตาของเขาก่อน พร้อมพูดขึ้นว่า “ทายดูสิ ข้าเป็นใคร?”

เฉินจื่ออานหยุดมือ ยิ้มหัวเราะอย่างรักใคร่ พร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวม่าน อย่าเล่น”

“เจ้าหลับตาก่อน ข้ามีของขวัญจะให้เจ้า”

“ของขวัญอะไร?” เฉินจื่ออานถามขึ้น

“เจ้าหลับตาก่อน” ลู่ม่านพูดขึ้น

เฉินจื่ออานจึงหลับตา มั่นใจว่าเขามองไม่เห็นแล้ว ลู่ม่านค่อยย่องไปเข็นรถเข็นตรงหน้าประตูเข้ามา

“มาแล้ว”

เฉินจื่ออานลืมตาขึ้น ตอนที่มองเห็นสิ่งของแล้วอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่คือรถเข็น?”

“เจ้าจำได้หรือ?” ลู่ม่านตกตะลึง นางเพียงแค่เคยพูดไปอย่างนั้นเอง เขากลับจำได้ด้วย

“สิ่งที่เจ้าเคยพูด ข้าจำได้ทุกอย่าง”

ถูกหยอกอย่างไม่ทันตั้งตัวอีกแล้ว ลู่ม่านยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “เฉินจื่ออาน เจ้าหยอกสาวแบบนี้ จะดีหรือ?”

“หยอกสาว?”