ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 455

“เจ้าหัวเราะอะไร ยังไม่จ่ายเงินค่าเสียหายมาอีก” คนงานในร้านมีท่าทางไม่เกรงกลัวใครเลย และแม้แต่เจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างๆ ก็ยังมองเขาอย่างงุนงง

“อยากให้ข้าจ่ายเงินค่าชดเชย อย่างน้อยก็ต้องมีหลักฐาน เจ้ามีหลักฐานอะไรที่จะพิสูจน์ว่าผ้านั้นถูกสาวใช้ของข้าฉีกจนขาดได้”

“มีคนเห็นตั้งเยอะ ยังต้องการหลักฐานอะไรอีก” คนงานในร้านพูด

“นั่นก็ไม่แน่ว่าจะจริงถูกไหม” ลู่ม่านพูด

“แล้ว... จะมีอะไรอีกล่ะ นอกจากเล็บมือ!” คนงานในร้านพูดเยาะเย้ย เพราะอย่างไร หญิงสาวในยุคนี้ชอบไว้เล็บยาวอยู่แล้ว

แต่คิดไม่ถึงว่าลู่ม่านจะยกมือของหรูเฟิงขึ้นมา “สาวใช้ของข้า ข้อเรียกร้องด้านความสะอาดค่อนข้างเข้มงวด นางต้องตัดเล็บทุกวัน เล็บเช่นนี้จะสามารถข่วนผ้าจนขาดได้อย่างไร”

ทุกคนเดินไปดู และเห็นว่าเล็บของหญิงสาวคนนั้นถูกตัดแต่งอย่างเรียบร้อยจริงๆ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะข่วนผ้าจนขาดได้

มีกลุ่มคนที่ไม่พอใจร้านนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มซุบซิบคุยกัน

“เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นคนข่วนผ้าจนขาด!”

“ใช่แล้ว!”

จากนั้นคนงานในร้านก็โกรธขึ้นมา “มีแต่สาวใช้ของเจ้าเท่านั้นที่จับผ้าของร้านข้า ถ้านางไม่ใช่คนทำแล้วใครที่เป็นคนทำ”

“เจ้าก็จับผ้าไม่ใช่หรือ” ลู่ม่านพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

คนงานในร้านก็ตกตะลึงไปสักพัก จนมีคนเห็นด้วยขึ้นมาทันที “ใช่ ถ้าเจ้าต้องการที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเจ้า เจ้าก็ยื่นมือออกมาให้ทุกคนดูสิ”

“นี่เจ้า...” คนงานในร้านเริ่มร้อนตัว “เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้ามาก่อกวน ทำไมข้าจะต้องเอามือออกมาด้วย”

หรูเฟิงฟังออกแล้ว นางจึงก้าวไปข้างหน้าและจับมือคนงานในร้านแล้วยกขึ้นมาให้ทุกคนดูทันที ตรงเล็บของเขายังมีเศษไหมสีขาวที่ยังไม่ได้นำออกไปติดอยู่

คนที่เคยโดนร้านนี้หลอกมาก่อนจึงเข้าใจในทันที “อย่างนี้นี่เอง! ที่แท้ก็เป็นฝีมือของพวกเขา”

“เจ้ามีอะไรจะพูดแก้ตัวอีก” หรูเฟิงพูดอย่างเย็นชา

“เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร!” คนงานในร้านชี้หน้าด่า “พวกเจ้าใส่ร้ายคนในครอบครัวของใต้เท้าซือหนง เจ้ารอถูกฟ้องร้องได้เลย!” ในเวลานี้ คนงานในร้านยังคงพูดจาสบประมาทอยู่อีก

ดูเหมือนว่า พวกเขาจะใช้ตำแหน่งของเฉินจื่ออานทำตัวใหญ่โตที่นี่นานแล้ว และได้กำไรจากการโกงลูกค้ามาไม่น้อย

“เจ้ากล้าดีมาก!” หรูเฟิงพูดอย่างเย็นชา “รู้ไหมว่าคนข้างหน้าคือ...”

“หรูเฟิง!” ลู่ม่านรีบขัดคำพูดของหรูเฟิงไว้ นางแค่อยากจะดูว่าใครที่กล้าดีถึงขนาดนี้ กล้าใช้ชื่อของเฉินจื่ออานมาทำตัวกร่างเช่นนี้

“ข้าได้ยินมาว่าท่านซือหนงเป็นข้าราชการที่ซื่อสัตย์สุจริต และมีน้ำใจต่อชาวบ้านมาก จะมีครอบครัวแบบเจ้าได้อย่างไร” ลู่ม่านโอ้อวดสามีอย่างไม่อายใคร

จากนั้น นางก็ยังดูถูกคนคนนี้ไปด้วย

คนงานในร้านทั้งหน้าแดง หูแดง เขามองตรงไปยังเจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างๆ “มัวรออะไรอยู่ ทำไมยังไม่จับพวกนางไปอีก”

พอเห็นเช่นนี้ เจ้าหน้าที่ก็เดินเข้ามาทีละคน และในขณะนี้เอง มีคนรีบเดินเข้ามาจากนอกประตู

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเสียงดังกันขนาดนี้?”