ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 449

มีผู้กล้าหาญบางคน รีบเดินไปหาลู่ม่าน

“อันเหริน ช่วยดูหน้าให้ข้าที รอยพวกนี้กำจัดมันได้ไหม”

“ผิวคล้ำของข้า จะขาวขึ้นได้ไหม”

พอเห็นว่าลู่ม่านเป็นที่ชื่นชอบของทุกคนอีกครั้ง หลี่หว่านถิงก็สบายใจขึ้น ก่อนจะยิ้มแล้วพูด “ทุกคนถามทีละคน อย่าแย่งกัน”

อีกด้านหนึ่ง พระชายาอ๋องหนิงสัมผัสรอยย่นที่ค่อย ๆ ปรากฏบนใบหน้าของนาง นางก็รู้สึกอยากจะบำรุงมาก แต่สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ นางกระซิบพูดขึ้นมา “ก็แค่แม่ค้าชั้นต่ำ จะมีความสามารถอะไรได้ ฮูหยินพวกนี้ไม่รู้อะไรเลย”

พระชายาอ๋องหนิงเหมือนตื่นจากความฝัน ความคิดที่ปรากฏขึ้นมาในสมอง นางเองก็กลายเป็นพวกต่ำต้อยไปแล้วหรือ

“ถิงเอ๋อ!” นางกล่าวดุ “กลับกันได้แล้ว!”

หลี่หว่านถิงส่ายหน้าทันที “ท่านแม่กลับไปก่อนเถอะ ข้า...”

“หุบปาก!” พระชายาอ๋องหนิงโมโหเพราะความร้อนตัว “เจ้าไม่ฟังคำพูดของแม่แล้วใช่หรือไม่?”

หลี่หว่านถิงก้มหน้าลงทันที ก่อนจะแอบเหลือบมองไปทางลู่ม่าน ลู่ม่านส่งยิ้มให้นางพร้อมกับส่ายหน้า ส่งสัญญาณไม่ให้นางแข็งข้อกับครอบครัว ดังนั้นนางจึงต้องหันหลังเดินกลับไปพร้อมพระชายาอ๋องหนิงอย่างไม่เต็มใจ

พระชายาอ๋องหนิงมองดูฮูหยินสองสามคนที่พยายามผูกสัมพันธ์กับจวนอ๋องหนิงอีกครั้ง พวกนางยังนั่งอยู่ที่นั่นไม่ขยับไปไหน ถือเป็นการปลอบโยนนาง

“นี่มันก็สายมากแล้ว พวกเจ้าจะกลับหรือยัง” นางพยายามพูดอย่างเป็นมิตรอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

แต่พวกนางกลับส่ายหน้าปฏิเสธ “น้อมส่งพระชายา พวกเรายังอยากนั่งอยู่ที่นี่อีกสักพัก”

พระชายาอ๋องหนิงพยักหน้า รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปด้วยสีหน้าเย็นชา

พอออกไปนอกประตู พระชายาอ๋องหนิงก็อดที่จะมองย้อนกลับไปด้านในไม่ได้ แล้วเห็นว่าบรรดาฮูหยินพวกนั้น แทบอยากจะเข้าไปหาลู่ม่านมาก หลังจากที่นางออกมาแล้ว พวกนางก็รีบวิ่งไปหาลู่ม่านโดยไม่ลังเล และรีบเอ่ยถามทันที

พระชายาอ๋องหนิงโกรธจนแทบอาเจียนเป็นเลือด

“หึ พวกไม่รู้อะไร! อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน!” นางสูดหายใจเข้าเพื่อสงบอารมณ์ แล้วรีบจากไป

……

หลังจากที่พระชายาอ๋องหนิงจากไป ฮูหยินจ้าวก็เอ่ยพูดขึ้นมา “ทุกท่านช่วยเงียบกันก่อน มาถามกันทีละคน วันนี้ยังเช้าอยู่ ทุกท่านทานอาหารกลางวันที่นี่แล้วค่อยกลับ ยังมีเวลาเหลืออีกมาก!”

ทุกคนได้ยินเช่นนี้ถึงนั่งลง แต่สายตากลับยังจับจ้องมาที่ลู่ม่าน

ลู่ม่านก็อารมณ์ดีไม่น้อย และความรู้สึกเป็นที่ต้องการของทุกคนกลับมาอีกครั้ง ไม่สำคัญว่าคนเหล่านั้นจะเป็นมิตรกับจวนอ๋องหนิง แค่คิดว่าถ้าพวกนางต้องการความช่วยเหลือจากนางในตอนนี้ นางก็จะช่วย เดิมทีพ่อค้าแม่ค้าก็ไม่มีสิทธิ์เลือกลูกค้าอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?

หลังจากช่วงบ่ายที่วุ่นวายผ่านพ้นไป ผู้หญิงเหล่านั้นก็จากไปด้วยความพึงพอใจ

ฮูหยินจ้าวยกยิ้มและพูดว่า “ต้องขอบคุณเจ้ามาที่มีความอดทนเช่นนี้”

“ทำในสิ่งที่ตนเองชื่นชอบ แน่นอนว่าต้องมีความอดทนเป็นธรรมดา!” ลู่ม่านเอ่ยพูด

ฮูหยินจ้าวพยักหน้าราวกับว่านางได้พบเพื่อนที่รู้ใจ “เมื่อก่อนตอนอยู่ที่บ้าน ข้าเคยชอบถือดาบกวัดแกว่งไปมา แม่ของข้าพูดเสมอว่าข้าไม่เหมือนผู้หญิงเลย ต่อมาข้าเริ่มเรียนปักผ้าและอ่านหนังสือ แต่ข้าทําได้ไม่ดีเลยสักอย่าง เพราะข้าไม่มีความอดทน ตอนนี้พอมาคิดดู สิ่งที่ข้าชอบคือการจับดาบกวัดแกว่งไปมา ขอแค่มีดาบ ให้กวัดแกว่งดาบนานเท่าไหร่ข้าก็ไม่เหนื่อย”

“งั้นก็ทำในสิ่งที่ชอบ!” ลู่ม่านเอ่ยพูด “ที่จริงแล้ว อารมณ์ก็ส่งผลต่อผิวพรรณของเราเช่นกัน ถ้าท่านอารมณ์ดีทุกวัน ผิวของท่านก็จะดีเป็นธรรมดา”