ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 426

ลู่ม่านเห็นนางมุ่งมั่นมาก ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ทั้งสองคนนัดแนะกันเรียบร้อยแล้ว ว่าจะไปซื้อทาสในวันรุ่งขึ้น แล้วก็แยกย้ายกันไป

คืนนั้น เฉินจูชิงกลับมาจากในเมือง มารับเหอเยว่ที่บ้านด้วยตนเอง

เหอเยว่ยังคงยุ่งกับงานอยู่ เฉินจูชิงจึงเดินตามอยู่ข้างหลังตลอด ยื่นมือลากตัวเหอเยว่เอาไว้ตลอดเวลา บนใบหน้ามีรอยยิ้มซื่อบื้อที่เป็นเอกลักษณ์

แค่เหอเยว่มีท่าทีไม่ค่อยมั่นคงสักเท่าไหร่ เขาก็ร้องขึ้นอย่างร้อนใจว่า “เอามาให้ข้า เอามาให้ข้า”

ตอนแรกเหอเยว่ยังรู้สึกเกรงใจอยู่บ้าง แต่สุดท้าย ก็ดุอย่างไม่พอใจว่า “พอแล้ว เจ้ากลับไปบ้านก่อน ข้ายังแข็งแรงดีอยู่ ท่านหมอบอกว่าข้าท้องได้สองเดือนแล้ว ก่อนหน้านี้ตอนที่ยังไม่รู้ ข้าก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่นา”

พอได้ยินว่าท้องได้สองเดือนแล้ว เฉินจูชิงก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

“เสี่ยวเยว่ เพราะข้าไม่ทันสังเกต จึงไม่รู้ว่าเจ้าตั้งท้องแล้ว...”

ทั้งสองคนกำลังอยู่ในอารมณ์อ่อนหวาน ทำเอาลู่ม่านอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาขึ้นมา

“เอาล่ะ พวกเจ้าทำเอาข้าเลี่ยนไปหมดแล้ว ตอนนี้งานการก็ทำเสร็จไปพอสมควรแล้ว เสี่ยวเยว่เจ้ารีบตามจูชิงกลับไปเถอะ อย่ามาทำให้พวกข้าอิจฉาตาร้อนเลย”

เหอเยว่ใบหน้าแดงขึ้น “พี่เสี่ยวม่าน ดูท่านพูดเข้า ราวกับว่าปกติแล้วท่านกับพี่จื่ออานไม่ได้ทำให้พวกเราอิจฉาอย่างไรอย่างนั้น”

ลู่ม่าน“...”นี่ไม่เท่ากับหาเรื่องให้ตนเองหรอกหรือ

ขณะกำลังนิ่งชะงักอยู่ เฉินจื่ออานก็โอบเอวของลู่ม่านจากทางด้านหลัง “คุยอะไรกัน น่าสนุกเชียว”

สายตาของทุกคนต่างก็เคลื่อนไปหยุดลงที่มือของเฉินจื่ออานที่โอบเอวของลู่ม่านเอาไว้ บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่แฝงเลศนัย หรูหยู่รีบปิดตาของตนเองเอาไว้ “โธ่เอ๊ย ต่างก็บอกกันว่าอะไรที่ไม่ใช่เรื่องของเราก็ไม่ต้องดู ข้าไปล้างถ้วยชามดีกว่า”

แม้แต่หรูเฟิงยังอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า “ขี้อวดจริงๆ”

ลู่ม่านใบหน้าแดงก่ำ รีบผลักเฉินจื่ออานออก แต่เฉินจื่ออานกลับไม่เข้าใจอะไรเลย “ขี้อวดอะไรกัน”

“ไม่มีอะไร”ลู่ม่านรีบเบี่ยงเบนหัวข้อสนทนา “เสี่ยวเยว่ตั้งครรภ์แล้ว จูชิงก็เลยจะมารับนางกลับไป”

เฉินจื่ออานพยักหน้า เพราะเป็นผู้ชาย ภรรยาของคนอื่นตั้งท้อง เขาจะดีใจออกนอกหน้าไม่ได้ ได้แต่เอ่ยอย่างเป็นห่วงว่า“ถ้าเช่นนั้นพวกเจ้าก็กลับไปก่อนเถอะ จูชิงเจ้าต้องดูแลเสี่ยวเยว่ให้ดี ”

“แน่นอน”เฉินจูชิงดีใจจนใบหน้าแดงก่ำไปหมด

“ช่วงนี้ที่บ้านก็ไม่มีอะไรแล้ว เสี่ยวเยว่สามารถกลับไปพักผ่อนที่บ้านสักระยะ”เฉินจื่ออานพูดขึ้น

เหอเยว่รีบโบกมือ “ไม่ต้อง ข้าสบายดี”

ทันใดนั้นลู่ม่านก็เกิดความคิดขึ้นมา“เสี่ยวเยว่ ถ้าเจ้าดึงดันจะทำงาน ไม่สู้ไปที่สวนดอกไม้ของพวกเราดีกว่า ”

ที่สวนดอกไม้ได้ทำการเพาะปลูกเสร็จแล้ว ตอนนี้ขาดแค่คนคอยดูแลเท่านั้น แม้ว่าเหอเยว่ไปอยู่ที่นั่น ก็แค่ไปตรวจดูดอกไม้ทุกวัน รดน้ำบ้าง ที่นั่นยังมีคนงานประจำ เรื่องตักน้ำเสี่ยวเยว่ก็ไม่จำเป็นต้องลงมือเอง

ในวันธรรมดาไม่มีอะไรทำก็แค่นั่งชมดอกไม้ ดื่มชา เป็นสถานที่ที่เหมาะกับการพักผ่อนบำรุงครรภ์มากที่สุด ถ้าไม่ใช่เพราะลู่ม่านยุ่งมาก นางเองก็อยากจะไปอยู่ที่นั่นสักพักเหมือนกัน

ลู่ม่านยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าวิธีการนี้ไม่เลวเลย จึงยื่นกระดาษที่แม่นางเยาทิ้งไว้ให้กับเหอเยว่ “จูชิง เสี่ยวเยว่รู้จักหนังสือไม่มากนัก กลับไปแล้วเจ้าช่วยนางดูสิ่งที่เขียนไว้ในนี้ พรุ่งนี้ก็เดินทางไปที่สวนดอกไม้ได้เลย”

เฉินจูชิงรู้ดี นี่เป็นวิธีการที่ลู่ม่านจงใจจะดูแลเหอเยว่ จึงรู้สึกซาบซึ้งในใจมาก

“ฮูหยิน ข้า...”

“เอาล่ะ อย่าพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่เลย ทุกคนต่างก็เป็นคนในครอบครัว ต้องดูแลตนเองให้ดีจึงจะเอาชนะทุกสิ่งได้ อีกอย่าง ลูกในท้องของเหอเยว่ถือว่าเป็นเด็กคนแรกในครอบครัวใหม่ของพวกเรา ต้องบำรุงให้สมบูรณ์แข็งแรงที่สุด”

“ขอบคุณพี่เสี่ยวม่าน”เหอเยว่พูดขึ้น

ปกติแล้วหรูเฟิงไม่ใช่คนพูดมากอะไร ค่อนข้างจะเหมาะกับการรักษาความลับ เพราะฉะนั้น วันนี้ลู่ม่านจึงพาหรูเฟิงไปด้วย

หลังจากทั้งสองคนเข้าไปข้างในแล้ว ก็ตรงไปหาหมอเฉพาะทางทันที

ปกติแล้วท่านหมอคนนั้นก็ไม่เคยเห็นหน้าลู่ม่านมาก่อน จึงไม่รู้ว่าคนที่มาหาตนนั้นคือลู่ม่าน จึงตรวจชีพจรตามหน้าที่ ท่านหมอคนนั้นพูดขึ้นว่า “ฮูหยินอยากจะตั้งครรภ์หรือ”

“ก็ไม่เชิง ก็แค่ต้องการตรวจร่างกายเท่านั้น”ลู่ม่านพูดอย่างขอไปที นางเป็นหญิงสาวจากยุคปัจจุบัน แต่ก็ยังคงรู้สึกว่าการไปหาหมอเพื่อขอยาบำรุงให้ตั้งครรภ์นั้นเป็นเรื่องที่น่าอายอยู่ดี

“เหมือนร่างกายของฮูหยินจะเคยได้รับการบาดเจ็บมาก่อน ถ้าต้องการมีลูก คงจะยากหน่อย”

ลู่ม่านนิ่งอึ้ง “บาดเจ็บอะไรกัน”

ท่านหมอคนนั้นได้ยินเข้า ก็มองลู่ม่านอย่างมึนงง ลู่ม่านรีบพูดขึ้นว่า “ก่อนหน้านี้ข้าได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ด้วยเหตุนี้จึงมีหลายเรื่องข้าจำไม่ได้แล้ว”

ท่านหมอพยักหน้า เอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า

“จากการวินิจฉัยขั้นต้น น่าจะเป็นเพราะว่าเคยถูกวางยาพิษ ...”

ที่แท้ก็เคยถูกวางยาพิษ เพราะฉะนั้น หลังจากที่เจ้าของร่างเดิมของลู่ม่านหนีออกมาจากอำเภอจ่างเจ๋อ ยังต้องประสบพบเจอกับอะไรอีก จากนั้นจึงไปถึงหลังเขาของหมู่บ้านไป่ฮัวจนถูกเฉินจื่ออานเก็บกลับมาได้...

ลู่ม่านกำลังเหม่อลอย ท่านหมอคนนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “ฮูหยิน เจ้าได้ยินที่ข้าพูดหรือไม่”

ลู่ม่านเพิ่งจะได้สติกลับมา “ท่านว่าอะไรหรือ”

ท่านหมอคนนั้นถอนหายใจเฮือกหนึ่ง“ฮูหยิน พิษชนิดนี้แปลกประหลาดอยู่บ้าง ข้าไร้ทางรักษาได้ แต่ว่า ข้าดูแล้วฮูหยินก็ไม่ใช่คนยากจนอะไร บางทีอาจสามารถเข้าไปในเมืองหลวง ข้าได้ยินว่า ที่ร้านยาฉืออานในเมืองหลวงมีท่านหมอชื่อหมอหวง เมื่อก่อนเคยเป็นหมอหลวงอยู่ในวัง ถ้าหากเขาตกลง ไม่แน่ว่าอาจจะมีวิธีรักษาก็เป็นได้ ”