ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 434

ตอนนี้การค้าของร้านม่านเซิงได้ค่อยๆมั่นคงขึ้นแล้ว ไม่ได้คึกคักมากเท่ากับตอนแรกที่ทำการเปิดการค้า เพราะเป็นเมืองเล็กๆเท่านั้น มีประชากรไม่มากเท่ากับเมืองหลวง

เห็นนางกลับมาแล้ว เฉินจูชิงก็พูดยิ้มๆว่า “ฮูหยิน พอดีเลย สองวันมานี้ข้าคำนวณผลกำไรที่พวกเราได้ทั้งหมดเสร็จ บัญชีก็ทำเสร็จแล้ว ท่านมาตรวจดูเถอะ”

ลู่ม่านพยักหน้า เพิ่งจะเปิดร้านตอนสิ้นปี ในเมื่อที่บ้านก็ไม่ได้ขาดสนเรื่องเงินทอง ลู่ม่านจึงเอากำไรที่ได้จากการค้าขายที่นี่มาลงทุนเพิ่ม

ฉะนั้น สิ้นปีที่แล้วจึงไม่มีการสรุปบัญชีเหล่านี้

พอดีเลย ในเมื่อเฉินจูชิงคำนวณเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็ไปตรวจดูสักหน่อย

ถ้าไม่ดูคงไม่รู้ พอดูแล้วจึงได้รู้ว่าที่แท้ร้านขายของเล็กๆแค่นี้จะทำรายได้ไม่เลวทีเดียว ตั้งแต่เปิดกิจการปีที่แล้วมาจนถึงบัดนี้ เป็นเวลาแค่ครึ่งปีกว่าเท่านั้น เงินหมุนเวียนมีมากจนเกือบจะถึงสามร้อยพวงเงินแล้ว

ร้านค้าเล็กๆแต่มีกำไรสูง เมื่อคำนวณดูแล้ว แค่กำไรอย่างเดียวก็มีถึงหนึ่งร้อยพวงเงินทีเดียว

นี่เป็นเพียงแค่ร้านเดียวในตำบลชางผิงเท่านั้น ค่าเข้าร่วมกลุ่มและค่าซื้อสินค้าจากทางเมืองหลวงยังไม่คำนวณลงไปด้วย อีกอย่าง ยังมีร้านที่อยู่ในอำเภอด้วย ที่สำคัญคือร้ายที่เปิดอยู่ในอำเภอนั้นทำการมานานแล้ว ลู่ม่านยังไม่เคยไปสรุปบัญชีเลย

“พอดีเลย ช่วงนี้ที่บ้านก็ต้องการใช้เงิน ข้าจะเอากำไรพวกนี้กลับไป”ลู่ม่านพูดยิ้มๆ

เฉินจูชิงพยักหน้า เขาได้แลกกำไรเหล่านั้นเป็นทองแล้ว ยื่นให้กับลู่ม่านทันที

เมื่อพูดเรื่องงานกันเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็ถามขึ้นว่า “ช่วงนี้เสี่ยวเยว่เป็นอย่างไรบ้าง ”

“ดีมาก ทุกวันนี้อยู่ที่สวนดอกไม้นอกจากกินกับนอนแล้วก็ไม่ได้ทำอะไร อ้วนขึ้นมากทีเดียว”แม้เฉินจูชิงจะบอกว่าเหอเยว่อ้วนขึ้น แต่ก็ปิดบังความรักที่แสดงออกทางใบหน้าไม่ได้

ลู่ม่านพูดยิ้มๆว่า “วันนี้พวกข้ากลับมาพอดี เจ้ากลับไปรับเหอเยว่มาเร็วหน่อย พวกเรามากินข้าวด้วยกัน ”

“ได้ขอรับ”เฉินจูชิงพูด “ช่วงนี้เสี่ยวเยว่บ่นคิดถึงท่านทุกวัน”

หลังจากลู่ม่านพูดจบ เฉินจื่ออานก็กลับมาแล้ว ทุกคนต่างก็มุ่งหน้าไปทางหมู่บ้านไป่ฮัว

เฉินจื่ออานไม่ได้กลับบ้านโดยตรง แต่ไปที่บ้านเก่าก่อน ตาแก่เฉินกำลังตากแดดอยู่ข้างนอก เฉินหลี่อยู่ตามอยู่ด้านหลัง

เพิ่งจะถึงหน้าประตูบ้าน ก็ถูกชาวบ้านที่เห็นว่าเฉินจื่ออานอยู่ในเมืองกลับมาแล้วล้อมตัวเอาไว้

“ครั้งนี้ตระกูลเฉินมีเกียรติสูงส่งจริงๆแล้ว หมู่บ้านไป่ฮัวของเราไม่เคยมีขุนนางระดับสามมาก่อนเลย”

“ตาแก่เฉิน เจ้ายังไม่ออกมาอีกหรือ”

ทุกคนต่างร้องตะโกนขึ้น ตาแก่เฉินเดินออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม หลังจากผ่านการฟื้นฟูร่างกายมาหลายเดือนเขาแทบจะหายดีแล้ว

“ท่านพ่อ”ก่อนอื่นเฉินจื่ออานได้ทำการคำนับตาแก่เฉินอย่างจริงจัง

“โธ่ รีบลุกขึ้นมาเร็วเข้า ”ตาแก่เฉินรีบประคองเฉินจื่ออานให้ลุกขึ้น “ตอนนี้เจ้าเป็นขุนนางในราชสำนักแล้ว หลังจากนี้เจ้าต้องระวังกริยาวาจาของเจ้าให้ดี จำไว้ อย่าทำให้ฮ่องเต้ต้องหม่นหมองอย่างเด็ดขาด”

ในสายตาของชาวบ้าน ฮ่องเต้คือโอรสสวรรค์ และเป็นเสมือนท้องฟ้าของประชาชน ต่างก็เต็มไปด้วยความเคารพยำเกรง

“ข้าจะจำไว้”เฉินจื่ออานตอบ

“คำนับใต้เท้าซือหนง”ทันใดนั้นด้านหลังก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา ที่แท้ชาวบ้านทุกคนที่มารุมล้อมอยู่นั้นต่างก็คุกเข่าลงกับพื้นทั้งหมด ทำการคำนับเฉินจื่ออาน

เมื่อไปถึงบ้าน ตาเกาได้เตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว พูดว่า “นายท่าน ฮูหยิน เดินทางมาเหนื่อยๆ รีบอาบน้ำพักผ่อนก่อนเถอะ”

ลู่ม่านอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจว่า “ไม่ว่าจะไปที่ใด บ้านคือที่ที่ดีที่สุด”

เฉินจื่ออานได้ยินดังนั้น ก็กุมมือลู่ม่านเอาไว้ “ถ้าหากเจ้าไม่อยากไปเมืองหลวง ก็อยู่ที่หมู่บ้านไป่ฮัวต่อไป เมื่อข้ามีเวลาว่าง ก็จะกลับมาเยี่ยมเจ้า

“จริงหรือ ”ลู่ม่านเลิกคิ้ว “คงไม่ได้อยากจะออกไปหาเมียน้อยลับหลังข้าหรอกนะ”

ลู่ม่านจงใจพูด ไหนเลยจะคิดว่าเฉินจื่ออานจะตื่นเต้นขึ้นมาจริงๆ “เสี่ยวม่าน เจ้าพูดเหลวไหลอะไร ชาตินี้ข้ารักแค่เจ้าคนเดียว นอกจากเจ้า ข้าก็ไม่เอาใครทั้งนั้น”

“เอาล่ะ”ลู่ม่านระอาใจ “ข้าล้อเจ้าเล่นเท่านั้นเอง”

“ครั้งหน้าจะล้อเล่นเช่นนี้ไม่ได้นะ”เฉินจื่ออานทำสีหน้าจริงจังมาก ลู่ม่านพยักหน้า“ได้ เช่นนั้นข้าก็จะบอกกับเจ้าว่า ข้าไม่สนว่าที่นี่จะมีธรรมเนียมแต่งสามเมียสี่อนุหรือไม่ แต่ข้ารับไม่ได้ ถ้าหากมีวันหนึ่ง เจ้าไปชอบคนอื่นเข้า เจ้าก็บอกกับข้าตรงๆ ข้าจะไม่รั้งเจ้าเอาไว้ ทุกคนต่างก็จากกันด้วยดีดีที่สุด”

“ไม่มีทางมีวันนั้นอย่างแน่นอน”เฉินจื่ออานรับประกัน

“ได้ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว”ลู่ม่านพูด “เจ้าเร่งเดินทางกลับคงจะเหนื่อยมากแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะเข้าเมืองไปซื้อเด็กรับใช้และคนขับรถม้าให้เจ้า วันหน้าเจ้าก็ไม่ต้องขับรถม้าเองแล้ว ตอนนี้ เจ้าไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนเถอะ”

“ไม่ล่ะ”เฉินจื่ออานส่ายหน้า “ในนายังมีงานอีกมาก ข้าไปดูก่อน เจ้าพักเถอะ”

ว่าแล้ว เขาก็หมุนตัวออกไป

เมื่อเฉินจื่ออานจากไปแล้ว หรูเฟิงจึงถามขึ้นว่า “ฮูหยิน ทำไมท่านจึงพูดจาเช่นนั้นกับนายท่าน ท่านคิดว่านายท่านจะเป็นเหมือนนายท่านรองอย่างนั้นหรือ”