ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 455

“เจ้าหัวเราะอะไร ยังไม่จ่ายเงินค่าเสียหายมาอีก” คนงานในร้านมีท่าทางไม่เกรงกลัวใครเลย และแม้แต่เจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างๆ ก็ยังมองเขาอย่างงุนงง

“อยากให้ข้าจ่ายเงินค่าชดเชย อย่างน้อยก็ต้องมีหลักฐาน เจ้ามีหลักฐานอะไรที่จะพิสูจน์ว่าผ้านั้นถูกสาวใช้ของข้าฉีกจนขาดได้”

“มีคนเห็นตั้งเยอะ ยังต้องการหลักฐานอะไรอีก” คนงานในร้านพูด

“นั่นก็ไม่แน่ว่าจะจริงถูกไหม” ลู่ม่านพูด

“แล้ว... จะมีอะไรอีกล่ะ นอกจากเล็บมือ!” คนงานในร้านพูดเยาะเย้ย เพราะอย่างไร หญิงสาวในยุคนี้ชอบไว้เล็บยาวอยู่แล้ว

แต่คิดไม่ถึงว่าลู่ม่านจะยกมือของหรูเฟิงขึ้นมา “สาวใช้ของข้า ข้อเรียกร้องด้านความสะอาดค่อนข้างเข้มงวด นางต้องตัดเล็บทุกวัน เล็บเช่นนี้จะสามารถข่วนผ้าจนขาดได้อย่างไร”

ทุกคนเดินไปดู และเห็นว่าเล็บของหญิงสาวคนนั้นถูกตัดแต่งอย่างเรียบร้อยจริงๆ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะข่วนผ้าจนขาดได้

มีกลุ่มคนที่ไม่พอใจร้านนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มซุบซิบคุยกัน

“เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นคนข่วนผ้าจนขาด!”

“ใช่แล้ว!”

จากนั้นคนงานในร้านก็โกรธขึ้นมา “มีแต่สาวใช้ของเจ้าเท่านั้นที่จับผ้าของร้านข้า ถ้านางไม่ใช่คนทำแล้วใครที่เป็นคนทำ”

“เจ้าก็จับผ้าไม่ใช่หรือ” ลู่ม่านพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

คนงานในร้านก็ตกตะลึงไปสักพัก จนมีคนเห็นด้วยขึ้นมาทันที “ใช่ ถ้าเจ้าต้องการที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเจ้า เจ้าก็ยื่นมือออกมาให้ทุกคนดูสิ”

“นี่เจ้า...” คนงานในร้านเริ่มร้อนตัว “เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้ามาก่อกวน ทำไมข้าจะต้องเอามือออกมาด้วย”

หรูเฟิงฟังออกแล้ว นางจึงก้าวไปข้างหน้าและจับมือคนงานในร้านแล้วยกขึ้นมาให้ทุกคนดูทันที ตรงเล็บของเขายังมีเศษไหมสีขาวที่ยังไม่ได้นำออกไปติดอยู่

คนที่เคยโดนร้านนี้หลอกมาก่อนจึงเข้าใจในทันที “อย่างนี้นี่เอง! ที่แท้ก็เป็นฝีมือของพวกเขา”

“เจ้ามีอะไรจะพูดแก้ตัวอีก” หรูเฟิงพูดอย่างเย็นชา

“เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร!” คนงานในร้านชี้หน้าด่า “พวกเจ้าใส่ร้ายคนในครอบครัวของใต้เท้าซือหนง เจ้ารอถูกฟ้องร้องได้เลย!” ในเวลานี้ คนงานในร้านยังคงพูดจาสบประมาทอยู่อีก

ดูเหมือนว่า พวกเขาจะใช้ตำแหน่งของเฉินจื่ออานทำตัวใหญ่โตที่นี่นานแล้ว และได้กำไรจากการโกงลูกค้ามาไม่น้อย

“เจ้ากล้าดีมาก!” หรูเฟิงพูดอย่างเย็นชา “รู้ไหมว่าคนข้างหน้าคือ...”

“หรูเฟิง!” ลู่ม่านรีบขัดคำพูดของหรูเฟิงไว้ นางแค่อยากจะดูว่าใครที่กล้าดีถึงขนาดนี้ กล้าใช้ชื่อของเฉินจื่ออานมาทำตัวกร่างเช่นนี้

“ข้าได้ยินมาว่าท่านซือหนงเป็นข้าราชการที่ซื่อสัตย์สุจริต และมีน้ำใจต่อชาวบ้านมาก จะมีครอบครัวแบบเจ้าได้อย่างไร” ลู่ม่านโอ้อวดสามีอย่างไม่อายใคร

จากนั้น นางก็ยังดูถูกคนคนนี้ไปด้วย

คนงานในร้านทั้งหน้าแดง หูแดง เขามองตรงไปยังเจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างๆ “มัวรออะไรอยู่ ทำไมยังไม่จับพวกนางไปอีก”

พอเห็นเช่นนี้ เจ้าหน้าที่ก็เดินเข้ามาทีละคน และในขณะนี้เอง มีคนรีบเดินเข้ามาจากนอกประตู

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเสียงดังกันขนาดนี้?”

คนงานในร้านเข้าใจในทันที เขารีบก้าวไปข้างหน้าและโขกศีรษะให้ลู่ม่านทันที “อันเหริน เป็นข้าที่คิดโลภมาก นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าทำ จากนี้ไปข้าจะไม่ทำอีก ท่านได้โปรดเมตตา ไว้ชีวิตข้าด้วยเถอะ!”

ลู่ม่านไม่พูดอะไร แต่มองไปที่คนมุงรอบๆ แล้วพูดว่า “จริงอย่างที่พนักงานร้านนี้พูดหรือเปล่า เขาทำเช่นนี้เป็นครั้งแรกจริงๆ หรือ?”

ทุกคนมองหน้ากันอย่างตกตะลึง ไม่รู้จะพูดอะไร

หรูเฟิงรีบพูด “ถ้าใครที่เคยถูกโกง ก็รีบพูดออกมา นายหญิงของเราจะให้ความยุติธรรมต่อทุกคนอย่างแน่นอน!”

ทุกคนนิ่งเงียบไปสักพัก ทันใดนั้นก็มีป้าคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา “อันเหริน คนงานคนนี้พูดโกหก เขาโกงลูกค้ามาหลายคนแล้ว โดยเฉพาะหลังจากที่ท่านซือหนงเข้ารับตำแหน่ง พวกเขาก็ยิ่งได้ใจมากขึ้น อันเหริน โปรดช่วยพวกเราด้วย โปรดให้ความยุติธรรมกับพวกเราด้วย!”

ลู่ม่านก้าวไปข้างหน้าและประคองป้าคนนั้นขึ้นมา จากนั้นจึงหันไปมองคนงานของร้านด้วยสายตาเย็นชา

หรูอวี่มองไปทางเจ้าหน้าที่ที่กำลังดูเหตุการณ์อยู่ด้านข้าง “พี่เจ้าหน้าที่ พวกท่านได้ยินที่ท่านป้าผู้นั้นพูดแล้วใช่ไหม”

พอพวกเจ้าหน้าที่เห็นอย่างนี้ พวกเขาก็ก้าวไปข้างหน้าและจับตัวคนงานในร้านคนนั้นไว้ พอเห็นอย่างนี้ เถ้าแก่สงที่อยู่ข้างๆ ก็รีบเปลี่ยนปากทันที “พี่สะใภ้สามทำถูกต้องแล้ว ถ้าเป็นข้า ข้าก็จะทำเช่นเดียวกัน!”

“นายท่าน ช่วยข้าด้วยขอรับ!” คนงานในร้านรีบคว้าขาของเถ้าแก่สงไว้อย่างหวาดกลัว

ภายใต้สายตาของทุกคน เถ้าแก่สงรีบเตะเขาออกไป “เจ้าทำเอง ถ้ารู้ว่ามีวันนี้ ทำไมเจ้าถึงทำตั้งแต่แรก”

“นายท่าน!” คนงานในร้านตกใจ “ท่านทำอย่างนี้ได้อย่างไร ท่านเป็นคนบอกให้ข้าทำเช่นนี้เองไม่ใช่หรือ นายท่าน…”

“ไร้สาระ!” สีหน้าของเถ้าแก่สงบูดบึ้ง “ยังไม่รีบจับตัวเขาไปอีก”

“ช้าก่อน!” ลู่ม่านเหลือบมองไปที่เถ้าแก่สง “เราทุกคนต่างก็ได้ยินที่ลูกน้องของเจ้าพูดหมดแล้ว เจ้ามีอะไรจะพูดไหม”