ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 427

หลังจากที่ลู่ม่านออกมาจากร้านยาฉืออาน ก็อยู่ในอาการมึนงงตลอดเวลา

ท่านหมอคนนั้นบอกว่า ยาพิษนั้นร้ายแรงมาก เพียงแต่ ไม่รู้ว่าทำไมจึงไม่พรากชีวิตของนางไป แต่กลับกระทบต่ออวัยวะภายในของนางทั้งหมด ฉะนั้นนางจึงไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ในตอนนี้

ถ้าหากได้รับการรักษาแล้ว ก็คงจะไม่เป็นไร

แต่ว่า ใครกันที่วางยาพิษนาง

เมื่อถึงหน้าประตูบ้าน ลู่ม่านเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าต้องเอ่ยเตือนหรูเฟิง “เรื่องวันนี้ อย่าบอกใครเด็ดขาด”

หรูเฟิงนิ่งอึ้งไป “นายท่านก็ไม่ให้บอกหรือ”

“ไม่ต้องบอก อาการของข้ายังไม่รู้ว่าจะสามารถแก้ไขได้หรือไม่ อย่าทำให้จื่ออานเป็นห่วงดีกว่า”

“ได้”หรูเฟิงพยักหน้าตอบรับ

หนังสือในการบุกเบิกที่ดินรกร้างของหมู่บ้านข้างเคียงถูกส่งกลับมาแล้ว วิธีการของลู่ม่านกับเฉินจื่ออานได้รับความสนใจจากคนจำนวนมาก เมื่อก่อนทุกคนต้องปลูกข้าวเท่านั้นจึงจะสามารถมีชีวิตรอดได้

แต่ข้าวนั้นเมื่อเข้าสู่ช่วงหน้าแล้ง เกิดภัยพิบัติธรรมชาติขึ้นมา ก็จะเก็บผลผลิตไม่ได้ แต่ถั่วเหลืองนั้นไม่เหมือนกัน เดิมทีก็อยู่ในพื้นที่รกร้างอยู่แล้ว ล้วนเป็นที่ดินแห้งแล้ง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็สามารถเก็บเกี่ยวได้มากกว่าข้าว

บวกกับ ยังมีคนคอยรับซื้อเป็นการเฉพาะ ไหนเลยจะไม่ยินดีปลูก

ฉะนั้น ในระยะเวลาสั้นๆหลายหมู่บ้านในตำบลชางผิงได้เกิดกระแสการบุกเบิกที่ดินรกร้างขึ้นมาอย่างคึกคัก

สุดท้าย เฉินจื่ออานกับลู่ม่านได้ลงชื่อในสัญญาในพื้นที่กว่าสองร้อยหมู่เพื่อเพาะปลูกถั่วเหลือง ขอเพียงเดินทางมาในตำบลชางผิง ก็สามารถมองเห็นได้ว่าในตำบลชางผิงนั้นแทบจะไม่มีที่ดินรกร้างหลงเหลืออยู่เลย

แม้แต่เนินเขามากมายก็ถูกแผ้วถางจนหมด เพื่อปลูกถั่วเหลือง ทุกที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา

ตอนค่ำ ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานอาศัยเวลาก่อนนอนเพียงเล็กน้อย พูดถึงเรื่องที่นา เฉินจื่ออานก็มีความฮึกเหิมมาก “พรุ่งนี้ต้นกล้าพริกก็สามารถนำไปลงปลูกได้แล้ว ช่วงนี้พวกเจ้าต่างก็เหนื่อยกันมากแล้ว พริกพวกนั้นข้าจะหาคนงานชั่วคราวมาช่วยทำก็พอ เจ้ากับหรูเฟิงและหรูหยู่ก็พักผ่อนอยู่ที่บ้านสักพัก”

“อืม”ลู่ม่านเอ่ยขึ้นอย่างใจลอย

เฉินจื่ออานจับสังเกตได้ เดินมาก้มลงหอมที่หน้าผากของลู่ม่านหนึ่งที “ทำไมหรือ”

“ไม่เป็นอะไร ช่วงนี้เจ้าก็เหนื่อยมากแล้ว ผ่านไปอีกสักพัก ทางด้านเมืองหลวงก็ต้องคำนวณเงินปันผลกันแล้ว ไม่สู้พวกเราไปดูที่เมืองหลวงสักหน่อยดีหรือไม่”

เฉินจื่ออานพยักหน้า “ได้ ยากมากกว่าเจ้าจะอยากออกไปเที่ยว ข้าต้องไปเป็นเพื่อนเจ้าแน่นอน”

ลู่ม่านรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ยื่นมือไปโอบกอดเอวของเฉินจื่ออานเอาไว้ ทั้งสองเติมความหวานให้กันอีกชั่วครู่ ลู่ม่านจึงลุกขึ้น

“ในเมื่อตัดสินใจเช่นนี้แล้ว เช่นนั้นช่วงนี้ข้าก็จะไม่ไปที่นา แต่จะเตรียมถั่วเน่าที่พ่อชอบเอาไว้ให้เรียบร้อย”

เมื่อพูดถึงตาแก่เฉิน ตาแก่เฉินยิ่งรู้สึกชื่นชมลู่ม่านมาก“เสี่ยวม่าน เจ้าฉลาดขนาดนี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเจ้า ไม่รู้ว่าครั้งนี้ข้าจะเป็นอย่างไรบ้าง ”

ลู่ม่านเอ่ยอย่างละอายใจว่า “นี่ไม่ใช่เพราะข้าฉลาด แต่เป็นทักษะที่คนในที่ที่ข้าจากมาค้นพบมาหลายยุคหลายสมัยแล้ว”

ทุกครั้งที่เฉินจื่ออานได้ยินลู่ม่านพูดถึงสถานที่ที่นางจากมา ราวกับว่าพวกเขานั้นรู้ทุกอย่าง จึงอดที่จะรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ “เสี่ยวม่าน คนที่อยู่ที่นั่น ต้องเหมือนเทพเซียนแน่ๆ คงจะสามารถมีชีวิตที่ยืนยาวแน่เลย”

ลู่ม่านยิ้มเบาๆ “เฉลี่ยแล้วมีอายุประมาณแปดสิบปี นับว่ายืนยาวหรือไม่”

เฉินจื่ออานได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ที่แท้ คนที่นั่นก็มีเกิดแก่เจ็บตายเช่นเดียวกันหรือ”

“ที่ไหนก็เกิดแก่เจ็บตายได้ทั้งนั้น ”ลู่ม่านพูด “ตอนนี้ข้ามาที่นี่ ไม่แน่ว่าข้าในยุคปัจจุบัน อาจจะถูกเผาร่างไปแล้ว”

“เผาหรือ”เฉินจื่ออานเหมือนได้ยินเรื่องที่น่ากลัวมาก “เช่นนั้นก็ตายอย่างไร้ร่างกายที่สมบูรณ์ล่ะซิ”

ลู่ม่านแทบจะถูกเขาทำให้หัวเราะเกือบตาย “อย่างนี้ปลอดภัยกว่า เป็นสุขลักษณะมากกว่า อีกอย่างก็ไม่สามารถแพร่เชื้ออีกด้วย คนที่นั่นไม่ได้สนใจเรื่องร่างกายที่สมบูรณ์หลังการตายเท่ากับคนที่นี่ ”

“แต่ว่า ร่างกายเส้นผมและผิวหนัง...”