ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 45

จนได้ยินนางพูดบ่นว่า “วันหลังข้าจะต้องไปหาช่างเหล็กทำเครื่องคั้นน้ำผลไม้มา”

เฉินจื่ออานค่อยรูดแขนเสื้อ พร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวม่าน เจ้าต้องการจะบีบเอกน้ำอันนี้ออกไปมาหรือ?”

“อืม...ใช่”

“ให้ข้าทำเถอะ” เฉินจื่ออานพูดเสร็จ แล้วก็เอาของมาจากมือลู่ม่าน เหมือนเขาเพียงแค่บีบเล็กน้อย น้ำมะนาวก็ได้ครึ่งถ้วยแล้ว

ลู่ม่านรีบพูดชมขึ้นว่า “จื่ออาน เจ้าเก่งมากเลย”

ถึงแม้จะมักพูดชมตลอด เฉินจื่ออานยังคงอายกับการที่นางพูดออกมาตรงๆ เขาวางมะนาวลง แล้วก็ไปอีกด้านหนึ่ง

ลู่ม่านเอาน้ำมะนาวเทลงหม้อ แล้วใช้ช้อนคน จากนั้น เรียกให้เฉินจื่ออานเคี้ยวจนเหนียว คอยดับไป

หลังจากทำเสร็จแล้ว ลู่ม่านใช้ช้อนชิมหนึ่งคำ เปรี้ยวหวานน่าทาน นางอดไม่ได้ที่จะหรี่ตา พร้อมพูดขึ้นว่า “อร่อยที่สุด”

พูดเสร็จ ก็ไม่ลืมที่จะตักให้เฉินจื่ออานชิมหนึ่งช้อน เดิมเฉินจื่ออานไม่ชอบทานหวาน แต่ก็พยักหัวอย่างหาได้ยาก พร้อมพูดขึ้นว่า “อร่อย”

ลู่ม่านเอาโถออกมาหนึ่งอัน แล้วเอาผลไม้กวนใส่ลงไป ค่อยพูดขึ้นว่า “จื่ออาน เจ้าคิดว่าผลไม้กวนพวกนี้เอาไปขาย จะได้ไหม?”

“ได้แน่นอน” เฉินจื่ออานพยักหัว แต่ท่าทีของเขาแลดูหนักอึ้งเล็กน้อย

“ทำไมหรือ?” ลู่ม่านถามขึ้น

สักพักแล้วเฉินจื่ออานค่อยพูดขึ้นว่า “รอขาข้าหายบ้างแล้ว ข้าเอาไปขายดีไหม” หากเป็นสิ่งนี้ ลู่ม่านก็จนใจ

“ข้าไม่ได้จะไปขายเอง ข้าคิดไว้แล้ว ข้าจะเอาไปฝากให้ภัตตาคารเฟิ่งหลายลองขาย” ลู่ม่านเล่าเรื่องที่ครั้งก่อนนางกับเหอฮัวกินส้มให้เขาฟัง

เฉินจื่ออานกลับคิดว่า ยังไงก็ไม่ปลอดภัย จึงพูดขึ้นว่า “งั้นรอข้าหายดีบ้างแล้ว เจ้าไปกับเจ้า”

ลู่ม่านไม่รู้จะทำยังไง ยังไงผลไม้กวนก็ใส่น้ำมะนาวแล้ว ระยะเวลาเก็บรักษายังพอมีบ้าง จึงไม่ว่าอะไร อีกอย่าง นางยังอยากเตรียมขวดโหลเอาไว้ใส่ผลไม้กวนพวกนี้

บอกจะทำก็ทำเลย ช่วงบ่ายลู่ม่านจึงไปหาเหยาซื่อ ทั้งสองคนเดินทางไปยังหมู่บ้านใกล้เคียง

หมู่บ้านใกล้เคียงมีความเชี่ยวชาญในการทำเครื่องลายคราม เพราะดินบนเขาเหมาะสม เครื่องลายครามที่นี่จึงดีมากตลอดหลายชั่วอายุคน ลู่ม่านพูดสิ่งที่ตนต้องการออกมา ต้องการขวดลายครามสีขาว ด้านนอกเป็นลวดลายหญ้าเลื้อย เรียบง่ายหรูหรา

นอกจากนี้ขวดแต่ละขวดยังมีฝาปิดอีกด้วย ผลไม้กวนชุดแรกมีไม่มาก ลู่ม่านสั่งทำหนึ่งร้อยขวดก่อน หนึ่งเหวินสองขวด ลู่ม่านจ่ายมัดจำสิบเหวิน

หลังจากกลับมาแล้ว ลู่ม่านบอกเหยาซื่อว่า ตนเองเตรียมที่จะใช้ส้มบนเขาพวกนั้นมาทำเป็นผลไม้กวน เหยาซื่อพูดขึ้นมาอย่างตกตะลึงว่า “สิ่งของนั้นมีไปหมดทั่วทุกที่ ผลไม้กวนที่ทำออกมาอร่อยหรือ?”

“อร่อยสิ พรุ่งนี้ขึ้นเขา ข้าจะเอาไปให้เจ้าชิม”

“งั้นก็ได้”

หลังจากคุยตกลงกันแล้ว ทั้งสองคนก็กลับบ้านใครบ้านมัน

ลู่ม่านร้องเพลงเดินกลับบ้าน เพิ่งเดินเข้าประตูมา ก็มีคนพุ่งมาจากทางด้านหลังพร้อมพูดขึ้นว่า “แย่แล้ว จื่ออาน”

ลู่ม่านอึ้ง มองดูคนที่มาคือเฉินจื่อฉาย จึงถามขึ้นว่า “มีอะไรหรือพี่ใหญ่?”

“แม่ถูกจับตัวไปแล้ว” เฉินจื่อฉายเป็นลูกที่กตัญญูมาตลอด ดังนั้นตอนนี้จึงร้อนใจอย่างมาก

เฉินจื่ออานก็พูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น?”

เฉินจื่อฉายค่อยพูดออกมาว่า ที่แท้วันนี้หลังจากที่เฉินหลี่ซื่อกับจ้าวโจวซื่อทะเลาะกันที่ร้านยาฉืออาน เมื่อนางพูดขึ้นมา พวกเขาหยุดทะเลาะกันชั่วขณะ

หลังจากที่ลู่ม่านไปแล้ว เฉินหลี่ซื่อค่อยเห็นว่าดอกเก๊กฮวยป่าที่ตนเองเอามาถูกจ้าวซื่อฉีกหล่นกระจายเต็มพื้น สกปรกปนเปื้อนหมด แล้วก็ไม่มีคนเอาแล้ว

“ไม่เป็นไร ข้าแบกเขาไป” เฉินจื่อฉายพูดขึ้นมา แล้วก็ก้มลงจะแบกเฉินจื่ออาน เฉินจื่ออานรีบยกมือห้าม พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้อง พี่ชายช่วยข้าเข็นรถคันนี้ก็พอ”

เฉินจื่อฉายค่อยสังเกตเห็นว่า เฉินจื่ออานนั่งอยู่บนเก้าอี้ ที่มีล้ออยู่ด้วย

คิดว่าน่าจะเป็นความคิดของลู่ม่าน เฉินจื่อฉายรู้สึกอิจฉาเฉินจื่ออานขึ้นมา ภรรยาที่จื่ออานเพียงแค่เก็บมายังดีขนาดนี้ ส่วนภรรยาของตนเอง เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แล้วพูดขึ้นว่า

“งั้นไปกันเถอะ”

ลู่ม่านรีบตามไปด้วย พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าก็ไป”

น่าขำ ทางบ้านเฉินโหดร้ายเหมือนอย่างเสือหมาป่า เฉินจื่ออานขาเท้าพิการ หากทุกพวกเขาทำร้ายอีก งั้นก็จะเดือดร้อนแน่

เวลานี้ ฟ้ามืดลงแล้ว โชคดีที่หมู่บ้านติดภูเขา พื้นถนนทุกสายล้วนเป็นก้อนหินและก็ราบเรียบ ดังนั้นจึงเดินทางได้อย่างสะดวก

เมื่อไปถึงบ้านใหญ่ ยังไม่ทันได้เข้าประตู ก็สัมผัสได้ถึงความหมดหวังภายในบ้านใหญ่

จ้าวซื่อไม่กลับมา นางก็คงไม่กล้ากลับมาแล้วมั้ง? เฉินจื่อฉายจะต้องทุบตีนางจนตายแน่

เหอฮัวกับหลิวซื่อยืนอยู่หน้าประตู ภายใต้เตาไฟสีดำ กับข้าวก็ไม่ทำ มองเห็นนาง เหอฮัวรีบพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “น้าสาม อาเล็กกลับมาแล้ว”

ลู่ม่านเอื้อมมือลูบหัวของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “น้าสามรู้แล้ว”

หลิวซื่อเหมือนมีอะไรอยากพูด แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร ลู่ม่านก็ไม่สนใจ เดินตามเฉินจื่อฉายพวกเขาไปยังห้องโถง

ยังไม่ทันเข้าประตู ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเฉินหลิ่วเอ๋อ กับเสียงกระแทกบุหรี่ตาแก่เฉิน ส่วนเฉินจื่อคัง กลับไม่ส่งเสียงพูดอะไร

ลู่ม่านเอื้อมมือเปิดม่าน ทั้งสามคนมองตรงไปยังหน้าประตู