บทที่ 425 เหอเย่วตั้งครรภ์ – ตอนที่ต้องอ่านของ ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน
ตอนนี้ของ ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน โดย ฝูเชิง ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายประวัติศาสตร์ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 425 เหอเย่วตั้งครรภ์ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
พื้นที่รกร้างในหมู่บ้านรวมกันแล้วก็แค่สิบถึงยี่สิบหมู่เท่านั้น เฉินจื่ออานจึงลงชื่อในสัญญาทั้งหมด
หลังจากนั้น ก็ได้ทำการนำเอาเมล็ดพันธุ์ที่ครอบครัวตนซื้อเอาไว้ออกมาขาย หลังจากชาวบ้านซื้อกลับไปแล้ว ก็เริ่มเพาะปลูกทันที
บ้านเฉินจื่ออานเองก็เริ่มปลูกแล้วเช่นกัน
ปีนี้ มีเฉินจื่ออานมาช่วยงานอย่างเต็มที่ ฉะนั้นในบ้านแทบไม่ต้องจ้างคนงานชั่วคราวเลย มีบ่าวรับใช้ที่เป็นหญิงไปช่วยงาน บวกกับตาเกาและยายอิง เมื่อร่วมกันทำงานแล้วก็เร็วมากขึ้น
เฉินจื่อฉายก็มาช่วยงานด้วย ตอนนี้ตาแก่เฉินมีเฉินหลี่ซื่อคอยดูแลอยู่ ก็ดีมากทีเดียว
ทุกคนช่วยงานกันอยู่สามวันเต็มๆ จึงทำการปลูกถั่วทั้งหมดจนแล้วเสร็จ
ลู่ม่านเห็นว่าทุกคนต่างก็เหน็ดเหนื่อยมาก เตรียมจะเข้าครัวไปทำอาหารให้ทุกคนกิน ขณะที่กำลังยุ่งอยู่นั้น เงาร่างสีแดงสายหนึ่งได้บินเข้ามาจากทางด้านนอก เห็นลู่ม่านก็เปิดปากพูดขึ้นโดยไม่เว้นช่องเลยสักนิด
“เขาล่ะ”
ลู่ม่านนิ่งอึ้งไป และรู้ว่าที่แม่นางเยาพูดถึงนั้นคืออาจารย์โจว จึงพูดไปตามความจริงว่า “ไปแล้ว”
“ไปแล้ว”แม่นางเยาขมวดคิ้ว “เขาไม่ได้บอกหรือว่าจะไปไหน”
“ไม่ได้บอก”ลู่ม่านส่ายหน้า
“ฮึ คิดว่าจะหนีเงื้อมือข้าพ้นหรือ ไม่มีทาง”แม่นางเยาพูดจบ ก็จากไปอย่างไม่สนใจใคร
ทันใดนั้นลู่ม่านก็พูดขึ้นว่า “บางทีท่านลองไปหาเขาที่เจียงหนานดู”
แม่นางเยาชะงัก หันกลับไปมองลู่ม่าน “ทำไมเจ้าต้องบอกข้าด้วย ข้าคิดว่าเจ้าไม่ชอบกับการกระทำของข้ามาตลอด”
“ไม่ใช่เช่นนั้นเสียหน่อย”ลู่ม่านพูดยิ้มๆ “นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของท่าน ข้าไม่มีสิทธิ์ถาม ยิ่งไปกว่านั้น แม่นางเซวียนก็บอกแล้ว เรื่องนั้น นางได้ลืมไปหมดแล้ว ที่สำคัญกว่าคือ ข้ารู้สึกว่าในใจของอาจารย์โจวนั้นยังมีท่านอยู่”
ลู่ม่านพูดจบ แม่นางเยาก็หัวเราะขึ้นมาทันที
“น่าสนใจ ข้าว่าแล้ว ถ้าหากเจ้าไม่ใช่คนที่น่าสนใจ ไหนเลยจะสามารถเชิญเขามาอยู่ที่บ้านได้ มีคำพูดของเจ้าประโยคนี้ ความเป็นเพื่อนที่เจ้าหยิบยื่นให้ข้าจะรับเอาไว้”
แม่นางเยาพูดจบ ก็ประสานมือขึ้นมาเล็กน้อย หลังจากส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้แล้วก็พูดว่า “มีวาสนาค่อยพบกันใหม่”
พูดจบ เงาร่างไหววูบ มองไม่เห็นนางอีกแล้ว
ทางด้านหลัง เหอเยว่พุ่งเข้ามาจากทางด้านนอก พลางวิ่งพลางตะโกนว่า “พี่เสี่ยวม่าน แม่นางเยามา ข้าไม่ทันได้ขวางเอาไว้ นางเข้ามาแล้ว...”
ลู่ม่าน“...นางไปแล้ว”
เหอเยว่นิ่งอึ้งไป ทันใดนั้นก็ตะโกนขึ้นว่า “ไม่ได้การแล้ว แม่นางเยาไปแล้ว แล้วสวนดอกไม้ของพวกเราจะทำอย่างไร”
“ก็มีสิ่งนี้อยู่มิใช่หรือ”ลู่ม่านเปิดกระดาษในมือออก เป็นประสบการณ์และวิธีการจัดการดูแลสวนดอกไม้ที่แม่นางเยาทิ้งไว้ให้
เหอเยว่ดีใจมาก “มีสิ่งนี้อยู่ สวนดอกไม้ของพวกเราก็มีทางรอดแล้ว”
ว่าแล้ว ทันใดนั้นเหอเยว่ก็โค้งตัวทำท่าเหมือนจะอาเจียน ลู่ม่านตกใจสะดุ้งโหยง “เสี่ยวเยว่ เจ้าเป็นอะไร”
เหอเยว่รีบโบกมือ “ข้าเองก็ไม่รู้ หรือว่าจะกินอะไรผิดสำแดง”
“เช่นนั้นก็ไปเรียกท่านหมอมาดูอาการสักหน่อยเถอะ”ลู่ม่านพูด
ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน นอกประตูก็มีเสียงของหลิวซื่อดังขึ้น “เด็กคนนี้ คงมีแล้วกระมัง”
“พี่หลิว บนหน้าข้ามีอะไรอย่างนั้นหรือ”
“ไม่มีอะไร”หลิวซื่อพูดยิ้มๆ “ข้ากำลังมองดูเจ้า แต่งเข้าบ้านตระกูลเฉินมาตั้งหลายปีแล้ว ทำไมยังไม่ท้องเสียที”
เรื่องนี้นี่เอง...
ลู่ม่านพูดยิ้มๆ “ตอนนี้ข้ายุ่งทั้งงานในบ้านและนอกบ้าน ยังไม่คิดเรื่องจะมีลูกเลย อีกอย่าง การมีลูกต้องอาศัยวาสนาด้วย เมื่อวาสนามาถึง ย่อมมีเอง”
หลิวซื่อก็ไม่ใช่หญิงที่พูดมาก ได้ยินดังนั้นก็สิ้นคำพูด ลู่ม่านเองก็ไม่ใช่คนที่จะใช้ลูกเพื่อผูกมัดใจคนอื่น ปล่อยไปตามธรรมชาติดีที่สุด
“แต่ว่าพี่หลิว ทำไมวันนี้ท่านจึงมีเวลาว่างมาหาข้าได้ล่ะ”
ลู่ม่านพูดยิ้มๆ
หลิวซื่อจึงพูดถึงจุดประสงค์ที่มาในวันนี้ “ร้านค้าของข้า ช่วงนี้การค้าไม่เลว ตอนนี้ข้าคนเดียวคงทำงานไม่ทันแล้ว เหอฮัวที่อยู่บ้านก็ไม่มีคนดูแล เดิมอยากจะหาคนงานมาช่วย แต่ว่าในบ้านก็มีแค่เราสองแม่ลูก ไม่สะดวก ฉะนั้นก็เลยอยากจะซื้อบ่าวรับใช้ที่มีสัญญาขายขาดสักคน หลายคนในบ้านเจ้าก็ไม่เลวเลย ข้าอยากจะถามว่าเจ้าไปซื้อมาจากที่ใด แนะนำให้ข้าที”
ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง ลู่ม่านพยักหน้าทันที “เรื่องเล็กทั้งนั้น ถ้าหากท่านต้องการจะไปซื้อ ก็บอกข้า ข้าจะไปเป็นเพื่อน ”
“อย่างนี้ก็ดีเลย”หลิวซื่อพูด “ที่บ้านมีคนอยู่ ก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาบ้าง”
ลู่ม่านเกิดความคิดขึ้นมาในใจ นึกถึงนายฉางที่ดูมีพละกำลังแข็งแกร่งคนนั้น อดที่จะถามไม่ได้ว่า “พี่หลิว ที่จริงท่านเคยคิดหรือไม่ว่า ถ้าหากมีคนที่เหมาะสม ไม่สู้หาสักคนจะไม่ดูมั่นคงกว่าหรือ”
“ไม่ได้ ”หลิวซื่อรีบโบกมือ “ตอนที่ข้าออกมาจากบ้านตระกูลเฉิน ข้าก็ได้ตัดสินใจแล้วว่า ชาตินี้ข้าจะใช้ชีวิตอยู่กับเหอฮัวตลอดไป อีกอย่าง ถ้าหากข้าจะหาคนใหม่ เหอฮัวก็ต้องกลับไปอยู่ที่บ้านตระกูลเฉินอีกครั้ง พ่อแบบนั้น ย่าแบบนั้น เหอฮัวของข้าคงไม่มีชีวิตดีๆแน่ ไม่ง่ายเลยที่ชีวิตจะดีขึ้นได้เหมือนตอนนี้ ข้าไม่อยากจะให้นางต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้งจริงๆ”
ก็จริง “แต่ว่า ตอนนั้นท่านพ่อเกรงว่าท่านจะเลี้ยงดูเหอฮัวได้ไม่ดี ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว หลังจากท่านพ่อผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมา ก็เข้าใจอะไรๆมากขึ้น ไม่แน่ เขาอาจจะมีความคิดใหม่ๆก็เป็นได้”
“เป็นอย่างนั้นก็ไม่ได้ ข้าอายุปูนนี้แล้ว จะไปหาใครที่ไหนได้ ข้าในตอนนี้ ก็แค่อยากจะใช้ชีวิตดีๆ หลายปีนี้ออมเงินให้มากหน่อย อีกไม่กี่ปีค่อยหาสามีดีๆให้กับเหอฮัว ชาตินี้ของข้าก็นับว่าไม่สูญเปล่าแล้ว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน
เป็นพอ.ที่กลับกรอก เป็นที่พึ่งไม่ได้เลย ยอกจะออกจากครอบครัวเลวๆนี่ไม่จริงอีก ภาระของนางเอก ถ่วงแข้งถ่วงขาจริงๆ...
เด็กไม่ตายเพราะแม่คลอดยากจะตายเพราะคนรับใช้ป้อนโจ๊กข้าวจนอิ่มตื้อ รอดได้คือดวงแข็งเว่อ...
อ่านไป งงไป ตัดสินประหาร หรืออภัยโทษ?...
หม่อมข้า? ใช้ MS Word ไม่ระวังเลย...
ตั้งแต่ต้นจนถึงตอน 337 แล้ว โดยภาพรวมพระเอกไม่ค่อยมีเสน่ห์ ไม่เฉียบแหลมเลย...
อะไรจะมีปมขนาดนั้น วุ่นวายตอกย้ำเหลือเกินเกี่ยวกับระบบศักดินา ทั้งที่มันเป็นคนละยุคสมัยกัน...
ตอน285-287 หายทำไงดี...
ตอนหายค่ะ 284แล้วกระโดดไป288เลยค่ะ...
บท 285-287 หายค่ะ 284แล้ว288เลย รบกวนด้วยค่ะ...
281-311 รบกวนด้วยค่ะ...