ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 421

ก่อนอื่นเฉินจื่ออานทำการคำนับคนทั้งหมด และเอ่ยขึ้นว่า

“ใต้เท้า ข้าน้อยเองก็คิดว่าใต้เท้าซวน ไม่มีทางทำเรื่องเช่นนั้น”

“หืม”ใต้เท้าผู้คุมสอบนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย “เพราะอะไร”

“เพราะตั้งแต่ใต้เท้าซวนขึ้นรับตำแหน่ง ได้ทำประโยชน์ให้กับอำเภอเฟิงหนานตั้งมากมาย เขาจะใส่ร้ายผู้ที่เข้าร่วมการสอบได้อย่างไร ยิ่งกว่านั้น ก่อนหน้านี้ตอนที่ข้าน้อยรับตำแหน่งเป็นซือหนง ใต้เท้าซวนก็ได้สนับสนุนข้าในเรื่องต่างๆมากมาย...”

แม้จะรู้ว่าสิ่งที่เฉินจื่ออานพูดนั้นจะเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ แต่ลู่ม่านคิดว่าหากตนเองเป็นเฉินจื่ออาน ก็คงต้องทำเช่นนั้น เพราะว่า เรื่องนี้พัวพันถึงเก้าชั่วโคตร เฉินจื่อคังตายคนเดียวนั้นไม่เป็นไร ที่สำคัญคือ คนทั้งตระกูลเฉิน

“สิ่งที่เจ้าพูดเป็นเรื่องจริงหรือ”ใต้เท้าผู้คุมสอบถามอย่างสงสัย

“ย่อมเป็นความจริงอย่างแน่นอน ถ้าหากใต้เท้าไม่เชื่อ สามารถไปตรวจสอบในพื้นที่ได้ ชื่อเสียงของใต้เท้าซวนในพื้นที่นั้นดีมากทีเดียว”

นั่นย่อมดีแน่นอน เมื่อเทียบกับคนก่อนหน้านี้แล้ว เขานั้นนับว่าไม่เลวเลยทีเดียว

ใต้เท้าผู้คุมสอบพยักหน้า “ในเมื่อคู่กรณียังขอความเห็นใจแทนใต้เท้าซวน เช่นนั้นคงไม่มีปัญหา เรื่องนี้ ข้าก็จะไม่สนใจอีก ส่วนผู้เข้าร่วมการสอบที่ใส่ร้ายคนอื่นนั้น ก็มอบให้เป็นหน้าที่ของใต้เท้าซวนไปจัดการแล้วกัน”

พูดจบแล้ว ใต้เท้าผู้คุมสอบก็ลูบหนาวเคราของตนเองและพูดว่า “ส่วนวิชาสุดท้ายในวันนี้ เพราะมีปัญหาทำให้เสียเวลา ข้าจะทำการกำหนดข้อสอบขึ้นมาใหม่ แล้วค่อยสอบซ่อมกันพรุ่งนี้ ทุกคนกลับไปเตรียมตัวเถอะ”

พูดจบ ทุกคนก็ตามใต้เท้าผู้คุมสอบออกไป

ลู่ม่านอยากจะเดินเข้าไปทักเฉินจื่ออาน แต่ถูกจวงลี่จ้งห้ามเอาไว้ด้วยการส่ายหน้า “ออกไปรอข้างนอกก่อนเถอะ เจ้าไม่เห็นหรือว่าซวนเหวินลี่ยังอยู่ที่นี่”

เป็นเพราะลู่ม่านดีใจมากเกินไป จึงไม่ทันได้สังเกต

เดินตามจวงลี่จ้งออกไป ทั้งสองคนไปรออยู่ด้านนอก

เฉินจื่ออานกำลังจะจากไป ถูกซวนเหวินลี่ที่อยู่ข้างหลังเรียกตัวเอาไว้

เมื่อเฉินจื่ออานหันกลับไป ซวนเหวินลี่ก็ยืนตัวตรงอีกครั้ง เผชิญหน้ากับเฉินจื่ออาน “เจ้าอย่าคิดว่าเจ้าช่วยข้าเอาไว้ แล้วข้าจะรู้สึกขอบคุณเจ้า”

“ข้าไม่เคยคาดหวังเรื่องเช่นนั้นจากเจ้ามาก่อนเลย”เฉินจื่ออานพูดเสียงเรียบ

“เจ้า...”ซวนเหวินลี่โมโหมาก “ทำไมเจ้าต้องมาเข้าร่วมการสอบด้วย เจ้าอยากจะพิสูจน์ตัวเอง ว่าเก่งกว่าข้าใช่หรือไม่”

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “เจ้าคิดเช่นนี้หรือ”

“แล้วเจ้าจะให้ข้าคิดอย่างไร ข้าร่ำเรียนมาอย่างยากลำบาก สุดท้ายก็ต้องมีจุดจบเช่นนั้น แต่เจ้าเรียนรู้แค่หนึ่งปี ก็เข้าร่วมการสอบในฤดูใบไม้ผลิแล้ว เฉินจื่ออาน เจ้าคิดว่าตนเองมีความสามารถอะไร”

เฉินจื่ออานถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เป็นอย่างที่คิด น้องเล็กที่เคยเชื่อฟังและคอยเดินตามหลังเขามาตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เป็นเฉินจื่อคังคนเดิมตั้งนานแล้ว

“จะคิดอย่างไรก็แล้วแต่เจ้า”เฉินจื่ออานพูดเสียงเย็น “แต่ว่า ข้าจะบอกเจ้า จะไม่มีครั้งหน้าอีก ครั้งหน้าหากเจ้าเจอสถานการณ์เช่นนี้อีก แม้จะเกี่ยวพันไปถึงเก้าชั่วโคตร ข้าก็ไม่มีทางช่วยเจ้าอีก”

พูดจบแล้ว เฉินจื่ออานก็ก้าวเท้าเดินจากไป

ซวนเหวินลี่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ผ่านไปนานมากก็ยังไม่ได้สติกลับมาก

...

นอกประตู จวงลี่จ้งรออยู่ตรงนั้น เฉินจื่ออานเดินเข้าไปหาทักทายจวงลี่จ้งก่อนเป็นคนแรก “เรื่องในวันนี้ ต้องขอบคุณคุณชายจวงมาก ข้าไม่มีอะไรจะตอบแทนได้ ภายหน้าหากมีอะไรต้องการให้ช่วย ข้ายินดีจะช่วยเต็มที่”

“ท่านเกรงใจกันเกินไปแล้ว”จวงลี่จ้งพูดเสียงเรียบ

ทั้งสองตอบโต้กันไปมา เฉินจื่ออานไม่ได้สังเกตเห็นลู่ม่านที่ปลอมตัวเป็นชายเลยสักนิด ลู่ม่านแสดงท่าทีผิดหวังมาก เจ้าทึ่มคนนี้ปกติแล้วมักจะปากหวานบอกว่าไม่ว่านางจะเปลี่ยนไปแค่ไหนก็สามารถจำนางได้

แต่เมื่อถึงเวลานี้จริงๆ เขากลับจำไม่ได้

เป็นอย่างที่คิด พวกผู้ชายต่างก็ชอบหลอกลวงทั้งนั้น คำพูดที่พูดออกมา ไม่สามารถเชื่อได้เลยสักนิด

ขณะกำลังใช้ความคิด เฉินจื่ออานกลับพูดขึ้นมาว่า “และต้องขอบคุณท่านมาก ที่ช่วยดูแลภรรยาข้า”

หา

ตอนที่ออกไป กลับเห็นเฉินจื่ออานกำลังนั่งพิงชิงชาในลานบ้านทำงานฝีมืออยู่

ลู่ม่านรีบวิ่งไปเตือนว่า “จื่ออาน ทำไมเจ้ายังอยู่ที่นี่ ไหนบอกว่า วันนี้ยังมีสอบซ่อมนี่นา”

“สอบเสร็จแล้ว”เหอเยว่ที่อยู่ข้างๆเตือนด้วยความหวังดี

ลู่ม่านนิ่งอึ้ง เฉินจื่ออานเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ลู่ม่านมองตามเขา เห็นเพียงดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินแล้ว

ลู่ม่านทำหน้าลำบากใจ “ทำไมข้าจึงนอนหลับไปนานนัก เหอเยว่เจ้าก็จริงเชียว ทำไมไม่ปลุกข้า”

เหอเยว่เม้มปากแอบยิ้ม “พี่จื่ออานบอกว่าพี่เหนื่อยมากแล้ว ไม่ให้ข้าปลุกพี่”

ลู่ม่าน “...”

เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย นางรู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ เพียงแต่ แต่พอฟังน้ำเสียงที่เหอเยว่พูด เหมือนเมื่อคืนนางกับเฉินจื่ออานได้ทำเรื่องอะไรที่ไม่สามารถพูดออกมาได้อย่างไรอย่างนั้น

“เจ้าเด็กคนนี้ ข้าจะตีเจ้า”ลู่ม่านวิ่งไล่ตาม

เหอเยว่วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อลู่ม่านกลับมา เพิ่งจะเห็นชัดเจนว่าเฉินจื่ออานกำลังทำอะไร ที่แท้ ก็เป็นบัวรดน้ำที่สวยมากอันหนึ่ง

“ข้าเห็นว่าดอกไม้ในสวนแห้งเหี่ยวลงแล้ว ปกติรดน้ำไม่ค่อยสะดวก ก็เลยทำบัวรดน้ำขึ้นมา”

ตงจื่อพูดขึ้นข้างๆว่า “เจ้านายทำได้สวยมากเลย”

ปู่ของตงจื่อก็ชื่นชมมาก “ข้ามีชีวิตอยู่มาจนป่านนี้ ยังไม่เคยเห็นนักเรียนคนไหนเหมือนนายท่านเลย ถ้าหากนายท่านสอบคัดเลือกได้เป็นขุนนาง คงจะเป็นขุนนางที่รักประชาชนมาก”

ได้ยินดังนั้น นิ้วมือของเฉินจื่ออานชะงักไป สีหน้าของเขานิ่งขรึมลงเล็กน้อย