ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 427

หลังจากที่ลู่ม่านออกมาจากร้านยาฉืออาน ก็อยู่ในอาการมึนงงตลอดเวลา

ท่านหมอคนนั้นบอกว่า ยาพิษนั้นร้ายแรงมาก เพียงแต่ ไม่รู้ว่าทำไมจึงไม่พรากชีวิตของนางไป แต่กลับกระทบต่ออวัยวะภายในของนางทั้งหมด ฉะนั้นนางจึงไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ในตอนนี้

ถ้าหากได้รับการรักษาแล้ว ก็คงจะไม่เป็นไร

แต่ว่า ใครกันที่วางยาพิษนาง

เมื่อถึงหน้าประตูบ้าน ลู่ม่านเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าต้องเอ่ยเตือนหรูเฟิง “เรื่องวันนี้ อย่าบอกใครเด็ดขาด”

หรูเฟิงนิ่งอึ้งไป “นายท่านก็ไม่ให้บอกหรือ”

“ไม่ต้องบอก อาการของข้ายังไม่รู้ว่าจะสามารถแก้ไขได้หรือไม่ อย่าทำให้จื่ออานเป็นห่วงดีกว่า”

“ได้”หรูเฟิงพยักหน้าตอบรับ

หนังสือในการบุกเบิกที่ดินรกร้างของหมู่บ้านข้างเคียงถูกส่งกลับมาแล้ว วิธีการของลู่ม่านกับเฉินจื่ออานได้รับความสนใจจากคนจำนวนมาก เมื่อก่อนทุกคนต้องปลูกข้าวเท่านั้นจึงจะสามารถมีชีวิตรอดได้

แต่ข้าวนั้นเมื่อเข้าสู่ช่วงหน้าแล้ง เกิดภัยพิบัติธรรมชาติขึ้นมา ก็จะเก็บผลผลิตไม่ได้ แต่ถั่วเหลืองนั้นไม่เหมือนกัน เดิมทีก็อยู่ในพื้นที่รกร้างอยู่แล้ว ล้วนเป็นที่ดินแห้งแล้ง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็สามารถเก็บเกี่ยวได้มากกว่าข้าว

บวกกับ ยังมีคนคอยรับซื้อเป็นการเฉพาะ ไหนเลยจะไม่ยินดีปลูก

ฉะนั้น ในระยะเวลาสั้นๆหลายหมู่บ้านในตำบลชางผิงได้เกิดกระแสการบุกเบิกที่ดินรกร้างขึ้นมาอย่างคึกคัก

สุดท้าย เฉินจื่ออานกับลู่ม่านได้ลงชื่อในสัญญาในพื้นที่กว่าสองร้อยหมู่เพื่อเพาะปลูกถั่วเหลือง ขอเพียงเดินทางมาในตำบลชางผิง ก็สามารถมองเห็นได้ว่าในตำบลชางผิงนั้นแทบจะไม่มีที่ดินรกร้างหลงเหลืออยู่เลย

แม้แต่เนินเขามากมายก็ถูกแผ้วถางจนหมด เพื่อปลูกถั่วเหลือง ทุกที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา

ตอนค่ำ ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานอาศัยเวลาก่อนนอนเพียงเล็กน้อย พูดถึงเรื่องที่นา เฉินจื่ออานก็มีความฮึกเหิมมาก “พรุ่งนี้ต้นกล้าพริกก็สามารถนำไปลงปลูกได้แล้ว ช่วงนี้พวกเจ้าต่างก็เหนื่อยกันมากแล้ว พริกพวกนั้นข้าจะหาคนงานชั่วคราวมาช่วยทำก็พอ เจ้ากับหรูเฟิงและหรูหยู่ก็พักผ่อนอยู่ที่บ้านสักพัก”

“อืม”ลู่ม่านเอ่ยขึ้นอย่างใจลอย

เฉินจื่ออานจับสังเกตได้ เดินมาก้มลงหอมที่หน้าผากของลู่ม่านหนึ่งที “ทำไมหรือ”

“ไม่เป็นอะไร ช่วงนี้เจ้าก็เหนื่อยมากแล้ว ผ่านไปอีกสักพัก ทางด้านเมืองหลวงก็ต้องคำนวณเงินปันผลกันแล้ว ไม่สู้พวกเราไปดูที่เมืองหลวงสักหน่อยดีหรือไม่”

เฉินจื่ออานพยักหน้า “ได้ ยากมากกว่าเจ้าจะอยากออกไปเที่ยว ข้าต้องไปเป็นเพื่อนเจ้าแน่นอน”

ลู่ม่านรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ยื่นมือไปโอบกอดเอวของเฉินจื่ออานเอาไว้ ทั้งสองเติมความหวานให้กันอีกชั่วครู่ ลู่ม่านจึงลุกขึ้น

“ในเมื่อตัดสินใจเช่นนี้แล้ว เช่นนั้นช่วงนี้ข้าก็จะไม่ไปที่นา แต่จะเตรียมถั่วเน่าที่พ่อชอบเอาไว้ให้เรียบร้อย”

เมื่อพูดถึงตาแก่เฉิน ตาแก่เฉินยิ่งรู้สึกชื่นชมลู่ม่านมาก“เสี่ยวม่าน เจ้าฉลาดขนาดนี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเจ้า ไม่รู้ว่าครั้งนี้ข้าจะเป็นอย่างไรบ้าง ”

ลู่ม่านเอ่ยอย่างละอายใจว่า “นี่ไม่ใช่เพราะข้าฉลาด แต่เป็นทักษะที่คนในที่ที่ข้าจากมาค้นพบมาหลายยุคหลายสมัยแล้ว”

ทุกครั้งที่เฉินจื่ออานได้ยินลู่ม่านพูดถึงสถานที่ที่นางจากมา ราวกับว่าพวกเขานั้นรู้ทุกอย่าง จึงอดที่จะรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ “เสี่ยวม่าน คนที่อยู่ที่นั่น ต้องเหมือนเทพเซียนแน่ๆ คงจะสามารถมีชีวิตที่ยืนยาวแน่เลย”

ลู่ม่านยิ้มเบาๆ “เฉลี่ยแล้วมีอายุประมาณแปดสิบปี นับว่ายืนยาวหรือไม่”

เฉินจื่ออานได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ที่แท้ คนที่นั่นก็มีเกิดแก่เจ็บตายเช่นเดียวกันหรือ”

“ที่ไหนก็เกิดแก่เจ็บตายได้ทั้งนั้น ”ลู่ม่านพูด “ตอนนี้ข้ามาที่นี่ ไม่แน่ว่าข้าในยุคปัจจุบัน อาจจะถูกเผาร่างไปแล้ว”

“เผาหรือ”เฉินจื่ออานเหมือนได้ยินเรื่องที่น่ากลัวมาก “เช่นนั้นก็ตายอย่างไร้ร่างกายที่สมบูรณ์ล่ะซิ”

ลู่ม่านแทบจะถูกเขาทำให้หัวเราะเกือบตาย “อย่างนี้ปลอดภัยกว่า เป็นสุขลักษณะมากกว่า อีกอย่างก็ไม่สามารถแพร่เชื้ออีกด้วย คนที่นั่นไม่ได้สนใจเรื่องร่างกายที่สมบูรณ์หลังการตายเท่ากับคนที่นี่ ”

“แต่ว่า ร่างกายเส้นผมและผิวหนัง...”

แต่ครั้งนี้ รอยยิ้มนี้ ดูเอียงอาย และแฝงไว้ด้วยความจริงใจ

ลู่ม่านรู้สึกตกใจเล็กน้อย ในที่สุดเฉินหลี่ซื่อก็คงจะเข้าใจทุกสิ่งมากขึ้นแล้ว

จึงพยักหน้าให้นางเบาๆ จากนั้นลู่ม่านก็เดินออกไป

เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว หรูเฟิงก็พูดขึ้นมาเบาๆว่า “ฮูหยิน เหมือนฮูหยินเฒ่าจะตามมาส่ง”

ลู่ม่านหันกลับไปมอง เห็นว่าเฉินหลี่ซื่อเดินตามตนเองออกมาจริงๆ ตอนนี้กำลังยืนส่งนางด้วยสายตาอยู่ที่หน้าประตู ในใจนางรู้สึกปลื้มใจอยู่บ้าง

หรูเฟิงกลับเตือนขึ้นว่า “คนเราทำสิ่งใดย่อมหวังผล...”

“แต่ข้ากลับรู้สึกว่า ครั้งนี้นางเข้าใจแล้วจริงๆ แต่ว่า มีบางเรื่อง ใช่ว่านางกลับใจแล้ว ก็แล้วกันไปได้ ก็ต้องรอดูกันต่อไปว่าวันหน้านางจะว่าอย่างไร”

หรูเฟิงพยักหน้า “ฮูหยินพูดถูก”

ทางด้านสวนพริก คนงานชั่วคราวทำงานเร็วมาก ไม่เกินห้าวันก็ทำงานเสร็จแล้ว

หลังจากนั้น เฉินจื่ออานกับลู่ม่านก็เตรียมเก็บข้าวของเพื่อเดินทางไปที่เมืองหลวง

จัดการแบ่งงานในบ้านเสร็จแล้ว ก็พาหรูเฟิง เดินทางไปพร้อมกันสามคน เป็นเพราะว่าร้านม่านเซิงที่อยู่ในเมืองยังมีเรื่องต้องจัดการ ลู่ม่านจึงไปที่ร้านม่านเซิงก่อน

หลังจากจัดการเรื่องทั้งหมดแล้ว เวลาก็ใกล้จะค่ำแล้ว ลู่ม่านขึ้นรถม้าและพูดว่า“ก่อนฟ้าจะมือสามารถไปถึงอำเภอเฟิงหนาน ไปพักผ่อนกันที่นั่นดีกว่า”

เฉินจื่ออานพยักหน้า กำลังจะเคลื่อนรถม้าออกไป ด้านหลังมีรถม้าคันหนึ่งกำลังขับมาทางพวกเขาอย่างรวดเร็ว

“จื่ออาน เจ้าสอบติดแล้ว”