ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 425

พื้นที่รกร้างในหมู่บ้านรวมกันแล้วก็แค่สิบถึงยี่สิบหมู่เท่านั้น เฉินจื่ออานจึงลงชื่อในสัญญาทั้งหมด

หลังจากนั้น ก็ได้ทำการนำเอาเมล็ดพันธุ์ที่ครอบครัวตนซื้อเอาไว้ออกมาขาย หลังจากชาวบ้านซื้อกลับไปแล้ว ก็เริ่มเพาะปลูกทันที

บ้านเฉินจื่ออานเองก็เริ่มปลูกแล้วเช่นกัน

ปีนี้ มีเฉินจื่ออานมาช่วยงานอย่างเต็มที่ ฉะนั้นในบ้านแทบไม่ต้องจ้างคนงานชั่วคราวเลย มีบ่าวรับใช้ที่เป็นหญิงไปช่วยงาน บวกกับตาเกาและยายอิง เมื่อร่วมกันทำงานแล้วก็เร็วมากขึ้น

เฉินจื่อฉายก็มาช่วยงานด้วย ตอนนี้ตาแก่เฉินมีเฉินหลี่ซื่อคอยดูแลอยู่ ก็ดีมากทีเดียว

ทุกคนช่วยงานกันอยู่สามวันเต็มๆ จึงทำการปลูกถั่วทั้งหมดจนแล้วเสร็จ

ลู่ม่านเห็นว่าทุกคนต่างก็เหน็ดเหนื่อยมาก เตรียมจะเข้าครัวไปทำอาหารให้ทุกคนกิน ขณะที่กำลังยุ่งอยู่นั้น เงาร่างสีแดงสายหนึ่งได้บินเข้ามาจากทางด้านนอก เห็นลู่ม่านก็เปิดปากพูดขึ้นโดยไม่เว้นช่องเลยสักนิด

“เขาล่ะ”

ลู่ม่านนิ่งอึ้งไป และรู้ว่าที่แม่นางเยาพูดถึงนั้นคืออาจารย์โจว จึงพูดไปตามความจริงว่า “ไปแล้ว”

“ไปแล้ว”แม่นางเยาขมวดคิ้ว “เขาไม่ได้บอกหรือว่าจะไปไหน”

“ไม่ได้บอก”ลู่ม่านส่ายหน้า

“ฮึ คิดว่าจะหนีเงื้อมือข้าพ้นหรือ ไม่มีทาง”แม่นางเยาพูดจบ ก็จากไปอย่างไม่สนใจใคร

ทันใดนั้นลู่ม่านก็พูดขึ้นว่า “บางทีท่านลองไปหาเขาที่เจียงหนานดู”

แม่นางเยาชะงัก หันกลับไปมองลู่ม่าน “ทำไมเจ้าต้องบอกข้าด้วย ข้าคิดว่าเจ้าไม่ชอบกับการกระทำของข้ามาตลอด”

“ไม่ใช่เช่นนั้นเสียหน่อย”ลู่ม่านพูดยิ้มๆ “นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของท่าน ข้าไม่มีสิทธิ์ถาม ยิ่งไปกว่านั้น แม่นางเซวียนก็บอกแล้ว เรื่องนั้น นางได้ลืมไปหมดแล้ว ที่สำคัญกว่าคือ ข้ารู้สึกว่าในใจของอาจารย์โจวนั้นยังมีท่านอยู่”

ลู่ม่านพูดจบ แม่นางเยาก็หัวเราะขึ้นมาทันที

“น่าสนใจ ข้าว่าแล้ว ถ้าหากเจ้าไม่ใช่คนที่น่าสนใจ ไหนเลยจะสามารถเชิญเขามาอยู่ที่บ้านได้ มีคำพูดของเจ้าประโยคนี้ ความเป็นเพื่อนที่เจ้าหยิบยื่นให้ข้าจะรับเอาไว้”

แม่นางเยาพูดจบ ก็ประสานมือขึ้นมาเล็กน้อย หลังจากส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้แล้วก็พูดว่า “มีวาสนาค่อยพบกันใหม่”

พูดจบ เงาร่างไหววูบ มองไม่เห็นนางอีกแล้ว

ทางด้านหลัง เหอเยว่พุ่งเข้ามาจากทางด้านนอก พลางวิ่งพลางตะโกนว่า “พี่เสี่ยวม่าน แม่นางเยามา ข้าไม่ทันได้ขวางเอาไว้ นางเข้ามาแล้ว...”

ลู่ม่าน“...นางไปแล้ว”

เหอเยว่นิ่งอึ้งไป ทันใดนั้นก็ตะโกนขึ้นว่า “ไม่ได้การแล้ว แม่นางเยาไปแล้ว แล้วสวนดอกไม้ของพวกเราจะทำอย่างไร”

“ก็มีสิ่งนี้อยู่มิใช่หรือ”ลู่ม่านเปิดกระดาษในมือออก เป็นประสบการณ์และวิธีการจัดการดูแลสวนดอกไม้ที่แม่นางเยาทิ้งไว้ให้

เหอเยว่ดีใจมาก “มีสิ่งนี้อยู่ สวนดอกไม้ของพวกเราก็มีทางรอดแล้ว”

ว่าแล้ว ทันใดนั้นเหอเยว่ก็โค้งตัวทำท่าเหมือนจะอาเจียน ลู่ม่านตกใจสะดุ้งโหยง “เสี่ยวเยว่ เจ้าเป็นอะไร”

เหอเยว่รีบโบกมือ “ข้าเองก็ไม่รู้ หรือว่าจะกินอะไรผิดสำแดง”

“เช่นนั้นก็ไปเรียกท่านหมอมาดูอาการสักหน่อยเถอะ”ลู่ม่านพูด

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน นอกประตูก็มีเสียงของหลิวซื่อดังขึ้น “เด็กคนนี้ คงมีแล้วกระมัง”