ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 431

วันรุ่งขึ้น เฉินจื่ออานกับลู่ม่านเข้าไปในเมืองหลวงตั้งแต่เช้าเหมือนเดิม เหมือนเมื่อวานไม่มีผิด พาหรูเฟิงไปด้วย

หลังจากเคยเจอเรื่องโจรดักปล้นระหว่างทางในการไปเมืองหลวงครั้งที่แล้ว ลู่ม่านก็ระวังตัวขึ้นมาก พาพวกเฉินจื่ออานอ้อมไปอีกทางหนึ่ง จึงเดินทางไปถึงเมืองหลวงอย่างปลอดภัยในวันที่สี่

ตอนที่รถม้าเข้าไปในซอย ข้างหน้าก็มีรถม้าคันหนึ่งขวางทางเอาไว้

เฉินจื่ออานได้แต่หยุดรถม้ารออยู่ตรงนั้น ไหนเลยจะคิดว่าเด็กสาวคนนั้นเห็นพวกเฉินจื่ออานมา ก็เริ่มทำท่าอวดดีขึ้นมาทันที

“ต้องขอโทษด้วย ของบ้านขาค่อนข้างเยอะ รบกวนพวกท่านค่อยๆรอไปก่อนแล้วกัน”

เฉินจื่ออานไม่อยากจะมีเรื่องกับเด็กสาว จึงรออยู่ตรงนั้นชั่วครู่อย่างสงบ

ปรากฏว่า ทางด้านนั้นกลับไม่รีบมาเคลื่อนรถม้าออกไป ลู่ม่านเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงพูดกับหรูเฟิงด้วยเสียงต่ำว่า “ไปตรวจดูซิ”

หรูเฟิงตรงไปเลิกผ้าม่านของรถม้าขึ้นสำรวจดู ข้างในไม่มีสิ่งของใดๆเลย เห็นได้ชัดว่าว่างเปล่าไม่มีอะไร

ขณะกำลังมองดู เด็กสาวคนนั้นก็เดินกลับมา เห็นว่าหรูเฟิงกำลังสำรวจดูรถม้าของพวกเข้า นางก็รีบตะคอกขึ้นมาทันทีว่า “เจ้าทำอะไร มาดูรถม้าของคนอื่นเช่นนี้ได้อย่างไร”

หรูเฟิงไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับนาง จึงชักดาบออกมาชี้ไปที่นาง “ไหนเจ้าบอกว่ามีสิ่งของต้องขนไม่ใช่หรือ ของเล่า”

“ว้าย”สาวน้อยคนร้องเสียงแหลม หวาดกลัวดาบในมือของหรูเฟิง “กลางวันแสกๆเช่นนี้ เจ้าอยากจะฆ่าคนหรืออย่างไร”

“ข้าไม่อยากฆ่าคน แต่คนบางคนไม่เหมาะที่จะเป็นคน”เดิมทีหรูเฟิงก็ดูเป็นคนที่ค่อนข้างเย็นชาอยู่แล้ว บวกกับ ตอนนี้นางก็รู้สึกโมโหอยู่บ้าง จึงขู่จนเด็กสาวคนนั้นกลัวจนตัวสั่น

แต่ก็ไม่วายที่จะพูดจาทิ้งท้ายว่า “พวกเจ้า พวกเจ้าก็แค่ตระกูลเล็กๆ แต่กลับบังอาจถึงเพียงนี้ ขอให้นายท่านของพวกเรากลับมาจากในวังแล้ว จะไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้อย่างเด็ดขาด”

ในที่สุดลู่ม่านก็รู้แล้วว่าสาวใช้คนนี้กำลังอวดดีเพราะอะไร ก่อนหน้านี้นายท่านของพวกนางเหมือนจะไม่ได้อาศัยอยู่ในเมืองหลวงเป็นประจำ ฉะนั้นเมื่อนางเห็นว่าถูกคนของจวนกั๋วกงกับหลี่หว่านถิงปฏิบัติต่อตนอย่างมีมารยาท จึงยอมถอยให้สามส่วน

ความหมายที่นางพูดถึงในตอนนี้คือนายท่านของนางถูกฮ่องเต้เรียกเข้าไปในเมืองหลวง อีกทั้งยังมีความเป็นไปได้ว่าจะได้เลื่อนขั้น ฉะนั้นนางก็เลยอวดดีขึ้นมาอีกครั้ง

“เช่นนั้นพวกเราก็จะรอ”ลู่ม่านพูดขึ้นมายิ้มๆ

สาวใช้คนนั้นค้อนด้วยสายตาแค้นใจให้กับลู่ม่านแวบหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยังคงกลัวดาบของหรูเฟิงอยู่ดี จึงเรียกให้คนขับรถม้าออกไป

เฉินจื่ออานจึงขับรถม้าของตนเข้าไปในลานบ้านของตนเอง หันกลับไปมองลู่ม่านที่ยังคงนึ่งขรึมอยู่ ก็พูดปลอบขึ้นมาว่า “ไม่คุ้มที่จะเสียอารมณ์กับบ่าวรับใช้แค่คนเดียวเลย”

“ข้าไม่ได้โมโห ”ลู่ม่านทำเสียงขึ้นจมูก “ข้าก็แค่ประหลาดใจ นายท่านที่นางพูดถึงเป็นใคร เป็นคนอย่างไร ถึงสามารถทนสาวใช้ในบ้านที่เป็นเช่นนี้ได้”

เฉินจื่ออานกลับไม่รู้สึกสนใจเลยสักนิด “เรื่องนี้ไม่เห็นจะเกี่ยวกับข้าเลย”

“จะไม่เกี่ยวได้อย่างไร ไม่แน่ว่าภายหน้าอาจเป็นเพื่อนร่วมงานกันก็ได้ ”

“เพื่อนร่วมงานเช่นนี้ ข้าอยู่ห่างเขาให้มากก็พอ”

ระหว่างที่พูดคุยกัน เถียนหวังซื่อได้พาเสี่ยวหู่มาคำนับ “เจ้านาย พวกท่านมาแล้วหรือ ตอนปีใหม่ ของขวัญกับเงินที่พวกท่านส่งมาให้พวกเราได้รับแล้ว ต้องขอบคุณเจ้านายมาก ”พูดจบ ก็กดตัวเสี่ยวหู่ลง “เร็วเข้า รีบคำนับขอบคุณเจ้านาย”

เสี่ยวหู่รีบคุกเข่าลง เด็กคนนี้ปีนี้ดูอวบอ้วนขึ้นแล้ว ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู ตอนนี้ได้กลายเป็นเสือน้อยสมชื่อแล้ว

“ขอบคุณเจ้านายขอรับ”เสี่ยวหู่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเนิบ

“ไม่ต้องขอบคุณ”ลู่ม่านยิ้มและประคองตัวเขาขึ้นมา แล้วมองไปรอบๆลานบ้าน ยังคงเก็บกวาดได้สะอาดเรียบร้อยเหมือนเดิม

ในฤดูกาลนี้ ต้นผลไม้ในลานบ้านหลายต้นต่างก็ดอกออกแล้ว สวยงามมาก

“พวกเจ้าลำบากแล้ว”

“ไม่ลำบากเลย”เถียนหวังซื่อพูดขึ้น เมื่อสายตาหันไปมองเห็นหรูเฟิงที่มีใบหน้าเย็นชาเข้า ก็อดไม่ได้ที่จะหดคอลง “ควรจะเรียกแม่นางท่านนี้ว่าอะไร”

“หรูเฟิง”