ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 44

เหยาซื่อซื้อของส่วนใหญ่ล้วนซื้อให้ลูก เพราะใกล้ถึงปีใหม่แล้ว ตอนนี้ก็พอมีเงินบ้าง จึงเสื้อผ้าลายดอกให้กับพวกเด็กๆ ตัดชุดใหม่ไว้ใส่ในวันปีใหม่

ลู่ม่านคิดถึงเสื้อกันหนาวของตนกับเฉินจื่ออานก็เก่ามากแล้ว จึงคิดจะซื้อใหม่สองตัว

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ เหยาซื่อก็เดินมาพูดขึ้นว่า “เสี่ยวม่าน เจ้าคิดจะซื้อเสื้อกันหนาวหรือ?”

“ใช่” ลู่ม่านพยักหัว

“เจ้าน้องสาวโง่” เหยาซื่อดึงนางมา พร้อมพูดขึ้นมาว่า “เสื้อกันหนาวที่ซื้อมาไม่อบอุ่นแล้วก็แพง ซื้อผ้ากับสำลีมาทำเองดีกว่า”

ลู่ม่านก็อยากทำ แต่นางทำไม่เป็นนี่

ยืดเยื้ออยู่ตั้งนาน เหยาซื่อค่อยยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “น้องทำไม่เป็นหรือ? ไม่เป็นไร พี่จะสอนเจ้าเอง”

ลู่ม่านหัวเราะขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นก็ได้ งั้นข้าต้องรบกวนพี่ด้วยนะ”

“ไม่รบกวน” พูดเสร็จ เหยาซื่อก็อธิบายให้นางฟังว่าผ้าฝ้ายชนิดใดที่ดี จากนั้นก็ไปหาซื้อเอง ลู่ม่านซื้อผ้าบาติสมาด้วย เตรียมทำเสื้อชั้นใน แล้วค่อยแล้วเสร็จ

หลังจากทำเสร็จแล้ว ทั้งสองคนก็ไปร้านน้ำมันข้าวสาร ครั้งก่อนลู่ม่านซื้อของเยอะมาก ดังนั้นจึงไม่ค่อยมีอะไรต้องซื้อแล้ว

เดินวนหนึ่งรอบ แล้วลู่ม่านก็เห็นน้ำตาลทราย ไม่ขาวเท่าน้ำตาลทรายขาวในยุคปัจจุบัน แต่เอามาใช้ทำเป็นผลไม้กวนผลไม้ได้

ลู่ม่านดีใจ แล้วก็ซื้อสิบชั่ง

เหยาซื่อรีบห้ามนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “น้องสาว น้ำตาลไม่ช่วยให้อิ่มท้อง ซื้อเยอะขนาดนี้ทำไม?”

ลู่ม่านรู้ว่านางหวังดี จึงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ามีที่ใช้ รอข้าทำเสร็จแล้วค่อยบอกพี่”

เมื่อพูดแบบนี้ เหยาซื่อจึงไม่พูดอะไร ตัวนางเองซื้อแป้งกับน้ำมัน แล้วทั้งสองคนค่อยออกมา

ลู่ม่านคิดขึ้นมาได้ว่า ในผลไม้กวนผลไม้ยังขาดสิ่งของอย่างหนึ่ง แต่หาไปหามาก็หาไม่เจอ จึงถามเหยาซื่อว่า “ใกล้ๆ นี้ที่ไหนมีมะนาว?”

เหยาซื่ออึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “มะนาวคืออะไร?”

อ้อ....เห็นที ที่นี่คงไม่มี ลู่ม่านผิดหวัง หากไม่มีมะนาว รสชาติของผลไม้กวนผลไม้จะแย่มาก อีกอย่างยังส่งผลกระทบต่อระยะเวลาการเก็บรักษา

เหยาซื่อเห็นท่าทีนางอารมณ์ไม่ดี จึงถามขึ้นว่า “มะนาวที่เจ้าพูดถึง นำเข้ามาจากต่างถิ่นหรือเปล่า?”

ลู่ม่านอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “อาจจะใช่”

“งั้นข้าพาเจ้าไปดูทางด้านตลาดตะวันตก ที่นั่นมีคนมาจากต่างถิ่นเยอะมาก อาจจะมีสิ่งที่เจ้าอยากได้”

แววตาลู่ม่านเป็นประกาย พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่เหยาเยี่ยมมากเลย”

เหยาซื่อถูกนางพูดชมจนหน้าแดง พร้อมพูดขึ้นว่า “ดูเจ้าสิ ก็แค่มะนาว ดีใจถึงขนาดนี้”

พูดเสร็จ แล้วก็พาลู่ม่านเดินไปตลาดตะวันตก ก่อนหน้านี้ลู่ม่านยังไม่เคยมาที่นี่ ไม่เคยรู้มาก่อนว่าตำบลชางผิงมีสถานที่แบบนี้ด้วย

ทางนี้เจริญรุ่งเรืองมากกว่าตลาดตะวันออกแบบดั้งเดิมที่พวกเขาเคยไปมาก่อนหน้านี้ มีฝรั่งตาสีฟ้าผมสีแดงอยู่ทั่วทุกที่

ลู่ม่านรู้สึกเหมือนตนเองไม่ได้ข้ามภพมาก เหมือนยังใช้ชีวิตอยู่ในยุคปัจจุบัน

ต้องยอมรับว่า ยุคก่อนราชวงศ์ถังนี้สุดยอดจริงๆ เทียบได้กับราชวงศ์ถังของจีนโบราณ

เหยาซื่อค่อนข้างเกรงใจพวกชาวต่างชาติพวกนี้ ดังนั้นจึงเดินอย่างระมัดระวัง

ทั้งสองคนเดินต่อไปข้างหน้า มองดูร้านผลไม้สองร้าน ก็ไม่เห็นมีมะนาว ตอนที่กลับมาความกระตือรือร้นของลู่ม่านลดลงมาก

ในขณะที่กำลังเดินอยู่ จู่ๆ เหยาซื่อก็ร้องพูดขึ้นมาว่า “หอมจังเลย”

ลู่ม่านสูดดมดู แล้วแววตาก็เป็นประกาย พร้อมพูดขึ้นว่า “มะนาว”

นางเงยหน้ามองไปที่มุมหนึ่งตรงโค้ง คนต่างชาติผมเหลืองจมูกโด่งคนหนึ่งนั่งเหงาอยู่ตรงนั้น ลู่ม่านรีบเดินไป พร้อมพูดขึ้นว่า “มะนาวขายยังไง?”

หนุ่มคนนั้นเงยหัวขึ้นมา มองดูลู่ม่านราวกับมองนางฟ้า พูดภาษาก่อนราชวงศ์ถังอย่างไม่ชัดขึ้นว่า “ลูกละหนึ่งเหวิน”