ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 441

ในช่วงเย็น ตอนที่ลู่ม่านกลับมาถึงบ้าน เฉินจื่ออานก็กลับมาถึงก่อนแล้ว

และยืนรอนางที่หน้าประตู พอเห็นนางเดินเข้ามา เฉินจื่ออานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วเอ่ยถาม “วันนี้เจ้าไปไหนมา เหตุใดถึงไม่บอกคนในบ้านไว้เลย”

พอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับลู่ม่านตอนไปเมืองหลวงครั้งก่อนขึ้นมา เขาก็ยังรู้สึกกลัวอยู่เลย

“ข้าไม่เป็นไรเลยเจ้าเห็นไหม? ” ลู่ม่านยิ้มละไม “มีหรูเฟิงไปกับข้าด้วย เจ้าอย่าห่วงเลย”

“ถึงอย่างนั้นก็ควรบอกคนในบ้านไว้ด้วย ช่วงนี้เจ้าสุขภาพไม่ดี ต้องระวังให้มากกว่าเดิม” ยาที่ลู่ม่านกินอยู่ นางโกหกเฉินจื่ออานว่าเป็นยาบำรุงร่างกาย

“ได้ ได้ ได้!” ลู่ม่านพูดยิ้มๆ “คราวหน้าข้าจะบอกเจ้าก่อนแน่นอน”

“ต้องเป็นเช่นนั้นสิ” พอพูดจบ ทั้งสองก็เดินไปที่ห้องโถงพร้อมกัน

“ที่จริงแล้ว วันนี้ข้าไปที่โรงงาน เพื่อไปคุยกับคุณชายจวงมา”

“หืม?” เฉินจื่ออานเงยหน้าขึ้นมามองอย่างสงสัย “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”

“ข้าบอกคุณชายจวงเกี่ยวกับงานของเจ้า เขาบอกว่าเขาจะบอกท่านอ๋องหนิงให้ ส่วนเจ้าเองก็ต้องระวังตัวด้วย!”

เป็นเพราะเรื่องนี้เองหรือ เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “เสี่ยวม่าน ที่จริงแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้เลย”

ลู่ม่านเองก็รู้ว่าครั้งนี้นางใจร้อนไปจริงๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน นางคงไม่ทำเช่นนี้ แต่ว่า พอนางนึกถึงพิษที่อยู่ในตัวของนาง ทำให้นางรู้สึกกลัวแล้วจริงๆ

โลกที่ดูเหมือนจะสงบสุขนี้ มันอันตรายกว่ายุคปัจจุบันที่นางเคยอาศัยอยู่มาก นางไม่อยากรอให้เฉินจื่ออานเป็นอะไรไป แล้วมาเสียใจทีหลัง

“ข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้ว!” ลู่ม่านพูด

“อืม!” เฉินจื่ออานพยักหน้า ก่อนจะหันมาถาม “ร้านของพี่ใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง”

“ใกล้จะเสร็จแล้ว พรุ่งนี้ทำการตั้งเตาก็เรียบร้อยแล้ว ข้าหาคนดูฤกษ์ดีแล้ว อีกสามวันข้างหน้าเป็นวันฤกษ์ดี งั้นก็เปิดร้านวันนั้นเลยก็แล้วกัน”

“ข้าหวังว่าพี่ใหญ่จะเรียนรู้จากประสบการณ์ครั้งนี้ได้ และทำมันให้ดี”

วันรุ่งขึ้น เตาก็พร้อมแล้ว เพราะยุคนี้ยังไม่มีไฟฟ้าจึงใช้เป็นเตาถ่านแทน ตอนที่ยังอยู่ตำบลชางผิง ใช้ถ่านไม้ทั่วไป ถึงแม้ว่าจะกินหม้อไฟได้ แต่ก็มีควันเยอะมาก จนทำให้คนที่มากินเสียอรรถรสในการกินไป และข้าก็สูญเสียความสนุกไปกับประสบการณ์ไปมาก

ดังนั้นครั้งนี้มาเปิดร้านที่นี่ ลู่ม่านจึงเปลี่ยนมาใช้ถ่านไร้ควันแทน ถ่านชนิดนี้ไม่มีควัน แต่ราคาค่อนข้างสูง มีน้อยและไม่มีควัน แต่ราคาสูงขึ้นเล็กน้อย แต่ว่า เปิดร้านในเมืองหลวงเช่นนี้ พวกคนจนคงเข้ามากินไม่ได้ ส่วนพวกเศรษฐีก็ไม่สนใจเรื่องราคาที่แตกต่างไปเพียงเล็กน้อยนั้นด้วย

ดังนั้น เฉินจื่อฉายกับเฉินสือซ่วนจึงไม่มีความเห็นในเรื่องนี้ โดยเฉพาะเฉินจื่อฉาย ความล้มเหลวครั้งที่แล้วดูเหมือนจะทิ้งความหวาดกลัวไว้ในใจของเขา ตอนนี้เขาฟังคำแนะนำของลู่ม่าน และทำตามเท่านั้น

หลังจากเตรียมการเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็เอ่ยเรียกเฉินสือซ่วน “เจ้ามาคิดแผนการค้า ก่อนที่ร้านของเราจะเปิด ต้องทำใบปลิวออกไปนำเสนอก่อน”

“ใบปลิว?” เฉินสือซ่วนงุนงง

ลู่ม่านรีบเปลี่ยนคำพูดของนาง “ใบปลิวก็คือเราใช้กระดาษแผ่นหนึ่งเขียนที่อยู่และเวลาเปิดร้านไว้ นอกจากนั้น เราปรึกษากันแล้วไม่ใช่หรือ ว่าวันแรกของการเปิดร้าน เรามีกิจกรรมพิเศษ เขียนทั้งหมดลงไปเพื่อดึงดูดลูกค้า”

พอเฉินสือซ่วนได้ฟัง ก็คิดว่าเป็นแผนที่ดีมาก เขาจึงรีบพยักหน้า “ตกลง งั้นข้าจะลองดู”

ที่จริงแล้วใบปลิวนี้ ลู่ม่านสามารถทำใบปลิวนี้ได้ แต่นางอยากฝึกฝนเฉินสือซ่วน ดังนั้นนางจึงให้เขาจัดการเรื่องนี้