ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 435

ได้ยินดังนั้น ลู่ม่านก็อดไม่ได้ที่จะค้อนให้กับหรูเฟิง “ข้าคิดว่าเจ้าไม่ใช่คนที่ชอบพูดมากเสียอีก คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะชอบยุ่งเรื่องคนอื่นขนาดนี้”

หรูเฟิงขยับริมฝีปาก “ถ้าหากไม่ใช่ละก็ เช่นนั้นก็คงต้องเป็นเพราะเรื่องถูกวางยาพิษแน่ ท่านหมอคนนั้นบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า ยาเหล่านั้นใช้ได้ผล”

“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้พูดเพราะเรื่องนี้ ”ลู่ม่านไม่อยากจะพูดอะไรอีก จึงพูดออกไปว่า “ข้าก็แค่ฉีดวัคซีนป้องกันในสิ่งที่เห็นเท่านั้น เจ้าไม่ต้องคิดเหลวไหลอะไรทั้งนั้น”

หรูเฟิงยังอยากจะพูดต่อ ลู่ม่านก็พูดขึ้นอีกว่า “เจ้าเดินทางครั้งนี้ไม่เหนื่อยหรืออย่างไร รีบไปพักผ่อนเถอะ”

หรูเฟิงได้แต่หมุนตัวเดินออกไป

ตอนกลางคืน เฉินจูชิงได้พาเหอเยว่กลับมาแล้ว แวบแรกที่เห็นเหอเยว่ ลู่ม่านก็เข้าใจขึ้นมาทันทีถึงคำพูดที่เฉินจูชิงบอกว่าเหอเยว่ตัวอ้วนขึ้นนั้นหมายความว่าอย่างไร ท้องของนางโตขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มากแล้ว เห็นท้องที่นูนออกมาอย่างชัดเจน

ลู่ม่านคำนวณดูแล้ว เพิ่งจะสามเดือนเองนี่นา จึงเอ่ยอย่างเป็นห่วงว่า “เสี่ยวเยว่ เจ้าได้ถามท่านหมอหรือไม่ ท้องของเจ้าใหญ่เกินไปหรือเปล่า”

“เคยถามแล้ว ท่านหมอบอกว่าตอนนี้ไม่เป็นไร ถ้าหากหลังจากนี้ยังอ้วนขึ้นอีก เช่นนั้นคงไม่ดีแน่”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ต้องระวัง ต้องควบคุมตั้งแต่ตอนนี้ ไม่เช่นนั้นถ้าอยากจะควบคุมภายหลังคงจะทำได้ยาก”

เหอเยว่รีบพยักหน้ารับ ลู่ม่านเรียกหรูเฟิง “รีบไปเอาของห่อของที่หวังซื่อฝากมาให้เหอเยว่เร็วเข้า”

“พี่หวัง”เหอเยว่รู้สึกดีใจมาก “ทำไมนางถึงได้เกรงใจขนาดนี้”

ขณะที่พูด หรูเฟิงได้ถือห่อของเข้ามาแล้ว ได้ยินเหอเยว่พูดอย่างนั้น นางก็ทำเสียงขึ้นจมูก “เพราะพวกเจ้าเรื่องมากเหมือนกัน ”

เหอเยว่“...”

ลู่ม่านหลุดเสียงหัวเราะออกมา “เสี่ยวเยว่เจ้าไม่ต้องสนใจนาง นางมักจะบอกว่าหวังซื่อนั้นเรื่องมากจุ้นจ้านเกินไป ไม่อยากจะคุยกับคนอื่นเขา เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว คงจะนึกถึงเจ้าและคิดว่าดีกว่า จึงทำให้ต้องรักษาความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าเอาไว้ให้ดี”

เหอเยว่ปิดปากหัวเราะ “หรูเฟิง หน้าบูดๆของเจ้าต้องเปลี่ยนแปลงซะบ้างแล้ว”

หรูเฟิงไม่สนใจพวกนาง เดินออกไปทันที

เหอเยว่รีบเปิดห่อผ้าที่หวังซื่อฝากให้นางทันที ข้างในล้วนเป็นรองเท้าและเสื้อผ้าเล็กๆที่หวังซื่อทำขึ้นด้วยมือตนเอง ฝีมือการเย็บประณีตมาก ใช้ผ้าฝ้ายที่ละเอียดมาก

“โอ้โฮ สวยจริงๆเลย”เหอเยว่ชูขึ้นมา

ลู่ม่านก็รู้สึกชอบมาก ”หวังซื่อมีฝีมือไม่เลวเลย ใช้เวลาแค่สองวัน นางก็ทำของพวกนี้เสร็จแล้ว ข้าคิดว่า คงต้องทำข้ามวันข้ามคืนแน่”

“เช่นนั้นครั้งหน้าข้าต้องขอบคุณพี่หวังแล้ว”

พวกเหอเยว่กินข้าวที่นี่เสร็จแล้วค่อยกลับไป ลู่ม่านยังบอกกับเหอเยว่ถึงเรื่องที่จะเชิญชาวบ้านกินข้าวในตอนเย็นพรุ่งนี้

วันรุ่งขึ้น ลู่ม่านอาศัยจังหวะที่หรูเฟิงเข้าไปซื้อของในเมือง ไปที่ร้านค้าทาส ช่วยเฉินจื่ออานซื้อเด็กรีบใช้

คนขับรถม้านั้นหาไม่ยาก ในร้านค้าทาสนั้นมีคนที่มีพละกำลังมากมาย ลู่ม่านเลือกคนที่ยังโสดคนหนึ่ง เพราะการเดินทางไปมากับเฉินจื่ออาน ถ้ามีครอบครัวจะไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่

คนขับรถมีชื่อว่าเหอฉวน เป็นชายหนุ่มอายุสามสิบต้นๆ

แต่เด็กรับใช้นั้น ลู่ม่านเลือกดูอยู่รอบหนึ่งแล้วก็ยังหาที่เหมาะสมไม่ได้ ที่สำคัญคือ เด็กรับใช้สำหรับบัณฑิตนั้นต้องอ่านออกเขียนได้บ้าง ปกติแล้วต้องช่วยเจ้านายจัดระเบียบหนังสือต่างๆด้วย

ในยุคสมัยนี้ เด็กที่สามารถอ่านหนังสือออก ล้วนเป็นลูกของคนมีฐานะ แม้จะต้องมาอยู่ในร้านขายทาสก็จะต้องใช้ทรัพย์สินอื่นๆมาแลกเปลี่ยนออกไป นั่นเป็นเรื่องที่ยากจะพบเจอมาก ไหนเลยจะบังเอิญซื้อเด็กรับใช้เช่นนั้นได้

แต่มีผู้บันทึกของตระกูลใหญ่คนหนึ่ง บอกว่าอ่านออกเขียนได้ แต่ลู่ม่านเห็นว่าเขาอายุมากเกินไปแล้ว ไม่เหมาะสมจึงได้แต่ปล่อยโอกาสไป

ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ต้องให้เฉินจื่ออานไปหาซื้อในเมืองหลวงแล้วกระมัง เพราะที่นั่นกว้างใหญ่ ไม่แน่ว่าจะมีคนที่อ่านออกเขียนได้มากกว่าที่นี่