ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 428

ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานกำลังพูดคุยกัน แทบจะไม่ได้ยินเลยว่าคนที่ตามมาข้างหลังพูดอะไร

แต่ว่ารถม้าคันนั้น พวกเขารู้จักดี เป็นรถม้าคันเล็กของบ้านผู้ใหญ่บ้านเฉิน

“ท่านลุงผู้ใหญ่ ท่านมีอะไรหรือ”เฉินจื่ออานกระโดดลงจากรถม้าและถามขึ้น

ผู้ใหญ่บ้านเฉินกำลังเลิกผ้าม่านขึ้นและเดินอย่างรวดเร็วมาหาเขา ดึงมือของเฉินจื่ออานเอาไว้ “จื่ออาน เจ้าอย่าเพิ่งไปเมืองหลวงเลย รีบตามข้ากลับไปก่อน”

“เกิดอะไรขึ้น”เฉินจื่ออานถาม “ที่บ้านเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ”

“จะไม่เรื่องใหญ่ได้อย่างไร คนที่ประกาศราชโองการมาถึงหมู่บ้านเราแล้ว เร่งข้าแทบตาย ในที่สุดก็ตามเจ้าทัน”

“คนประกาศราชโองการ ”เฉินจื่ออานนิ่งอึ้ง ในใจมีความรู้สึกเป็นไปได้เกิดขึ้นมาเล็กน้อย

ผู้ใหญ่บ้านเฉินพยักหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ “จื่ออาน เจ้าสอบติดแล้ว”

ลู่ม่านที่อยู่ทางด้านหลังรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที “ท่านลุงผู้ใหญ่ ท่านว่าจื่ออานสอบติดแล้วอย่างนั้นหรือ”

“แน่นอน ได้ที่สามเชียวนะ”ใบหน้าของผู้ใหญ่บ้านเฉินปกปิดความยินดีและความภูมิใจไว้ไม่อยู่ “หมู่บ้านไป่ฮัวของพวกเราจะรุ่งโรจน์แล้ว ตอนนี้มีซิ่วไฉเกิดขึ้นแล้วหนึ่งคน เมื่อครู่ตอนที่ข้ามา พ่อเจ้าได้ยินข่าวนี้เข้า ก็ยืนขึ้นจากเก้าอี้ทันที แม้แต่แม่เจ้า ก็ดีใจมาก”

ผู้ใหญ่บ้านเฉินพูดจบ เห็นว่าเฉินจื่ออานยังคงมีท่าทีนิ่งอึ้งอยู่เหมือนเมื่อครู่ ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆเลย ก็รู้สึกร้อนในขึ้นมา “จื่ออาน เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ ยังไม่รีบตามข้ากลับไปอีก”

“ข้าขับรถม้าให้เอง”หรูเฟิงรีบพูดขึ้น

เฉินจื่ออานขึ้นรถม้าอย่างเหม่อลอย “เสี่ยวม่าน ข้ายังต้องไปเมืองหลวงเป็นเพื่อนเจ้านะ”

“ยังจะไปเมืองหลวงอีกทำไม”ลู่ม่านอดที่จะถลึงตาให้เขาไม่ได้“เวลาเช่นนี้ ย่อมต้องกลับไปรับราชโองการก่อน”

เฉินจื่ออานยังไม่อยากเชื่อ “แต่คำตอบของข้า ให้อาจารย์โจวอ่านแล้ว ไม่ดีไม่ใช่หรือ”

ลู่ม่านเข้าใจขึ้นมาทันที “ตั้งแต่ต้นจนจบอาจารย์โจวไม่เคยพูดเลยว่าคำตอบของเจ้าไม่ดี เขาจากไปโดยตรง ไม่แน่ว่าเป็นเพราะคิดว่าเจ้าอาจสอบติด ไม่จำเป็นต้องให้เข้าชี้แนะแล้ว”

เฉินจื่ออานครุ่นคิด เหมือนจะเป็นอย่างนั้นจริงด้วย

ในที่สุด ผู้ชายอกสามศอกคนหนึ่งก็ตาแดงก่ำขึ้นมา “เสี่ยวม่าน ข้าสอบติดแล้ว”

“อืม ”แม้ว่าลู่ม่านในชาติที่แล้วกับชาตินี้มีอายุรวมกันกว่าสามสี่สิบปีแล้ว ก็อดที่จะตื้นตันจนดวงตาแดงก่ำไปด้วยไม่ได้“จื่ออาน ข้ารู้ เจ้าต้องทำได้แน่ ”

ระหว่างเดินทางกลับ รถม้าห้อตะบึงอย่างเร็วมาก

เพิ่งจะถึงหน้าทางเข้าหมู่บ้าน ก็เห็นคนมากมายรออยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าผู้ใหญ่บ้านเฉินตามเฉินจื่ออานกลับมาได้ ทุกคนต่างก็เข้าไปแสดงความยินดี

“จื่ออาน ยินดีด้วย”

“ดูเจ้าพูดเข้า จื่ออานอะไรกัน ตอนนี้ต้องเรียกว่านายท่านเฉินแล้ว”

“ใช่ ใช่ ใช่ หมู่บ้านของพวกเรา ในที่สุดก็มีนายท่านที่เป็นซิ่วไฉแล้ว”

เฉินจื่ออานมองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเหล่านั้น นึกถึงช่วงเวลานี้เมื่อปีที่แล้ว เขาขาหัก แยกบ้านออกมาจากบ้านเก่า ยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไรด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้กลับยืนอยู่ในจุดสูงสุดที่ไม่เคยคิดว่าจะเดินมาถึงเลยสักนิด

ทุกคนต่างเดินตามรถม้าของเฉินจื่ออาน ไปจนถึงบ้านตระกูลเฉิน ตาเกากับยายอิงได้เชิญคนที่มาประกาศราชโองการเข้าไปด้านในแล้ว กำลังดื่มชาอยู่ที่ลานบ้าน

พวกเฉินจื่ออานเพิ่งจะเดินเข้าไป คนที่เป็นผู้นำคนนั้นได้ลุกขึ้นมาและพูดว่า “ท่านนี้คงจะเป็นนายท่านเฉินซินะ ยินดีกับนายท่านเฉินด้วย ที่สอบผ่าน”

มองดูสาส์นสีทองเล่มนั้น ในที่สุดเฉินจื่ออานก็เชื่อแล้วว่าเป็นเรื่องจริง ตนเองสอบติดแล้วจริงๆ

ลู่ม่านรีบส่งสายตาให้กับหรูหยู่ หรูหยู่ได้สติเดินกลับเข้าไปในเรือน ไม่ช้าก็หยิบถุงเงินออกมาหนึ่งถุง ยื่นให้กับคนที่เป็นหัวหน้าขุนนางที่ประกาศราชโองการ จากนั้น ลู่ม่านก็เอาเงินออกมา แจกจ่ายให้กับทุกคนที่มาร่วมแสดงความยินดี