ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 443

ลู่ม่านถูกเขาห้ามจนสะดุ้งตกใจ แล้วรีบร้องห้าม “ท่านจะทำอะไร?”

จะให้ทำอย่างไร ชายผู้นี้ยผู้นี้ที่ปกติดูเหมือนบัณฑิตผู้นอบน้อม จะแรงเยอะเช่นนี้

“ลู่ม่าน ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว ข้าไม่ต้องการให้เจ้าช่วยเชื่อมสะพานไมตรีให้หญิงสาวผู้อื่น ได้โปรดอย่ายุ่งกับเรื่องของข้า”

ลู่ม่านตกตะลึง “ท่านหมายความว่า...”

“ข้าจะชอบใคร ไม่ชอบใคร มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้า!” จวงลี่จ้งกัดฟันพูด แต่ในใจกลับยิ้มเศร้าและพูดเสริม และไม่ได้ขึ้นอยู่กับเขาเองด้วย

ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง! ลู่ม่านเห็นว่าสีหน้าของเขาไม่นิ่งสงบเหมือนกับช่วงปกติ และมีร่องรอยของความเจ็บปวดแฝงอยู่ในอารมณ์โกรธของเขาด้วย จึงรู้ว่าคราวนี้นางทำเกินไปจริงๆ

“ข้าขอโทษ!” ลู่ม่านขยับข้อมือของตัวเอง “ข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีก”

จวงลี่จ้งใจกระตุก เห็นดวงตาที่เคยสดใสและเจ้าเล่ห์ของลู่ม่าน ต้องหม่นหมองไปเพราะคำต่อว่าของเขา หัวใจของเขาก็รู้สึกไม่ดี แต่ว่า พอเขาคิดถึงเรื่องที่นางพยายามจะเชื่อมสะพานไมตรีให้เขากับหญิงอื่น เขาจึงต้องใจแข็งเข้าไว้

หลังจากปล่อยมือของลู่ม่านแล้ว จวงลี่จ้งก็เปิดประตูเดินออกไปทันที

ด้านนอกประตู หรูเฟิงรีบพุ่งเข้ามา แล้วสำรวจความปลอดภัยของลู่ม่าน “นายหญิง ท่านเป็นอะไรหรือไม่”

ลู่ม่านส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”

“เมื่อครู่นี้ข้าได้ยินเสียงคุณชายจวงทะเลาะกับท่านหรือ?” หรูเฟิงถาม

“อืม!” ลู่ม่านพยักหน้า “เป็นข้าที่ทำผิดไป ช่างเถอะ เรื่องนี้ อย่าบอกจื่ออาน”

หรูเฟิงได้ยินเช่นนั้น นางก็สังเกตท่าทางของลู่ม่านอย่างระมัดระวัง และพอเห็นว่านางไม่เป็นไร นางจึงพยักหน้าเข้าใจ

หลังจากนั้นสักพัก สีหน้าของลู่ม่านก็รู้สึกตึงเครียดอีกครั้ง หลี่หว่านถิงจากไปเช่นนี้ หรือว่า จวงลี่จ้งจะพูดอะไรทำร้ายใจนาง ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ครั้งนี้นางคงรู้สึกผิดมากจริงๆ

“หรูเฟิง เจ้าพาข้าไปที่ร้านม่านเซิงก่อน” ลู่ม่านพูด

ตำแหน่งร้านของม่านเซิงในเมืองหลวงนั้นดีมาก และเพราะเป็นที่ดินของหลี่หว่านถิง ธุรกิจจึงดีกว่าเป็นปกติ พอลู่ม่านรีบเดินทางมาถึงหลี่หว่านถิงก็อยู่ในร้านพอดี

ลู่ม่านเห็นนางกำลังคุยกับภรรยาของท่านแม่ทัพอยู่พอดี

หรูเฟิงกำลังจะเดินไปถามสาวใช้ของหลี่หว่านถิง แต่ลู่ม่านห้ามนางไว้ก่อน “เดี๋ยวก่อนเถอะ”

ทันทีที่นางพูดจบ หลี่หว่านถิงก็หันมาเห็นลู่ม่านพอดี “พี่ลู่พี่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

สีหน้าของนางไม่ได้เปลี่ยนไปจากตอนเช้ามากนัก ลู่ม่านจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่จวงลี่จ้งไม่ได้ทำอะไรเกินไป และทำร้ายความรู้สึกของหลี่หว่านถิง

ในขณะที่กำลังคิด หลี่หว่านถิงก็มาถึงด้านหน้าแล้ว “พี่ลู่พี่มาทันเวลาพอดี ฮูหยินของแม่ทัพจ้าวมีจุดดำบนใบหน้า นางมาถามทางร้านว่ามีของกำจัดจุดดำบนใบหน้าของนางได้บ้าง เรื่องนี้ข้าไม่ชัดเจนเท่าพี่ พี่ช่วยมาดูก่อน”

แน่นอนว่าลู่ม่านเต็มใจช่วยเหลือ ดังนั้นนางจึงก้าวไปข้างหน้าและกล่าวทักทายฮูหยินจ้าว

ฮูหยินจ้าวเองเดิมทีก็มาจากตระกูลแม่ทัพเช่นกัน นางจึงค่อนข้างตรงไปตรงมา หลังจากทำความรู้จักกันแล้ว นางก็ยกยิ้มแล้วพูดอย่างเป็นกันเอง “ที่แท้เจ้าก็คือลู่อันเหริน ก่อนหน้านี้ข้าเคยได้ยินสามีของข้าพูดถึงเจ้า พอได้มาเจอเจ้าในวันนี้ ช่างสมกับชื่อเสียงจริงๆ”

“ฮูหยินกล่าวชมเกินไปแล้ว!” ลู่ม่านยิ้มตอบ “แค่คำเล่าลือที่เกินจริงเท่านั้นเอง ให้ข้าช่วยดูหน้าท่านก่อนดีหรือไม่?”