ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 435

ได้ยินดังนั้น ลู่ม่านก็อดไม่ได้ที่จะค้อนให้กับหรูเฟิง “ข้าคิดว่าเจ้าไม่ใช่คนที่ชอบพูดมากเสียอีก คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะชอบยุ่งเรื่องคนอื่นขนาดนี้”

หรูเฟิงขยับริมฝีปาก “ถ้าหากไม่ใช่ละก็ เช่นนั้นก็คงต้องเป็นเพราะเรื่องถูกวางยาพิษแน่ ท่านหมอคนนั้นบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า ยาเหล่านั้นใช้ได้ผล”

“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้พูดเพราะเรื่องนี้ ”ลู่ม่านไม่อยากจะพูดอะไรอีก จึงพูดออกไปว่า “ข้าก็แค่ฉีดวัคซีนป้องกันในสิ่งที่เห็นเท่านั้น เจ้าไม่ต้องคิดเหลวไหลอะไรทั้งนั้น”

หรูเฟิงยังอยากจะพูดต่อ ลู่ม่านก็พูดขึ้นอีกว่า “เจ้าเดินทางครั้งนี้ไม่เหนื่อยหรืออย่างไร รีบไปพักผ่อนเถอะ”

หรูเฟิงได้แต่หมุนตัวเดินออกไป

ตอนกลางคืน เฉินจูชิงได้พาเหอเยว่กลับมาแล้ว แวบแรกที่เห็นเหอเยว่ ลู่ม่านก็เข้าใจขึ้นมาทันทีถึงคำพูดที่เฉินจูชิงบอกว่าเหอเยว่ตัวอ้วนขึ้นนั้นหมายความว่าอย่างไร ท้องของนางโตขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มากแล้ว เห็นท้องที่นูนออกมาอย่างชัดเจน

ลู่ม่านคำนวณดูแล้ว เพิ่งจะสามเดือนเองนี่นา จึงเอ่ยอย่างเป็นห่วงว่า “เสี่ยวเยว่ เจ้าได้ถามท่านหมอหรือไม่ ท้องของเจ้าใหญ่เกินไปหรือเปล่า”

“เคยถามแล้ว ท่านหมอบอกว่าตอนนี้ไม่เป็นไร ถ้าหากหลังจากนี้ยังอ้วนขึ้นอีก เช่นนั้นคงไม่ดีแน่”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ต้องระวัง ต้องควบคุมตั้งแต่ตอนนี้ ไม่เช่นนั้นถ้าอยากจะควบคุมภายหลังคงจะทำได้ยาก”

เหอเยว่รีบพยักหน้ารับ ลู่ม่านเรียกหรูเฟิง “รีบไปเอาของห่อของที่หวังซื่อฝากมาให้เหอเยว่เร็วเข้า”

“พี่หวัง”เหอเยว่รู้สึกดีใจมาก “ทำไมนางถึงได้เกรงใจขนาดนี้”

ขณะที่พูด หรูเฟิงได้ถือห่อของเข้ามาแล้ว ได้ยินเหอเยว่พูดอย่างนั้น นางก็ทำเสียงขึ้นจมูก “เพราะพวกเจ้าเรื่องมากเหมือนกัน ”

เหอเยว่“...”

ลู่ม่านหลุดเสียงหัวเราะออกมา “เสี่ยวเยว่เจ้าไม่ต้องสนใจนาง นางมักจะบอกว่าหวังซื่อนั้นเรื่องมากจุ้นจ้านเกินไป ไม่อยากจะคุยกับคนอื่นเขา เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว คงจะนึกถึงเจ้าและคิดว่าดีกว่า จึงทำให้ต้องรักษาความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าเอาไว้ให้ดี”

เหอเยว่ปิดปากหัวเราะ “หรูเฟิง หน้าบูดๆของเจ้าต้องเปลี่ยนแปลงซะบ้างแล้ว”

หรูเฟิงไม่สนใจพวกนาง เดินออกไปทันที

เหอเยว่รีบเปิดห่อผ้าที่หวังซื่อฝากให้นางทันที ข้างในล้วนเป็นรองเท้าและเสื้อผ้าเล็กๆที่หวังซื่อทำขึ้นด้วยมือตนเอง ฝีมือการเย็บประณีตมาก ใช้ผ้าฝ้ายที่ละเอียดมาก

“โอ้โฮ สวยจริงๆเลย”เหอเยว่ชูขึ้นมา

ลู่ม่านก็รู้สึกชอบมาก ”หวังซื่อมีฝีมือไม่เลวเลย ใช้เวลาแค่สองวัน นางก็ทำของพวกนี้เสร็จแล้ว ข้าคิดว่า คงต้องทำข้ามวันข้ามคืนแน่”

“เช่นนั้นครั้งหน้าข้าต้องขอบคุณพี่หวังแล้ว”

พวกเหอเยว่กินข้าวที่นี่เสร็จแล้วค่อยกลับไป ลู่ม่านยังบอกกับเหอเยว่ถึงเรื่องที่จะเชิญชาวบ้านกินข้าวในตอนเย็นพรุ่งนี้

วันรุ่งขึ้น ลู่ม่านอาศัยจังหวะที่หรูเฟิงเข้าไปซื้อของในเมือง ไปที่ร้านค้าทาส ช่วยเฉินจื่ออานซื้อเด็กรีบใช้

คนขับรถม้านั้นหาไม่ยาก ในร้านค้าทาสนั้นมีคนที่มีพละกำลังมากมาย ลู่ม่านเลือกคนที่ยังโสดคนหนึ่ง เพราะการเดินทางไปมากับเฉินจื่ออาน ถ้ามีครอบครัวจะไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่

คนขับรถมีชื่อว่าเหอฉวน เป็นชายหนุ่มอายุสามสิบต้นๆ

แต่เด็กรับใช้นั้น ลู่ม่านเลือกดูอยู่รอบหนึ่งแล้วก็ยังหาที่เหมาะสมไม่ได้ ที่สำคัญคือ เด็กรับใช้สำหรับบัณฑิตนั้นต้องอ่านออกเขียนได้บ้าง ปกติแล้วต้องช่วยเจ้านายจัดระเบียบหนังสือต่างๆด้วย

ในยุคสมัยนี้ เด็กที่สามารถอ่านหนังสือออก ล้วนเป็นลูกของคนมีฐานะ แม้จะต้องมาอยู่ในร้านขายทาสก็จะต้องใช้ทรัพย์สินอื่นๆมาแลกเปลี่ยนออกไป นั่นเป็นเรื่องที่ยากจะพบเจอมาก ไหนเลยจะบังเอิญซื้อเด็กรับใช้เช่นนั้นได้

แต่มีผู้บันทึกของตระกูลใหญ่คนหนึ่ง บอกว่าอ่านออกเขียนได้ แต่ลู่ม่านเห็นว่าเขาอายุมากเกินไปแล้ว ไม่เหมาะสมจึงได้แต่ปล่อยโอกาสไป

ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ต้องให้เฉินจื่ออานไปหาซื้อในเมืองหลวงแล้วกระมัง เพราะที่นั่นกว้างใหญ่ ไม่แน่ว่าจะมีคนที่อ่านออกเขียนได้มากกว่าที่นี่

“ข้าไม่เล่น”เฉินสือซ่วนบอกว่า “เช่นนั้นข้าไปช่วยท่านตักน้ำดีกว่า”พูดจบ เขาก็วิ่งออกไป

เหยาซื่อถอนหายใจ “เด็กที่ไม่มีแม่มักจะเป็นผู้ใหญ่เร็วมาก”

ลู่ม่านไม่ได้พูดอะไร เหยาซื่อก็พูดขึ้นอีกว่า “แล้วจ้าวซื่อไม่คิดถึงลูกสองคนของนางเลยจริงๆหรือ ถ้าหากเป็นข้าคงทนไม่ได้ ต้องกลับมาดูแน่”

พูดจบแล้ว เฉินสือซ่วนก็จึงหันกลับไปมองเหยาซื่อแวบหนึ่ง

เหยาซื่อรีบหุบปากทันที ลู่ม่านพูดเสียงเบาว่า “พี่เหยา ข้ายังมีอีกเรื่อง อยากจะให้ท่านช่วยจัดการหน่อย”

เหยาซื่อเออออเพื่อคลายบรรยากาศ และเดินไปอีกฝั่งอย่างรู้ตัว

หลังจากลู่ม่านคุยกับเหยาซื่อเสร็จแล้ว ขากลับก็มองเห็นเฉินสือซ่วนยังคงยืนรอนางอยู่ที่เดิม ลู่ม่านรู้แล้วว่าเขาคงได้ยินทั้งหมดแล้วแน่ๆ จึงเข้าไปลูบศีรษะของเฉินสือซ่วน

“ท่านน้าเหยาก็เจ้าเป็นคนคิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้น ไม่ได้ตั้งใจ เจ้าอย่านำไปใส่ใจเลย”

เฉินสือซ่วนพยักหน้า แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านน้าสาม ข้าได้ยินว่าที่ท่านเข้าไปในเมืองวันนี้ก็เพื่อจะหาซื้อเด็กรับใช้สำหรับบัณฑิตอย่างนั้นหรือ”

ลู่ม่านนิ่งชะงักไป “เจ้ารู้ได้อย่างไร”

“คนในหมู่บ้านเห็นว่าท่านไปที่ร้านค้าทาสและกลับมาพูดกัน”หลังจากเฉินสือซ่วนอธิบายเสร็จแล้ว ก็พูดว่า “น้าสาม ท่านซื้อได้หรือยัง”

“ยังเลย”ลู่ม่านส่ายหน้า “เด็กรับใช้ของบัณฑิตไม่ได้หาซื้อกันได้ง่ายๆ”

ได้ยินดังนั้น เฉินสือซ่วนก็นิ่งเงียบไปชั่วครู่ ผ่านไปครู่ใหญ่จึงเอ่ยขึ้นว่า “แล้วข้าล่ะท่านเห็นว่าใช้ได้หรือไม่”