ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 438

มองทั้งสองคนเดินออกไปแล้ว เฉินจื่ออานรู้สึกไม่ค่อยวางใจนัก

“พี่ใหญ่จะตีเขาอีกหรือเปล่า”

“ไม่แล้วล่ะ” ลู่ม่านส่ายหน้า “ข้าเชื่อ ว่าสือซ่วนสามารถกล่อมพี่ใหญ่”

อีกฝั่งหนึ่งตาแก่เฉินเอาแต่จ้องมองลู่ม่าน เมื่อก่อนเขารู้แค่ว่าลูกสะใภ้ของเขาคนนี้ ไม่เหมือนกับหญิงสาวคนอื่น ภายหลัง ก็ยืนยันให้เห็นแล้วว่าลูกสะใภ้คนนี้ร้ายกาจจริงๆ

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการทำนาหรือทำการค้า ทำให้ครอบครัวเจริญรุ่งเรืองร่ำรวยขึ้นนางทำให้หมดทุกอย่าง

เดิมทีเขาคิดว่า นี่เป็นความสามารถทั้งหมดของลูกสะใภ้คนนี้แล้ว แต่ว่าตอนนี้ นางได้พูดสิ่งที่ทำให้คนอื่นรู้สึกตกตะลึงยิ่งกว่า

เห็นตาแก่เฉินที่เอาแต่นิ่งเงียบ เฉินจื่ออานคิดว่าเขากำลังเป็นห่วงเรื่องของเฉินสือซ่วน จึงรีบปลอบใจว่า “ท่านพ่อ เรื่องของสือซ่วน พี่ใหญ่ต้องจัดการได้แน่นอน ท่านอย่าเป็นกังวลเลย”

“อืม”ตาแก่เฉินพยักหน้า “สือซ่วนเจ้าเด็กคนนี้มีแผนการในใจแล้ว ข้าไม่กังวล”

เป็นดังคาด ไม่ช้า เฉินจื่อฉายกับเฉินสือซ่วนก็เดินเข้ามา

อารมณ์โมโหของเฉินจื่อฉายหายไปมากแล้ว เหลือแค่ความเป็นห่วง

ตาแก่เฉินเป็นคนฉลาดมาแต่ไหนแต่ไร เห็นภาพนี้เข้าจะไม่เข้าใจได้อย่างไร

ได้แต่ถอนหายใจเงียบๆ เขาพูดขึ้นมาว่า “จื่ออาน เรื่องที่จะพาสือซ่วนเข้าไปในเมืองหลวง เข้าเห็นด้วยหรือไม่”

เฉินจื่ออานพยักหน้า “ไม่เพียงแต่สือซ่วน ท่านกับท่านแม่ก็ไปด้วยกันได้ ”เฉินจื่ออานพูด “ข้าซื้อบ้านที่เมืองหลวงไว้หนึ่งหลัง คนในครอบครัวเราอยู่ได้อย่างสบายแน่ อีกอย่าง ท่านกับท่านแม่แทบจะไม่เคยไปไหนเลย อาศัยโอกาสนี้ ออกไปเที่ยวด้วยกันสักครั้ง”

“ไม่เอา”ตาแก่เฉินส่ายหน้า “ข้ากับแม่เจ้าแก่แล้ว อยู่ในหมู่บ้านก็พอแล้ว แต่พี่ใหญ่เจ้า เจ้าสามารถพาเขาไปด้วย จะได้ช่วยดูแลสือซ่วนด้วย“

“ข้าก็ไม่ไป ”เฉินจื่อฉายส่ายหน้า “ท่านกับท่านแม่อยู่บ้านกันตามลำพังจะทำอย่างไร ข้าจะดูแลพวกท่านเอง”

“เฮ้อ ช่างเถอะ”ตาแก่เฉินส่ายหน้า “ตอนนี้สุขภาพข้าดีขึ้นมากแล้ว ให้แม่เจ้าดูแลคนเดียวก็พอแล้ว ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงสือซ่วน ตอนนี้บ้านเรามีแค่สือซ่วนกับเหอฮัวสองคนเท่านั้น ไปเถอะ ไปด้วยกัน ดูซิว่าไปเมืองหลวงแล้วจะมีอะไรให้เจ้าทำหรือไม่ ย่อมดีกว่าอยู่แต่ในหมู่บ้าน คงไม่มีวันเจริญขึ้น”

เฉินจื่อฉายรู้สึกลังเล เขานั้นเป็นห่วงสือซ่วนมาก

“พี่ใหญ่ เช่นนั้นท่านก็ไปด้วยกันเถอะ”เฉินจื่ออานพูด “ส่วนท่านพ่อ พวกเหอเยว่ก็อยู่ในหมู่บ้าน หลังจากพวกเราไปแล้ว ให้จูชิงมาช่วยดูบ่อยๆก็ได้”

“อืม”ตาแก่เฉินพยักหน้า “พวกเจ้าวางใจเถอะ”

หลังจากคุยกันเสร็จแล้ว ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไป คืนนี้ต่างก็กลับไปพักผ่อนอย่างดี พรุ่งนี้จะเริ่มออกเดินทางกันแล้ว

คิดไม่ถึงว่า เพิ่งจะออกไปถึงข้างนอก ก็เห็นนายท่านสงยังคงรออยู่ตรงนั้น เห็นพวกเฉินจื่ออานออกมา เขาก็พูดขึ้นว่า “พี่สาม บ้านข้าก็มีร้านค้าอยู่ในเมืองหลวง พรุ่งนี้จะมีรถม้าเข้าไปในเมืองหลวงพอดี พวกเจ้าเดินทางไปด้วยกันอาจไม่ปลอดภัย ไม่สู้ไปพร้อมกับขบวนร้านค้าของบ้านข้าดีกว่า”

“ไม่เป็นไร”เฉินจื่ออานพูด

“เช่นนั้นเมื่อไปถึงเมืองหลวงแล้ว ข้าจะให้คนไปเยี่ยมท่าน”

เชื่อเขาเลย ช่างหน้าด้านหน้าทนจริงๆ เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันเถอะ”เขาเกรงว่าหากตนเองบอกไปว่าไม่ให้ไปหา เขาจะคิดหาคำพูดอื่นมาดักตนเองไว้อีก

นายท่านสงดีใจมาก “ถ้าอย่างนั้นเมื่อถึงเวลาข้าจะให้คนไปเยี่ยมถึงบ้านเลย”

เฉินจื่ออานไม่สนใจเขาอีก พาลู่ม่านเดินออกไปทันที

ครั้งนี้ลู่ม่านเตรียมจะพาหรูเฟิงกับหรูหยู่ไปด้วย เหอเยว่ตั้งครรภ์แล้ว ไม่สามารถเดินทางไกลได้ ที่บ้านก็ให้ตาเกากับยายอิงเป็นคนดูแล

ส่วนทางด้านโรงงาน ให้พวกเฉินจูชิงกับเหยาซื่อเป็นคนจัดการ ครีมทาหน้ากับน้ำหอม ก็มีเหอเยว่คอยจัดการมาตลอด แค่ไปดูแลบ้าง ไม่จำเป็นต้องลงมือทำเอง ฉะนั้นลู่ม่านจึงรู้สึกวางใจมาก

แล้วก็ฝากฝังเรื่องที่บ้านเก่าให้กับเฉินจูชิงเสร็จสรรพ ในที่สุดพวกเฉินจื่ออานก็เข้านอนได้เสียที

เช้าวันรุ่งขึ้น ตอนที่ทั้งสองคนตื่นขึ้นมา สิ่งของถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยหมดแล้ว