ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 434

ตอนนี้การค้าของร้านม่านเซิงได้ค่อยๆมั่นคงขึ้นแล้ว ไม่ได้คึกคักมากเท่ากับตอนแรกที่ทำการเปิดการค้า เพราะเป็นเมืองเล็กๆเท่านั้น มีประชากรไม่มากเท่ากับเมืองหลวง

เห็นนางกลับมาแล้ว เฉินจูชิงก็พูดยิ้มๆว่า “ฮูหยิน พอดีเลย สองวันมานี้ข้าคำนวณผลกำไรที่พวกเราได้ทั้งหมดเสร็จ บัญชีก็ทำเสร็จแล้ว ท่านมาตรวจดูเถอะ”

ลู่ม่านพยักหน้า เพิ่งจะเปิดร้านตอนสิ้นปี ในเมื่อที่บ้านก็ไม่ได้ขาดสนเรื่องเงินทอง ลู่ม่านจึงเอากำไรที่ได้จากการค้าขายที่นี่มาลงทุนเพิ่ม

ฉะนั้น สิ้นปีที่แล้วจึงไม่มีการสรุปบัญชีเหล่านี้

พอดีเลย ในเมื่อเฉินจูชิงคำนวณเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็ไปตรวจดูสักหน่อย

ถ้าไม่ดูคงไม่รู้ พอดูแล้วจึงได้รู้ว่าที่แท้ร้านขายของเล็กๆแค่นี้จะทำรายได้ไม่เลวทีเดียว ตั้งแต่เปิดกิจการปีที่แล้วมาจนถึงบัดนี้ เป็นเวลาแค่ครึ่งปีกว่าเท่านั้น เงินหมุนเวียนมีมากจนเกือบจะถึงสามร้อยพวงเงินแล้ว

ร้านค้าเล็กๆแต่มีกำไรสูง เมื่อคำนวณดูแล้ว แค่กำไรอย่างเดียวก็มีถึงหนึ่งร้อยพวงเงินทีเดียว

นี่เป็นเพียงแค่ร้านเดียวในตำบลชางผิงเท่านั้น ค่าเข้าร่วมกลุ่มและค่าซื้อสินค้าจากทางเมืองหลวงยังไม่คำนวณลงไปด้วย อีกอย่าง ยังมีร้านที่อยู่ในอำเภอด้วย ที่สำคัญคือร้ายที่เปิดอยู่ในอำเภอนั้นทำการมานานแล้ว ลู่ม่านยังไม่เคยไปสรุปบัญชีเลย

“พอดีเลย ช่วงนี้ที่บ้านก็ต้องการใช้เงิน ข้าจะเอากำไรพวกนี้กลับไป”ลู่ม่านพูดยิ้มๆ

เฉินจูชิงพยักหน้า เขาได้แลกกำไรเหล่านั้นเป็นทองแล้ว ยื่นให้กับลู่ม่านทันที

เมื่อพูดเรื่องงานกันเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็ถามขึ้นว่า “ช่วงนี้เสี่ยวเยว่เป็นอย่างไรบ้าง ”

“ดีมาก ทุกวันนี้อยู่ที่สวนดอกไม้นอกจากกินกับนอนแล้วก็ไม่ได้ทำอะไร อ้วนขึ้นมากทีเดียว”แม้เฉินจูชิงจะบอกว่าเหอเยว่อ้วนขึ้น แต่ก็ปิดบังความรักที่แสดงออกทางใบหน้าไม่ได้

ลู่ม่านพูดยิ้มๆว่า “วันนี้พวกข้ากลับมาพอดี เจ้ากลับไปรับเหอเยว่มาเร็วหน่อย พวกเรามากินข้าวด้วยกัน ”

“ได้ขอรับ”เฉินจูชิงพูด “ช่วงนี้เสี่ยวเยว่บ่นคิดถึงท่านทุกวัน”

หลังจากลู่ม่านพูดจบ เฉินจื่ออานก็กลับมาแล้ว ทุกคนต่างก็มุ่งหน้าไปทางหมู่บ้านไป่ฮัว

เฉินจื่ออานไม่ได้กลับบ้านโดยตรง แต่ไปที่บ้านเก่าก่อน ตาแก่เฉินกำลังตากแดดอยู่ข้างนอก เฉินหลี่อยู่ตามอยู่ด้านหลัง

เพิ่งจะถึงหน้าประตูบ้าน ก็ถูกชาวบ้านที่เห็นว่าเฉินจื่ออานอยู่ในเมืองกลับมาแล้วล้อมตัวเอาไว้

“ครั้งนี้ตระกูลเฉินมีเกียรติสูงส่งจริงๆแล้ว หมู่บ้านไป่ฮัวของเราไม่เคยมีขุนนางระดับสามมาก่อนเลย”

“ตาแก่เฉิน เจ้ายังไม่ออกมาอีกหรือ”

ทุกคนต่างร้องตะโกนขึ้น ตาแก่เฉินเดินออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม หลังจากผ่านการฟื้นฟูร่างกายมาหลายเดือนเขาแทบจะหายดีแล้ว

“ท่านพ่อ”ก่อนอื่นเฉินจื่ออานได้ทำการคำนับตาแก่เฉินอย่างจริงจัง

“โธ่ รีบลุกขึ้นมาเร็วเข้า ”ตาแก่เฉินรีบประคองเฉินจื่ออานให้ลุกขึ้น “ตอนนี้เจ้าเป็นขุนนางในราชสำนักแล้ว หลังจากนี้เจ้าต้องระวังกริยาวาจาของเจ้าให้ดี จำไว้ อย่าทำให้ฮ่องเต้ต้องหม่นหมองอย่างเด็ดขาด”

ในสายตาของชาวบ้าน ฮ่องเต้คือโอรสสวรรค์ และเป็นเสมือนท้องฟ้าของประชาชน ต่างก็เต็มไปด้วยความเคารพยำเกรง

“ข้าจะจำไว้”เฉินจื่ออานตอบ

“คำนับใต้เท้าซือหนง”ทันใดนั้นด้านหลังก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา ที่แท้ชาวบ้านทุกคนที่มารุมล้อมอยู่นั้นต่างก็คุกเข่าลงกับพื้นทั้งหมด ทำการคำนับเฉินจื่ออาน