ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 428

ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานกำลังพูดคุยกัน แทบจะไม่ได้ยินเลยว่าคนที่ตามมาข้างหลังพูดอะไร

แต่ว่ารถม้าคันนั้น พวกเขารู้จักดี เป็นรถม้าคันเล็กของบ้านผู้ใหญ่บ้านเฉิน

“ท่านลุงผู้ใหญ่ ท่านมีอะไรหรือ”เฉินจื่ออานกระโดดลงจากรถม้าและถามขึ้น

ผู้ใหญ่บ้านเฉินกำลังเลิกผ้าม่านขึ้นและเดินอย่างรวดเร็วมาหาเขา ดึงมือของเฉินจื่ออานเอาไว้ “จื่ออาน เจ้าอย่าเพิ่งไปเมืองหลวงเลย รีบตามข้ากลับไปก่อน”

“เกิดอะไรขึ้น”เฉินจื่ออานถาม “ที่บ้านเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ”

“จะไม่เรื่องใหญ่ได้อย่างไร คนที่ประกาศราชโองการมาถึงหมู่บ้านเราแล้ว เร่งข้าแทบตาย ในที่สุดก็ตามเจ้าทัน”

“คนประกาศราชโองการ ”เฉินจื่ออานนิ่งอึ้ง ในใจมีความรู้สึกเป็นไปได้เกิดขึ้นมาเล็กน้อย

ผู้ใหญ่บ้านเฉินพยักหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ “จื่ออาน เจ้าสอบติดแล้ว”

ลู่ม่านที่อยู่ทางด้านหลังรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที “ท่านลุงผู้ใหญ่ ท่านว่าจื่ออานสอบติดแล้วอย่างนั้นหรือ”

“แน่นอน ได้ที่สามเชียวนะ”ใบหน้าของผู้ใหญ่บ้านเฉินปกปิดความยินดีและความภูมิใจไว้ไม่อยู่ “หมู่บ้านไป่ฮัวของพวกเราจะรุ่งโรจน์แล้ว ตอนนี้มีซิ่วไฉเกิดขึ้นแล้วหนึ่งคน เมื่อครู่ตอนที่ข้ามา พ่อเจ้าได้ยินข่าวนี้เข้า ก็ยืนขึ้นจากเก้าอี้ทันที แม้แต่แม่เจ้า ก็ดีใจมาก”

ผู้ใหญ่บ้านเฉินพูดจบ เห็นว่าเฉินจื่ออานยังคงมีท่าทีนิ่งอึ้งอยู่เหมือนเมื่อครู่ ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆเลย ก็รู้สึกร้อนในขึ้นมา “จื่ออาน เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ ยังไม่รีบตามข้ากลับไปอีก”

“ข้าขับรถม้าให้เอง”หรูเฟิงรีบพูดขึ้น

เฉินจื่ออานขึ้นรถม้าอย่างเหม่อลอย “เสี่ยวม่าน ข้ายังต้องไปเมืองหลวงเป็นเพื่อนเจ้านะ”

“ยังจะไปเมืองหลวงอีกทำไม”ลู่ม่านอดที่จะถลึงตาให้เขาไม่ได้“เวลาเช่นนี้ ย่อมต้องกลับไปรับราชโองการก่อน”

เฉินจื่ออานยังไม่อยากเชื่อ “แต่คำตอบของข้า ให้อาจารย์โจวอ่านแล้ว ไม่ดีไม่ใช่หรือ”

ลู่ม่านเข้าใจขึ้นมาทันที “ตั้งแต่ต้นจนจบอาจารย์โจวไม่เคยพูดเลยว่าคำตอบของเจ้าไม่ดี เขาจากไปโดยตรง ไม่แน่ว่าเป็นเพราะคิดว่าเจ้าอาจสอบติด ไม่จำเป็นต้องให้เข้าชี้แนะแล้ว”

เฉินจื่ออานครุ่นคิด เหมือนจะเป็นอย่างนั้นจริงด้วย

ในที่สุด ผู้ชายอกสามศอกคนหนึ่งก็ตาแดงก่ำขึ้นมา “เสี่ยวม่าน ข้าสอบติดแล้ว”

“อืม ”แม้ว่าลู่ม่านในชาติที่แล้วกับชาตินี้มีอายุรวมกันกว่าสามสี่สิบปีแล้ว ก็อดที่จะตื้นตันจนดวงตาแดงก่ำไปด้วยไม่ได้“จื่ออาน ข้ารู้ เจ้าต้องทำได้แน่ ”

ระหว่างเดินทางกลับ รถม้าห้อตะบึงอย่างเร็วมาก

เพิ่งจะถึงหน้าทางเข้าหมู่บ้าน ก็เห็นคนมากมายรออยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าผู้ใหญ่บ้านเฉินตามเฉินจื่ออานกลับมาได้ ทุกคนต่างก็เข้าไปแสดงความยินดี

“จื่ออาน ยินดีด้วย”

“ดูเจ้าพูดเข้า จื่ออานอะไรกัน ตอนนี้ต้องเรียกว่านายท่านเฉินแล้ว”

“ใช่ ใช่ ใช่ หมู่บ้านของพวกเรา ในที่สุดก็มีนายท่านที่เป็นซิ่วไฉแล้ว”

เฉินจื่ออานมองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเหล่านั้น นึกถึงช่วงเวลานี้เมื่อปีที่แล้ว เขาขาหัก แยกบ้านออกมาจากบ้านเก่า ยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไรด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้กลับยืนอยู่ในจุดสูงสุดที่ไม่เคยคิดว่าจะเดินมาถึงเลยสักนิด

ทุกคนต่างเดินตามรถม้าของเฉินจื่ออาน ไปจนถึงบ้านตระกูลเฉิน ตาเกากับยายอิงได้เชิญคนที่มาประกาศราชโองการเข้าไปด้านในแล้ว กำลังดื่มชาอยู่ที่ลานบ้าน

พวกเฉินจื่ออานเพิ่งจะเดินเข้าไป คนที่เป็นผู้นำคนนั้นได้ลุกขึ้นมาและพูดว่า “ท่านนี้คงจะเป็นนายท่านเฉินซินะ ยินดีกับนายท่านเฉินด้วย ที่สอบผ่าน”

มองดูสาส์นสีทองเล่มนั้น ในที่สุดเฉินจื่ออานก็เชื่อแล้วว่าเป็นเรื่องจริง ตนเองสอบติดแล้วจริงๆ

ลู่ม่านรีบส่งสายตาให้กับหรูหยู่ หรูหยู่ได้สติเดินกลับเข้าไปในเรือน ไม่ช้าก็หยิบถุงเงินออกมาหนึ่งถุง ยื่นให้กับคนที่เป็นหัวหน้าขุนนางที่ประกาศราชโองการ จากนั้น ลู่ม่านก็เอาเงินออกมา แจกจ่ายให้กับทุกคนที่มาร่วมแสดงความยินดี

ดวงตาของเฉินหลี่ซื่อรื้นไปด้วยน้ำตา เดินเข้าไปสวมจี้หยกให้กับเฉินจื่ออานอย่างจริงใจ

ขณะกำลังจะผละจากไป เฉินจื่ออานกลับพูดขึ้นมาเบาๆว่า “ขอบคุณท่านแม่”

เฉินหลี่ซื่อนิ่งอึ้ง ดวงตาที่เดิมทีรื้นไปด้วยน้ำตาก็ไหลพรากออกมาทันที “โธ่...”

แม้จะไม่มีการแสดงออกถึงความสนิทสนมไปมากกว่านั้น แต่ในที่สุดเฉินจื่ออานก็ยอมเรียกนางว่าแม่แล้ว เฉินหลี่ซื่อรู้สึกดีใจอย่างที่สุด

ลู่ม่านรีบสั่งให้หรูเฟิงกับหรูหยู่ไปทำกับข้าว แล้วก็ไปเชิญหลิวซื่อ เหอฮัว...คนในครอบครัวกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันสักมื้อ

ขณะกำลังกินข้าวอยู่ ข้างนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เฉินจื่อฉายเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย “ค่ำขนาดนี้แล้ว ยังมีคนมาอีกหรือ”

เพิ่งจะพูดจบ ก็ได้ยินเสียงของตาเกาที่ดังขึ้นข้างนอก “แม่นางหลิ่วเอ๋อกลับมาแล้ว”

ลู่ม่านชะงักไป ทุกคนต่างก็มองหน้ากันไปมา คาดไม่ถึงว่าเฉินหลิ่วเอ๋อจะกลับมา

หลังจากผ่านเรื่องราวในครั้งที่แล้ว ทุกคนคิดว่าเฉินหลิ่วเอ๋อคงจะไม่มีหน้ากลับมาที่นี่อีกแล้ว แต่ว่า นางกลับมีใบหน้าที่หนายิ่งนัก ถึงกลับมาที่นี่ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

ขณะกำลังนิ่งอึ้งกันอยู่ เสียงของผู้ชายคนหนึ่งที่แฝงไปด้วยความยินดีก็ได้ดังขึ้นมา

“พี่สาม ยินดีด้วยที่สอบติดซิ่วไฉ น้องเขยอย่างข้ามาแสดงความยินดีกับท่านเป็นการเฉพาะเลยนะ”

หลังจากน้ำเสียงนั้นสิ้นสุดลง ก็เห็นร่างอ้วนกลมกลิ้งนำเข้ามาก่อน ลู่ม่านแทบจะกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ นางได้ยินอะไรนะ

นายท่านสงที่อายุกว่าสี่สิบปีแล้ว เรียกเฉินจื่ออานว่าพี่สามอย่างนั้นหรือ